รักของเรา

“ก็ ห้องหออยู่ทางด้านขวา แต่นี่มันห้องทางด้านซ้าย”

ชี้มือไปยัง

อินจิ่นที่พยุงอันอันเดินออกมาหน้าตำหนักจากห้องทางขวาให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่สนามหญ้ารับเครื่องเสวยยามสาย

“ค่อยๆเดิน ระวังหน่อยอันอัน ให้ข้าช่วย”

เลื่อนแท่นนั่งให้อันอันแล้วพยุงอันอันลงนั่งบนแท่นนั่งอย่างอ่อนโยน

“เป็นท่านขุนพลที่ชวนข้ามาทางซ้าย”เสืี่ยวจื้อยังบ่นพึมพัม

“เฮ้อ บุญมีแต่กรรมบังมาถึงนี่แต่กลับมาผิดห้องผิดฝั่ง”

“อ้าว อาจารย์กับเสี่ยวจื้อสองคนมาเสียพร้อมกันอาอาจาย์ลมอะไรหอบท่านมาถึงนี่”

อินจิ๋นเอ่ยทักด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ ผิดกับอันอันที่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย

“ข้ามาเดินสุดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า”

จงเจี้ยน รีบแก้ตัว

“แต่นี่มันสายแล้ว”เสี่ยวจื้อก้มหน้านิ่ง

“ขะข้าแวะมาหาเสี่ยวจื้อ”อินจิ๋นเลิกคิ้วสูง จงเจี้ยนอยบากจะถามเรื่องที่เมื่อคืนที่ผ่านมาใจแทบขาดแต่เกรงใจอันอันยิ่งนัก

“เมื่อคืน ฝ่าบาทกับฮองเอาหลหับสบายไหม”อ้อมค้อมก็เป็นอันอันหันสบตาอินจิ่นอายๆ

“หลับสบายยิ่งอากาศหนาวนอนสองคนกำลังดี”

เสี่ยวจื้อปิดปากหาวบ้าง

“ข้ากับท่านขุนพลไม่ได้นอนทั้งคืน”บ่นเบาๆ

“เสี่ยวจื้อเจ้าว่าอย่างไรนะ”

“ปะปะเปล่าเสี่ยวจื้อมากับข้า”

จงเจี้ยนดึงเสื่ยว