ตอนที่ 37 ริมทะเลสาบส่องจันทร์3

“อาเจี้ยน ฮูหยินของท่านมาถึงแล้ว”

สหายขุนพลคนหนึ่งบอกกล่าวแก่หยางเจี้ยนที่กำลังสนทนากับกลุ่มสหายโดยมิได้หันมองไปทางลานกว้างเช่นบุรุษหนุ่มคนอื่นๆ

และเมื่อรับรู้การมาถึงของนางผู้เป็นภรรยา หยางเจี้ยนจึงปลีกตัวด้วยท่าทางเรียบนิ่ง

คุณหนูผู้หนึ่งอุทานเสียงเบา “นั่น! แม่ทัพหยางเดินไปรับฮูหยินของเขาด้วยตัวเองเชียวหรือ?”

คุณหนูอีกคนรีบกระซิบ “อา...ช่างน่าแปลกใจยิ่งนัก ข้าได้ข่าวว่านางมิเป็นที่โปรดปรานมิใช่หรือ? ท่านแม่ทัพยังรับอนุที่งดงามกว่าฮูหยินสกุลไป๋เข้าเรือนมาแล้วคนหนึ่ง”

“ใช่! ข้าเองก็ได้ยินข่าวนั้น”

“หึ! แล้วสิ่งที่เห็นยามนี้คืออันใด?”

เสียงพูดถึงในทางไม่ดีลับหลังมิอาจดังไปจนถึงผู้อื่นที่ยืนอยู่นอกกลุ่มของสตรีจอมริษยา

ทว่าสายตาอันหลากหลายของผู้คน หยางเจี้ยนมีหรือจะไม่รู้ เขาจึงต้องใช้บารมีของตนช่วยคนเป็นภรรยา

ชายหนุ่มเดินมาถึงด้านหน้ารถม้าเพื่อรอรับหมิงเยว่ด้วยตนเอง แม้ท่วงท่าจะเงียบขรึมค่อนไปทางเย็นชาเฉกเดิม แต่ภาพความเอาใจใส่และให้เกียรตินี้ของแม่ทัพหนุ่มส่งผลต่อภาพลักษณ์อันต่ำต้อยของหมิงเยว่ให้สูงส่งมากขึ้น

ทันทีที่เปิดผ้าม่านรถม้า หญิงสาวจึงเห็นฝ่ามืออันคุ้นเคยยื่นมาตรงหน้า นางคลี่ยิ้มหวานทันที

สามีของนางน่ารักน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้จะมิให้ผู้อื่นอิจฉาได้อย่างไรเล่า?

ภายใต้กิริยาอ่อนโยนดวงหน้าที่ระบายยิ้มละไม  หมิงเยว่กำลังหัวเราะเยาะสตรีจอมริษยาอย่างบ้าคลั่ง ในใจอยากสั่งให้คนพวกนั้นถูกเพลิงริษยาแผดเผาจนตายไปเลย

ระหว่างมีความคิดดุจนางมารร้ายเช่นนั้นยังก้มหน้าหยอกเย้าสามีเล็กน้อย

“ท่านพี่รีบมารับข้าเช่นนี้ กำลังกลัวอะไรอยู่หรือ?”

หยางเจี้ยนหรี่ตานึกเข่นเขี้ยวขึ้นมา “รู้แล้วยังถาม”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ขณะยื่นมือเรียวขาวให้สามีแล้วออกจากรถม้า

และทันทีที่ร่างระหงปรากฏตัวต่อสายตาผู้คน กลุ่มที่รอประเมินนางอยู่ก็พากันจับจ้องไม่วางตา

ต่างพูดกันว่าสตรีจากสกุลไป๋ผู้นี้ชาติกำเนิดธรรมดา แม้แต่งเข้าจวนติ้งอานโหวอันสูงศักดิ์ แต่ลักษณะท่าทางอันต่ำศักดิ์ของนางย่อมมิอาจเปลี่ยนแปลงได้ ทว่าเมื่อมองดูกลับพบว่านางมีความสง่างามไม่น้อย รัศมีเปล่งประกายนั้น ไม่ด้อยไปกว่าคุณหนูตระกูลใหญ่เลยสักเสี้ยว

