ความสัมสนอลหม่าน

          ยิวนั่งมองเขื่อนขนของย้ายห้องออกไปอย่างไม่ใคร่สนใจ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกสนิทด้วยแต่อย่างใด ยิวจึงมีแต่ความเย็นชาใส่เขื่อน เมื่อเขื่อนขนของเสร็จเขาไม่ได้ยินแม้แต่คำลาสักคำ เช่นเดียวกับตัวเขาที่ไม่พูดอะไรออกมาให้เขื่อนได้อย่างยินเช่นกัน

            พออยู่คนเดียวภาวะจิตใจของยิวนั้นเริ่มว้าวุ่นคิดวนมาวนไปอยู่หลายครั้ง เขาคิดอะไรไม่ออกนอกจากเรียนอยู่คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ พอกับจากมหาวิทยาลัยเขาก็นอนอ่านนิยายแล้วหลับไปตื่นมาอีกทีก็อยู่ในเหตุการณ์นิยายเรื่องนักรักบันลือโลกไปแล้ว นักเขียนไม่ได้ใส่รายละเอียดตัวเขาให้มากพอ ยิวจึงมีความทรงจำในยุคปัจจุบันอยู่แค่นี้  แต่เรื่องราวต่างๆในโลกปัจจุบันยิวกับรู้ทำได้ทุกอย่างได้หมด เพียงแต่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน

            ยิวเริ่มค้นห้องและตรวจสอบทุกอย่างในความเป็นตัวกัส เขาจึงรู้ว่ากัสเป็นนักศึกษานิเทศศาสตร์ซึ่งคนละคณะกับเขาเลย เพราะยิวเรียนคณะเทคโนโลยีสารสนเทศ ยิวยิ่งคิดยิ่งกลัดกลุ้มเขาไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปอย่างไรกับชีวิตที่อยู่ในร่างกัส แต่เขาคิดว่ายังดีกว่าไปอยู่นิยายเมืองโบราณที่ไม่มีความทันสมัย ซึ่งเขาได้พบความอยากลำบากมาแล้ว ยิวจึงไม่อยากจะกลับไปอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง เพราะอยู่ในร่างของกัสหน้าตาของกัสจัดว่าดีทีเดียว ขาวใสแบ้วออกแนวน่ารักเหมือนกับเขา ยิวจึงพอใจในร่างนี้ประมาณหนึ่ง

            ในระหว่างที่ยิวกำลังคิดและค้นหาความเป็นตัวตนของกัส เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ยิวลังเลอยู่นิดหน่อยก่อนที่จะออกไปเปิดประตู ซึ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้าเขาก็จำได้ทันที เพราะนั่นคือพีคคนที่ทำให้เขาและเขื่อนทะเลาะกัน

            “พี่พีคมานี่มีอะไรเหรอ”ยิวจำชื่อนี้ได้แม่น อีกอย่างหนึ่งคือรูปร่างหน้าตาตรงสเปคเขาอย่างมาก ขาวตี๋ใสล่ำสูงจมูกโด่งเป็นสัน

            “พี่มาเขื่อนกับกัสนั่นแหละ พี่เขาไปข้างในได้ไหม”

            “ได้ พี่พีคเข้ามาสิ”ยิวเดินนำหน้าพีคเข้ามายังห้อง

            “ทำไมห้องว่างจังเขื่อนไม่อยู่เหรอ”พีคมีสีหน้าที่สงสัย

            “ไปแล้ว ไปอยู่ที่อื่น”

            “เอ่อ คือ พี่ขอโทษด้วยนะที่ทำให้น้องสองคนผิดใจกัน”พีคมีสีหน้าที่ซึมลง

            “ไม่ต้องขอโทษหรอกพี่พีค มันไม่ใช่ความผิดพี่พีคแต่เป็นความผิดของเขื่อนเอง ที่หึงหวงเกินเหตุไม่มีเหตุผลใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง”

