ตอนที่ 39 อับอายขายหน้า2

กระดาษ น้ำหมึก พู่กัน จึงถูกนางกำนัลแน่งน้อยทยอยยกออกมาวางบนโต๊ะเบื้องหน้าของเหล่าสตรีชั้นสูง

เมื่อรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการบังคับจิตหมู่มัจฉา หมิงเยว่ก็คลายสมาธิแล้วปล่อยพวกมันว่ายน้ำหายไป ก่อนหันมาสนใจกับสิ่งบนโต๊ะแทน

มู่ชิวผู้รู้งานจัดการตระเตรียมขึงกระดาษแล้วสั่ง “จิ่นซิน เจ้าฝนหมึกให้ฮูหยินน้อยเถิด” จากนั้นก็หยิบพู่กันยื่นให้หมิงเยว่อย่างนอบน้อม นางไม่ลืมกำชับอย่างหวังดี  “ฮูหยิน แม้มิอยากประชัน แต่อย่างไรก็ต้องแสดงสุดฝีมือ มิเช่นนั้นอาจส่งผลต่อคนทั้งสกุลหยางเอาได้เจ้าค่ะ”

หมิงเยว่มุ่นคิ้วถามเสียงเนือย “แข่งหัวข้ออะไรล่ะ ข้าจะลองวาดดู”

มู่ชิวลุกขึ้นเดินไปยืนฟังนางกำนัลอาวุโสผู้นั้นใกล้ๆ ครู่หนึ่งจึงกลับมา

“เรียนฮูหยิน หัวข้อทะเลสาบส่องจันทร์เจ้าค่ะ”

นั่นหมายความว่า วาดเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นปลา ดอกกล้วยไม้ น้ำชา ท้องฟ้า คลื่นน้ำ มวลเมฆ

“เป็นหัวข้อที่ใหญ่มากทีเดียว ข้าต้องวาดสิ่งใดถึงจะดีที่สุดเล่า?” หมิงเยว่บ่นพึมพำอย่างอดใจมิได้

มู่ชิวไร้ซึ่งคำตอบ นางไม่มีความสามารถในเรื่องนี้

หมิงเยว่ขบคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ลงมือสะบัดพู่กันจรดเส้นสายลายหมึกลงบนกระดาษอย่างไม่ใส่ใจ

จิ่นซินเพ่งมองอย่างลุ้นระทึก ในขณะที่มู่ชิวย่นคิ้ว

ฮูหยิน! ท่านไยมิใส่ใจสักหน่อยเล่า?

ไม่นาน ภาพวาดงดงามก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษ  เป็นภาพรวมทั้งหมดของทะเลสาบ ในภาพมีทั้งลำน้ำ ภูเขา หมู่ปลา เมฆา ท้องฟ้า ยอดหญ้า กิ่งไม้ มวลบุปผา ทั้งยังมีพระอาทิตย์เหนือธาราและเงาคล้ายจันทราในวารี

ภาพนี้มีทุกสิ่งอัดแน่นทว่ากลับลงตัวไร้ความยุ่งเหยิงหรือชวนอึดอัดยามทอดสายตามอง เป็นการใช้เวลาวาดที่น้อยอย่างมาก ทำเอาคุณหนูทั้งหลายที่เพิ่งร่างภาพถึงกับเบิกตามองอย่างตื่นตะลึง ด้วยคาดไม่ถึงในความสามารถ

มู่ชิวถึงขั้นเบิกตาโพลง “ฮูหยินน้อย ท่าน!”

ทั้งหมดในกิริยาเหล่านั้นย่อมส่งผลให้คนผู้หนึ่งมิอาจยอมรับ นางเพียรเก็บอาการฟ้าพิโรธเชิดหน้าดุจนางพญา นางผู้นั้นคือองค์หญิงเจ็ดเยี่ยนลู่เสียน ผู้ซึ่งรู้สึกทนไม่ไหว นางกำมือแน่นเดินเข้าหาหมิงเยว่แล้วกัดฟันถาม

“หยางฮูหยินวาดสิ่งใดหรือ? ช่วยพรรณนาให้ทุกคนฟังได้หรือไม่?”

