ตอนที่ 43 เรื่องใหญ่1

เมื่อคนที่หมายปองหลุดมือไปอย่างน่าเสียดาย         

โม่เฟิงจึงแค่นสบถในลำคอ ก่อนกลั้นหายใจว่ายน้ำหมุนกายแล้วไปต่อ โดยไม่รอให้ม่านน้ำที่หมุนวนชะลอตัวจนกระทั่งถูกหยางเจี้ยนจดจำใบหน้าได้

อีกฝ่ายย่อมพะวงเพียงภรรยา ส่วนเขาแค่เอาตัวเองให้รอดเป็นพอ งานที่พลาดก็แค่เงินจำนวนหนึ่งที่สูญเสียไป วิธีชั่วช้าเพื่อหาเงินมาเติมเต็มคลังตนยังมีมากมายนับไม่ถ้วน

ทันใดนั้น สายตาบุรุษพลันจับจ้องที่ดรุณีผู้หนึ่ง

นางผู้นั้นกำลังตะเกียกตะกายตีน้ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหลือเพียงชุดชั้นกลาง เผยผิวเปลือยขาวเนียนกระจ่างตา เห็นเอี้ยมสีสดรำไร ปลายเท้าที่ส่ายไปมายังไร้รองเท้าหุ้มไว้ มองไล่ขึ้นลงเห็นเรียวขาคู่นั้นที่กางเกงถูกมวลน้ำรั้งขึ้นจนเผยโคนขาอ่อนนวลเสลาอันงดงามเหนือเข่า ยิ่งนางตะกุยน้ำยิ่งเผยรูปร่างอ้อนแอ้นโค้งเว้าอรชร ทุกส่วนงดงามดั่งหยก  นุ่มนวลบาดตากรีดใจ โม่เฟิงเบิกตาชะงักงันจนสำลักน้ำ

จังหวะนั้นกลุ่มองครักษ์มากมายพลันถลันเข้ามา แต่ละคนล้วนมีเป้าหมายตรงเข้าช่วยเหลือสตรีผู้นั้น

“องค์หญิงเจ็ด!”

“เร็ว! รีบช่วยองค์หญิง”

“คุ้มครององค์หญิง!”

โม่เฟิงผู้ชื่นชอบการล่าเหยื่อกระต่ายน้อยแสนงาม มีหรือจะยอม ก่อนที่ผู้ใดจะมาถึง เขารีบพุ่งปราดตรงเข้าหาเจ้าของเรือนร่างยั่วยวนชวนกลืนกินตรงหน้าทันที

เพียงอึดใจก็จับอุ้มคนตัวนุ่มแหวกว่ายขึ้นเหนือน้ำ ปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่

สตรีผู้นี้เป็นถึงองค์หญิงย่อมชดเชยค่าจ้างที่เสียไปได้

คิดพลางโอบกอดร่างบอบบางอย่างทะนุถนอมประหนึ่งรักใคร่กันมานานไปใส่บนเรือพายลำเล็กที่ใกล้ที่สุด

เมื่อขึ้นเรือมาได้ชายหนุ่มยังกกกอดมิคลายวงแขน ก้มหน้ามองหญิงสาวในอ้อมอกที่กำลังหายใจรวยรินนิ่งงัน ส่งสายตาห่วงใยลึกล้ำ ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าดูดดึงเหลือเกิน

ต่อหน้าผู้คน การกระทำของโม่เฟิงเร็วกว่าความคิด ความหื่นกระหายของเขาไม่เคยเลือกเวลาและสถานที่ ใบหน้าคมคายโน้มลงจรดกลีบปากของเยี่ยนลู่เสียนทันที

ภาพแนบชิดของชายหญิงเนื้อตัวเปียกปอนคล้ายนอนเกยพลอดรักกันเช่นนั้นทำผู้คนบนเรือสำราญลำใหญ่เบิกตามองจนดวงตาแทบถลน ผู้คนถึงขั้นกลั้นหายใจ ใบหน้าของพวกเขาพลันแดงเถือกถ้วนทั่ว

“บังอาจ! ล่วงเกินองค์หญิง มีโทษประหาร!”

องครักษ์ผู้หนึ่งตะเบ็งเสียงลั่นปานสั่นสะเทือนชั้นฟ้า ทว่าโม่เฟิงมีหรือจะกลัวเกรง หากไร้ฝีมือเฉพาะตัวคงไม่อาจมีชีวิตรอดพ้นจนทุกวันนี้ เล่ห์กลแสนน่าชังจึงถูกงัดออกมา

คาถาลวงใจที่ฝึกฝนจนเก่งกาจเพื่อล่อลวงหญิงสาว หมายยึดทรัพย์จากบิดาที่เป็นขุนนางกังฉินตลอดหลายปี ถูกโม่เฟิงเพ่งจิตร่ายคำแผ่ว ยามจุมพิตช่วยชีวิตเยี่ยนลู่เสียน

ใช้เวลาไม่นานองค์หญิงเจ็ดจึงค่อยๆ ฟื้นคืนสติลืมตา

ดวงเนตรฉ่ำน้ำยามนี้มองเห็นเพียงดวงตาคู่คมของบุรุษรูปงามตรงหน้า

โม่เฟิงค่อยๆ ถอนจุมพิตแผ่วเบาแล้วยกยิ้มในหน้า แววตาคมกล้าที่ทอดมองชวนให้คนรู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน

ความอบอุ่นสายหนึ่งไหลวนอบอวลชวนหวั่นไหว

เยี่ยนลู่เสียนครางในลำคอแล้วเหม่อมองอยู่เช่นนั้น ก่อนจะเอื้อมแขนแล้วโผร่างโอบกอดคอแกร่ง ซุกเรือนกายซบใบหน้าอย่างไม่ต้องการผละจากสักครึ่งเค่อ

ทำเอาเหล่าองครักษ์ต่างจับจ้องด้วยสีหน้าเหลอหลา ผู้คนทั้งขุนนางหนุ่มและคุณหนูบนสองลำเรือใหญ่อีกฝั่ง  ต่างงงงันไปตามๆ กัน มากกว่านั้นคือตกตะลึงพรึงเพริด

สตรีนางหนึ่งอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเปลือยกาย กระทั่งเผยความงามทุกสัดส่วนกำลังผวากอดรัดบุรุษผู้หนึ่งอย่างโหยหารักใคร่

ต่อให้มิใช่องค์หญิงก็ใช่ว่าจะปล่อยผ่านได้โดยง่าย เรื่องราวหลังจากนี้ย่อมใหญ่โตแน่นอน...