อีท่าไหน

นางกำนัลเปิดประตูออกช้าๆ อินจิ๋น แทรกกายเข้าข้างใน ภายในห้องที่เงียบเหงาร้างไร้อินจิ๋นขมวดคิ้วก้าวเข้าไปยังแท่นนอนด้านในสุด บนแท่นนอนที่ผ้าห่มปกคลุมอินจิ๋น ทรุดกายลงนั่งบนแท่นนอนเอื้อมมือเปิดผ้าห่มออกช้าๆ แล้วถึงกับต้องสะบัดผ้าห่มออกอย่างแรง

“เสี่ยวจื้อ เสี่ยวจื้อ นายหญิงนายหญิงของเจ้าเล่าทั้งเสี่ยวจื้อและนางกำนัลต่างวิ่งเข้ามาในห้องดวงตาตื่นตระหนก

“นายหญิงหายไป”

เสี่ยวจื้ออุทาน นางกำนัลเข่าอ่อนทรุดกายลงโขกศีรษะลงกับพื้นถี่ๆ

ก่อนหน้านั้น

“ของว่างของใครกัน”

ฟางหลันในอาภรณ์นางกำนัล เอ่ยปากถามนางกำนัลที่กำลังยกขนมและชายังที่พำนักของอันอัน

“ของเหล่านี้เป็นของนายหญิงอันอัน สำหรับช่วงเวลาบ่าย”

“อืมฝ่าบาทให้ข้ามายกไปเดี๋ยวนี้เกรงว่าจะเลยเวลาของว่างของนายหญิง อืม ลืมบอกไปฝ่าบาทให้เจ้ายกของว่างที่ ท้องพระโรงอีกชุดเอาของว่างชนิดเดียวกันนี้”นางกำนัลส่งถาดของว่างในมือให้กับฟางหลันในทันที

ฟางหลันยิ้มบางๆ ยกถาดของว่างหายไปยังที่พำนักของอันอัน

“คุณหนู ข้าน้อยรออยู่แล้ว”บ่าวรับใช้ในจวนขุนพล ในอาภรณ์ขันที

“อืม ข้าจัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าแค่ นำนางออกทางประตูหลังใส่ไว้ในเกี้ยวที่ข้าเตรียมไว้แล้ว แล้วนำเก