บทที่ 42

“เกิดจากอะไรเหรอคะคุณเจตต์”

“ผมเห็นคุณตอนที่คุยกับบุรินทร์ แค่เห็นคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่นก็ทำให้หัวใจของผมอยู่ไม่เป็นสุข แต่ผมก็พยายามหลอกตัวเองว่าไม่ใช่หรอก มันไม่ใช่ความหึงหวงอะไรทั้งนั้น คำว่าหึงหวงมันใช้กับคนที่รักกันแต่พอเจอกับเรื่องที่อิงอรจัดฉากให้ผมต้องรับผิดชอบ ยอมรับเธอเป็นภรรยา ตอนนั้นเองที่ผมรู้ใจตัวเองว่าผมคงไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้นอกจากคุณ”

“นุ่นไม่ได้มีความสำคัญกับคุณมากถึงขนาดนั้นหรอกนะคะคุณเจต...นุ่นก็เป็นค่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมรับในสถานะของตัวเองว่าเป็นแค่ผู้หญิงชั่วคราวของคุณเท่านั้น”

“คุณเป็นมากกว่านั้นนะนุ่น...อาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมมองข้าม ไม่ว่าจะเป็นนิสัยที่อ่อนหวานของคุณผมพึ่งมารู้ทีหลังก็ตอนที่คิดทบทวนเรื่องราวหลายๆ อย่างและผมก็ค่อยๆ มองเห็นมันทีละอย่าง ผมรู้ว่าคุณน่ะอ่อนหวานมากขนาดไหน ผมรู้ว่าคุณไม่เคยโกรธใครและคุณไม่เคยให้ร้ายใครเลยที่สำคัญคุณยอมผมทุกอย่าง”

“ค่ะ...นุ่นยอมคุณทุกอย่างและพยายามคิดว่านุ่นจะต้องยอมรับสถานะผู้หญิงชั่วคราวของคุณให้ได้แต่นุ่นก็ผิดคำพูดของตัวเอง จนแล้วจนรอดนุ่นก็ทนไม่ได้ที่เห็นคุณกับผู้หญิงคนอื่น”

“ผมรู้ว่าคุณรักผมเพราะถ้าหากคุณคิดจะตัดขาดจากผมจริงคุณก็คงจะไม่เก็บลูกเอาไว้ใช่ไหมนุ่น”

“นุ่นทำร้ายเขาไม่ลงหรอกค่ะ ไม่ว่าคนที่นุ่นรักเขาจะรักนุ่นหรือเปล่าแต่ในเมื่อชีวิตน้อยๆนี้เกิดขึ้นมาแล้วจะให้นุ่นทำร้ายเขาได้ยังไงคะ”

“ถ้าคุณทำอย่างนั้นหัวใจของผมก็คงสลายไปด้วย แต่นี้ต่อไปเราก็จะต้องเริ่มต้นครอบครัวใหม่กันแล้วนะ”

“คุณพร้อมแล้วจริงๆ เหรอคะคุณเจตต์ พร้อมที่จะยอมรับผู้หญิงที่คุณไม่ต้องการเปิดเผยให้ใครต่อใครได้รับรู้ พร้อมที่จะยอมรับเลือดเนื้อเชื้อใครที่บางทีนุ่นก็อดคิดไม่ได้เลยว่าเขาเกิดมาจากความไม่ตั้งใจของคุณ”

“ผมจะไม่พูดถึงอดีตอีกต่อไปแล้วนะ  และลูกก็จะไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคนก่อนหน้าที่เราจะมีเขา แต่เขาจะรับรู้เพียงว่าพ่อกับแม่รักกันและผูกพันกันมากแค่ไหน ลูกของเราจะรับรู้แต่เพียงว่าเขาเกิดมาจากสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งของพ่อกับแม่และทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดำเนินต่อไปโดยที่ทั้งผมและคุณจะไม่หวนนึกถึงอดีตที่ผ่านมา”

“คุณเจตต์คะ แต่ว่านุ่นก็มีปัญหาอีกอย่างนึงค่ะ”

“มีอะไรเหรอบอกผมได้ไหม”

“นุ่นคงกลับไปอยู่กับคุณแบบกระทันหันเหมือนตอนที่หนูลาออกจากบริษัทของคุณไม่ได้หรอกนะคะตอนนี้นุ่นทำงานให้พี่ธิดาแล้วจู่ ๆ ถ้านุ่นลาออกแล้วใครจะช่วยงานพี่ธิดาล่ะคะ”