            “กัสเปลื่ยนไปเยอะ เหมือนอย่างไม่ใช่กัสเลย”พีคพูดขึ้นเพราะเห็นท่าทางสีหน้าของกัสที่มีความไม่พอใจเขื่อน

            “ทำไมเหรอ ยิว เอ่อ กัสก็เป็นแบบนี้ของกัสอยู่แล้ว”

            “ไม่ใช่กัสเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่น เป็นคนอ่อนแออ่อนไหวพอสมควร แต่นี่พี่ดูแล้วกัสเข้มแข็งมากไม่เห็นเสียใจอะไรเลย”

            “ทำไมต้องเสียใจ ชีวิตเป็นของเราใครอยากคบเราก็คบไม่อยากคบก็ไป ใครแคร์ใครสนอยู่ได้ตัวเองไม่ได้ขอข้าวใครกิน”

            “กัส”พีครู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างมากกับความคิดของกัสที่เปลื่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างที่เขาไม่ได้สัมผัสก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน

            “แล้วกัสรู้ไหมว่าเขื่อนไปอยู่ที่ไหน”

            “ไม่รู้เหมือนกัน เพราะยิว เฮ้ย กัส ไม่ได้คุยกับเขื่อนเลยตั้งแต่เขามาขนของออกไป แล้วทำไมพี่พีคไม่โทรหาเขื่อนล่ะ”

            “พี่โทรแล้วแต่เขื่อนไม่รับ พี่ก็ไม่รู้ว่าเขื่อนไปอยู่ที่ไหน กัสพอจะรู้บ้างไหมว่าเขื่อนมีเพื่อนอยู่ที่ไหนบ้าง”

            “กัสไม่รู้หรอก และไม่อยากจะรู้ด้วย”

            “ถ้ากัสคิดแบบนั้นแล้วจะเล่นละครเวทีด้วยกันได้อย่างไร เพราะเราสามคนต้องเล่นละครเวทีด้วยกัน”

            ยิวรู้สึกว้าวุ่นสับสนทันทีเมื่อรู้ว่าต้องเล่นละคร ซึ่งเขาคิดว่าไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ แต่เขาก็พยายามกลบเกลื่อนความวิตกกังวลนั้นไม่เผยให้เห็นบนหน้าของเขา

            “กัสเล่นละครด้วยเหรอ”

            “กัสเป็นอะไรหรือว่าหัวกระแทกพื้นเมื่อวาน ทำให้สมองของกัสนั้นได้รับผลกระทบหรือเปล่า”พีคมีสีหน้าที่วิตกกังวลยิ่งนัก

            “เปล่า”รอยยิ้มของยิวเจี่ยนอย่างมากด้วยความรู้สึกหวั่นวิตก ถ้าได้ไปเล่นละครจริงๆ

            “ถ้ากัสไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ไม่รบกวนแล้วนะ เดี่ยวพี่จะไปตามเขื่อนก่อน ป่านนี้ไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงที่ไหน”

            ร่างของพีคหันหลังกลับและเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ส่วนยิวนั้นรีบค้นหาบทละครทันที่ ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเล่นละครแต่เรื่องอ่านยิวค่อนข้างพึงพอใจอย่างมาก อ่านหนังสือหรืออะไรก็แล้วแต่ยิวสามารถอ่านได้เป็นวัน โดยที่ไม่ต้องกินข้าวดื่มน้ำแม้แต่น้อย

            ยิวค้นหาบทละครอยู่พักเขาก็เจอ พอเห็นชื่อเรื่อง ฉันหรือเธอที่เผลอใจเขารีบอ่านทันที ที่ยิวรีบอ่านไม่ใช่เพราะอยากจำบทละคร แต่เขาต้องการรู้ว่าบทละครเรื่องนี้มีเนื้อเรื่องเป็นอย่างไรบ้าง ยิวจึงอ่านตั้งแต่หน้าแรกจนถึงตอนที่ทั้งสามทะเลาะกัน จนตัวต้นเหตุคือมีนบอกว่าให้อยู่กันสามคน

