Mag-log inShare
บทที่ 19
Huling Na-update:
2025-03-24 19:39:59“ใช่จ้ะ...นุ่นกำลังจะไปทำงานแต่ว่ารู้สึกมึนหัวมากจนคิดว่าวันนี้คงจะทำงานไม่ไหวก็เลยโทรไปบอกพี่ติ๊กขอลา 1 วัน ก็ว่าจะให้น้องอิงอรทำงานแทนนุ่นไปก่อน โชคดีที่มีนักศึกษาฝึกงานมาช่วยงานของท่านประธานจะได้ไม่ขาดตอน”
“นุ่นนี่เป็นคนที่รับผิดชอบงานมากจริงๆ เลยนะฟังแบบนี้แล้วผมยังรู้สึกอาย ทำให้คิดว่าผมเองเป็นผู้ชายยังไม่มีความรับผิดชอบมากเท่ากับนุ่น”
“บุรินทร์ก็เป็นคนเก่งนะ เป็นถึงผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ของโรงแรม ส่วนนุ่นก็เป็นแค่เลขาที่ติดตามเจ้านายก็เท่านั้นเองแล้วนี่น่ะ ที่มานี่จะเข้ามาทักทายนุ่นอย่างเดียวใช่ไหม”
บทที่ 12
“ถ้าจะบอกว่าไม่ได้เข้ามาแค่ทักทาย แต่มีเรื่องที่อยากคุยกับนุ่นจะมีเวลาว่างได้คุยกับผมหรือเปล่า”
“เป็นเรื่องด่วนอย่างนั้นเหรอบุรินทร์”
“มันก็ไม่เชิงว่าด่วนหรอกนะ แต่ก็เป็นเรื่องสำคัญที่ผมอยากจะคุยกับนุ่นให้เข้าใจ”
นันทินีนิ่งไปชั่วขณะ หล่อนเองรู้สึกว่าเมื่อกี้ยังมึนหัวมากแต่เมื่อเห็นหน้าบุรินทร์อาการวิงเวียนศีรษะก็ค่อยๆ ทุเลาลงสักหน่อย หล่อนตอบกลับไปว่า
“ถ้าใช้เวลาไม่นานนุ่นก็มีเวลาที่จะคุยกับบุรินทร์นะเพราะว่าวันนี้ที่นุ่นโทรไปลางานก็รู้สึกมึนหัวจริง ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปหาพี่คุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆ นี้ก็ได้นะ”
นันทินีพยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นและเดินตามออกไปยังร้านกาแฟซึ่งอยู่ใกล้ๆ กันกับคอนโดหรูโดยที่สองหนุ่มสาวไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีรถเก๋งที่จอดอยู่หน้าคอนโดมิเนียมและใครคนหนึ่งนั่งมองผ่านแว่นตาสีชาภายในรถคันนั้น
นันทินีเดินตามบุรินทร์ไปถึงร้านกาแฟก่อนทั้งสองจะเลือกนั่งในมุมที่ไม่มีลูกค้ามากนัก เมื่อนั่งลงบุรินทร์จึงหันมาถามหญิงสาวว่า
“นุ่นอยากกินอะไรกาแฟสักแก้วไหมหรือว่าจะสั่งขนมอะไรมากินก่อนก็ได้นะ”
“นุ่นขอเป็นชามะลิอ่อนๆ จะดีกว่านะรู้สึกมึนๆ หัว นุ่นกลัวว่ากินกาแฟมันจะทำให้ยิ่งปวดหัวมากกว่าเดิม”
บุรินทร์พยักหน้ารับก่อนที่เขาจะเรียกบริกรเข้ามาเพื่อรับออเดอร์ หลังจากนั้นจึงหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้ง เขาสังเกตเห็นว่านันทินีมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หล่อนคงไม่ได้โกหกเขาว่ากำลังไม่สบายเพราะดูท่าทางแล้วหน้าตาของหล่อนซูบซีดลง ริมฝีปากวันนี้ของนันทินีเคลือบด้วยกลอสบาง ๆ ไม่ใช่สีสันสดใสดังเช่นวันก่อนๆ ที่เขาเคยเห็น บุรินทร์ยกยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะเกิดขึ้น
“ช่วงนี้งานหนักเหรอนุ่น ดูท่าทางเหนื่อย ๆ นะ”
“งานไม่หนักเท่าไหร่หรอก นุ่นก็ทำงานของนุ่นเยอะอยู่แล้วเป็นปกติ ก็เป็นเลขาของเจ้านายมันก็ต้องรับผิดชอบเยอะหน่อย ต้องรับเรื่องทุกเรื่องที่เข้ามาก่อนที่จะให้ท่านประธานเซ็นรับทราบ ไหนจะต้องจัดการประชุม จัดเตรียมนัดหมายได้ท่านประธานอีก”
“นุ่นยังมีงานที่นอกเหนือจากนี้ด้วยหรือเปล่าล่ะ”
“งานที่นอกเหนือจากนี้เหรอ...บุรินทร์หมายถึงอะไร”
“ผมก็หมายถึงงานที่ไม่ใช่งานของเลขาจะต้องทำโดยทั่ว ๆ ไปขอโทษด้วยที่ผมต้องถามตรงๆแบบนี้”
“ถามตรง ๆ อย่างนั้นเหรอ?...บุรินทร์...ยี่กำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ ถึงขนาดนี้แล้วนุ่นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนะ”
