บทที่ 12

“อย่าชวนทะเลาะด้วยเลยดีกว่านะคะท่านประธาน ขนาดนี้นุ่นน่ะก็สับสนจะแย่ แล้วก็บอกไม่ถูกเลยค่ะว่านุ่นคุณจะรู้สึกยังไงกันแน่ที่ท่านประธานทำแบบนี้”

“คุณก็ต้องรู้สึกเหมือนอย่างที่คุณเคยรู้สึกกับผมเมื่อก่อนนั่นแหละนุ่น”

พูดจบเขาก็ดึงได้น้อยเข้าไปในอ้อมแขน เขากอดเธอแน่นและก้มหน้าลงไปหาเพื่อจุมพิตหล่อนจุดความวาบหวามและซาบซ่านที่ริมฝีปากบอบบางนุ่มนวลราวกำมะหยี่เหมือนดังเช่นทุกครั้งและน่าแปลกใจที่นันทินีเองก็ไม่ได้ขัดขืนเขา หล่อนรู้สึกราวกับว่าเจตต์กำลังเติมเต็มอารมณ์โดดเดี่ยวที่เกิดขึ้นเมื่อวันสองวันมานี้ แต่แล้วชั่วครู่เจตต์ก็ถอนริมฝีปากออก หล่อนรีบผละห่าง

“ท่านประธานไม่รู้สึกเหนื่อยเหรอคะ?”

หล่อนถาม เขาเองจ้องมองด้วยความแปลกใจ

“ทำไมผมจะต้องเหนื่อย”

“ก็วันนี้ท่านประธานเดินทางไปต่างจังหวัดแล้วก็จะต้องทำงานทั้งวัน นุ่นคิดว่าท่านประธานคงจะเหนื่อยมากกว่าวันปกติที่อยู่ในออฟฟิศซะอีกนะคะ”

“ผมก็แค่ไปพบลูกค้า พูดคุยกันไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ มีอะไรที่ผมต้องเหนื่อย”

“แต่นุ่นก็ไม่เห็นท่านประธานกลับไปที่ออฟฟิศ ยังคิดเลยนะคะว่าคงจะติดงานกับลูกค้าของท่านประธานทั้งวัน”

เจตต์ดึงตัวหล่อนเข้ามากอดไว้อีกครั้ง คราวนี้เขาจุมพิตบนหน้าผากเกลี้ยงเกลานุ่มนวลเบาๆ ความรู้สึกของนันทินีมันแปลกเปลี่ยนไป เขาจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนไม่เคยสบายใจเวลาที่เห็นเขาไปกับคนอื่น นี่ถ้าเขาไปต่างจังหวัดเพียงลำพังก็คงไม่ได้นึกอะไร แต่มาคิดๆ ดูอีกทีนี่มันเป็นความคิดที่อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครองไว้คนเดียว หล่อนกำลังทำตัวเหมือนเป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มตัว ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ เจตต์จูบปากบางนุ่มอีกครั้ง เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย

“การที่ผมไม่กลับเข้าไปในออฟฟิศมันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องทำงานทั้งวันนี่ ผมอาจจะไปพักผ่อนที่ไหนเพื่อให้สบายใจมันจะไม่ได้เชียวหรือ”

“นุ่นก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะมันเป็นสิทธิ์ของท่านประธานอยู่แล้วที่ท่านประธานอยากไปไหนหรือทำอะไรก็แล้วแต่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าผมจะทำอะไรที่ไหนยังไงก็ได้”

“นุ่นแค่บอกว่ามันเป็นสิทธิ์ของท่านประธานเท่านั้นนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมก็อยากนอนที่นี่...นี่ก็เป็นสิทธิ์ที่ผมจะทำได้ใช่ไหม”

พอพูดจบนันทินีก็ช้อนตามองท่านประธานหนุ่มของหล่อนแก้มระเรื่อสีชมพูเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงเข้ม นี่หล่อนกำลังเขินเขาหรือว่ายังไงกันแน่ แต่ที่รู้ๆ ก็คือหัวใจของหล่อนเหมือนถูกหลอมละลายด้วยความหวานซาบซ่านจากอกแกร่งและอ้อมกอดอบอุ่นของเขาที่ตระกองกอดร่างกลมกลึงแนบแน่น

“ก็แล้วแต่ท่านประธานสิคะ อยากจะค้างคืนที่นี่นุ่นก็คงขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้วเพราะจะว่าไปห้องนี้มันก็เป็นสิทธิ์ของท่านประธานอยู่แล้วเพราะไม่ใช่เงินของนุ่น ก็ในเมื่อนุ่นไม่ใช่คนที่เข้ามาจัดการอะไรในที่พักที่นี่เลย”

เจตต์โน้มใบหน้าคมคร้ามลงไปใกล้หญิงสาว เขาส่งสายตาหวานฉ่ำให้หล่อนพร้อมทั้งกระซิบว่า

“มันเป็นห้องของคุณและคุณต้องอยู่ที่นี่ตามความต้องการของผม”

“แค่นี้ใช่ไหมคะที่ท่านประธานต้องการ นุ่นคงไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรมากไปกว่านี้หรอกนะคะ”

“อย่างน้อยมันก็จะได้สะดวกเวลาที่ผมอยากจะมาหาคุณเวลาไหน ตอนไหนก็ได้ เพราะที่พักเก่าของคุณมันเป็นหอพักหญิง ฉะนั้นแล้วผมก็จะได้มีอิสระที่จะมาหาคุณได้ตลอดเวลาเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันที่ออฟฟิศ”

“นุ่นคิดว่างานของนุ่นจะมีค่าที่ออฟฟิศเท่านั้นค่ะท่านประธาน”

“งานของคุณที่จะต้องทำตามความต้องการของผมมันอยู่ทุกที่และผมคิดว่าถ้าผมเป็นคนจัดการทั้งหมดมันจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น”

เจตต์ผละห่างจากหล่อนเล็กน้อยเขาค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนกระทั่งถึงเม็ดสุดท้ายก่อนพูดว่า

“ผมร้อนน่ะ...อยากอาบน้ำตอนนี้”

“ก็ไปอาบสิคะนุ่นก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แต่ว่าที่ห้องนี้ตอนนี้ไม่มีเสื้อที่จะให้ท่านประธานเปลี่ยนหรอกนะคะ”

“ผมต้องการแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้นก็พอ จริงๆแล้วเวลานอนผมไม่ต้องใส่อะไรเลยก็ได้นี่จริงไหม”