“ธิดาเขาเก่งอยู่แล้วก็คงเข้าเรื่องงานอยู่แล้วล่ะ ที่สำคัญเขาก็มีผู้ช่วยตั้งหลายคน ส่วนเรื่องของคุณกับผมเขาก็รู้มานานแล้วด้วย”

“รู้มานานแล้ว...หมายความว่ายังไงคะ...พี่ธิดารู้มานานแค่ไหนแล้ว”

“ก็ตั้งแต่ตอนที่ผมติดต่อมาก่อนหน้านี้สักประมาณเดือนกว่าๆ ได้กระมัง ตอนนั้นผมพยายามตามหาว่าคุณอยู่ที่ไหนจนกระทั่งได้รับรู้จากฐานข้อมูลบริษัทของธิดาเพราะว่าเป็นหุ้นส่วนอยู่กับบริษัทของผม แต่เรื่องนี้คุณคงไม่รู้หรอกใช่ไหมเพราะว่าบริษัทของธิดาใหญ่มากและก็มีเครือข่ายอาจจะน้อยกว่าบริษัทของผมก็จริงแต่จากการตรวจสอบมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอก มันอาจเป็นความบังเอิญมากกว่าที่ผมรู้ว่าคุณมาสมัครเป็นเลขาที่บริษัทนี้ ตอนนั้นผมมืดแปดด้านเลยนะไม่รู้ว่าจะตามหาคนที่ไหนแต่เหมือนโชคเข้าข้างบนฟ้าเป็นใจให้ธิดาติดต่อมาหาผม เราสองคนพูดคุยกันเรื่องของการร่วมทุนโครงการก่อสร้างโรงแรมที่ต่างประเทศก็เลยทำให้ผมได้รู้ว่าคุณมาสมัครงานเป็นเลขาของธิดายังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ”

“แล้วคุณบอกเรื่องของเราให้พี่ธิดารับรู้อย่างนั้นเหรอคะ?”

“มันก็ไม่มีอะไรจะต้องปิดบังนี่นาในเมื่อผมตั้งใจแล้วว่าผมจะตามหาคุณและพาคุณกลับมาอยู่กับผมให้ได้ ยิ่งรู้ว่าคุณท้องผมก็ยิ่งน่าใจว่าลูกในท้องไม่ใช่ลูกของใครแต่เป็นลูกของผมกับคุณเพราะตอนนี้คุณท้องได้ 5 เดือนแล้วแต่คุณเพิ่งมาทำงานกับธิดายังไม่ทันถึง 3 เดือนนั่นแสดงว่าคุณต้องท้องก่อนที่จะลาออกจากบริษัทของผม และการที่ผมบอกเรื่องของคุณกับผมให้ธิดาได้รับรู้มันก็เป็นความตั้งใจจริงที่ผมอยากจะเปิดเผยเรื่องราวของเราให้ใครต่อใครได้รับรู้ซะที หลังจากนี้ผมจะไม่ให้คุณกลับไปอยู่ในสถานะเลขาเหมือนเก่าแล้วนะ”

“อ้าว...แล้วถ้าอย่างนั้นนุ่นจะทำงานอะไรได้ล่ะคะในเมื่อนุ่นทำงานแบบนี้มาตลอด”

“คุณก็ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องรับผิดชอบงานเลขาอีกต่อไป แต่ว่าคุณจะต้องรับผิดชอบงานอย่างอื่นนั่นก็คือการเป็นเมียและแม่ของลูกไม่ใช่เลขาที่จะสนองความต้องการให้ผมเวลาอยู่บนเตียงเท่านั้น แต่คราวนี้คุณจะต้องทำให้ผมพอใจไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนสถานการณ์แบบไหนคุณก็ต้องทำหน้าที่เมียอย่างเต็มที่”

นันทินีหน้าแดงซ่านจากคำพูดของเจตต์ที่เขาไม่ได้พูดเฉยๆ แต่ยังก้มลงประทับจุมพิตบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างรักและทะนุถนอม มือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้ไปบนท้องยื่นของหล่อนราวกับอยากส่งผ่านความอบอุ่นจากฝ่ามือหนาหนักเข้าไปให้ถึงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างในซึ่งเขาก็รู้สึกได้เมื่อมีแรงกระตุกที่ใต้ฝ่ามือ