ดูเหมือนเป็นวาจาให้เกียรติทว่านั่นเป็นการบีบคั้นอย่างไม่ต้องสงสัย หากบรรยายมิได้ ความงามของภาพวาดย่อมไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง

หมิงเยว่เหยียดยิ้มหวาน ก่อนจรดพู่กันปราดหนึ่ง พลันปรากฎบทกลอนที่มุมภาพด้วยลายเส้นสละสลวย

“ล่องลำนำเคียงธารา ลมโชยมาก้องสำเนียง จิตเพียงคะนึงถวิลหา ทะเลสาบสุริยันเคียงจันทรา เจ้ายาตราข้าเมินมอง”

ความหมายคือการล่องเรือบนผืนน้ำชื่นชมทิวทัศน์รอบทะเลสาบอันเลืองชื่อแห่งนี้เป็นสิ่งที่ผู้คนถลิวหายิ่งนัก ทว่ามีความนัยแอบแฝงถึงความรักข้างเดียว เป็นรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ เหมือนดั่งดวงตะวันไม่มีทางเคียงดวงจันทร์นั่นแล

องค์หญิงเจ็ดแทบกระอักเลือด

สตรีท่านอื่นเห็นภาพของหมิงเยว่ก็ยอมแพ้ทั้งกายใจ เพราะพวกนางวาดเพียงมวลบุปผา ป้านน้ำชา วิหค มัจฉา ภูเขาบนพื้นน้ำ มวลเมฆบนท้องฟ้า วาดแยกแยะประปราย มิได้วาดรวมกันเพราะมันยากเกินไป ที่กล่าวมายังไม่นับรวมกลอนบทนั้นที่กินใจเหลือเกิน

“ฝีมือของหยางฮูหยินล้ำเลิศยิ่งนัก”

ชายารองขององค์รัชทายาทลุกขึ้นชื่นชมเป็นคนแรก

“เช่นนี้หากประชันกลอนต่อ ย่อมเสียเวลาแล้ว เพราะเห็นผลแพ้ชนะในภาพวาดของหยางฮูหยินปะไร”

“ใช่ๆ”

จากนั้นก็มีฮูหยินอีกหลายคนกล่าวชมอีกหลายคำ

มีเพียงเหล่าคุณหนูที่มองด้วยสีหน้างอง้ำผสานกับองค์หญิงเจ็ดที่มีสีหน้าดำคล้ำดุจพยับหมอกปีศาจราตรี

หมิงเยว่ยืนขึ้นแล้วย่อกายอย่างอ่อนหวานรับคำชมจากฮูหยินที่ปรบมือชื่นชมด้วยท่าทางเรียบนิ่งดุจนางหงส์

ทั้งสูงส่งและโดดเด่น สง่าผ่าเผยปานนั้น

อันที่จริง หญิงสาวไม่สันทัดการใช้น้ำหมึกวาดลงบนกระดาษแบบนี้สักเท่าใด สิ่งที่นางถนัดยิ่งกว่าคือการเค้นเอาเลือดสดๆ จากร่างมนุษย์มาวาดแทนน้ำหมึกลงบนผนังถ้ำต่างกระดาษ

นั่นเป็นวิธีการประกาศศักดาเพื่อทำให้เหล่าโจรถ่อยยอมศิโรราบเชื่อฟังนาง ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำเสมอมา

เมื่อนึกถึงศิลปะเลือดสาดในชาติก่อน หมิงเยว่จึงถอนหายใจให้กับการจรดพู่กันด้วยหมึกบนกระดาษที่ขึงตึงราบเรียบในชาตินี้ ด้วยความรู้สึกว่าไม่นับเป็นอันใด เนื่องจากชาติก่อนสมุนของนางไม่รู้หนังสือ ยามสั่งการต้องวาดรูปร่างภาพอยู่ร่ำไป ทั้งหน้าตารูปร่างเหยื่อที่จะปล้น สมบัติที่ต้องหา เส้นทางลับตามธรรมชาติ คฤหาสน์เหยื่อ รวมถึงเส้นทางเข้าออกผังเมืองตลอดแนว

ยังมีสิ่งใดวาดง่ายกว่าภาพทิวทัศน์เช่นเมื่อครู่อีกเล่า