หลงกล

ฟางหลันย่อกายลงอีกครั้ง

“ฝ่าบาท ฟางหลันไม่ได้ กระทำเรื่องชั่วช้าเพียงนั้น ฝ่าบาทจะมองฟางหลันในแง่ร้ายเกินไปแล้ว”

“มีเพียงเจ้าที่คิดทำเรื่องเช่นนั้นหากไม่ใช่เจ้าก็จะต้องเป็นบิดาเจ้า”

เสียงเข้มดุดันต่างจากอินจิ๋นคนเดิม

“ท่านพ่อซื่อตรงภักดีจะทำเรื่องที่ ผิดต่อฝ่าบาทได้อย่างไร”

“เลิกโป้ปดได้แล้วบอกมา อันอันนางอยู่ไหน”

“ องค์หญิงใหญ่ชิงซี มีสิ่งของติดตัวกลับไปแคว้นฉีมากมาย ฝ่าบาท ไม่ยอมให้ใครตรวจสอบขบวนเสด็จขององค์หญิงใหญ่องค์หญิงขุ่นเคืองเรื่องที่ฝ่าบาทแต่งตั้งฮองเฮายิ่งกว่าผู้ใดเกรงว่า จะเป็นองค์หญิงที่ทำเรื่องเช่นนี้ฝ่าบาทมา กล่าวโทษฟางหลันและท่านพ่อไม่ รังแกกันไปหน่อยหรือ”

“ข้าไม่ไว้ใจเจ้า บิดาเจ้าแม้จะภักดีแต่เจ้าฟางหลันเจ้าคิดว่าข้าปิดหูปิดตาหรือไรเรื่องของเจ้าคิดว่าข้าไม่เคยสืบสาวราวเรื่องมาก่อนหรือไร”

ฟางหลันยิ้มหยัน

“ฝ่าบาทใช้เวลากับข้าที่นี่มาคอยคาดคั้นข้าที่นี่ป่านนี้องค์หญิงใหญ่มิสังหาร นายหญิงอันอันไปแล้วหรือไร”

อินจิ๋นตาลุกวาวตวัดกระบี่ ลงบนลำคอขาว สะบัดมือตัดเกล้าผมยาวสลวยของฟางหลันจนขาดสะบั้น

“ข้าไม่มีทางรามือหากว่าเป็นเจ้า”

ฟางหลันถลาเข้ากอดรวบเอวหนา

“ฝ่าบาทฟางหลัน มีใจให้