16 แต่งให้เจ้า?

16 แต่งให้เจ้า?

“มู่เฉินนน ท่านควรปล่อยให้ข้าได้นอน อือ ห้องท่านร้อนอะไรเยี่ยงนี้” ยี่หวาพลิกตัวอีกครั้งนอนหงายชันเข่าขึ้นใช้มือปัดชายกระโปรงออกให้ท่อนขารับลมเย็นแล้วลูบจนพ้นต้นขา

หลี่เหว่ยตะแคงมองสายตาเข้มข้น ยกมือลูบท่อนขาเนียนนุ่มมือคล้ายปลอบประโลม ขยับพาร่างสูงใหญ่เข้าใกล้

“ยังไม่ได้บอกเลย ยาอะไร” เสียงทุ้มเริ่มสั่นยามมือเลื่อนขึ้นล้วงลงต้นขาด้านใน ปลายนิ้วกำลังสัมผัสบางสิ่งอ่อนนุ่ม

“เซ่อเซียง อยู่ตรงนี้” ยี่หวาวางมือบนหน้าท้อง “แปะไปได้ไม่ทันสองเค่อ ข้ามึนศีรษะเหลือเกิน แล้วยังร้อนไปทั่วร่าง อืออ มู่เฉินมือท่านเย็นดีนัก ลูบขึ้นมาอีกข้าชอบ”

ยี่หวาคว้ามือหลี่เหว่ยไว้แล้วพาไปวางยังต้นขาด้านหน้าสีหน้าพึงพอใจผิดไปจากบุรุษร่างใหญ่ที่นิ่งขึง ดวงหน้าแกร่งแดงซ่านทีละน้อย

“เจ้าไม่รู้หรือว่าเซ่อเซียงออกฤทธิ์บางอย่างคล้ายยากำหนัด”

“ยากำหนัด” น้ำเสียงแผ่วเบาค่อยลืมตาขึ้น “หมายความว่าตอนนี้ข้า ข้ากำลังมีอารมณ์จากฤทธิ์ยา”

“ฮึ มีอารมณ์ เจ้าใช้คำได้แปลกมาก หากเจ้าหมายถึงกำลังเกิดกำหนัดล่ะก็ใช่ เจ้ากำลังมีอารมณ์” หลี่เหว่ยสังเกตดวงตาหรี่ปรือกำลังไหวระริก “แผ่นแปะเซ่อเซียงจะออกฤทธิ์ดีเมื่อแปะรอบสะดือ”

“อืม..ถูกต้องแล้ว” ยี่หวาชี้นิ้วอีกมือวนรอบกลางลำตัวคลี่ยิ้มหวานตาหยาดเยิ้ม “เจ้านั่นมันอยู่ตรงนี้ คิก คิก”

“เจ้าหัวเราะ” หลี่เหว่ยกระเถิบร่างใหญ่เข้าใกล้อีก มือหนึ่งเท้าศีรษะตะแคงตัวหันหาร่างงาม อีกมือทาบบนหน้าท้อง

“ข้าเพียงนึกภาพแล้วตลก คิก คิก ท่านอยากเห็นไหม” ยี่หวาไม่รอให้หลี่เหว่ยตอบรับ นางดึงป้านปี้ด้านหน้าหลุดออก ตัวเสื้อด้านในแบบเกาะอกเพียงไร้ซึ่งเชือกรั้งไว้พลันคลายตัวเลื่อนออกเผยเนื้อหนังเนินขาวครึ่งเต้า

“อ่า เจ้า...ดูท่าเซ่อเซียงคงออกฤทธิ์แรงหนัก” หลี่เหว่ยเองแม้เป็นทหารกล้าผู้ซื่อสัตย์ แต่กลับเรื่องหญิงงามแล้วเขาย่อมต้องการทำตามใจตนเอง ละมือออกจากหน้าท้องเลื่อนขึ้นใช้นิ้วเกี่ยวขอบผ้าบาง

“ท่านอย่าได้ชักช้า ข้าต้องการให้ท่านเห็น กลิ่นมันแรงนัก อืออ ข้าเวียนหัวอีกแล้ว” ยี่หวาผลักมือใหญ่ออกแล้วเป็นฝ่ายเลื่อนผ้าลงเสียเองโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าทำให้บุรุษร่างโตสะดุ้งเฮือกทันใด

เนินขาวนูนอวบเต่งตึงกลมกลึงได้รูปเบียดชิดดั่งดอกบัวเบียดเข้าหากันในบึงบัว ป้านหัวยอดสีชมพูเล็ก ยิ่งเม็ดตรงกลางชูชันน้อยนิดอย่างสาวแรกรุ่น