            ความคิดของยิวแล่นมาทันที นี่หรือเปล่าที่ทำให้ทั้งกัสและเขื่อนมีปัญหากัน อีกอย่างหนึ่งบทละครนี้ช่างละหม้ายคล้ายชีวิตของร่างที่เขามาอาศัยอยู่ ยิวอยากรู้ความเป็นมาของละครเรื่องนี้เป็นอย่างไร เขาจึงตั้งใจอ่านต่อไปอย่างใจจดจ่อจนจบเรื่องภายในเวลาอันสั้น เมื่อเขาอาจเจ็บยิวรู้สึกชอบบทละครเรื่องนี้ เขาจึงคิดว่าจะลองเล่นดู และอีกอย่างหนึ่งในเมื่อเขามาอยู่ในร่างของกัสแล้ว ยิวจึงคิดต้องทำตัวให้เป็นกัสให้ได้

            เช้านี้ยิวรีบไปเรียนแต่เช้า เพราะเขาอยากไปคณะเทคโนโลยีสารสนเทศ ตามที่นิยายเรื่องที่เขาอ่านก่อนหลงเข้าไปในนั้น เมื่อไปถึงเขาก็มองไปรอบๆซึ่งยิวไม่รู้จักใครแม้แต่คนเดียว เช่นเดียวกันไม่มีใครมาทักทายเขาเลย ซึ่งยิวก็พอเข้าใจได้ว่าเขามาจากนิยายและคนเขียนไม่ได้เจาะลึกชีวิตในยุคปัจจุบันของเขามากนัก ยิวจึงรู้สึกโกรธและเคืองคนเขียนพอสมควร แต่เขาก็ไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรมากนัก ยิวจึงเดินกลับไปยังคณะนิเทศศาสตร์ที่เขาเรียนอยู่

            “กัสทำไมวันนี้มาแต่เช้า เมื่อกี้เราเห็นนายไปคณะเทคโนโลยสารสนเทศ หรือว่าไปดูใครเอย”เป็กเพื่อนนักศึกษาคณะเดียวกันทักขึ้น ซึ่งนิสัยของกัสเงียบๆจึงไม่ค่อยสนิทกับใครอย่างจริงใจ ซึ่งผิดกับยิวที่เป็นคนที่ไม่เรื่องมากและเข้ากับคนง่าย เขาจึงทักทายตอบกลับอย่างยินดี เพราะนั่นจะทำให้เขามีเพื่อนคนแรกในโลกแห่งความจริง และเป็นถือว่าเป็นหล่อคนหนึ่งทีเดียว ซึงหน้าตาคมเข้ม หุ่นบึกซึ่งไม่ใช่เสปคยิวเท่าไร แต่สามารถที่จะคบเป็นเพื่อนได้อย่างแน่นอน

            “ไปเหล่ๆดูนิดหน่อยเผื่อมีใครน่าสนใจ”ยิวเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเล็กน้อย

            “จริงเหรอเนี่ย”เป็กอ้าปากค้างเล็กน้อยพร้อมกับใช้สมองครุ่นคิดว่าเกิดอะไรกับกัสกันแน่

            ยิวเห็นอาการของเป็กเขาก็อดแปลกใจไม่ได้ ทำไมเป็กถึงมืออาการแปลกๆในเมื่อเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ

            “เป็นอะไรทำไมทำสีหน้าอย่างนั้น”

            “เอ่อ เราไม่คาดคิดว่านายจะแรงขนาดนี้”

            “แรงอะไรกัน เราก็เป็นแบบนี้แหละ ว่าแต่นายชื่ออะไร”

            “เห้ย นายนี่เป็นหนักเหมือนกันนะ เราชื่อเป็กนายจำไม่ได้เลยเหรอ แต่ก็จริงเพราะนายไม่ค่อยสนิทกับเราอยู่แล้วนี่ เลิกเรียนนายก็ไปซ้อมละครแล้วไปกับเพื่อนนายที่เรียนเอกภาษาอังกฤษ”

