14 ซ้อนแผน แล้วซ้อนอีก

14 ซ้อนแผน แล้วซ้อนอีก

“ว่าอย่างไรนะท่านแม่ทัพ” มู่เฉินร้องตะโกนเสียงหลง

“ข้าบอกว่าคืนนี้ เยี่ยนฟางจะมาให้ความสำราญแก่ข้า เพียงแต่คนที่จะให้ความสำราญมิใช่ข้า แต่เป็นเจ้ามู่เฉิน” มือหลี่เหว่ยพลิกหน้าตำราพิชัยยุทธิ์ขณะเอ่ยเสียงราบเรียบ

“แต่..ผู้น้อย มู่เฉิน”

“เป็นกระไร อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ มีสาวงามมาให้เชยชมถึงที่ไยถึงอึกอัก”

“แต่นาง นางคิดว่าข้าเป็นท่านแม่ทัพ”

“นั่นล่ะที่ข้าต้องการ”

พรึบ...เสียงพลิกหน้ากระดาษไม่เบาไม่ดังกำลังดี

หลี่เหว่ยหยิบพู่กันจุ่มหมึกเขียนส่วนสำคัญที่ได้อ่านเพื่อจดบันทึกกันลืม มู่เฉินยังอึ้งงันไม่แม้แต่ขยับกาย จ้องท่านแม่ทัพตาแทบถลนจนหลี่เหว่ยต้องถอนหายใจ

“เจ้าเป็นอะไรมู่เฉิน เจ้าเป็นทหารหาญ บ้านเมืองต้องการชายผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบ จวนตระกูลหลี่ก็เปรียบดั่งสนามรบแห่งหนึ่งเช่นกัน ต้องการทั้งฝ่ายปกครอง ทั้งฝ่ายทหารเพื่อฝากความหวัง เจ้าจงทำตัวให้มีความสามารถพอเพียง มีขันติธรรมแบกหาบหนักได้ มิใช่ได้รับภารกิจเล็กน้อยกลับอ้ำอึ้ง แล้วเช่นนี้จะเป็นมือเป็นเท้าข้าได้เยี่ยงไร” หลี่เหว่ยปิดตำราสอดใส่ตู้ด้านข้างแล้วลุกขึ้นยืน

หางตายังเห็นดวงตามู่เฉินเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมจึงส่งมือขวาตบบนบ่ากำยำสองครั้ง

ปึก ปึก..

“ต่อแต่นี้ไป เราสองคนจะสลับห้องนอนกัน ข้ายกห้องให้เจ้าได้สำเริงสำราญเต็มอุรา ส่วนข้าไปนอนห้องของเจ้า” พูดพลางเดินไปด้วย เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะพอใจในลำคอค่อยห่างไกลออกไปทุกครา คงเหลือไว้เพียงเสียงหัวใจโหมกระหน่ำและเสียงกลืนน้ำลายของมู่เฉิน

“ท่านแม่ทัพ ท่านพูดมาได้ไม่กระดากปาก ขันติธรรมแบกหาบหนักอันใดกัน ท่านอยากได้แม่นางยี่หวามิไยถึงไม่พูดตรง ๆ เฮ้อ...”

ท่านแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองฉางอานเดินยิ้มมุมปากตรงไปยังห้องของมู่เฉิน หางตาเหลือบเห็นแม่นางน้อยเยี่ยนฟางจึงหยุดเท้ายืนกอดอกเอนกายพิงเสากลมชายหลังคา กวาดตาสำรวจร่างอ้อนแอ้นสวมใส่อาภรณ์งดงามสีแดงเพลิงเนื้อบางแต้มฮวาเตี้ยนดอกกุ้ยฮวา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใช้พัดกลมปิดดวงหน้าลัดเลาะต้นไม้กระทั่งถึงบันไดขึ้นเรือน หยุดพูดคุยทหารเวรยามช่วงกลางคืนที่หลี่เหว่ยได้กำชับไว้แล้วว่าให้ส่งตัวเข้าไปในห้องของเขาได้เลย

รอยยิ้มมุมปากคราแรกกลายเป็นยิ้มกว้าง แววตาพราวระยับเบือนหน้ากลับไปมองเรือนหลังเล็กท้ายจวนลิบ ๆ - - นี่ไม่ได้ตื่นเต้นเลยนะ แต่ทำไมเลือดลมถึงได้พลุ่งพล่าน

¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨

กึก กึก กึก...

