7 หอเยว่โหลว

7 หอเยว่โหลว

กุบ กับ กุบ กับ

หลี่เหว่ยขยับสาบเสื้อคลุมสีเข้มออกดำขณะรถม้าหยุดลงหน้าหอเยว่โหลว ชำเลืองมองหน้ามู่เฉินยังสีหน้าไม่สู้ดีนักจึงยักยิ้มแล้วเปิดม่านลงไปก่อน

ตุบ!

“เชิญท่านแม่ทัพ”

หลี่เหว่ยประกบมือโค้งคำนับแล้วจึงเปิดผ้าม่านให้มู่เฉินลงจากรถม้า สีหน้าองครักษ์คนสนิทยิ่งซีดเผือดลงกว่าเดิมจนหลี่เหว่ยต้องทำตาขึงขังใส่ จึงได้จำยอมลุกแล้วออกจากรถม้า

มู่เฉินพาร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นบันไดหอคณิกาโดยมีแม่ทัพตัวจริงเดินตามหลัง

“ท่านแม่ทัพมาแล้ว เชิญทางนี้ขอรับ ทางนี้”

เด็กหนุ่มหน้าตาพอใช้ได้สวมชุดสีเทาอ่อนใบหน้าสะอาดสะอ้านรูปร่างสะโอดสะองติดสำอาง วาดมือผายออกเชิญท่านแม่ทัพด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วจึงเหลียวมองไปยังนายแม่ที่ยืนอยู่เหตุการณ์อยู่ชั้นสอง

นายแม่หอเยว่โหลวได้สัญญาณจากไห่เทาจึงโบกพัดกลมในมือสองครั้งให้คนชั้นล่างทันที

“อาเจี่ยนายแม่โบกพัดแล้ว”

เยี่ยนฟางเอียงหน้าไปทางยี่หวาที่วันนี้แต่งกายเป็นบุรุษ ทว่าไม่ปิดบังดวงหน้าเปิดเปลือยไร้เครื่องสำอาง

“เจี่ยเจียเอาจริงซิ”

“เอาจริ๊ง มาถึงขั้นนี้แล้วข้ายี่หวาไม่มีถอย ไปเตรียมตัวรวย ฮ่า ฮ่า” พูดพลางสะบัดโบกพัดพับแล้วก้าวขึ้นสู่เวทียกสูงประดับด้วยโคมไฟสีแดง

ร่างระหงสูงโปร่งอวบอิ่มในจุดที่ควรอวบอิ่มจนชุดบุรุษมิอาจปกปิดมิด ก้าวเท้าเล็กเรียวขึ้นเวทีด้วยรอยยิ้มพราย สะบัดพัดเก็บแล้วประกบมือโค้งคารวะลูกค้าที่มากันเนืองแน่นไร้ที่นั่ง บ้างยืนระเกะระกะ บ้างนั่งกับพื้น

นางประกบมือเขย่ารับเสียงปรบมือโห่ร้องของเหล่าบุรุษและสตรีที่วันนี้ยอมเข้ามายังหอคณิกาเพื่อชมการประมูลอันเลื่องชื่อ

“ข้าตัวแทนหอเยว่โหลวต้องขอขอบคุณทุกท่านที่มากันมากมายในค่ำนี้ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ขอเชิญทุกท่านพบกับสาวงามที่จะเข้าประมูลในค่ำคืนนี้”

ยี่หวาเบี่ยงกายถอยหลังให้บรรดาสาวงามของหอคณิกาเยว่โหลวขึ้นเวทีเดินแถวเรียงหนึ่งมาทีละนาง นางเคาะพัดกับฝ่ามือยิ้มแย้มชอบใจที่เห็นลูกค้าตาแวววาว แล้วจึงเอี้ยวหน้ามองหญิงคณิกาสิบนางล้วนคัดสรรมาอย่างดี ซึ่งแน่นอนย่อมต้องมีเยี่ยนฟาง และหน้าที่ของยี่หวาในคืนนี้คือทำให้เยี่ยนฟางได้ถูกประมูลในราคาสูงที่สุด

