จงเจี้ยน

“ท่านขุนพล แม่นางจิ้งเล่า”

ชิงซีอดห่วงอันอันไม่ได้

“สองคนยิ่งทำให้ห่วงหน้าพะวงหลังข้าพาองค์หญิงไปยังที่ปลอดภัยแล้วกลับมาช่วยนายหญิงอันอันอีกที”

“แต่ตอนนี้กำลังจะพลบค่ำ อันอันจะปลอดภัยหรือไม่”

“กองทหารของข้าล้วนมีฝีมือห่วงแต่ว่าพวกท่านทั้งสองอยู่ล่อตาตาล่อใจที่นั่นเกรงว่าจะยิ่งคุ้มกันยากพาท่านออกมาเสียอย่างไรเหล่าทหารก็ไม่มีทางปล่อยให้นายหญิงอันอันได้รับอันตราย”

“แล้วเราสองคนจะไปไหนนี่ก็มาไกลแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงเส้นทางสายนี้แม้ข้าจะไม่เคยสัญจรแต่ก็เคยดูแผนที่มาบ้างคงพอจะ พาองค์หญิงไปยังจุดนัดพบที่เตรียมไว้กับนายกองของข้า”

กระตุกบังเหียนม้าให้หยุดลงใต้ร่มไม้หนาที่หากไม่สังเกตดีดี จะมองไม่เห็นมองเห็นปากถ้ำ

“ถึงแล้วองค์หญิงจะต้องรออยู่ที่นั่นข้ากับไปช่วยนายหญิงอันอันแล้วจะกลับมาหาท่านพร้อมกับขบวนของเรา”

ชิงซีสีหน้าตื่นกลัว กอดแขนจงเจี้ยนไว้แน่น

“ท่านไม่ต้องไปได้ไหม”

“เมื่อครู่ข้ายังเห็นว่าท่านห่วงใยนายหญิงอันอันมาคราวนี้”

“อันอันนางเข้มแข็งกว่าข้า นางคงไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นอันตรายแล้วอีกอย่างนายกองของท่านและทหารนับร้อยคงไม่ปล่อยให้อันอันพบกับอันตรายแต่ข้าสิท่านเห็นไหมข้าต้องอยู่ที่นี่เพียงล