ตอนที่ 38 ล่องเรือสำราญ1

เมื่อเชื้อพระวงศ์ทั้งชายและหญิงมาถึง ทุกผู้คนตรงริมทะเลสาบจึงทำความเคารพ ก่อนจะพากันเดินตามแผ่นหลังของบุคคลสูงศักดิ์ขึ้นไปบนเรือที่แยกชายหญิง

ฮ่องเต้เยี่ยนหลงเซียนมีสนมมากมาย บุตรชายหญิงก็หลายคน

ยามนี้มีองค์ชายใหญ่ที่ครองตำแหน่งรัชทายาทอายุยี่สิบหกปี นอกนั้นเป็นองค์ชายลำดับรองลดหลั่นลงไปซึ่งมีอายุสิบกว่าปี องค์ชายน้อยวัยกำลังซุกซนก็มี

แต่ที่มาร่วมงานในวันนี้ก็เห็นจะมีองค์รัชทายาทกับองค์ชายหนุ่มน้อยอีกสามคนเท่านั้น

ส่วนองค์หญิงก็มีหลายพระองค์เช่นกัน ทว่าทุกคนถูกจับให้แต่งงานเพื่อคานอำนาจทางการเมืองไปหมดแล้ว ยามนี้เหลือเพียงองค์หญิงเจ็ดคนเดียวที่ยังไม่ออกเรือน ทั้งยังครองตำแหน่งธิดาที่ฮ่องเต้เยี่ยนโปรดปรานที่สุด

เช่นนั้น เวลานี้เรือฝั่งสตรีจึงมีองค์หญิงเจ็ดที่มีอำนาจมากที่สุด และทันทีที่เยี่ยนลู่เสียนขึ้นเรือมา นางก็เบ่งบารมีโดยพลัน คุณหนูทุกคนจึงเอาใจใส่เพียงองค์หญิงผู้นี้

สตรีทั้งหลายต่างพุ่งตัวไปเอาอกเอาใจเยี่ยนลู่เสียน มีบ้างประปรายที่ยืนคุยกันอีกฝั่ง ซึ่งทุกคนนั้นเป็นฮูหยินของทายาทผู้สืบทอด จึงต้องพึงสำรวมและระแวดระวังกิริยาเป็นพิเศษ มิให้ตนเองต้องเข้าไปพัวพันความขัดแย้งของใคร จนอาจนำปัญหาที่คาดไม่ถึงไปให้สามี

ดังนั้นยามนี้บนเรือสตรีจึงคล้ายแบ่งเป็นสองฝ่าย  คือฝ่ายหนึ่งเป็นบรรดาฮูหยินที่เว้นระยะห่างพอเหมาะและลอยตัวเหนือเหตุการณ์ใดๆ ก็ตามที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้า อีกฝ่ายหนึ่งคือสตรีที่เข้าพวกกับองค์หญิงเจ็ด ซึ่งฝ่ายนี้มักจะส่งสายตาขุ่นเคืองไม่เป็นมิตรมาทางหมิงเยว่เป็นระยะ

หมิงเยว่ผู้ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่มีสตรีใดให้ความสนใจหรือไยดี ไม่แม้แต่ยื่นไมตรีด้วยรอยยิ้มจึงยืนอยู่ที่เรือฝั่งหนึ่ง คล้ายไร้ตัวตน

ทว่านางกลับไม่สน คนอย่างนางต้องสนใจพวกภมรด้อยค่ากระนั้นหรือ? ไร้สาระ!

บนเรือลำใหญ่มีมากมายคือมวลบุปผายืนต้นผลิดอกเบ่งบานซึ่งถูกนำมาประดับประดาจนตระการตา หมิงเยว่จึงไม่สนใจบุปผาจอมปลอมอย่างพวกคุณหนูเหล่านั้นสักนิด

จังหวะนั้น มู่ชิวก็เข้ามายืนใกล้ชิดและกระซิบเบาๆ “ฮูหยินน้อย ท่านนี้คือชายารองขององค์รัชทายาทเจ้าค่ะ แม้มิรู้ได้ถึงเบื้องลึกจิตใจ แต่นางเป็นมิตรกับทุกคน”

หมิงเยว่ปรายตามองตามทิศทางตามที่มู่ชิวชี้แนะ จึงได้เห็นสตรีงดงามผู้หนึ่งในชุดสีชมพูเดินนวยนาดเข้ามาพร้อมสายตาที่มองนางและรอยยิ้มน้อยๆ ประดับมุมปาก

หญิงสาวจึงขยับปลายเท้าเดินเข้าไปหาตามจังหวะการเข้ามาของอีกฝ่ายตามสมควร

“คารวะชายารองเพคะ” หมิงเยว่ย่อกายยิ้มบาง

ชายารองรับการคารวะ “ไม่ต้องมากพิธี ข้าเห็นเจ้ายืนอยู่คนเดียวเกรงจะเหงา จึงเข้ามาทักทาย”

นางเอียงหน้าอย่างน่ารักถามอย่างใส่ใจ เพื่อแสดงให้รัชทายาทผู้เป็นพระสวามีที่อยู่บนเรืออีกฝั่งได้เห็น เนื่องจากสตรีตรงหน้าคือฮูหยินของสหายรักของรัชทายาท

“เป็นอย่างไรบ้าง? มาร่วมงานวันนี้สนุกหรือไม่?”

แน่นอนว่ามันคือการทักทายเพื่อหวังผลจากบุรุษ  หาใช่เพราะเปี่ยมมิตรกับสตรีตรงหน้าไม่

หากหยางเจี้ยนผู้เป็นสหายของรัชทายาทพอใจต่อการทำเช่นนี้ของนาง รัชทายาทผู้เป็นสามีย่อมพึงใจนาง

หมิงเยว่แม้ก้มหน้าแต่สายตาดุจจิ้งจอกมีหรือจะมองไม่ออก นางยังเห็นด้วยว่าสตรีผู้ทักทายนั้น สายตามิได้มองที่นางเท่าใด แต่มองไปทางเรือของบุรุษโน่น

การเอาใจสามี ใครๆ ก็ต้องทำทั้งสิ้น นางล้วนเข้าใจ

หญิงสาวแย้มยิ้มอย่างมีมารยาทและนอบน้อมมาก “ขอบพระทัยเพคะ ที่นี่ทำให้หม่อมฉันเบิกบานยิ่งนัก บุปผางดงาม น้ำชาเลิศล้ำ บรรยากาศดี ไร้ที่ติเหลือเกินเพคะ”

ความนอบน้อมนี้หมิงเยว่ร่ำเรียนมาจากแม่สามีอย่างยากลำบากทีเดียว หากเป็นชาติก่อนนางคงตอบไปว่า 

‘ไม่เท่าไหร่หรอก ดอกไม้พวกนี้ก็แค่วัชพืชเท่านั้น น้ำชาหรือจะสู้น้ำสุรา บรรยากาศหรือยังไม่อาจเทียบเท่าหุบเขาแก้วกลางทะเลสาบของข้าได้ พูดไปเจ้าคงไม่เคยได้เห็นสินะ’ และปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยันอันชั่วช้า

นั่นคือความคิดในใจภายใต้รอยยิ้มละไมสูงศักดิ์ ส่งผลให้ไม่มีใครกล้าทึกทักว่านางไร้มารยาททั้งสิ้น

หมิงเยว่ลอบทอดถอนใจชื่นชมตนเอง 

ทว่าเป็นฮูหยินแม่ทัพช่างเหน็ดเหนื่อยแท้...