“ยี่หวา เจ้าอายุเท่าไร” หลี่เหว่ยกลืนน้ำลายละสายตาออกจากสิ่งยั่วยวนมองไปยังมือเล็กที่บัดนี้ทาบบนกลางท้อง

“ข้าสิบเจ็ด เคยบอกไปแล้วไยไม่รู้จักจำ ท่านควรดูสิ่งนี้ ฮ่า ฮ่า มันมีกลิ่นพิกล” ยี่หวาใช้นิ้วชี้วนรอบสะดือบุ๋ม แผ่นแปะไม่เล็กไม่ใหญ่ส่งกลิ่นคล้ายตัวชะมด สีหม่นน่าเกลียด

“มันค่อนข้าง ไม่น่าดูนัก”

“มันน่าเกลียด และเหม็น ท่านดึงออกให้ข้าหน่อย ข้าพยายามดึงหลายครั้งแล้วแต่ทำอย่างไรมันก็ยังติดแน่น จึงได้เร่งรีบมาหาท่าน เอื้อก  ข้า เมาอีกแล้ว”

พูดจบยี่หวาดีดตัวลุกนั่งโก่งคอคล้ายจะอาเจียนแต่มีเพียงลมจนหลี่เหว่ยต้องลูบหลังให้ สัมผัสฝ่ามือร้อนทาบลงเรือนร่างร้อนยิ่ง ร่างอรชรแอ่นรับครางในลำคอ

“เจ้าต้องนอนลงก่อน เดี๋ยวข้าเอาออกให้เอง” หลี่เหว่ยเสียงแหบพร่าประคองร่างเล็กกว่าให้นอนลง แล้ววกมือลงเข้าหาแผ่นแปะพยายามดึงแต่ไม่ออกคล้ายมันดูดเนื้อไว้

“ไม่ออก ข้าจะลองใช้มีดเล็ก”

“ท่าน...”

หลี่เหว่ยล้วงเอามีดเล็กที่มักพกติดตัวออกมาจากชายกางเกง ลองสะกิดขอบแผ่นเซ่อเซียง

“น่าจะหลุด เจ้านอนนิ่ง ๆ” หลี่เหว่ยตวัดสายตากลับไปมองเมื่อร่างเล็กขยุกขยิก

“อืม ข้าเพียงจักกะจี้”

“อีกนิด อืม...ติดแน่น” ในระหว่างใช้มีดสะกิด ฝ่ามือใหญ่หลี่เหว่ยแตะโดนฐานเนินทรวงนุ่มตลอดเวลาทำใจบุรุษเต้นระทึก ลอบมองความกลมกลึง

“ท่านแอบมองนมข้า” ยี่หวาพูดแผ่วเบากลั้วหัวเราะ แล้วเลื่อนมือขึ้นปิดเนินทรวงอกตนเอง

“ข้าเปล่า เหตุใดข้าต้องแอบมองในเมื่อคืนนี้เจ้าย่อมต้องเป็นของข้า”

“ก็เพราะว่า...” ยี่หวาเงียบเสียงไปจนหลี่เหว่ยต้องหยุดมือเอี้ยวหน้าไปมอง “เพราะว่ามันน่าตื่นเต้นดีเป็นบ้า จริงหรือไม่”

“ตื่นเต้น” เสียงทุ้มต่ำแหบลงอีกหลายส่วน

“ใช่แล้ว” ยี่หวาเลื่อนนิ้วตนไปยังแผ่นแปะเขี่ยเล่น “เวลาแอบมองผู้อื่นหัวใจเราจะเต้นแรง เยี่ยงนี้” นางทาบมือลงเนินนมตนเองก่อนยื่นออกมาวางบนอกซ้ายของหลี่เหว่ย ซึ่งยามนี้เต้นแรงกว่าครั้งไหน

“ท่านใจเต้นแรง แสดงว่าท่านแอบมองข้า”

“ฮึ เอาล่ะ ออกเสียที” หลี่เหว่ยเขี่ยแผ่นแปะออกได้ในที่สุดแล้วยืดกายกลับไปนอนหงาย หยิบแผ่นแปะชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ “ใครเอามาให้เจ้า”

“ฮุ่ยซิ่ง อือ ค่อยยังชั่ว อาการมึนศีรษะดีขึ้นทันตาเลย” ยี่หวาพยุงกายนั่งดึงผ้าขึ้นปิดเนินหน้าอก พอสติเลอะเลือนเริ่มกลับเข้าทีความอายพลันเข้ามาแทรก พวงแก้มทั้งสองซ่านแต้มสีแดงระเรื่อลามลงถึงซอกคอ “ข้าจ่ายไปมากพอดู แต่ถ้าดึงออกเสียแล้ว ข้าจะคุมกำเนิดได้ยังไงกัน”

