ตอนที่ 40 นางในดวงใจ1

ทางฝั่งหนึ่ง...

ความแค้นเคืองในแววตาของเยี่ยนลู่เสียนยากระงับขึ้นทุกขณะ มือขาวราวหยกสลักกำเป็นหมัดแน่นใต้แขนเสื้อ นางปรายตามองกำนัลคนสนิทปราดหนึ่งซึ่งสื่อนัยได้ฉายชัด

“จัดประชันเดินหมากเดี๋ยวนี้”

สิ้นคำสั่งเสียงเย็น นางกำนัลพลันเบิกตา “ยามนี้เลยหรือเพคะ?”

เยี่ยนลู่เสียนแค่นยิ้ม ไม่จำเป็นต้องรอถึงฟ้ามืดแล้ว ไม่จำเป็นเลย...

ดังนั้น กระดานหมากจึงถูกจัดเตรียมพร้อมพรั่งภายในพริบตา

เสียงประกาศอันหวานล้ำของนางกำนัลขั้นสูงผู้เดิมพลันดังขึ้น “องค์หญิงเจ็ดทรงชื่นชมเมื่อประจักษ์เห็นถึงความสามารถของหยางฮูหยิน พระองค์จึงทรงท้าประชันเดินหมากต่อเลยเจ้าค่ะ”

สิ้นเสียงประกาศของนางกำนัล ทุกคนพลันฮือฮา

เยี่ยนลู่เสียนนั้นแม้มีนิสัยพาลเกเรเอาแต่ใจไปบ้างทว่ามิใช่สตรีไร้ความสามารถแน่นอน ชื่อเสียงอันเลื่องลือของนางก็คือการเดินหมากซึ่งมีฉายาว่าเทพหัตถา

กระทั่งองค์จักรพรรดิที่ว่าเดินหมากเก่งกาจยังต้องพ่ายแพ้ให้แก่นางถึงสามกระดานติดต่อกัน

องค์หญิงเจ็ดนางนี้รูปโฉมงดงามสมศักดิ์ฐานันดร ยังมีฝีมืออันลือลั่นในการเดินหมาก กระทั่งบุรุษยังต้องคารวะมานักต่อนัก

เช่นนั้น การที่องค์หญิงทรงท้าประชันกับใครก็ตาม คนผู้นั้นย่อมถือว่าได้รับเกียรติอันสูงสุดแล้ว

เพียงแต่การท้าประชันกับสตรีที่เป็นเพียงบุตรสาวของขุนนางขั้นเจ็ดนั้นออกจะเป็นการหมายหัวเกินไปหรือไม่ ผู้คนต่างเข้าใจความนัยนั้นดี องค์หญิงเจ็ดทรงท้าประชันกับหมิงเยว่จึงชัดเจนถึงความต้องการบดขยี้ให้ราบคาบ

หมิงเยว่ผู้ไม่รู้ประวัติอันลือลั่นนั้นเพียงมุ่นคิ้วหรี่ตา

เยี่ยนลู่เสียนเดินนวยนาดมายืนด้านหน้าของหมิงเยว่

“หวังว่าหยางฮูหยินคงไม่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง”

หมิงเยว่ลุกขึ้นยืนน้อมรับคำท้าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หม่อมฉันจะพยายามสุดความสามารถเพคะ ขอองค์หญิงโปรดชี้แนะ”

เยี่ยนลู่เสียนเชิดหน้ายกยิ้ม “ข้าย่อมชี้แนะเจ้าแน่ แต่การเดินหมากของข้ามิใช่ธรรมดา เจ้าจงเตรียมใจ”

หมิงเยว่เลิกคิ้ว ในสายตาเคลือบความสงสัย

มิรอให้อีกฝ่ายถาม องค์หญิงเจ็ดแค่นเสียงประกาศิต “การเดินหมากครั้งนี้ หากข้าชนะ หยางฮูหยินต้องยอมเป็นบ่าวรับใช้ข้าจนกว่าการล่องเรือจะสิ้นสุด แต่หากข้าพ่ายแพ้สองในสามกระดาน ข้าจะยอมเป็นสหายร่วมสำราญกับเจ้า ตกลงหรือไม่?”

คำท้านี้ยิ่งทำผู้คนแตกตื่นฮือฮา

การเป็นข้าราชบริพารรับใช้เชื้อพระวงศ์ไม่ว่าจะเป็นถึงฮูหยินของขุนนางชั้นสูงคนใดย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงอยู่แล้ว ทว่าใครๆ ต่างก็รู้ว่าองค์หญิงเจ็ดผู้นี้มิใช่บุคคลที่ใครจะสามารถเป็นสหายด้วยได้ แม้เพียงครึ่งเค่อก็ตาม

และการเดินหมากกับเทพหัตถามีหรือจะไม่พ่ายแพ้ เห็นแน่ชัดแล้วว่าหยางฮูหยินต้องกลายเป็นเพียงบ่าวรับใช้ให้อับอายขายหน้าแล้ว

ผู้คนรอบด้านต่างคิดไปหลากหลาย มีเพียงหมิงเยว่ที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

การเดินหมากสำหรับนางล้วนไม่นับเป็นอันใดทั้งสิ้น มันเป็นแค่ของเล่นเอาไว้สอนสั่งกลหมากให้พวกสมุนนักรบนำไปใช้ยามต้องเข้าสู่หมากกลศึกในชีวิตจริงเท่านั้น

ในอดีต ทักษะการเดินหมากของนางไม่ใช่แค่เล่นเพื่อฝึกปรือสมองหรือจรรโลงจิตใจเฉกเช่นคุณหนูเหล่านี้  แต่นางต้องใช้การเดินหมากเพื่อกำหนดกระดานชีวิตให้ผู้คน

สำหรับคำท้ายามนี้หากเอ่ยด้วยเหตุผลของคนพาลอย่างองค์หญิงเจ็ด คงไม่แคล้วคิดกลั่นแกล้งกันเสียมากกว่า

หากนางแพ้ย่อมต้องกลายเป็นบ่าวรับใช้ให้อับอาย ถูกจับจูงให้ขายหน้าตลอดงาน แล้วสามีผู้สง่างามของนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด 

แต่หากนางชนะ การเป็นสหายกับสตรีเช่นเยี่ยนลู่เสียนย่อมไม่ดีเช่นกัน มิรู้ได้ว่าจะถือโอกาสลงมือกระทำสิ่งใด

หมิงเยว่หรี่ตาครุ่นคิดลึกซึ้ง 

หมากตานี้มิใช่การแพ้หรือชนะ แต่เป็นผลพวงหลังจากนั้นต่างหาก