“นี่นุ่นไม่รู้หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้หรือเปล่าว่าเรื่องของนุ่นกับท่านประธานตอนนี้เป็นที่ซุบซิบนินทากันในบริษัท นุ่นรู้ตัวบ้างหรือเปล่า”
คำกล่าวของบุรินทร์ทำให้นันทินีถึงกับนิ่งอึ้งไปหญิงสาวแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาคมของเขา แต่หล่อนก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงทั้งที่รู้สึกได้ถึงแรงกระเพื่อมทางอารมณ์จากคำพูดของบุรินทร์ที่กระทบถึงตัวเธอได้อย่างชัดเจน เกิดอะไรขึ้นทำไมบุรินทร์ถึงพูดเรื่องนี้ออกมาได้
“บุรินทร์ไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหนกัน คนในบริษัทอย่างนั้นเหรอ...ทำไมล่ะ มีคนพูดถึงนุ่นกับท่านประธานอย่างนั้นเหรอ”
“แล้วนุ่นจะยอมรับกับผมไหมว่าเรื่องที่คนอื่นเขาพูดกันมันเป็นความจริง”
“นุ่นเป็นเลขาของท่านประธานมันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จะต้องมีคนอยากเอาไปพูด แล้วในบริษัทบุรินทร์ก็น่าจะรู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ใครอยากจะพูดอะไรก็พูดได้”
“แล้วถ้าเขาไม่ได้พูดอย่างเดียว ถ้ามีหลักฐานด้วยล่ะนุ่นยังจะปฏิเสธผมอีกไหม”
กล่าวจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้นันทินีรับไปและเมื่อหล่อนเปิดดูก็ตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นภาพถ่ายที่หล่อนเดินเคียงคู่กับเจตต์ในอากัปกิริยาท่าทางเหมือนคนรักทั้งมีหลายภาพที่เจตต์ตระกองกอดหล่อน โอบไหล่และที่สำคัญมันเป็นภาพที่หล่อนกับเขาเดินออกมาจากคอนโดที่เจตต์ซื้อห้องพักให้เธอนั่นเอง นันทินีอึ้งไปขณะจ้องมองภาพหลายภาพในนั้นก่อนที่จะกดปิดและหลับตาลง น้ำตาหยดไหลออกมาแต่แล้วหล่อนก็ลืมตาขึ้นใช้ปลายนิ้วปาดรอยน้ำหางตาเบาๆ และยื่นโทรศัพท์ไปตั้งไว้ตรงหน้าของบุรินทร์
Kaugnay na kabanata
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 20
“นี่คงจะมีคนติดตามเรื่องของนุ่นกับท่านประธานแล้วสินะ ก็ได้บุรินทร์...นุ่นไม่ปฏิเสธหรอกว่ามันเป็นเรื่องจริง”“แต่ตอนแรกที่ผมถามนุ่นก็ไม่ยอมรับว่านุ่นมีสถานะยังไงกับท่านประธาน”“แล้วบุรินทร์จะให้นุ่นพูดออกไปเหรอว่านุ่นเป็นอะไรกับท่านประธาน นุ่นเป็นผู้หญิงนะ จะให้พูดหรือยอมรับออกไปได้ยังไงแต่ในเมื่อบุรินทร์รู้ทุกอย่างแล้วนุ่นก็ไม่ขอปฏิเสธ”“ที่ผมเอารูปของคุณกับท่านประธานมาให้ดูไม่ใช่ว่าผมอยากจะเยาะเย้ยหรืออยากจะทำให้คุณต้องเสียหน้า เสียใจหรอกนะ”บุรินทร์กล่าวและดึงมือของหญิงสาวมากุมไว้ เขาบีบนิ้วเรียวบางที่อยู่ในอุ้งมือของเขาเบาๆ“นุ่น...ถึงแม้ว่าระหว่างผมกับนุ่น เราจะไม่ได้คบกันอย่างคนที่รู้สึกว่ามีทำพิเศษต่อกันแต่อย่างน้อยที่สุดเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ ที่ผมอยากจะบอกนุ่นมันก็มีความสำคัญเท่าๆกับที่ผมรู้ว่านุ่นมีความสัมพันธ์ยังไงกับท่านประธานในตอนนี้”“อยากจะบอกอะไรกับนุ่นล่ะในเมื่อตอนนี้ก็รู้เรื่องแล้วและบางทีคนในบริษัทหลายคนอาจจะรู้เรื่องนี้แล้วก็เป็นได้&rdqu
Huling Na-update : 2025-03-25นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 21