“เป็นเช่นไรคุณชาย จุ๊ ๆ ๆ สาวงามวันนี้คัดสรรมาอย่างดี แต่ละนางล้วนแล้วมิเคยต้องมือชาย ขายศิลปะไม่ขายตัว”

แปะ..เสียงพัดฟาดลงฝ่ามือสร้างความตื่นเต้น

ยี่หวายิ้มระรื่นยามได้ยินเสียงฮือฮาทั้งจากบุรุษทั้งสตรีด้านล่าง พริ้วตัวในชุดบุรุษเดินผ่านนางคณิกาแต่ละนาง

“ข้าจะให้แม่นางน้อยแต่ละนางได้พูดจาทักทาย เริ่มด้วยคนแรก แม่นางซูหนี่”

ปลายพัดชี้ตรงไปยังแม่นางคณิกาน้อยอายุราวสิบห้าดวงหน้างดงามจิ้มลิ้ม ผิวพรรณขาวราวหยกเกล้าผมทรงกระต่ายผูกด้วยผ้าสีเหลืองสด รอยยิ้มเอียงอายยามเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

“ข้า ซูหนี่ ขับขานร้องเพลงเก่งฉกาจ ต่อกลอนเล่นหมากล้วนเยี่ยงบุรุษ หากประมูลข้า ข้าจะทำให้ท่านแม่ทัพพึงพอใจสูดสุด”

“ดี ดี ดี”

เสียงตะโกนปรบมือเซ็งแซ่โห่ร้องไม่หยุดเมื่อแม่นางคณิกาน้อยเอ่ยจบ ทำเอาคิ้วเข้มของหลี่เหว่ยกระตุกถี่ หรี่ดวงตามองการแสดงเบื้องล่างโดยมีตัวเด่นคือ แม่นางแต่งกายเป็นบุรุษเดินไปเดินมาแนะนำนางคณิกาแต่ละนางด้วยสีหน้าชื่นมื่น

“ข้าว่าการแสดงโช่ห่วยเบื้องล่างนี่คงมีเพียงคนเดียวที่ดูกระหยิ่มยิ้มย่องออกหน้าเกินงาม จริงหรือไม่ท่านแม่ทัพ”

แม่ทัพหนุ่มพูดขึ้นพลางยกจอกเหล้าเหลือบหางตาไปยังมู่เฉินที่คราแรกไม่ทันได้รับลูกจ้องตอบมึนงงก่อนนึกขึ้นได้ว่าค่ำนี้ตนเองปลอมตัวมาเป็นแม่ทัพ จึงค่อยยิ้มรับพยักหน้ายกจอกสุราเลียนแบบ

“ใช่ ๆ แล้ว ฮ่ะ ฮ่า”

“ฉะนั้น...แม่ทัพ มิคิดจะกล่าวอะไรสักหน่อยหรือ” หลี่เหว่ยแหล่ตาใส่

“กล่าว กล่าวอันใดกัน” มู่เฉินแม้เป็นฉลาด แต่ว่ากันตามเนื้อผ้าแล้วมิอาจสู้ท่านแม่ทัพ หัวสมองยังปะติดปะต่อไม่ถูกกระทั่งหลี่เหว่ยหยุดยิ้มส่งสายตาดุจึงฉลาดขึ้นมาทันควัน

“ใช่ ๆ เจ้าพูดถูก” มู่เฉินตบโต๊ะ ชี้นิ้วลงยังเบื้องล่างพร้อมส่งเสียงตะโกนดัง “เจ้า หญิงแต่งกายบุรุษ เจ้าขึ้นมามิทันได้เอ่ยชื่อเสียงเรียงนาม มีเพียงเดินไปเดินมาชี้ชวนแม่นางน้อย ยกย่องว่าดีเช่นนั้นเช่นนี้ แล้วตัวเจ้าล่ะ มีดีอันใดถึงได้สิทธิ์ขึ้นมาเป็นตัวแทน”

