บทที่ 7

“ขอบใจมากนะบุรินทร์ แล้วก็ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจที่อุตส่าห์พานุ่นกลับมาที่พักแบบนี้นุ่นน่ะเกรงใจบุรินทร์มากเลยรู้ไหม”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก...ผมเต็มใจเสมอสำหรับนุ่น”

เขาเอ่ยและมองผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ด้วยประกายตาหวานฉ่ำซึ่งมันก็แสดงให้นันทินีเห็นว่าจริงๆ แล้วตอนนี้บุรินทร์รู้สึกกับเธอเช่นไรและจริงๆ แล้วก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอยังไงเพราะตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงานใหม่ๆก็จะเป็นคนที่ชอบเข้ามาพูดคุยกับเธอสร้างสัมพันธไมตรีที่ดีแต่เขาเป็นคนสุภาพไม่เคยปากว่ามือถึง ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกคุกคามหรือไม่ปลอดภัย ยังคงรักษาความเป็นสุภาพบุรุษของเขาเอาไว้เสมอทว่าท่าทีของเขากลับทำให้เธอคิดถึงใครอีกคนอย่างช่วยไม่ได้

บทที่ 5

“เอ...แต่ว่า...ผมดู ๆ แล้ว เหมือนนุ่นจะไม่ค่อยสบายนะ นุ่นเป็นอะไรน่ะ วันนี้หน้าตาของนุ่นเหมือนเหนื่อยๆ นะ”

บุรินทร์ถามและทำให้นันทินีสะดุ้งเล็กน้อยเพราะฉุกนึกได้ว่าเธอเองรู้สึกเศร้าใจกับเรื่องบางเรื่องและเป็นเรื่องที่ไม่สามารถมีใครจะมาแก้ปัญหาให้เธอได้เลยแม้แต่คนเดียว สักครู่บุรินทร์ก็เอ่ยต่อไปอีกว่า

“เออนี่นุ่น วันนี้ผมเห็นมีนักศึกษาฝึกงานคนใหม่เข้ามาด้วยล่ะ น้องนักศึกษาเข้าไปพบท่านประธานอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ...เด็กคนนั้นน่ะชื่ออิงอร ท่าทางก็เป็นเด็กที่มีความตั้งใจดีอยู่นะคะ น้องเขาไปพบท่านประธานแล้วก็ได้พูดคุยกันทำความรู้จักกับท่านประธานก่อนที่จะเริ่มฝึกงานน่ะ”

“เป็นเด็กฝึกงานคนใหม่ ผมได้ยินพวกพนักงานบอกว่าท่าทางเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักและก็พูดจาดี ผมเห็นแค่แว๊บๆ จะว่าไปมีเด็กฝึกงานมันก็ดีไปอย่างนึงนะ จะได้ช่วยลดภาระของเจ้าหน้าที่ในบริษัทได้ด้วย แล้วเขาจะต้องไปช่วยงานอะไรนุ่นหรือเปล่าล่ะ”

“นุ่นก็ไม่ทราบว่าเด็กคนนั้นจะต้องไปช่วยงานที่แผนกไหนค่ะ”

“แต่ผมได้ยินเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลเขาบอกว่าจะให้ไปช่วยงานนุ่นนี่ไม่ใช่เหรอ...เอ้อ...พอดีว่าผมสนิทกับพี่จิ๊ก หัวหน้าแผนกเลยรู้น่ะ”

คำพูดของบุรินทร์ทำให้นันทินีเกิดความรู้สึกแปลกใจ

“อันนี้นุ่นก็ไม่ทราบเหมือนกันนะเพราะว่าไม่เห็นมีใครบอกอะไรนุ่นเลยล่ะ”

“ผมก็ได้ยินพี่จิ๊กนั่นล่ะบอก และก็ฟังเจ้าหน้าที่เขาพูดต่อๆ กันมานะ แต่พอถึงเวลาก็อาจจะไปทำงานอย่างอื่นก็ได้แต่ถ้าเขาไปช่วยงานนุ่นนุ่นก็จะได้มีเวลาผ่อนคลายตัวเองไง เพราะผมเห็นว่านุ่นต้องติดตามท่านประธานไปนู่นไปนี่อยู่บ่อยๆ ท่านประธานก็เดินทางบ่อยมากบางทีเดือนนึงก็จะต้องออกต่างจังหวัดตั้งหลายครั้งถ้าไม่นับที่ไปต่างประเทศ งานของท่านมันก็ดูจะยุ่งเหยิงมากเลยนะถ้าเกิดว่ามีใครได้มาช่วยงานนุ่นมันก็คงจะดีเลยทีเดียว”

นันทินีรับฟังและได้แต่พยักหน้า ในส่วนลึกหล่อนเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าการที่จะต้องติดตามเจตต์ไปทำงานหรือรับผิดชอบงานของเขาจะเป็นเรื่องที่หนักหนา แต่ก็แปลกประหลาดใจเช่นเดียวกันว่าเหตุใดเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลจึงให้อิงอรมาช่วยงานของหล่อนทั้งที่ก็ไม่ได้เป็นงานที่น่าหนักใจอะไร หลังจากนั้นหญิงสาวจึงเอ่ยกับเพื่อนร่วมงานหนุ่มอีกครั้งว่า

“จ้ะ...แต่ถึงยังไงวันนี้นุ่นก็ต้องขอบคุณบุรินทร์มากเลยนะที่อุตส่าห์พานุ่นมาส่งถ้ามีเวลาว่างนุ่นก็จะขอตอบแทนเป็นอาหารมื้อกลางวันสักมื้อ เอาเป็นว่านุ่นค่อยพาบุรินทร์ไปเลี้ยงวันที่นุ่นว่างจริงๆ บุรินคงจะรอได้นะ”

“ผมรอได้เสมอล่ะแค่นุ่นบอกมา”

เขาเอ่ยก่อนที่หญิงสาวจะก้าวลงจากรถ หลังจากนั้นก็ขับรถออกไป นันทินีมองตามรถเก๋งคันใหญ่ที่แล่นลับหายไปกับความรู้สึกหลายอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ในตอนนี้ หล่อนเริ่มรู้สึกเศร้าและหดหู่มากขึ้นทุกขณะทั้งที่เมื่อเช้านี้เคยมีความสุขมากจนล้นเหลือจากลีลารักอันเร่าร้อนและบทพิศวาสของเจ้านายหนุ่ม เจตต์ปรนเปรอบทรักวาบหวามให้หล่อนทุกครั้งเวลาที่เขามีความต้องการ

แต่...หลังจากนั้นแล้วเขากลับทิ้งให้หล่อนต้องจมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างและเดียวดายซึ่งมันเริ่มทำให้นันทินีเกิดเป็นแผลในส่วนลึก ยิ่งนับวันก็ยิ่งกดลึกอยู่ข้างใน นันทินียืนนิ่งอยู่ที่หน้าหอพักชั่วครู่ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าอีกฟากฝั่งถนนมีรถเก๋งสีดำเป็นมันปลาบจอดอยู่

หลังจากนั้นสักครู่กระจกรถก็ถูกลดลงต่ำ เจตต์นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเขามองภาพเมื่อครู่ที่เลขาสาวของเขาก้าวลงจากรถของพนักงานหนุ่มซึ่งเขารู้ดีว่านั่นก็คือบุรินทร์เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ของโรงแรม เจตต์ขบกรามเข้าหากันเบาๆ ก่อนที่เขาจะเลื่อนกระจกรถขึ้นและขับรถออกไปอย่างเงียบๆ