“น่าอายจริงๆเลยนะบุรินทร์ที่นุ่นมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้”“ไม่เป็นไรหรอกนะนุ่น ถ้านุ่นอัดอั้นตันใจมากก็ร้องไห้ออกมาเถอะ มันเป็นการระบายความรู้สึกอย่างหนึ่ง มันทำให้คนเราสบายใจถ้าจะร้องไห้ ผมว่ามันก็ดีไปอย่างนึงนะ นุ่นจะได้ไม่ต้องเก็บความอัดอั้นตันใจเอาไว้เพียงคนเดียว บางทีมันก็ทำให้เราจิตตกบางคนอาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้” “ขอบใจนะที่บุรินทร์ยังเป็นห่วงรุ่นเสมอรุ่นเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงหรือว่าจะรู้สึกแบบไหนดีตอนนี้ขอโทษด้วยนะที่บางอย่างนุ่นก็ไม่สามารถที่จะบอกกับบุรินทร์ได้ คงจะไม่ว่ากันใช่ไหม”“ไม่หรอก...เอาที่นู่นสบายใจผมก็รู้สึกดีใจแล้ว อย่างน้อยที่สุดผมก็จะได้เป็นคนหนึ่งที่คอยรับฟัง แต่ก็อย่างที่บอกล่ะนะผมอยากให้นุ่นกลับไปคิดทบทวนให้มากๆ ว่าควรจะให้ความสัมพันธ์ระหว่างนุ่นกับท่านประธานเป็นไปแบบไหนในอนาคต เพราะผมดูๆ แล้วเขาไม่ได้จริงใจกับคุณเลย ถ้าเขาคิดจะจริงจังกับคุณเขาก็คงจะพานุ่นควงเป็นผู้หญิงของเขาออกหน้าออกตา ไม่ใช่เก็บเอาไว้เป็นความลับแบบนี้”“นุ่นจะกลับไปคิ
Huling Na-update : 2025-03-26นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 22
หล่อนพูดก่อนหันไปหยิบกระดาษทิชชู่แล้วเช็ดคราบกาแฟที่อยู่บนหน้าอกของเจตน์ขณะที่หล่อนกำลังตั้งใจใช้กระดาษเช็ดคราบกาแฟบนเสื้อสูทราคาแพงของท่านประธานหนุ่มจู่ ๆ เขาก็จับข้อมือทั้งสองของเธอเอาไว้ อิงอรเงยหน้ามองเค้าขณะนั้นหล่อนอยู่ในระยะประชิดกับท่านประธานหนุ่ม หัวใจของนักศึกษาสาวเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหล่อนจ้องหน้าเขาแน่วนิ่ง ต่างคนต่างสบในตากันขณะที่เจตต์ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของหล่อนให้เป็นอิสระ ส่วนอิงอรก็ยืนนิ่ง หล่อนทั้งตกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ในเวลานั้นดูเหมือนว่าทุกอย่างชะงักนิ่ง แต่แล้วประตูก็เปิดออก นันทินีก้าวเข้ามาในห้องทำงานก็ถึงกับชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ท่านประธานบริหารบริษัทยืนจับมือของนักศึกษาสาวฝึกงาน ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมากและในเวลานั้นเมื่ออิงอรเห็นว่าใครเข้ามาหล่อนจึงรีบผละห่างจากร่างของท่านประธานพร้อมทั้งเอามือประสานไว้ที่ด้านหน้าและหันไปเอ่ยกับเลขาสาว“พี่นุ่น...นี่พี่นุ่นมาทำงานแล้วเหรอคะ?” บทที่ 14อิงอรเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นขณะที่นันทินีก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานนั
Huling Na-update : 2025-03-27นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 23
“ค่ะ..พี่นุ่น”อิงอรรับคำก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั้น เวลาอยู่ต่อหน้านันทินีอิงอรก็จะทำสีหน้าเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาแต่พอออกไปนอกห้องแล้วปิดประตูลงหล่อนกลับยกยิ้มร้ายและเหลือแลไปที่ประตูห้องทำงานของท่านประธานด้วยสายตาที่แสดงถึงอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าสดสวยอ่อนหวานเหมือนเด็กสาวที่ไม่ประสาเรื่องอะไรเลย“เชอะ!...พี่นุ่น...นึกว่าเป็นเมียเก็บของท่านประธานแล้วจะได้รับความเห็นใจ ได้รับสิทธิพิเศษอย่างนั้นเหรอ ถ้าเขารักจริงก็คงจะไม่เอาไปเป็นเมียเก็บ คงไม่ไปซื้อคอนโดลับๆ เอาไว้พากันไปหาความสุข น่าสงสารจริงๆนะพี่นุ่น หน้าตาก็สวยทำงานก็เก่งแต่ทำไมคิดสั้นยอมเป็นนางบำเรอให้กับท่านประธาน น่าอายชะมัด แต่นึกไปก็เหมือนท่านประธานหึงที่นู่นยังไงก็ไม่รู้ คอยดูนะแล้วเดี๋ยวจะได้เห็นกันว่าอิงอรคนนี้แหละทำอะไรได้มากขนาดไหน”อิงอรพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น เมื่อถึงเวลาเที่ยงเป็นเวลาที่เจตต์นัดอิงอรไปรอที่ชั้นล็อบบี้ของบริษัทนักศึกษาสาวฝึกงานทำตามคำสั่งของท่านประธานโดยไม่อิดออด แถมหล่อนยังกระตือรือร้นที่จะติดตามเจ้านายสุดหล่อออกไปพบปะลู
