15 เมายา

15 เมายา

ยี่หวาหน้าบึ้งล้วงเอาเงินที่มีติดตัวไม่มากนักวางลงกลางฝ่ามือนุ่มนิ่มดั่งหญิงสาวซึ่งพอได้ก็กำแน่นหัวเราะเบา ๆ

“พรุ่งนี้ข้าจะให้เด็กนำสมุนไพรมาให้”

“แต่ข้าไม่เอาพวกสารหนูนะ มันอันตราย”

ฮุ่ยซิ่งเคาะพัดเป็นจังหวะกับพื้นไม้

“งั้นเจ้าต้องจ่ายแพงเสียหน่อย แผ่นแปะเซ่อเซียงที่บรรดาพระสนมในวังใช้ราคาสูงลิบ แต่ได้ผลชะงัก”

“ได้ ๆ”

“งั้นข้าไปนอนก่อนแล้ว อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำน่าตื่นเต้นเลย น่าเบื่อ”

ยี่หวามองตามร่างสูงโปร่งอ้อนแอ้นดั่งสตรีของฮุ่ยซิ่งลุกยืนบิดขี้เกียจก่อนลับหายไปยังห้องด้านใน จึงเอี้ยวมองไปยังเรือนหลง เวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้วแต่เยี่ยนฟางยังมิได้ออกมา จะสำเร็จหรือไม่นะ - - เริ่มหวั่นใจ

“ว่าอันใดนะป้าโจว พูดอีกครั้ง พูดให้ข้าได้ชื่นใจ” หลี่ฉือแทบทะลึ่งตัวลุกยืนยามได้ยินคราแรกว่าบุตรชายเรียกนางคณิกาสาวเข้ารับใช้เมื่อคืนนี้

“เจ้าค่ะฮูหยิน ท่านแม่ทัพเรียกเยี่ยนฟางขึ้นห้องกว่าจะที่นางจะได้กลับเรือนเกือบเช้า” แม่บ้านโจวใส่น้ำเสียงเน้นคำท้ายยิ่งทำให้เจ้านายสาวยิ้มร่าแหงนหน้าหัวร่อ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้า ข้าดีใจยิ่ง บุตรชายข้ามิได้ชอบบุรุษ เยี่ยงนี้ข้าคงมีหลานสมใจ”

“แต่หลี่ฮูหยินเจ้าค่ะ หากเยี่ยนฟางท้องจริง ๆ มิต้องยกฐานะให้นางเป็นอนุหรือเจ้าคะ” แม่บ้านโจวเอ่ยเสียงเบาลงพลางเหลือบสายตาไปยังด้านข้างทำให้ฮูหยินนึกขึ้นได้ เอี้ยวหน้าไปมองหลานสาวที่บัดนี้หน้าซีดลง

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าอย่าได้วิตกไป อย่างไรป้าย่อมรับเจ้าเป็นสะใภ้” หลี่ฮูหยินตบมือลงบนหลานสาวปลอบใจก่อนหันไปยิ้มแย้มหน้าระรื่นต่อ

“แล้วเจ้าบุรุษจากซีหยางโหลว ได้ถูกเรียกขึ้นห้องหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะ ฮึ อีกไม่นานคงได้เก็บผ้ากลับบ้านเก่าเป็นแน่”

“ดีแล้ว อย่างไรค่ำนี้จัดอาหารบำรุงร่างกายไปให้ท่านแม่ทัพเสียหน่อย ไม่รู้ว่าคืนนี้จะเรียกหาเยี่ยนฟางอีกหรือไม่”

“นั่นสิเจ้าคะ แล้วอย่างนี้หลี่ฮูหยินมิต้องเสียหีบใบนั้นให้เจ้าพวกกาฝากใช่หรือไม่”

“ยังหรอก เยี่ยนฟางยังมิได้ตั้งครรภ์ เอาแบบนี้ส่งน้ำสมุนไพรอย่างดีไปให้เยี่ยนฟาง บอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุง รับรองเยี่ยนฟางไม่เพียงแต่ไม่ตั้งครรภ์ แต่ยังไม่อาจมีลูกได้อีกตลอดชีวิต”

“ฮูหยิน แล้ว แล้วไหนบอกว่าอยากได้หลานอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

“ข้าอยากได้หลาน แต่ไม่ได้อยากให้เกิดแก่หญิงโสมม เจ้าจัดการส่งไปกลางวันนี้เลย”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