“เอ๊ะ!... นี่ลูกดิ้นเหรอ ผมพึ่งรู้สึกนะ...น่ารักจังเลย แล้วนี่คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าลูกของเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ให้ทายนะคะคุณเจตน์ว่าลูกน่ะจะเป็นหญิงหรือชาย”

“ผู้ชายแน่ๆ เลยใช่ไหมอันนี้ผมเดานะ”

“คุณเดาเก่งมากเลยนะคะ คุณมีหลักการเดายังไงคะถึงได้เดาถูกแบบนี้”

“ผมก็เดาเอาอีกที ดูจากท่าทางของคุณใจแข็งแบบนี้ชอบประชดประชันแบบนี้ นิสัยอย่างหลังน่ะมันก็เป็นนิสัยของผู้ชายที่มีทั่วๆ ไปเหมือนกันนะไม่ใช่มีเฉพาะผู้หญิงแต่ใจแข็งน่ะผมว่าต้องเป็นนิสัยของผู้ชายแน่นอนเพราะจริงๆ แล้วคุณเป็นคนอ่อนหวานน่ารักเวลาที่อยู่กับผมไม่เคยขัดใจผมเลย ที่ผมพูดถูกหรือเปล่าW

“ค่ะ...ถูกทั้งหมดค่ะ คุณเจตต์ อันนี้นุ่นไม่ขอเถียง ว่าแต่ว่าวันนี้นุ่นยังไม่ได้ไปทำงานแล้วแบบนี้พี่ธิดาจะบ่นหรือเปล่าคะ”

“ไม่บ่นหรอกนะ ธิดาเขารู้ว่าเป็นยังไง เขารู้ตลอดล่ะว่าผมจะพาคุณไปไหน ผมโทรบอกเขาล่วงหน้าแล้วและก็เป็นคนยื่นใบลาออกให้กับคุณเรียบร้อยแล้วด้วยเพราะวันนี้ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

“ไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ แบบนี้แล้วคนอื่นเขาจะตกใจไหมเขาจะคิดว่ายังไงที่จู่ ๆ ประธานบริษัทใหญ่ก็มีผู้หญิงตั้งท้องอยู่ในบ้าน”

“ก็คุณเป็นเมียผม เมียผมท้อง 5 เดือนแล้วอีกไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้ว หลังจากนั้นรอให้คุณกับลูกแข็งแรงดี ผมก็จะจัดงานแต่งงาน เดี๋ยวนี้ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นมันไม่จำเป็นหรอกนะว่างานแต่งงานจะต้องจัดขึ้นเฉพาะหนุ่มสาวที่เพิ่งรักและรู้จักกัน ก็ดีซะอีกผมก็จะได้มีเพื่อนเจ้าบ่าว เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวตัวน้อยยังไงล่ะ”

เขากระเซ้าพร้อมทั้งคลอเคลียปลายจมูกโด่งเป็นสันบนแก้มนวลนุ่มของผู้หญิงที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะของเลขาแต่หล่อนเป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มตัว

“บอกผมอีกครั้งสินุ่นว่าคุณรักผม...ผมอยากได้ยินคำนี้ใจจะขาด” เขากระซิบ

“ค่ะ...นุ่นรักคุณค่ะ คุณเจตต์...รักมากๆ เลย ด้วยพอใจหรือยังคะ”

หล่อนกระซิบตอบเสียงแผ่วและจุมพิตอ่อนหวานจากริมฝีปากได้รูปของเจตต์ที่ประทับลงมาบดเคล้าอย่างอ่อนโยนส่งผ่านความอบอุ่นและความหวานซึ้งเข้าไปถึงใต้บึ้งของหัวใจนับแต่นี้ไปหล่อนจะไม่ใช่เพียงแค่นางบำเรอของท่านประธานหากแต่เป็นยอดดวงใจของท่านประธานนับจากนี้และตลอดไป

ขอบคุณที่ติดตามนิยายโรมานซ์แสนหวาน

ของวานิลลานะคะ

แล้วพบกับประสบการณ์เร่าร้อนแบบโรมานซ์

ต่อได้นิยายชุดต่อไปของ วานิลลา

รับรองความฟิน หวานซาบซ่านอารมณ์

เหมือนเดิมค่ะ