ฮุ่ยซิ่งสะบัดพัดพับสีนวลตาโบกใบหน้ามองนิ้วเรียวของยี่หวาเคาะลงพื้นเรือนไม้เป็นจังหวะครุ่นคิด แล้วเลื่อนสายตามองเพื่อนสาวหมาดๆ แค่สองวันกำลังยกจอกเหล้าขึ้นจิบแต่ไปไม่ถึง ถือค้างมาเป็นครู่แล้ว

“ยี่หวา” เงียบ ไร้เสียงตอบ ฮุ่ยซิ่งสะบัดพัดพับฟาดลงฝ่ามือ

พั่บ..

“อุ๊ย ฮุ่ยซิ่ง เจ้าเล่นอะไร ข้าขวัญหายหมด”

“ขวัญหาย! ข้าเรียกเจ้ามาสักเค่อได้แล้วกระมั้ง”

ยี่หวายกสุราดื่มรวดหมดจอกแล้ววางรินเพิ่ม ผินหน้าไปยังเรือนหลงหลังใหญ่ที่บัดนี้ปิดไฟเงียบแต่หัววัน มีเพียงแสงไฟริบรี่เล็ดลอดมาจากห้องท่านแม่ทัพเท่านั้น

“ข้าเพียงกำลังคิด”

“เรื่องใด” ฮุ่ยซิ่งรินสุราลงจอกเอนกายพิงราวกันตกชานเรือนค่อยยกจอกมาใกล้ปาก “นี่มันสุราดอกกุ้ยฮวาจากหอเจ้า”

“ใช่แล้วฮุ่ยซิ่ง”

“เจ้าหนีบมาด้วยงั้นหรือ หอมยิ่งทั้งหวาน”

“สูตรข้าหมักเอง อย่าเพิ่งนอกเรื่องดีกว่า เจ้าว่า..หญิงเราขึ้นเตียงกับบุรุษกี่ครั้งจึงติดลูก”

พรวด!!! แค่ก ๆ ๆ

“เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ” ฮุ่ยซิ่งถึงกับสำลักสุราพ่นทิ้ง

“ข้าเพียงกังวล อันที่ข้าพอรู้อยู่บ้างว่าหากสตรีสมบูรณ์ บุรุษสมบูรณ์ อสุจิแข็งแรง เพียงไม่กี่ครั้งก็ติดลูก”

ฮุ่ยซิ่งมองอย่างสงสัย มือหยิบท้อเชื่อมขึ้นกัดแล้วตัวสั่นด้วยความหวานอมเปรี้ยว

“เจ้าพูดอะไรข้าไม่เห็นรู้เรื่อง อสุจิ..”

ยี่หวายกนิ้วชี้ขึ้นมากำลังเอ่ยอธิบายพลันหยุดนิ่งโบกมือแทน

“เอาล่ะ ๆ ช่างมารดามันเถิดฮุ่ยซิ่ง เอาเป็นว่าเราต้องรออีกสองเดือนจึงจะรู้แน่ใช่หรือไม่ว่าเยี่ยนฟางตั้งครรภ์หรือไม่”

“ถ้าให้แน่คงราวนั้น สองเดือน ทำไม เจ้ากังวลเรื่องมู่เฉิน” ฮุ่ยซิ่งเริ่มจับความกังวลได้เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะจนยี่หวาค้อนให้หนึ่งครั้ง