Huling Na-update : 2025-03-28นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 24
“แต่งงานเลี้ยงคืนนี้มันก็ดึกมากเลยนะถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่หอพักเอง”“ขอบคุณมากนะคะท่านประธาน อรต้องขอขอบพระคุณท่านประธานเป็นอย่างมากที่อุตส่าห์พาออนออกมานอกสถานที่แล้วก็ยังต้องรบกวนให้ท่านประธานไปส่งอรที่หอพักอีก”“ผมไม่ถือว่าเป็นการรบกวนหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นหน้าที่เพราะว่าผมน่ะเป็นคนชวนคุณออกมางานเลี้ยงเองเพราะฉะนั้นผมก็ต้องรับผิดชอบ”รับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ...ประโยคนั้นทำให้อิงอรนึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง มันเป็นความคิดที่วาบเข้ามาในสมองอย่างปัจจุบันทันด่วน หล่อนยิ้มกับเขาทว่าก็แอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในความคิดของตัวเองที่มันกำลังแล่นไหล“ขอบคุณท่านประธานมากเลยนะคะ ว่าแต่วันนี้น่ะอร สังเกตเห็นว่าพี่นุ่นยังหน้าตาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ไม่รู้ว่าพี่นุ่นยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า”“เขาหายแล้วกระมัง ก็คงไม่เป็นอะไรมากหรอก”พูดจบเขาก็รินเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากอีก อิงอรสังเกตว่าเจตต์มีอารมณ์เปลี่ยนไปในทันใดที่พูดถึงเลขาของเขาหล่อนชักเริ่มสงสัยว่าเจตต์กำลังคิดอะไรอยู่ เขาคงไม่พอใจ
Huling Na-update : 2025-03-29นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 25
หลังจากนั้นอีกเกือบชั่วโมงงานเลี้ยงก็ดูเหมือนว่าจะค่อยๆ เลิกราทุกคนขอตัวกลับ ส่วนหล่อนกับเจตต์ก็เดินออกมาที่ลานจอดรถแต่เมื่อมาถึงที่รถของเขาอิงอรต้องรีบเข้าไปประคองท่านประธานหนุ่มขณะที่เขาพยายามไขกุญแจรถแต่กุญแจรถกลับหลุดมือและเขาเองก็เซและดูเหมือนจะทรงตัวยืนแทบไม่ค่อยได้ เจตต์เอาหลังพิงกับรถขณะที่อิงอรเข้าไปประคองตัวเขาหล่อนก้มลงเก็บกุญแจรถและเอ่ยว่า“ท่านประธานคะ...ไหวหรือเปล่าคะเนี่ย”“ไหวสิ...ผมไหวนะก็บอกแล้วไงว่าผมไม่เมาผมไม่เมาหรอก”เขาพูดแต่น้ำเสียงฟังดูไม่ปกติและอิงอรก็รู้ว่าตอนนี้เจตต์กำลังเมามากเพราะหน้าของเขาเป็นสีเข้มจัดและตอนที่เดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมเจตก็เดินออกจะเซด้วยซ้ำเพียงแต่ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าลูกค้าคนอื่นเขาจะพยายามควบคุมและบังคับตัวเองให้ดูเหมือนปกติหากทว่าพอมาถึงลานจอดรถเขากลับทรงตัวยืนแทบจะไม่อยู่จนทำให้นักศึกษาสาวฝึกงานต้องเข้ามาช่วยประคองตัวเขาเอาไว้ อิงอรก้มลงมองกุญแจแล้วพูดกับเขาว่า“ท่านประธานเมาแล้วนะคะ ดูสิขนาดจะไขกุญแจรถท่านประธานก็ยังทำไม่ได้เลยนะคะ”“ผมก็แค่ม
Huling Na-update : 2025-03-30นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 26