            “เขื่อนน่ะเหรอเลิกคบกันแล้ว ว่าแต่หลังเลิกเรียนนายว่างไหม”

            “ทำไมจะชวนเราไปไหน”

            “ไปเป็นเพื่อนเราดูซ้อมละครหน่อย”

            “อือ ก็ได้”

            “มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ”

            “เอ่อเราไปเรียนกันเถอะ”เป็กเอ่ยขึ้น

            ยิวรู้สึกดีใจอย่างมากที่ได้เพื่อนใหม่ เพราะตัวของเขาเองยังไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน ถ้ามีเพื่อนสักคนถือเป็นการดีพอสมควร          ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็กเป็นคนอย่างไรนิสัยดีหรือเปล่า แต่ก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักให้คบค้าสมาคม แต่เมื่อเขาคิดย้อนไปก็อดเสียดายเขื่อนไม่ได้ ถ้าไม่ทะเลาะกันเรื่องผู้ชายเขาคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้พอสมควร

            เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียนยิวได้พาเขื่อนมายังชมรมละคร ซึ่งยิวอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าชมรมละครอยู่ที่แห่งนี้ เพียงยิวก้าวเท้าเข้าไปในห้องชมรมละคร ทุกสายตาได้จ้องมองมายังเขาเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะเขื่อนกับพีคมองเขาแท่บไม่กะพริบตา

            “เป็กนายรออยู่ตรงนี้นะ”เมื่อยิวพูดจบเป็กก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆห้อง

            ถึงแม้ยิวจะมีความมั่นพอสมควรแต่เขาก็อดหวั่นใจไม่ได้ เมื่อต้องปะทะสายตาทุกคู่ที่จ้องเขาอย่างใคร่สงสัยในการมาครั้งนี้

            “เอาล่ะเมื่อน้องกัสมาแล้วก็ช้อมเลยก็แล้วกัน”จีน่าผู้กำกับสาวเอ่ยขึ้นพร้อมอธิบายบทที่จะซ้อมในวันนี้

            ยิวได้รับรู้บทที่จะซ้อมละครวันนี้คร่าวๆ เขารู้สึกสะใจเพราะเป็นฉากเลิฟซีน สาเหตุที่เขาสะใจเพราะยิวรู้สึกหมั่นไส้เขื่อนที่มีท่าทีรังเกียจ แล้วด่าทอเขาเมื่อสองวันก่อนยิ่งเมื่อวานทำเหมือนเขาไร้ตัวตน ยิ่งสร้างความเกลียดชังตัวเขื่อนอย่างมาก

            “วันนี้จะเป็นบทที่ต่อจากหลายวันก่อนนะ คือ ก่อนหน้านี้ทั้งนิวและวินรู้แล้วว่ามีนนั้นเป็นแฟนคนเดียวกัน และในวันนี้จะต่อจากฉากก่อนหน้านี้นะ คือ พี่จะให้นิวนั่งอยู่บนเก้าอี้และทำท่านิ่งๆครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ทะเลาะกับวิน ส่วนมีนก็จะเข้ามาจากด้านหลังและโอบกอดนิวไว้ พร้อมกับจูบแก้มซ้ายขวาทั้งสองข้างนะ แล้วในช่วงเวลาเดียวกันวินก็เข้ามาเห็น ทุกคนเข้าใจตรงกันนะ กัส พีค เขื่อน โอเคไหม”

            “โอเคครับพี่”ยิวพูดขึ้นก่อนทันที

            อาการที่แสดงออกมาตอนนี้ทำให้พีคและเขื่อนรวมทั้งจีนกับเกรซอดแปลกใจไม่ได้ แต่ในเมื่อเวลามีน้อย จีน่าผู้กำกับสาวก็ให้เริ่มแสดงได้ทันที

