ข้าก็รักของข้า

ฟางหลัน ขยับกายในอาภรณ์นางกำนัล

“นายหญิง”

อันอันเงยหน้าขึ้นช้าๆ กำลังพิศมองพับผ้าสีต่างๆที่อินจิ๋นประทานมาเพื่อให้ อันอันเลือกไปตัดเย็บอาภรณ์เสียใหม่ทั้งหมด

“ฟางหลันทำไมวันนี้มาใน อาภรณ์นางวกำนัลได้”

“ฝ่าบาทให้ฟางหลันนำของว่างเหล่านี้มาส่งให้กับนายหญิงฟางหลันพบฝ่าบาทที่ยกเครื่องเสวยด้วยองค์เองจึงอาสาแต่ทว่า ฝ่าบาทกับยืนยันว่าจะยกมาเองทั้งๆที่ยังไม่ทันได้พัก”

“ความจริงไม่ต้องยุ่งยากฝ่าบาทใส่ใจข้าเหลือเกิน”

“นายหญิงเจ้าข้าฟางหลันมีเรื่องอยากจะขออภัยนายหญิงกับเรื่องที่ผ่านมา”

“ข้าไม่ได้ถือโทษโกรธเจ้าแต่อย่างใด”

“ฟางหลันตั้งใจ ทำหน้าที่ลูกที่ดี ตอบแทนบุญคุณคิดว่าหากฝ่าบาทโปรดปรานฟางหลันย่อมทำให้ท่านพ่อพ้นผิด จึงตั้งใจกับเรื่องนี้มากไปหน่อยแต่ในเมื่อเห็นว่า ฝ่าบาทอย่างไรเสียก็เลือกนายหญิงอยู่ดีฟางหลันจึงทำใจแค่เพียงได้มารับใช้ใกล้ชิด นายหญิงให้นายหญิงที่ใครๆต่างบอกฟางหลันว่าใจดีมีเมตตายิ่งนักช่วยเกลี่ยกล่อมฝ่าบาทเรื่องบิดาข้า”

“เจ้ากตัญญูยิ่งนัก หากอยากจะอยุ่ในวังหลวงข้าจะให้ฝ่าบาทประทานตำแหน่งและเบี้ยหวัดให้เจ้า”

ฟางหลัน กัดฟันก้มหน้ามองมือคำพูดของอันอันยิ่งตอกย้ำว่าไม่ว่าอันอันจะพูดอะไ