“นุ่น...คิดว่าเก่งกว่าผมหรือยังไง คุณไม่มีวันชนะผมได้หรอกนะ...นุ่น...คุณ...จะเป็นของใครไม่ได้จะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”เสียงของเจตต์ค่อยๆ แผ่วเบาและหายไป อิงอรหยัดยิ้มมุมปากหล่อนจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเจตต์ที่อาบด้วยแสงไฟเย็นซึ่งสาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างในยามค่ำคืนของบังกะโลหลังเล็ก“เมาขนาดนี้ยังเพ้อหาถึงนางบำเรอไม่รู้จักหยุดหย่อนสงสัยจะหึงพี่นุ่นแน่ๆ..เชอะ!...พี่นุ่นมีอะไรดีถึงมัดใจท่านประธานได้ แต่จะว่าไปท่านประธานคงจะไม่ได้คิดจริงจังกับเลขาที่การศึกษาต่ำคนนั้นแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ”หล่อนพูดเบาๆเพราะมั่นใจแล้วว่าเจตต์หลับไปแล้วก่อนขยับลุกนั่งข้างๆ ร่างหนาใหญ่ที่นอนหงายเหยียดยาวอยู่บนเตียงเสียงลมหายใจของท่านประธานหนุ่มๆ หนักหน่วง มันไม่ใช่เสียงกรนแต่เป็นเสียงที่สร้างความพึงพอใจให้กับอิงอรนั่นเพราะหล่อนแน่ใจว่าเขาคงจะหลับไปแล้ว เมาจนหลับขนาดนี้ก็คงไม่รู้เรื่องหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นนักศึกษาสาวจึงค่อย ๆ แกะกระดุมของเขาออกทีละเม็ดแล้วค่อยๆ เปลื้องเสื้อเชิ้ตออกจากร่างของท่านประธานหนุ่มจากนั้นก็ค่อยๆ คลายหัวเข็มขัดของเขาและดึงก
Huling Na-update : 2025-03-31นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 27
“อรก็คงไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะนอกจากความรับผิดชอบจากท่านประธานเท่านั้น”คำตอบของอิงอรยิ่งทำให้ความรู้สึกของนันทินีดิ่งลึกมากกว่าเดิมลงไปอีก รับผิดชอบอย่างนั้นหรือ?...นั่นก็หมายความว่าเจตต์จะต้องทำในสิ่งที่อิงอรต้องการ เขาต้องรับผิดชอบชีวิตของอิงอรในเมื่อเขาทำให้หล่อนเกิดความเสียหายทั้งชื่อเสียงและร่างกาย สำหรับนันทินีรันแล้วมันช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าหากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากจะให้กำลังใจนักศึกษาสาวรุ่นน้องบทที่ 17“ไม่เป็นไรหรอกนะอร พี่คิดว่าท่านประธานคงจะต้องรับผิดชอบอรจากสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปแล้ว เรื่องนี้มีใครรู้อีกบ้างไหมนอกจากพี่”“ไม่มีค่ะ...อรไว้ใจพี่นุ่นมากที่สุดเลยนะคะก็เลยโทรมาหาพี่นุ่นเป็นคนแรกเพื่อว่าจะได้ให้พี่นุ่นน่ะช่วยเป็นพยานว่าอรอ่ะไม่ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเองเผื่อถ้าต่อไปมีใครมารู้เรื่องเข้าก็อาจจะหาว่าอรสร้างเรื่องขึ้นมา อรแค่อยากให้พี่นุ่นเข้าใจก็เท่านั้นว่าอรเสียหายและเรื่องทุกอย่างก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ อรก็ไม่นึกเลยนะคะว่าท่านประธานจะใจเร็วกับอรมากถึงขนาดนี้ก่อนหน
Huling Na-update : 2025-04-01
Pinakabagong kabanata
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 41
“บุรินทร์ เป็นคนพาเด็กคนนั้นไปพบผมในวันนั้นที่เขาได้รู้ความจริง เขาให้เด็กคนนั้นรับสารภาพต่อหน้าว่าทำเรื่องอะไรไว้บ้างและเขาก็เป็นคนอัดคลิปวีดีโอทั้งหมด ตอนแรกผมก็โกรธมากเลยนะพอรู้ว่าอิงอรเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมา ตอนแรกเด็กคนนั้นพยายามที่จะขอโทษผม บอกว่าสำนึกผิดแล้วกับเรื่องทุกอย่างที่ทำไปแต่ถึงยังไงผมก็คิดว่าผมจะต้องให้บทเรียนอะไรสักอย่างหนึ่งให้อิงอรได้จดจำเอาไว้ว่าทีหลังอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกอย่างเด็ดขาดเพราะถ้าหากผมแสดงความเห็นใจและปล่อยเธอไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยมันก็จะไม่เกิดบทเรียนกับเธออย่างเด็ดขาด”“แล้วคุณจะทำยังไงกับอิงอรเหรอคะ?”