ตอนที่ 45 พักงาน1

นั่งเฝ้าดูแลเตาอุ่นให้คนเป็นภรรยาอยู่ครึ่งค่อนคืน ในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมา

หยางเจี้ยนที่นั่งเฝ้าหน้าเตียงรีบรินน้ำอุ่นใส่ถ้วย บนโต๊ะกลมยังมีเตาเล็กต้มน้ำชา ถัดมาคือกาต้มน้ำขิง เตาเล็กเรียงรายคือกาต้มยาสมุนไพรตามใบสั่งของท่านหมอ

คนป่วยไม่จำเป็นต้องฝังเข็มจึงไม่ต้องตามหมอ แต่เขาไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้จึงไม่แน่ใจว่าแรกตื่นลืมตาคนป่วยต้องการสิ่งใด

“เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่ ก่อนหน้านี้ข้ายังสั่งคนไปตุ๋นเนื้อแพะเอาไว้ ให้ยกเข้ามาเลยไหม?”

จบคำก็ลุกขึ้นไปสั่งการให้คนยกเนื้อแพะตุ๋นเข้ามา โดยไม่ดูยามเวลาว่าดึกดื่นปานใด ขอเพียงภรรยาอิ่มท้อง ชดเชยยามเย็นและหัวค่ำที่นางเอาแต่หลับมิได้กินอะไร

“เนื้อแพะมีฤทธิ์อุ่นช่วยขจัดพิษเย็นได้ ข้าสั่งให้ครัวตุ๋นไว้แล้วบดละเอียดใส่ในโจ๊กเคี่ยวรอจนเจ้าตื่นมากิน”

หมิงเยว่เห็นสามีผู้ดุดันดูแลปรนนิบัติเช่นนี้ก็อึ้งงัน ความรู้สึกน้อยใจที่ก่อนหน้านี้เขาหายตัวไปพลันมลายสิ้น

“ท่านเฝ้าข้าตลอดเลยหรือ?”

“ย่อมใช่” กล่าวพลางใช้ผ้าซับเหงื่อให้คนบนเตียง   “เจ้ามีสิ่งใดฟ้องร้องข้าหรือไม่? องค์หญิงเจ็ดกลั่นแกล้งเจ้า ผลักเจ้าตกน้ำ ยังสั่งคนลอบทำร้ายเจ้าถูกไหม? ขอเพียงเจ้ายืนยันข้าจะยื่นฎีกากราบทูลฝ่าบาทเพื่อคืนความยุติธรรม”

หยางเจี้ยนเป็นคนเถรตรงเคร่งครัด แม้อีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์กลับไม่คิดปล่อยไป หมิงเยว่นึกซาบซึ้งจากใจ

คนสั่งการคือองค์หญิงเจ็ดนั้นย่อมใช่ ทว่าคนชั่วช้าที่ลงมือกับนางกลับเป็นเจ้าเหยี่ยวน้อยโม่เฟิงปะไร

หญิงสาวไม่อาจหักใจทำร้ายอดีตสมุนโจรผู้ภักดีได้ จึงพยายามคิดหาเหตุผลบ่ายเบี่ยงแก้ตัวให้เหยี่ยวน้อยผู้นั้น แต่เพราะกำลังเป็นไข้ สมองจึงสั่งการเชื่องช้า ใช้เวลาขบคิดอยู่เป็นนาน สุดท้ายก็เอ่ยเสียงแหบพร่า

“ข้าคิดว่าเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น องค์หญิงเจ็ดมิได้กระทำสิ่งใดขัดต่อศีลธรรมทั้งสิ้น”

อืม...แล้วนางจะแก้ตัวให้เยี่ยนลู่เสียนทำไมล่ะนี่?  คิดแล้วก็นึกอยากตีปากตัวเองยิ่งนัก แต่กลับคำไม่ทันแล้ว

ขณะที่หมิงเยว่พูดผิด หยางเจี้ยนกลับเข้าใจผิดไป เขาเอื้อมมือลูบกระหม่อมนางอย่างเอ็นดู เอ่ยยิ้มๆ

“ที่แท้ฮูหยินข้าเปี่ยมคุณธรรมมากน้ำใจถึงเพียงนี้ เหตุใดก่อนหน้าข้าเห็นแต่ปีศาจน้อยแสนร้ายกาจเล่า”

หมิงเยว่ได้ฟังคำเย้าพลันขึงตา “ผู้ใดว่าข้าเป็นปีศาจ ข้าคือจิ้งจอกสาวต่างหาก”

“อ้อ...” หยางเจี้ยนเห็นคนงามเริ่มมีเรี่ยวแรงแง่งอนพอจะต่อกรได้ก็รู้สึกดีไม่น้อย เขาจึงก้มหน้าลงหอมแก้มนางหนึ่งทีตามด้วยงับปลายคางอย่างเข่นเขี้ยว

“เจ้าเก่งแล้ว อีกประเดี๋ยวคงหายป่วยแล้วกระมัง”