“ไม่ตลกเลยนะ เจ้าก็รู้ข้าเป็นคณิกาขายศิลปะไม่ได้ขายเรือนร่าง เรื่องพรรค์นั้นข้ายังมิเคย แม้ว่าจะพอรู้บ้างก็ตาม” ประโยคหลังคล้ายรำพันกับตัวเอง นึกภาพชาติที่แล้วยังไม่ทันได้ถูกเจาะไข่แดงก็ตายลงมาเกิดใหม่ ดันเป็นหญิงคณิกาไม่เคยมือชายเช่นกัน แล้วอย่างนี้ไม่ให้นางกังวลได้เช่นไร

“ไม่เห็นยากอะไรเลย”

“เจ้าเคยนอนกับบุรุษแล้วหรือฮุ่ยซิ่ง” ยี่หวาตาเบิกกว้างวางจอกสุราหันไปหาฮุ่ยซิ่งตรง ๆ

“ก็พวกบุรุษร่ำรวยมักมีรสนิยมแปลกประหลาด แต่ไม่กล้าทำกับฮูหยินตัวเอง เลยต้องหาบุรุษหรือหญิงคณิกาคอยช่วยอย่างไรเล่า”

“แปลกประหลาด คือสิ่งใดกัน หรือว่าจำพวกชอบใช้ความรุนแรง”

“นั่นก็ด้วย ฮึ ตลกดี บางคนเป็นถึงขุนนางใหญ่โตมีหน้ามีตา แต่ชื่นชอบถูกเฆี่ยนตีก่อนร่วมสังวาส”

ยี่หวาขนลุก เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตนเองตัดสินใจถูกหรือไม่ที่ยินยอมให้มู่เฉินร่วมเตียง ไม่ทันได้เอ่ยถามฮุ่ยซิ่งวางมือลงต้นแขนคล้ายปลอบใจ

“เอาอย่างนี้ ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าพอรู้เรื่องพวกนี้มากไหน รู้หรือไม่ว่าชายหญิงร่วมสังวาสเช่นไร”

“รู้ เรื่องนี้ข้ารู้” ฮะ แฮ่ม ก็เคยดูหนังโป๊มาบ้าง “ข้ารู้ว่าชายหญิงทำกันอย่างไรถึงให้กำเนิดบุตรธิดา”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้านี่ ท่าทางก๋ากั๋นแต่แท้จริงกลับไร้เดียงสา มิใช่แค่ให้กำเนิดบุตรธิดา หากแต่การร่วมสังวาส ถูกเนื้อตัว รวมร่างหลอมเป็นหนึ่งเดียว จะทำให้เจ้านั้นมีความสุขยิ่งอย่างที่เจ้านึกไม่ถึงเชียว”

“ความสุข เจ้าหมายถึงบุรุษหลั่งน้ำ”

“เก่งมากยี่หวา บุรุษเมื่อถึงจุดหนึ่งย่อมหลั่งน้ำพิสุทธิ์เพื่อให้กำเนิดทายาท ทว่าสตรีเช่นเจ้าก็หลั่งน้ำเช่นกันเมื่อถึงจุดสุดยอด”

“โอ้....” ยี่หวายกมือปิดปาก “ข้า ข้าคิดว่าพอเข้าใจ” ภาพหนังเอวีแวบเข้ามาในหัวทันที

“เอาเถิด นั่นมันแล้วแต่ชาย บุรุษเก่งกาจบนเตียงย่อมทำให้เจ้ามองเห็นดวงดาว” ฮุ่ยซิ่งรินสุราพลันพบว่าหมดกาเสียแล้ว

“แล้ว ข้าอยากรู้อีกเรื่อง สมัยนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ คุมกำเนิด เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำยังไง”

“คุมกำเนิด หมายถึงอะไร”

“หมายถึงทำยังไงไม่ให้ตั้งครรภ์ ข้ายังไม่อยากมีลูก โดยเฉพาะกับมู่เฉิน”

“เจ้าก็ให้มู่เฉินปล่อยน้ำด้านนอก”

“แต่ว่า ถ้ามู่เฉินไม่ยอม หรือมันไม่ได้ผลล่ะ”

“ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่าย” ฮุ่ยซิ่งแบมือออกมาตรงหน้ากระดิกนิ้วรอจ้องหน้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์