“ผมให้หัวหน้าฝ่ายบุคคลรายงานความประพฤติที่ไม่เหมาะสมของอิงอรกลับไปยังมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่อิงอรวางแผนจัดฉากให้ผมต้องเสียชื่อหรอกนะ”“แล้วมันจะมีผลอะไรกับอิงอรหรือเปล่าล่ะคะ”“มันก็มีผลมากพอสมควรนะ เพราะว่าผมให้หัวหน้าฝ่ายบุคคลรายงานทางมหาวิทยาลัยแจ้งให้เด็กคนนี้ย้ายที่ฝึกงานและเรื่องนี้อาจารย์ที่รับผิดชอบวิชาฝึกงานก็รับทราบทั้งหมดแล้วและตอนนี้เด็กคนนั้
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 40
น้ำเสียงตอนท้ายของนันทินีเศร้าสร้อยลงจนทำให้เจ็บรู้สึกสะท้อนในหัวใจของเขา เจตต์ดึงมือของหล่อนมากุมไว้ เขาก้มลงจูบหลังมือนุ่มลื่นของหล่อนอีกครั้งและเงยหน้าขึ้น“ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่ผิดคำพูดของตัวเองผมก็เหมือนกัน จริงๆ แล้วผมผิดคำพูดของตัวเองมาตั้งนานแล้วเพียงแต่ผมอาจจะยังเป็นคนดื้อรั้นและทิฐิไม่เคยยอมรับตัวเองและการที่ผมเป็นคนแบบนี้ก็เกือบจะทำให้ผมต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป”“คุณไม่เคยผิดคำพูดหรอกค่ะคุณเจตต์ คุณเป็นอย่างที่คุณเคยบอกฉันและฉันก็จะต้องยอมรับมัน เพียงแต่ฉันผิดเองที่ทำยังไงก็ทำใจยอมรับไม่ได้เลย คุณเจตน์คะเรื่องระหว่างคุณกับอิงอรฉันจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวเรื่องฉันตั้งใจและว่าการที่ฉันยอมลาออกมาจากบริษัทของคุณก็เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้คุณได้มีทางเลือกและตัดสินใจเพราะฉันรู้ดีว่าคุณไม่เคยรักฉันมาตั้งแต่แรก เราต่างคนต่างมีความรู้สึกที่ดีต่อกันให้มันจบลงเพียงเท่านี้แล้วฉันก็จะไม่เรียกร้องอะไรทั้งสิ้น”“ถ้าอย่างนั้นคุณยอมรับกับผมมาก่อนได้ไหมว่าจริงๆ แล้วคุณไม่ได้มีผู้ชายคนใหม่ และเด็กในท้องก็เป็นลูกของผม”น
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 39
“นุ่นเต็มใจจะอยู่อย่างนั้น และมันก็เหมาะสมกับนุ่นแล้วค่ะ”“ผมอาจจะเคยรู้สึกอย่างนั้น แต่ตอนนี้ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่ได้รู้สึกเหมือนเก่า ผมคิดว่าควรพาคุณมาในที่ที่คุณอยากมา มาอย่างคนรักที่อยู่กันอย่างครอบครัว”“เราไม่ใช่ครอบครัวหรอกค่ะ เราเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน”“เมื่อก่อนผมว่าคุณเป็นคนว่าง่าย แต่บทจะใจแข็งคุณก็ไม่ยอมใครง่าย ๆ เหมือนกันนะ...โอเค...ผมยอมแล้วล่ะ ไม่ว่าคุณอยากจะประชด หรือด่าว่าผมตรง ๆ ผมก็จะไม่ตอบโต้หรือคัดค้าน”“แล้วจะบอกนุ่นได้หรือยังคะว่า นอกจากการที่คุณอยากพานุ่นมาที่นี่คุณมีอะไรที่อยากบอกนุ่นอีก”“เยอะแยะมากมาย มันเยอะมาก ๆ จริง ๆ จนผมคิดว่าถ้าคุณได้รับรู้สิ่งนี้เรื่องที่ค้างคาระหว่างเราจะได้คลี่คลายเสียที”เขาพูดสั้น ๆ แต่นันทินีกลับมองไปทางอื่น ทำราวกับว่าหล่อนไม่อยากสนใจและไม่อยากรับฟังที่เขาพูด“นุ่น...หันมามองผมหน่อยจะได้ไหม?”“มีอะไรก็ว่ามาสิคะ” หล่อนหันกลับมาจ้องหน้าเขาตรงๆ เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วใจแทบละลายแต่
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 38