คุณชายน้อยใหญ่ได้ยินท่านแม่ทัพใหญ่กองทัพเสือดำทะลึ่งคำถามพรวดต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยตาม แล้วแข่งกันส่งเสียงตะโกนจนเกิดความอลหม่านเป็นครู่ ทำเอายี่หวาหน้าเจื่อนก่อนแหงนเงยดวงหน้าขึ้นมองต้นเหตุ จึงตระหนักว่าท่านแม่ทัพใหญ่เป็นพวกพาลหาเรื่องโดยแท้ 

“ข้าน้อยชื่อเสียงเรียงนามเป็นชื่อไร ใช่ว่าสำคัญในเมื่อคืนนี้เป็นคืนของพวกนาง”

“ไม่ได้ หากเจ้าไม่เอ่ยแจ้งชื่อ ถือว่าหอเยว่โหลวกระทำการไม่ซื่อสัตย์ต่อพวกเรา ต่อองค์ฮ่องเต้” เสียงบุรุษผู้หนึ่งด้านล่างเอ่ยตะโกน ยิ่งก่อให้เกิดความอลหม่านตอบรับ “ใช่ ๆ”

“เอาล่ะๆ ฟังให้ดี” ยี่หวาสะบัดพัดพับคลี่ออกกว้าง เอ่ยเสียงหวานก้องกังวาน “ข้าซูฮวา หรือ ยี่หวา นางคณิกาหอเยว่โหลว พอใจพวกท่านหรือยัง”

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่รวมประมูล”

เสียงทุ้มพูดโพล่งออกมาจากชั้นบนทำให้ยี่หวาต้องแหงนดวงหน้าขึ้นมอง บุรุษรูปงามหากแต่ดวงหน้าแกร่งยกยิ้มพลางรินสุราลงจอก นั่งเคียงข้างท่านแม่ทัพใหญ่หลี่เหว่ย ท่าทางน่าเกรงขามเช่นบุคคลสำคัญ ซ้ำร้ายมิกลัวท่านแม่ทัพ นางจึงค่อยเอ่ยด้วยถ้อยคำสุภาพเรียบง่ายทว่าหนักแน่น

“นั่นเพราะข้า เลยวัยเข้าประมูลแล้วนายท่าน”

“เลยวัยเข้าประมูล งั้นเจ้าอายุเท่าใดเล่า” พลางยกสุราดื่มจ้องตอบด้วยแววตาชอบใจที่ได้ต่อคำกับสตรีนางน้อย

“ข้าสิบเจ็ด” ยี่หวาพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ในใจด่าหัวล่อแม่ชายผู้นี้ไปแล้ว

“ฮึ หากข้าเป็นท่านแม่ทัพแล้วล่ะก็ ข้าคงพอใจเจ้าเสียมากกว่าแม่นางน้อยนางอื่นที่ยืนอยู่บนเวที เจ้ามิรู้หรือว่าท่านแม่ทัพไม่ชื่นชอบแม่นางอายุน้อย ท่านชอบอะไรที่...จะเรียกว่ากระไรดีนะท่านแม่ทัพ”

มู่เฉินสะดุ้งเฮือกที่โดนท่านแม่ทัพตัวจริงโยนเผือกร้อนมาให้ ได้แต่จำใจรับลูกยิ้มเฝือนก่อนเอ่ยด้วยเสียงดังสง่าผ่าเผย

“สมน้ำสมเนื้อ ข้าชอบสาวงามอายุมากสักหน่อย มิใช่ขบเผาะราวเด็กมิทันสิ้นกลิ่นน้ำนม” มู่เฉินยิ้มกว้างเหลือบสายตาพยักหน้าอย่างชอบใจให้ท่านแม่ทัพตัวจริง