สองนายบ่าวหัวเราะชอบใจไม่ทันสังเกตสีหน้าของหลานสาวที่ดูไม่ดีนักเมื่อได้ยินถ้อยคำอันน่ากลัวออกมาจากปากป้าห่าง ๆ

ใจหนึ่งต้องการเป็นอนุท่านพี่ ยิ่งเห็นตัวจริงยิ่งชื่นชอบ ทว่าให้เป็นสะใภ้ของหญิงแก่โหดร้าย นางมิต้องระวังหลังตลอดเวลาดอกหรือ

แปะ..ซองกระดาษหล่นตรงหน้า

ยี่หวาลุกนั่งจากอาการเอนหลังหน้าชานเรือนทันทีเมื่อฮุ่ยซิ่งโยนห่อของลงตรงหน้าในยามเว่ย[1]

“ข้านึกว่าจะไม่ได้เสียแล้ว” เอื้อมมือเปิดออก แผ่นแปะสมุนไพรกลิ่นคล้ายชะมด นางยกขึ้นดมแล้วหยีตาย่นจมูก “เหม็นจัง”

ฮุ่ยซิ่งสะบัดชายผ้าก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ก้มลงมองยี่หวาที่ยังนั่งบนพื้นเรือนด้วยความเคยชิน

“แปะไว้รอบสะดือ”

“แล้วถ้ามู่เฉินดึงออก”

“เจ้าก็หาทางเอาเองแล้วกัน”

ยี่หวาขยับนั่งขัดสมาธิมือลูบคลำแผ่นแปะแว่วเสียงคนเดินมาจึงเงยหน้าดูแล้วใคร่แปลกใจ

“แม่นางจินเยว่” ยี่หวาเปิดปากเอ่ยเรียกเสียงเบาเอี้ยวหน้าไปมองฮุ่ยซิ่งที่มีสีหน้าแปลกใจเช่นกัน

“ข้ามีเรื่องมาบอก”

“ท่านแม่ทัพ”

มู่เฉินโค้งคำนับเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานในยามซวี

“คืนนี้เจ้าเรียกเยี่ยนฟางมาที่ห้องอีก” สีหน้าเรียบเฉยมือยังตวัดจดน้ำหมึกเขียนรายการที่ต้องใช้ในวันพรุ่ง

“แต่ว่า..เมื่อคืนแม่นางน้อยรับใช้ข้าผู้น้อยทั้งคืน เกรงว่า..เกรงว่า..” เสียงอ่อยลงเพราะสงสาร มู่เฉินผิวหน้าแดงซ่านภาพเมื่อคืนแจ่มชัด ร่างงดงามอ่อนช้อยบอบบาง หากแต่อวบอิ่มเต็มมือร้องครางบิดกายเร่าใต้ร่าง ชายชาติทหารเช่นเขาร้างลาหญิงข้างกายมาเนิ่นนาน เลยจัดการแม่นางเสียถึงย่ำรุ่ง

“เรียกมา ใช้ห้องข้า”

“แล้วท่านแม่ทัพคืนนี้แม่นางยี่หวาเล่า”

“เกี่ยวอันใดกับเจ้า นางมาหรือไม่มาล้วนแล้วแต่ข้า” เสียงแม่ทัพเริ่มห้วนเหลือบตามองปราดเดียวแล้วก้มหน้าลงเขียนหนังสือต่อ - - ลองไม่มาจะไปลากถึงที่

“ขอรับ” จำใจรับคำเสียงอ่อยแต่ภายในเริงร่ายิ้มในอก คืนนี้จะได้หนุนนอนกอดร่างงามจึงเผลออมยิ้ม

“ที่แท้เจ้าก็ชื่นชอบเยี่ยนฟาง หากมีใจให้กันข้าจะเป็นผู้ใหญ่จัดการงานมงคลให้” หลี่เหว่ยวางพู่กันแล้วพับจดหมายใส่ซองยื่นส่งให้มู่เฉิน “ให้ม้าเร็วส่งไปยังชายแดนทางเหนือเร็วที่สุด”

“ขอรับ” มู่เฉินรับจดหมายมาสอดเข้ากระเป๋าด้านในสาบเสื้อ มองร่างสูงใหญ่ท่านแม่ทัพลุกยืนสะบัดชายผ้าออกจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอนของมู่เฉินทันควัน - - ดูแล้วรีบร้อนยิ่งกว่าข้าเสียอีกท่านแม่ทัพ