นันทินีตื่นขึ้นและเตรียมตัวไปทำงานในตอนเช้า หล่อนทำอะไรได้อย่างเชื่องช้าลงมากขึ้นทุกขณะก็เพราะสรีระของหล่อนที่เปลี่ยนไป ท้องที่เริ่มยื่นออกมามากขึ้นทุกที หล่อนรู้สึกได้ถึงแรงดิ้นของทารกในครรภ์ซึ่งหลังจากการไปตรวจครั้งล่าสุดทำให้นันทินีรู้ว่ากำลังจะมีลูกผู้ชายและนันทินีนึกในใจแล้วว่าหล่อนจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรและนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้นันทินีมีความสุขมากที่สุดในเวลานี้นอกเหนือจากบางเวลาที่ยังนึกถึงผู้ให้กำเนิดเด็กในท้องของหล่อน นันทินีไม่ปฏิเสธว่าหลายครั้งก็ยังคิดถึงเจตต์ยังคิดถึงความสัมพันธ์ที่ผ่านมา นันทินีพยายามโกหกเขาไปว่าหลังได้งานใหม่ก็มีสามีใหม่ทั้งที่จริงแล้วหล่อนท้องก่อนที่จะลาออกจากบริษัทด้วยซ้ำและเด็กในท้องก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาหากแต่เมื่อเรื่องราวมันมาถึงตอนนี้แล้วจะให้หล่อนกลับไปอ้างสิทธิ์ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของท่านประธานบริษัทใหญ่ได้ยังไง และยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเรื่องของนักศึกษาฝึกงานสาวคนนั้นที่ไปมีความสัมพันธ์กับท่านประธานบริษัทมันก็ยิ่งทำให้หล่อนเจ็บปวดและแทบไม่อยากนึกถึงให้ร้าวรานหัวใจ นันทินีแต่งตัวเสร็จแล้วก็เปิดประตูรั้วบ้านออกไปหากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 37
“เหนื่อยเหรอนุ่น?”เขาถามและแสดงสีหน้าเป็นห่วงใย“ไม่ได้เหนื่อยหรอกค่ะเพียงแต่ว่าพอเพิ่งกินอิ่มๆ นุ่นก็จะรู้สึกแน่นๆ ที่ช่วงบนของท้องนี่แหละค่ะ บอกแล้วไงคะว่านุ่นจะกินเยอะไม่ได้ถ้าจะกินก็ต้องแบ่งเป็นอาหารมื้อเล็กๆ แล้วค่อยๆกิน แล้วก็ต้องเคี้ยวให้ละเอียดด้วยไม่อย่างนั้นก็จะรู้สึกไม่สบายตัวไปทั้งวันเลย บางทีก็พาลจะหายใจไม่ออกด้วย”“แล้วนี่คุณอยู่คนเดียว ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาแล้วจะทำยังไง”“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ นุ่นมีเบอร์โทรสายด่วนของโรงพยาบาล ก็ให้เขามารับที่บ้านก็ได้ นุ่นอยู่คนเดียวแบบนี้มาตั้งนานเท่าไหร่แล้ว ไม่มีใครก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่คะ”“ที่พูดผมไม่ได้อยากให้คุณประชดประชันผมหรอกนะนุ่นแต่ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ”ทั้งคำพูดสีหน้าและแววตาของเจตต์ที่แสดงออกมาล้วนแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นกังวลและเป็นห่วงในสวัสดิภาพของหล่อนจริงๆ หากแต่นันทินีก็ยังรู้สึกว่าที่เขาทำไปทุกอย่างอาจจะเป็นเพราะเขาไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองผิดก็เท่านั้น สักครู่เจตต์ก็เอ่ยขึ้น“ที่คุณบอกผมว่าคุณอยู่คนเดียวม
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 36
นันทินีกล่าวเสียงเครือดวงตาของหล่อนเป็นรอยแดงก่ำนิดๆ นั่นเองทำให้เจตต์ขยับเข้าใกล้และจับไหล่ของหล่อนเอาไว้เขาก้มหน้าลงไปจนใกล้“เรื่องเมื่อก่อนก็คือเรื่องเมื่อก่อน แต่ตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกันแล้ว ทุกอย่างมันก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปนี่ไม่ใช่เหรอนุ่น”“ใช่ค่ะ...ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปจนหมดแล้ว ก็อย่างที่นุ่นบอกยังไงคะว่าระหว่างนุ่นกับคุณน่ะมันแทบไม่หลงเหลืออะไรไว้อีกแล้ว” หล่อนพูดน้ำเสียงเศร้าสร้อย นัยน์ตาคอยต่จะมีน้ำรื้นขึ้นมา นึกโกรธที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เลยบทที่ 23“ก่อนหน้านี้ตอนที่เราอยู่ด้วยกันเราสองคนก็ผูกพันกันแค่ทางกายแต่เรื่องหัวใจเราสองคนไม่เคยสื่อสารถึงกันถ้าคุณจะบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงมันก็ใช่นะคะแต่จะบอกอะไรให้นะคะ ระหว่างคุณกับนุ่นน่ะมันไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ เมื่อก่อนคุณไม่ได้รักไม่ได้ใยดีนุ่นยังไงเดี๋ยวนี้มันก็ยังคงเหมือนเดิมอยู่อย่างนั้น”“ก็ถ้าผมบอกว่าความคิดของผมเมื่อก่อนกับตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วคุณจะเชื่อผมหรือเปล่า”
