ตอนที่ 45 พักงาน2

แม้ใจสู้ไม่ยอมถอย จิตวิญญาณไม่ยอมอยู่เฉย ทว่าร่างกายไม่พร้อม ไหนเลยจะต่อกรได้

รุ่งสางวันต่อมา หมิงเยว่จึงนอนซมลุกไม่ขึ้น ตัวร้อนดุจเพลิงลุกโชนท่วมร่างเพราะพิษไข้กำเริบอีกระลอก

หนังตาหนักอึ้งจนขนตายาวงอนระริกไหวอย่างคนต้องการตื่นแต่ลืมตามิได้ทำเอาหัวใจในอกบุรุษปวดเกร็ง เรียวคิ้วเข้มขมวดเครียดยามมองใบหน้าแดงก่ำเพราะพิษไข้รุมเร้ารุนแรงของคนเป็นภรรยา

ท่านหมอหญิงวัยกลางคนผู้เดิมรีบเร่งเข้ามาดูอาการทันทีที่จิ่นซินออกไปตาม

หยางเจี้ยนที่ยืนหน้าเตียงเบี่ยงตัวหลบเอ่ยเสียงเรียบ “รบกวนท่านหมอด้วย”

หมอหญิงน้อมรับ “ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ”

จากนั้นในห้องจึงเหลือเพียงคนป่วยกับหมอหญิงและสาวใช้ ส่วนหยางเจี้ยนซึ่งช่วยอันใดมิได้มากกว่ายืนมองพลันรีบเร่งออกจากจวนไปอย่างเงียบเชียบ

ใช้เวลาไม่นาน ชายหนุ่มก็เดินทางมาถึงวังหลวง

ยามนี้ยังไม่ถึงเวลาออกว่าราชการในท้องพระโรง ฮ่องเต้ยังทรงประทับที่ห้องพระอักษร

บุรุษวัยกลางคนในฉลองพระองค์มังกรทองอร่ามกำลังนั่งกุมขมับขบกราม รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างยิ่ง

ขันทีคนสนิทเดินเข้ามาค้อมเอวกล่าว

“ฝ่าบาท อย่าทรงกริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เยี่ยนหลงเซียนตรัสเสียงเข้ม “จะมิให้เรามีโทสะได้อย่างไร ใครๆ ต่างก็เห็นว่าธิดาคนโปรดของเราผลักฮูหยินของแม่ทัพหยางตกน้ำ”

ดวงหน้าเหี่ยวย่นของขันทีเผยแววครุ่นคิด “บางทีอาจเป็นแค่อุบัติเหตุก็ได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ทัพหยางก็ยังมิได้เข้ามายื่นฎีการ้องเรียนสิ่งใด”

คนเช่นหยางเจี้ยนมีนิสัยแข็งกร้าวดุดัน แม้ภายนอกดูสุขุมเยือกเย็น ทว่าหากผู้ใดทำให้มีโทสะเขากลับมิต่างจากธนูไฟที่ถูกยิง การที่เขายังเงียบย่อมเป็นสัญญาณที่ดี

ฮ่องเต้เยี่ยนจึงคลายโทสะเล็กน้อย แต่ยังไม่ทั้งหมด

“แล้วเจ้าองครักษ์น่าตายผู้นั้นเล่า?”

เดิมทีการที่บุรุษผู้หนึ่งล่วงเกินสตรีที่เป็นถึงองค์หญิง ทั้งยังต่อธารกำนัลจะอย่างไรย่อมไม่พ้นโทษประหาร แต่การเข่นฆ่าผู้มีพระคุณช่วยชีวิต มิอาจกระทำให้ชาวประชาครหาจนสร้างความอัปยศให้ราชวงศ์

แค่เนรเทศไปไกลๆ ก่อนแล้วตามสังหารเงียบๆ ไม่ให้กลับมาอีก ล้วนทำได้ ทว่า...

ขันทีคนสนิทเข้าใจความนัยขององค์เหนือหัวดี เขาจึงขยับเข้าใกล้ค้อมเอวต่ำยิ่งกว่าเดิมแล้วค่อยๆ เอ่ย “ทูลฝ่าบาทบางทีองค์หญิงอาจมิได้ปักใจชมชอบท่านแม่ทัพอย่างที่พวกเราเข้าใจ แต่เพราะองครักษ์ผู้นั้นต่ำต้อยเกินไป ตลอดมาจึงไม่สามารถเปิดเผย จำต้องเก็บเป็นความลับ กระทั่งช่วงความเป็นตายมาเยือนถึงได้...”

หลายครั้งขันทีคนสนิทสามารถวิเคราะห์เรื่องราวได้อย่างแม่นยำ โดยไม่ล่วงเกินความคิดขององค์เหนือหัว

ไม่ต้องเอ่ยจนจบประโยค ฮ่องเต้เยี่ยนหลงเซียนย่อมกระจ่างแจ้งแจ่มชัด เรื่องแบบนี้บุรุษเจ้าสำราญล้วนเข้าใจ

พระองค์เองก็เคยหลงรักนางกำนัลต่ำต้อย แต่เพราะมิอาจทำตามประสงค์ของหัวใจ จึงต้องแสดงออกว่ารักแค่ฮองเฮา รักพระสนม รักสตรีอื่นที่เหมาะสมคู่ควรมากกว่า

ท้ายที่สุด องค์จักรพรรดิก็ได้ข้อสรุปในเรื่องนี้ “เราจะไม่ให้องค์หญิงของเราต้องขมขื่นในรักแท้เหมือนเรา  พิธีอภิเษกสมรสต้องเกิดขึ้นทันทีหลังจากนางหายป่วย กำชับให้หมอหลวงรักษาโรคพิษเย็นให้นางอย่างดีที่สุด จัดการยกฐานะขององค์รักษ์ผู้นั้นเสีย ให้เป็นบุตรบุญธรรมของขุนนางใหญ่สักคน จะได้ไม่เป็นที่ครหา”

สิ้นกระแสรับสั่งอันเฉียบขาด ขันทีรีบค้อมกายรับคำ “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงวางพระทัย”

ฐานันดรมิอาจกางกั้น สัมพันธ์รักไม่ควรสะบั้น

จังหวะนั้นขันทีน้อยหน้าห้องพลันส่งเสียงเข้ามา “ทูลฝ่าบาท ท่านแม่ทัพหยางขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ปรายตามองขันทีคนสนิท “หยางเจี้ยนมาขอเข้าเฝ้าเรา มิใช่มาร้องเรียนขอความเป็นธรรมหรอกกระมัง”

ธิดาคนโปรดก็สำคัญ ขุนนางใหญ่ผู้ภักดียิ่งสำคัญ จักรพรรดิเยี่ยนให้รู้สึกหนักพระทัยเหลือเกิน

ทว่าสุดท้ายก็ทำได้แค่ตรัสเสียงแผ่ว “ให้เขาเข้ามา”