ตอนที่ 37 ริมทะเลสาบส่องจันทร์2

งานนี้แม้แยกลำเรือล่องธาราทว่ายามรอเวลาสังสรรค์อยู่ที่ริมทะเลสาบ กลุ่มของบุรุษกับกลุ่มของสตรีสามารถยืนใกล้กันได้ ทั้งยังทักทายปราศรัยได้ตามสบาย ไม่นับว่าผิดจารีตแต่อย่างใด

ขณะกำลังรอเวลาบรรดาเชื้อพระวงศ์เสด็จเข้ามาในงานร่วมสำราญ ขุนนางหนุ่มแน่นที่โดดเด่นที่สุดยามนี้ก็เห็นจะเป็นหยางเจี้ยน เขาทั้งหล่อเหลาทั้งยังมีบารมีเหนือใคร ยามถูกผู้อื่นเข้ามาเสวนายังได้รับการคารวะก่อนตลอดเวลา คุณหนูทั้งหลายยังเดินเข้ามาย่อกายทักทายอย่างอ่อนช้อย หลายนางควบคุมกิริยาให้งดงามและอ่อนหวานอย่างที่สุด ท่าทางยามช้อนตามองอย่างเขินอาย แพขนตายาวงอนสั่นระริกนั้นยังเย้ายวนชวนหวั่นไหวอย่างยิ่ง

หยางเจี้ยนรับการทักทายตามมารยาทด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่เผยอารมณ์ หากแต่แววตาคมที่จ้องตอบยามสนทนากลับทำแม่นางน้อยทั้งหลายสะเทิ้นอายถ้วนหน้า ทั้งๆ ที่นัยน์ตาสีรัตติกาลของเขาออกจะเย็นชาปานนั้น

แม่ทัพหนุ่มมุ่นคิ้วผินใบหน้าออกไปอย่างเชื่องช้าอย่างไม่คิดต่อคำสนทนา พวกนางก็ยังไม่อยากละสายตาจากเขาเลยสักนิด ปรารถนาใกล้ชิดอีกสักเล็กน้อย

ยิ่งเห็นร่างสูงสง่าใกล้ๆ ก็อดจินตนาการมิได้ว่าภายใต้เสื้อผ้าสีเข้มนั้น เขาจะมีสัดส่วนสมบูรณ์แบบแค่ไหน ยามเปลือยเปล่าจะกร้าวแกร่งปานใด

บุรุษเช่นหยางเจี้ยนผู้นี้ได้เห็นแค่ชายผ้าก็ทำสตรีหัวใจสั่นระรัวอย่างแท้จริง

ภายใต้สีหน้าหมดจดอ่อนหวานและท่วงท่าเขินอายอย่างสวยสดงดงามดั่งดอกไม้บอบบาง พวกนางต่างนึกอิจฉาฮูหยินของเขาเหลือเกินที่ได้มีโอกาสชิดใกล้ได้สัมผัสกล้ามหนั่นแน่นดั่งใจ ได้ใช้ปลายเล็บกรีดลงบนแผ่นหลังตึง บ่าใหญ่กว้าง และเอวสอบของเขา

ยามร่วมรักท่านแม่ทัพหนุ่มจะเร่าร้อนปานใดหนอ?

ภายใต้กิริยาสำรวมสูงส่งเหล่าแม่นางล้วนคิดเช่นนั้น

ลานกว้างสำหรับเทียบรถม้าด้านหน้าริมทะเลสาบ

ทุกครั้งที่รถม้าของแต่ละจวนปรากฏก็มักจะเรียกสายตาผู้คนได้ร่ำไป หากเป็นบุรุษ สตรีก็แอบจ้องมองอย่างตื่นเต้น หากเป็นสตรี บุรุษล้วนจับจ้องอย่างหมายมาด

ครั้นรถม้าของจวนติ้งอานโหวสกุลหยางเคลื่อนตัวเข้ามาปรากฎตรงทางด้านหน้าลานกว้างสำหรับจอดรถม้า ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่านอกจากบุรุษที่ทอดสายตามองมาอย่างใคร่รู้ว่านางจะมีใบหน้าเป็นเช่นใด งดงามมากหรือไม่ ยังมีหญิงสาวหลายคนให้ความสนใจอย่างไม่วางตา

ใครๆ ต่างก็รู้ว่าโหวน้อยหยางเจี้ยนที่พ่วงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ยามนี้ได้รับสมรสพระราชทานไปเมื่อไม่นานซึ่งเป็นข่าวโด่งดังทั่วเมืองหลวง ฮูหยินของเขาเป็นเพียงคุณหนูในขุนนางขั้นเจ็ด หากมิใช่ได้บารมีของสามีอย่างหยางเจี้ยน เกรงว่าแม้แต่ทางเข้าริมทะเลสาบส่องจันทร์อันไกลลิบก็คงไม่อาจย่างเหยียบแม้ครึ่งก้าว

ดังนั้น เมื่อผ้าม่านรถม้าของจวนติ้งอานโหวค่อยๆ เปิดออก ทุกสายตาจึงจับจ้องด้วยสีหน้าหลากหลาย

บางคนที่เป็นบุรุษแค่อยากรู้ว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่างเช่นท่านแม่ทัพหยางจะได้สาวงามแบบใดไปครอบครอง

ในขณะที่หลายคนที่เป็นสตรีต่างจ้องมองด้วยสายตาริษยา เพราะพวกนางล้วนไม่เคยยินดีที่สาวน้อยต้อยต่ำผู้นี้ได้สามีอย่างแม่ทัพหยางไปครอบครอง

และยังมีอีกหลายคนที่ทอดสายตามองอย่างรื่นรมย์แฝงท่าทีที่คล้ายรอเย้ยหยันรางๆ เพราะนางสกุลไป๋ผู้นั้นอาจพลั้งเผลอทำสิ่งใดให้ต้องอับอายเสื่อมเสียก็เป็นได้  หยางเจี้ยนเป็นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งน่าเกรงขามสง่างามปานนั้น คงได้มีเรื่องผิดใจกับฮูหยินตนก็คราวนี้

นี่คือหนึ่งในแผนการขององค์หญิงเจ็ดเยี่ยนลู่เสียน

สาวน้อยต้องการให้ไป๋หมิงเยว่ออกมาประจานความต่ำชั้นให้ผู้คนได้ยล หนึ่งคือสร้างความอับอายอัปยศอดสู สองนางสืบรู้มาว่าคุณหนูสกุลไป๋ นอกจากความงามไม่อาจเทียบชั้นกับคุณหนูตระกูลใหญ่ทั้งหลายแล้วยังอ่อนแอเปราะบางป่วยง่าย หากถูกลมเย็นย่อมไม่สบายเพราะโรคภัยดั้งเดิมกำเริบกระทั่งไม่สามารถออกจากจวนได้อีก  

ยิ่งกว่านั้น อาจหมดสิทธิ์ตั้งครรภ์ตลอดชีวิต

แผนการขององค์หญิงเจ็ดทั้งลึกล้ำและร้ายกาจ  นางหมายมาดทำลายอนาคตอันงดงามของผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างเลือดเย็น