ฝีเท้าหนักอย่างบุรุษร่างแกร่ง แม่ทัพหลี่เหว่ยเดินมือไพล่หลังไปตามโถงทางเดินตรงไปยังห้องนอนมู่เฉิน ซึ่งได้สั่งคนย้ายของทำความสะอาดเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อกลางวัน ผินหน้าไปยังเรือนเล็ก เห็นแสงไฟไกล ๆ วิบวับผ่านดงไม้ พลันเห็นร่างเล็กบอบบางของเยี่ยนฟางแทรกความมืดตัดตรงมาเรือนหลง คิ้วเข้มกระบี่ขมวดแปลกใจ - - แล้วอีกคนไปไหน

คิดในใจพลางขยับเท้าแต่มีเงามืดตุปัดตุเป๋เซถลาไปมาโผล่ดงไม้มาเสียก่อน หลี่เหว่ยหยุดนิ่งตั้งใจมองแล้วผงะเล็กน้อยคล้ายฉุนเฉียว แต่แล้วค่อยคลี่ยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงฉีกกว้างกว่าเดิมยามเงามืดโผล่พ้นจนแสงสาดส่องถึง

ยี่หวาเดินเป๋ไปมาเพราะฤทธิ์ยาของแผ่นแปะบนหน้าท้องดั่งคนเมาสุรา แหงนดวงหน้ามองแสงไฟสลัวของเรือนหลงและสีหน้าของทหารเดินยามที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักยามเห็นนางเดินเข้าใกล้

“ขะ ข้า ข้า เอื้อก มาหามู่เฉิน อึก” พูดจบยี่หวาเซไปทางซ้ายทหารผวาจะคว้ารับแต่มีเงาทะมึนด้านหลังพาดมาเสียก่อนจึงผงะออกด้วยความตกใจ

“ข้าพาไปเอง”  หลี่เหว่ยคว้าเอาเอวเล็กกิ่วไว้ออกแรงเพียงเล็กน้อยยกขึ้น ร่างงามอรชรพลันห้อยต่องแต่ง

“ท่าน อื้ออ มู่เฉิน ช้า ๆ หน่อย ข้า มึนหัว” ยี่หวาว่าพลางเกาะเอวสอบไว้แน่น ชายร่างโตคิ้วนางดั่งหิ้วกระสอบข้าวไม่ปราณี ย่ำเท้าไปยังด้านหลัง รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อถูกทิ้งลงเตียงไม้หลังใหญ่

“อือออ ข้าเวียนหัว ท่านปิดไฟได้หรือไม่” ยี่หวายกมือปิดตา “โคมแดงพวกนี้ห้อยไว้เพื่ออันใดกัน แสบตา อื้อออ”

หลี่เหว่ยยืนเท้าสะเอวมองร่างคณิกานอนนิ่งยกมือปิดหน้า ร่างอ่อนระทวยหมดแรง

“ทำไมถึงเมามา”

“ข้าไม่ได้มาวว”

“ไม่เมา แล้วทำไมเป็นเยี่ยงนี้” หลี่เหว่ยนั่งขอบเตียงดึงมือเล็กออกจากหน้าที่พอแสงแยงตาพลันนอนตะแคงหนีทันที สายตาคมกล้ากวาดมองร่างเล็กในชุดสีเขียวอ่อน ไม่ได้ยั่วยวนดั่งเยี่ยนฟางแม้แต่น้อย ดวงหน้าไร้เครื่องสำอางเผยผิวขาวใสราวทารก

“ข้าเพียงมึนยา อืออ ร้อนนจัง” ยี่หวาสะบัดเสื้อคลุมออกโยนทิ้ง

“ยา ยาอะไร” เสียงทุ้มยังถามกวนใจแล้วล้มตัวลงนอนตะแคงข้างกันจ้องดวงหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อจากฤทธิ์มึนเมา เลื่อนสายตาลงลำคอระหงมองแอ่งชีพจรเร้าใจ ลาดไหล่และเนินทรวงที่โผล่พ้นคอเสื้อตัวสั้น ยกมือขึ้นไม่รู้ตัวลูบเนินขาวผ่องตรงหน้า

“ยังไม่ตอบข้าเลยยาอะไร”

[1] 13.00-14.59