หมิงเยว่แค่นเสียงเฮอะ “ข้าหายแล้ว ป่วยที่ใด”

แม่ทัพหนุ่มยิ่งหัวเราะชอบใจ บีบแก้มนวลแผ่วเบา จนหญิงสาวลอบย่นจมูกใส่

“ท่านแกล้งข้า”

“ข้าแกล้งแค่เจ้า”

การหยอกเย้าเช่นนี้เขามีให้คนเป็นภรรยาเท่านั้น หลังเอ่ยกระเซ้าอีกหลายคำ หยางเจี้ยนพลันนึกขึ้นได้ถึงองครักษ์ผู้หนึ่งที่เขาเห็นใต้น้ำ ยามนั้นอีกฝ่ายกำลังเข้าหาภรรยาของเขา สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจัง

“เจ้าจำชายผู้นั้นได้หรือไม่ เขาตรงเข้าไปทำร้ายเจ้าหรือเปล่า?”

ในม่านน้ำสีเข้ม หยางเจี้ยนไม่ทันเห็นชัดว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำสิ่งใด เห็นเพียงภรรยาใกล้จมน้ำอยู่ไกลๆ ซึ่งเขาไม่อาจยอมให้ชายใดช่วยเหลือนางนอกจากเขาที่เป็นสามี พลังปราณที่สกัดกั้นใต้มวลน้ำเพียงต้องการแย่งชิงภรรยา หาใช่ต้องการสังหารใคร

แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “หากใช่ ข้าจะเร่งค้นหาพาตัวมาสืบสาวแล้วลงทัณฑ์อย่างสาสมทันที”

หมิงเยว่ได้ฟังให้ตกใจนัก เขาหมายถึงโม่เฟิงแน่แล้ว

“เอ่อ...ข้าจำได้ ชายผู้นั้นกำลังเข้ามาช่วยข้าขึ้นน้ำ แต่ข้าไม่ยอมให้ใครแตะต้องเนื้อตัว ตระหนักกลัวเสื่อมเสีย ข้ารอท่านที่เป็นสามีเท่านั้น”

เนื่องจากป่วยสมองไม่ทันสั่งการ นางจึงพูดฉะฉานแบบไม่คิด ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับทำให้หยางเจี้ยนพึงใจยิ่ง

“ฮูหยินข้านอกจากเปี่ยมน้ำใจยังคิดการณ์ไกลและรอบคอบนัก หากเจ้าให้ผู้อื่นแตะเนื้อต้องตัว ผู้คนย่อมครหา ต่อให้เป็นการช่วยเหลือก็ตาม”

หมิงเยว่ได้รับคำชมก็ยิ้มแห้ง ช่วยมิได้ที่นางหน้าหนามากพอจะรับคำชม ทั้งๆ ที่กำลังแอบช่วยเจ้าคนเลวโม่เฟิง

“ข้าคำนึงถึงชื่อเสียงของท่านปะไรเล่า”

ข้อนี้นางพูดจริงจากใจ

หยางเจี้ยนพยักหน้า “ลำบากน้องหญิงแล้ว”

“อืม...ลำบากข้าจริงๆ การเป็นภรรยาของท่านนั้น ช่างเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก เห็นหรือไม่ว่าข้าอ่อนแอเปราะบางเพียงใด ท่านต้องดูแลข้าให้ดีๆ เชียว ห้ามหายหน้าไปทางใด ข้าตื่นมาต้องเจอท่าน รู้หรือไม่?”

มิรู้ว่าภรรยาบ้านอื่นเอาแต่ใจปานนี้แต่สามียังยิ้มให้เช่นหยางเจี้ยนหรือไม่

“ยิ้มอะไร?” หมิงเยว่มุ่นคิ้ว ดวงตาเปล่งประกายของหยางเจี้ยนทำคนหน้าร้อนผ่าว หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนอาการเขินอายดุจดรุณีนางน้อยอันน่ากระอักกระอ่วนทันที “ข้าพูดจริงจังนะ มิได้ล้อท่านเล่น รับปากเดี๋ยวนี้!”

แม่ทัพหนุ่มหลุดหัวเราะเบาๆ “เอาล่ะ! ข้ารับปาก  ข้าจะดูแลอยู่หน้าเตียงตลอด ป้อนยาให้เจ้าด้วย ดีไหม?”

หมิงเยว่พยักหน้ายกยิ้มกริ่ม ท่าทางเอาแต่ใจยิ่ง ทว่าหยางเจี้ยนกลับนึกเอ็นดูเหลือเกิน

หากมีผู้อื่นเดินผ่านมาแล้วได้ฟังได้เห็น คงคิดไม่ถึงเป็นแน่ว่าแม่ทัพหยางผู้เย็นชาจะกลายเป็นสามีที่ตามใจภรรยาเพียงนี้ เหตุผลตรรกะที่พึงมีล้วนไม่จำเป็นอันใด