จำยอม

องครักษ์เกราะทอง กระตุกบังเหียนม้าให้หยุดการเดินทางเร่งวันเร่งคืนจนไม่ได้พัก แม้จะเหนื่อยเพียงใดก็เข้าใจดีว่า อินจิ๋นห่วงใยว่าที่ฮองเฮายิ่งกว่าสิ่งใด

“ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมจงเจี้ยนจึงเดินทางไปในเส้นทางเดียวกันกับองค์หญิงใหญ่”

“ฝ่าบาทเป็นไปได้มาก ว่าท่านขุนพบจงใจอารักขาองค์หญิงใหญ่ ด้วยเส้นทางไปยังด่านปงเปียงต้องผ่านหุบเขาคนโฉดที่มีโจรดักปล้นคนเดินทางชุกชุม”

“จงเจี้ยนคิดแทนข้าเพียงนั้น เชียวหรือ”

“ฝ่าบาทเมื่อพบทั้งสองจึงจะกระจ่างแจ้ง”

อินจิ่นถอนหายใจ ในตอนนี้คิดถึงอันอัน ที่สุดป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างกลัวเหลือเกินว่าจะต้องพบกับความลำบากและอาจถูกผู้ใดทำร้ายหากผ่านไปยังหุบเขาคนโฉดเกรงว่าจะพบเจอโจรป่าอันอันจะปลอดภัยหรือไม่

ชิงซีขยับกายซุกหน้าลงบนอกกว้างของจงเจี้ยน ในกระโจมกว้าง

“องค์หญิงเราสองคน ทำแบบนี้คนอื่นจะรู้กันหมดว่าเรา เรา…”

ชิงซีหน้าเง้า

“คิดว่าเขาไม่รู้กันหรือไรท่านไปออกตัวเพียงนั้น”

“ข้าอยากให้คนเขารู้กันหมดว่าข้ารักเจ้า รักหมดใจชีวิตนี้ไม่อาจอยู่ได้ถ้าไม่มีเจ้า แต่ชิงซี ข้าอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง เพียงแค่ได้เผยความในใจ และเอ่ยปากสู่ขอเจ้าต่อหน้าฝ่าบาทแคว้นฉีเสียก่อน”

ชิงซีอมยิ้