“คุมกำเนิด เจ้าหมายถึงอะไร” หลี่เหว่ยโยนแผ่นแปะทิ้งแล้วนอนตะแคงไปทางสาวงาม กวาดสายตาเรือนร่างอรชรแม้ดึงผ้าปิดกายหากแต่ยังมีบางส่วนเปิดเปลือย

“ข้าหมายถึง ข้ากลัวว่าจะตั้งครรภ์เลยขอให้ฮุ่ยซิ่งคิดหาวิธีช่วยไม่ให้น้ำของท่านผสมเข้ากับไข่ของข้า”

“ไข่ของเจ้า” น้ำเสียงสงสัย

“พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าข้ายังไม่อยากมีลูก” ยี่หวาผูกป้านปี้ดั่งเดิม สะบัดผมไปอีกทางหลังจากที่มันหลุดลุ่ยคลายออกจนทิ้งตัวยาวสยาย

“เหตุใดถึงไม่อยากมีลูกกับข้า เจ้าไม่อยากเป็นแม่คนหรอกหรือ”

“ฮึ อยากสิ ถ้าเป็นไปได้ชาตินี้ข้าเองก็ต้องการเป็นแม่คน แต่หากข้าท้องเสียแล้ว แผนการท่องยุทธภพข้าคงต้องจบสิ้น”

“ดูท่าท่องยุทธภพสำคัญต่อเจ้ามาก”

“ย่อมแน่นอน ข้าต้องการอิสระ”

“แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นท้องกับท่านแม่ทัพล่ะ ดีไหม เจ้าชื่นชอบกว่าไหม”

“ท่านแม่ทัพ! ยิ่งแล้วใหญ่ จวนหลังนี้กฎระเบียบมากมาย ซ้ำร้ายได้เป็นเพียงอนุผู้หนึ่งที่เมื่อคลอดบุตรให้แล้ว ข้าคงแห้งเหี่ยวเฉามองดูบุรุษชั่วผู้นั้นมีหญิงอื่น” ยี่หวาพูดพร่ำไม่ทันสังเกตหางคิ้วหลี่เหว่ยกระตุกถี่

“แต่เจ้าได้อยู่สุขสบาย ไม่ต้องตรากตรำทำงานหนัก เสวยสุขชี้นิ้วสั่งงาน” หลี่เหว่ยพยายามอดกลั้น เอ่ยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ภายในกลับร้อนรุ่ม ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีหญิงใดไม่ต้องการแต่งกับเขา นักรบผู้เกรียงไกร เงินทองมากมาย

“มู่เฉิน ท่านย่อมรู้ว่าหญิงเราเกิดมาย่อมทำตามความประสงค์ของบิดามารดา ส่วนข้าไม่มี การที่ข้ารักอิสระเสรีผิดที่ตรงใด อีกอย่าง ข้าได้อยู่สุขสบายแล้วอย่างไร จวนหลังนี้เปรียบไปเป็นดั่งกรงทองขนาดใหญ่ ข้าอยู่กับเขาไร้ซึ่งศักดิ์ เสียง เป็นเพียงเครื่องบรรณาการชิ้นหนึ่งที่มีไว้ตั้งแสดง บ่งบอกถึงอำนาจล้นฟ้าของท่านแม่ทัพ มิสู้ออกไปเผชิญโลกภายนอก กินเมื่อไร นอนที่ไหนย่อมแล้วแต่ใจตน โดยเฉพาะบุรุษ ข้าจะเลือกใครก็ได้มาทำสามี”

หัวคิ้วเข้มขมวดยุ่งจนเกือบติดยามได้ยิน อกแกร่งข้างในอัดแน่นแปลกพิกล ทั้งร้อนรุ่มยามนึกภาพหญิงตรงหน้ากอดรัดกับบุรุษอื่น

“งั้น เจ้าแต่งให้ข้าเล่า”

“แต่งให้เจ้า? แต่งให้เจ้า.. มู่เฉิน ทุกวันนี้เจ้าเป็นเพียงทหารผู้น้อยใต้บังคับบัญชาทำตามสั่ง ท่านแม่ทัพชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ สั่งให้ท่านไปตายเมื่อใดก็ย่อมได้ ข้ายังไม่อยากเป็นม่ายแต่ยังสาวหรอกนะ”

คราวนี้หลี่เหว่ยทนอยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว นี่เขานั่งให้นางสบประมาทมาหลายประโยค จึงจัดแจงลุกขึ้นนั่งกำลังชะโงกตัวไปใกล้แสดงให้นางรู้ว่าใครเหนือกว่า พลันเสียงหนึ่งเล็ดลอดเข้ามา