            นิวนั่งเหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ถึงแม้เขาจะรู้สึกเสียดายที่ต้องผิดใจกับเพื่อนรักอย่างวิน แต่ถ้าให้เขาเลือก สิ่งที่นิวต้องการคือมีนมากกว่า เมื่อเป็นเช่นนั้นนิวจึงสามารถที่จะตัดวินออกจากชีวิตได้ ถ้าวินไม่ยอมคบแบบสามคนอย่างที่มีนเสนอ

            ในช่วงเวลานี้ยิวนั่งนึ่งๆทำอารมณ์ตามบทที่ได้รับ แต่แล้วเขาก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อพีคเข้ามากอดเขา ยิวแกล้งหันหน้าไปมองพีคแล้วแสร้งหลบตาต่ำชะม้อยตามอง ยิ่งพีคพรหมจูบทั่วใบหน้าซ้ายขวายิวแสดงท่าทีขัดขืนเล็กน้อย

            “อย่าทำแบบนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเขา”

            “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เราเป็นแฟนกันแล้วนิครับ”

            “เมื่อวานยังมีปัญหากับวินอยู่เลย วันนี้มาทำลุ่มล่ามเดี๋ยววินเข้ามาเห็นจะมีปัญหาอีกหรอก”

            “ไม่หรอกก็เราตกลงกันแล้วนี่อยู่กันสามคนก็ได้”

            “เราไม่มีปัญหา แต่วินยังไม่ตกลงด้วยนิจะให้ทำอย่างไง”

            “ปล่อยไปก่อนก็ได้”

            “ทำอะไรกันนะ”เขื่อนได้เข้ามาในบทของวิน

            พีคแสดงท่าทีตกใจเล็กน้อยแล้วคลายกอดยิวทันที ส่วนยิวเอียงคอพอประมาณเบิกตามองเขื่อนอย่างเย้ยหยันในท่าที

            “นายนี่มันจริงๆเลยหน้าด้าน”เขื่อนเอ่ยขึ้น

            “มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะวิน”สายตากับคำพูดของยิวนั้นไปคนละทาง

            “มันจะไม่ใช่ได้อย่างไงเห็นคาตาอย่างนี้ นายก็รู้ว่าเรานั้นชอบมีนมาก”

            “เรารู้ว่านายชอบ แต่เราไม่รู้ว่าแฟนนายเป็นมีนนี่”

            “ในเมื่อนายรู้แล้วทำไมไม่สละให้เราล่ะ”

            “แล้วทำไมนายไม่สละให้เราล่ะ นายก็รู้เหมือนกันรู้ว่าเรารักมีน”

            “แต่เรารู้จักก่อน”

            “หลังก่อนไม่สำคัญหรอก นายไม่ต้องพูดอะไรเยอะ ในเมื่อมีนบอกแล้วนี่ว่าเราอยู่กันแบบสามคนก็ได้ ทำไมนายไม่ยอมล่ะเรากับนายก็เป็นเพื่อนกัน การที่เรามีแฟนคนเดียวกันมันก็ไม่น่าใช่สิ่งที่เลวร้ายนินะ”

            “มันความคิดนายแต่ไม่ใช่ความคิดเรา มันเป็นสิ่งที่เรารับไม่ได้หรอก”

            “ถ้านายรับไม่ได้ก็ยกมีนให้เราก็ได้”

            “ไม่มีทาง”สีหน้าของเขื่อนขมึงตึง

            “ถ้างั้นก็ให้มันคาอยู่อย่างนี้แหละ”สายตาของยิวพร้อมฟาดมาก

            “คัท”เจนนี่ผู้กำกับสาวสั่งหยุดทันที

            วันนี้การแสดงของยิวไม่เป็นที่พึงพอใจต่อเจนนี่อย่างมาก เมื่อสั่งคัทเจนนี่จึงให้แยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงยิวที่เจนนี่ให้พบเป็นการส่วนตัว เพื่อปรับในส่วนของการแสดงวันนี้  ซึ่งผิดแผกแตกต่างจากวันก่อนๆหน้านี้อย่างมาก