หมิงเยว่ยามนี้เผยโฉมด้วยท่วงท่าสุขุมสำรวมเปี่ยมความสง่างามสูงส่งเต็มขั้นตามที่แม่สามีสอนสั่งอย่างดีเยี่ยม

ช่างเป็นกิริยาอันไร้ที่ติจนหยางเจี้ยนเองยังอึ้ง เขามองภรรยาอย่างรู้สึกทึ่งอยู่บ้าง

หญิงสาววันนี้แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราทว่ากลับเรียบง่ายอย่างพึงระวังมิให้ดูสูงศักดิ์เกินเชื้อพระวงศ์หญิง เครื่องประดับประดาที่ประโคมมายังพิถีพิถันเหมาะเจาะ   มีความประณีตเหมาะสมมิให้เป็นการอวดเบ่งความร่ำรวย

ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไร้สิ่งใดประเจิดประเจ้อ ทว่ากลับดูสูงส่งสมฐานะฮูหยินแม่ทัพ ไม่เป็นการลดเกียรติของตนและไม่เป็นการยกบารมีตนกดข่มผู้ใด

หมิงเยว่เห็นสายตาของหยางเจี้ยนประหนึ่งเกิดภาวะรักแรกพบจึงกระซิบ “ท่านแม่ส่งเสื้อผ้าและเครื่องประดับเหล่านี้มาให้ข้าเองเชียวนะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “จริงหรือ?”

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ “อืม...ความดีความชอบครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านแม่”

หยางเจี้ยนหัวเราะเบาๆ รู้สึกดีมาก ไม่ว่าเป็นบุรุษใดก็คงภาคภูมิใจกระมังที่แม่สามีกับลูกสะใภ้รักใคร่กลมเกลียว  อ้อ...ไม่นับรวมบุรุษที่รักใคร่หลงใหลอนุ แต่เฉยชาต่อภรรยา

นอกจากการแต่งกายที่พอเหมาะพอควรสมฐานะสะใภ้ตระกูลใหญ่แล้ว กิริยาท่าทางยามกรีดกรายก้าวเดินของหมิงเยว่ล้วนงดงามเหมาะสม ปราศจากความประหม่าหรือเขินอายต่อสายตาที่จับจ้อง

แผ่นหลังของนางตรงสง่าอย่างคนมีเกียรติจึงถือตัว ทว่าไม่ผยองหรือโอหังจนเย่อหยิ่ง ทั้งยังสงบนิ่งจนยากจะหยั่งถึง แสงแดดที่อาบไล้ร่างระหงช่วยขับเน้นผิวพรรณขาวผ่องให้เปล่งประกายดั่งหยกล้ำค่า เนตรดำขลับยังทอประกายฉ่ำน้ำ วับวาวเจิดจรัสปานนั้น เผยถึงความมั่นใจท่วมท้นออกมา ทั้งอบอุ่นและอ่อนหวานละมุนละไมเปี่ยมเสน่ห์ยากต้านทาน

แสงตะวันริมน้ำอันเจิดจ้าแห่งนี้ส่องกระทบใบหน้าที่ระบายยิ้มเบาบางของนาง ชวนให้ผู้คนไม่อาจละสายตา

แน่นอนว่าหญิงสาวมิได้พยายามปั้นแต่งแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่หมิงเยว่ต้องทำบ่อยที่สุดคือปรากฎโฉมต่อหน้าสมุนหลายร้อยชีวิต ท่วงท่ายามก้าวย่างย่อมผ่าเผยสง่างามและน่าเกรงขามไม่ต่างจากจักรพรรดินี

แต่ละก้าวที่เดินมั่นคง ท่าทีนิ่งขรึม ดูสุขุมนุ่มลึก

การเป็นผู้นำค่ายจันทราแดงอันลือลั่นมิใช่เรื่องง่าย การต้องควบคุมเจ้าพวกโจรถ่อยยิ่งเป็นเรื่องยาก

ต่อให้ไม่อยากทำตัวเลวทรามยังต้องทำตนให้อยู่เหนือพวกเลวระยำต่ำช้าตลอดเวลา

ดังนั้นยามนี้หญิงสาวจึงเดินเคียงคู่กับสามีผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงนางพญาหงส์ก็ไม่ปาน

ผู้ใดรอค่อนขอดถากถางกิริยาท่าทางของนางอยู่กระนั้นหรือ? คงต้องกระอักเลือดแล้วล่ะ!