อือ....อ่า ท่านพี่ อา ข้า อา

กึก กึก กึก

อ่า เจ้างามนัก อืมมม

พวงแก้มยี่หวาแดงซ่านหนักกว่าเก่าเหลือบสายตาไปทางซ้ายมือสีหน้าหลี่เหว่ยเองตกตะลึงและแดงซ่านพอกัน

“ฮะ แฮ่ม เออ ข้าว่า ผนังเรือนหลงของท่านแม่ทัพ ไม่ค่อยหนาสักเท่าใด เห็นควรเพิ่มผนังอีกสักชั้น” ยี่หวาป้องปากพูดเสียงเบาขึ้น

หลี่เหว่ยหันมองไปทางต้นเสียง ผนังห้องฝั่งขวาซึ่งเป็นฝั่งที่ใช้ผนังห้องร่วมกัน

กึก กึก กึก ... เสียงเตียงโยกไหวดังต่อเนื่อง

เสียงกระเส่าของคนทั้งคู่เริ่มดังขึ้นอีกจนหลี่เหว่ยอดกลั้นไม่อยู่ หัวเราะออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้า ข้า ไม่คาดคิดมาก่อนว่าผนังเรือนหลงเป็นเยี่ยงนี้”

“ท่านหมายความว่ากระไร ท่านไม่เคยได้ยินหรอกหรือ”

“ไม่ ท่านแม่ทัพไม่เคยเสพสำราญที่จวนมาก่อน”

“ไม่เคย แล้วยามปกติท่านแม่ทัพไปที่ใดกัน”

หลี่เหว่ยนิ่งคิด ตามปกติออกรบตัวเขามักยุ่งอยู่สนามรบตลอดเวลา มีบ้างบางเวลาที่หัวเมืองส่งสาวงามมาให้ทหารได้ผ่อนคลาย แต่ตัวเขาไม่เคยปล่อยให้อารมณ์พวกนั้นมารบกวนสมาธิ แต่จะให้ตอบอย่างไรดี ถ้าบอกไม่ก็เหมือนไก่อ่อน แต่ถ้ายอมรับว่านอนกับสตรีในค่ายย่อมดูไม่ดี

“หรือว่าพวกท่านช่วยตัวเอง” ยี่หวาเหลือบสายตาลงแก่นกลางลำตัวของชายตรงหน้าแล้วทำมือกำหลวมขยับรูดเลียนแบบท่าทางจนเป็นหลี่เหว่ยที่อ้าปากค้าง

“เจ้า เจ้า นี่เจ้าใช่สตรีจริงหรือไม่ ถึงได้ทำอากัปกิริยาเยี่ยงนี้”

“ปัดโธ่! มู่เฉิน มันเรื่องธรรมดาของผู้ชาย เจ้านี่ไม่ต้องมาอาย ถามจริง ท่านแม่ทัพกับเจ้ามิใช่พวกรักชาย ไม่เที่ยวร่วมเตียงกับสตรี งั้นเหลือวิธีเดียวคือการทำร้ายตนเอง ฉึก ฉึก”

ยี่หวาทำเสียงประกอบกลัวชายตรงหน้าไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นสีหน้าแดงซ่านทั้งที่ผิวสีเข้มคล้ำแดดยิ่งคิดว่าไม่เข้าใจจึงทำมือเร็วขึ้นอีกจนหลี่เหว่ยแทบกระอักเลือดคว้ามือนางไว้ดึงกระชากเข้ามาใกล้

“ข้าว่าเราเสียเวลาพูดคุยเรื่องนี้มานานเกินไปแล้วยี่หวา หากเจ้าคิดว่าข้าไม่ประสา เห็นทีเจ้าควรทดลองด้วยตนเองเป็นดีที่สุด” น้ำเสียงยโสโอหังปนแค่นเสียง แต่มือกลับรั้งร่างเล็กอรชรขึ้นช้อนแก้มก้นสะโพกงามจนนางนั่งคร่อมร่างแล้วโอบลำแขนรัดนางไว้จนแน่น

“ข้าว่าเราควรเริ่มจากจูบ”

ยี่หวายันอกแกร่งไว้เพ่งมองจดจ้องสบตาสีนิลที่ยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นเข้มข้นดำมืดหลุบต่ำมองเพียงริมฝีปากเล็กของนาง อกซ้ายมู่เฉินใต้ฝ่ามือเต้นแรงดั่งกลองตี นั่นทำให้นางค่อยคลายประหม่า - - ที่แท้ท่านก็ไม่ประสาเช่นข้า มู่เฉิน