ไม่หวั่น

พระราชวังคลายทุกข์

“อินจิ๋น และจิ้งอันอันถวายพระพรเสด็จพ่อกับเสด็จแม่”

เสี้ยนตี้กับไทเฮาที่มีพระพักตร์เต็มเปี่ยมไปด้วยเมตตา มองไปยังอันอันสายสายตาอ่อนโยน

“จิ๋นเอ่อร์ ตกลงใจแล้วใช่หรือไม่กงกงเพิ่งจะแจ้งข่าวกับแม่เมื่อเช้านี้เรื่องที่ลูกตัดสินใจแต่งตั้งฮองเฮา”

“เสด็จแม่ลูก ตกลงใจมั่นเหมาะแล้วไม่มีเปลี่ยนใจ”

“ก็ไม่เห็นว่าจะต้องกังวลเรื่องอื่นใดหากนี่เป็นการตัดสินใจของฮ่องเต้”

เสี้ยนตี้พูดไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“เสด็จแม่ลูกมาขอ พระเมตตา”ไทเฮายิ้ม

“เรื่องใดกัน หรือว่าต้องการให้แม่ร่วมแสดงความยินดีในการแต่งตั้งฮองเฮา แม่คิดไว้ว่าอย่างไรก็คงไม่อาจละเลยฮ่องเต้กับฮองเฮา”

“เสด็จเรื่องนั้นลูกซาบซึ้งในพระเมตตายิ่งแล้ว แต่อันอัน นางเป็นเพียงสามัญชน เป็นเพียงคนธรรมดาเกรงว่า เกรงว่าหากมีใครมาพูดเรื่องนี้ลูกคงอดที่จะสั่งลงทัณฑ์พวกปากมากเสียมิได้”

“ฮ่องเต้ก็ อ้างไปว่าฮองเฮาเป็นพระญาติของไทเฮา เสียเกรงว่าจะไม่มีใครกล้าครหา”

เสี้ยนตี้ชี้ช่องให้ในทันที ไทเฮายิ้มอ่อนโยน

“อย่างที่เสด็จพ่อเจ้าพูด ดีไหม”

อินจิ๋นกุมมืออันอันไว้แน่น

“ลูกซาบซึ้งในน้ำพระทัยของทั้งสองพระองค์ก้มลงคุกเข่าตรงหน้าพร้อมกับอันอัน”

“ดูรึ