ออกตัว

“แล้วหลักฐานนี่เล่าไปศาลไหนฝ่าบาทก็แพ้”

“ข้าๆๆๆ ยอมแล้วความจริงข้า เรื่องมันยาวเจ้าอยากฟังหรือไร”

“อันอันอยากจะฟัง”แต่มันเป็นเรื่องน่าอาย”

“อันอันไม่อาย”

“อืม ก็ได้ข้ายอมแล้ว ความจริงวันนั้นวันที่ ข้าเห็นเจ้าในวันที่ข้าเอาอาภรณ์ไปส่งให้เจ้า ในห้องของเจ้าแล้วๆๆ ”

หันหน้าหนีอันอันเสีย

“แล้วอะไรบอกมา”

อันอันส่งเสียงเข้มดุ

“แล้วๆๆ ข้า ก็เห็นเจ้าในสภาพที่มีอาภรณ์ปิดบังร่างกายหมิ่นเหม่ ทั้งเนินอกทั้งผมยาวสลวย แล้วยังกลิ่นหอมจากกายเจ้า ข้าข้า...ข้าจึง กลับมาที่ห้องทั้งๆ ที่”ก้มมองเป้าตัวเอง

“ฝ่าบาท พูดความจริงมาเสียทั้งหมด”

“ข้าจึงกลับมาที่ห้องแล้ว ๆๆ ใช้”

“ใช้ใคร”

“ใช้ นางทั้งทั้งห้าบำบัด อารมณ์เปลี่ยวของข้า จนสำเร็จเสร็จสิ้น อันอันนั่นเป็นครั้งเดียวในห้องที่อาจทำให้ …มีหลักฐานชัดเจนเป็นเพราะข้าเร่งเร่าจังหวะด้วยความเพลิดเพลินไปหน่อย ข้าไม่ได้มีอะไรกับนางในคนไหนทั้งสิ้น”

อันอันยกมือขึ้นปิดปากกลั้นหัวเราะแทบตาย ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

“ข้าเห็นเจ้า ครั้งใดหรือใกล้ชิดเจ้าครั้งใดมักจะทำให้เกิดเรื่องน่าอาย”อยากจะบอกว่าพุ่งกระฉูดก่อนจะได้ห้ามใจ

“ฝ่าบาทพอแล้วอันอันเข้าใจแล้ว”

พูดไปยิ้มไป แก้มแดงด