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 35
“ถ้าคุณเจตน์ท้องอย่างผู้หญิงได้คุณเจตก็คงจะเข้าใจนะคะว่าเวลาที่เราตั้งครรภ์เราจะเป็นยังไงบ้าง”“ผมว่าถ้าผมท้องได้จริงๆ ผมก็เต็มใจที่จะท้องแทนภรรยาของผมนะครับเพราะผมคิดว่านั่นคือความสุขของผู้ชาย มันเป็นความพึงพอใจที่เขาจะทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่เขารัก การอุ้มท้องถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากและมันอาจจะไม่เหมาะสมกับสรีระของผู้ชายแต่ถ้าหากวันหนึ่งเป็นไปได้ผู้ชายท้องแทนผู้หญิงก็คงจะมีผู้ชายหลายล้านคนในโลกเลยนะครับที่อยากจะท้องแทนเมียตัวเอง”“แหม...นี่เขากำลังพูดเรื่องของความรักความผูกพันระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงและครอบครัวกันใช่ไหมคะเนี่ย ธิดาเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ซะด้วยสิ”ธิดากล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะจ้องมองเลขาส่วนตัวของหล่อนและเพื่อนหุ้นส่วนทางธุรกิจที่นั่งจ้องหน้ากันหากแต่หล่อนเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีเอะใจหรือระแคะระคายเกี่ยวกับเบื้องหลังของคนทั้งสองนอกจากความรู้สึกที่ว่านี่เป็นการพบกันและพูดคุยกันอย่างมีความสุขก็เท่านั้น“อุ๊ย!...อะไรกันเนี่ยรู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งออกมาจากบริษัทเมื่อตอนนี้เย็น นี่มันจะสองทุ่มแล้วเหรอ เร็วจังเลยนะคะเจตต์”ธิดาแสดงท่าทีเห
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 34
“ไม่ค่ะ...รุ่นไม่เคยคิดถึงคุณเลยตอนนี้ในสมองของนุ่นมีแต่เรื่องลูกเท่านั้น คุณไม่เห็นเหรอคะว่าตอนนี้นุ่นท้องกี่เดือนแล้ว”“ก็เห็นอยู่ว่าคุณท้อง 5 เดือนแล้วแต่ที่ผมอยากรู้ก็คือใครเป็นสามีของคุณ”“ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องบอกคุณเลยนะคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนุ่นค่ะ ขนาดเรื่องส่วนตัวของคุณนุ่นยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือก้าวก่ายเลย เพราะฉะนั้นเรื่องของนุ่นก็จะต้องเป็นเรื่องส่วนตัวที่คุณไม่มีสิทธิ์ว่าก้าวก่ายด้วยเช่นกันค่ะ”เจตต์กำลังจะอ้าปากพูดต่อหากแต่เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังด้านนอกและดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าใครกำลังจะกลับเข้ามาในห้อง เจตต์ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นและกลับไปนั่งที่เดิมของเขาด้วยความสงบและเยือกเย็น เขาสงบเช่นนั้นหรือ?...เปล่าเลย...ภายนอกของเขาอาจจะดูเย็นเป็นน้ำแข็งหากแต่ข้างในร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกได้ถึงความดื้อรั้นและถือดีของนันทินีอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ตอนที่หล่อนทำงานเป็นเลขาของเขานันทินีเหมือนลูกแมวเชื่อง หากแต่เจตก็รู้ดีว่าระหว่างเขากับหล่อนมีสายใยผูกพันที่ร้อยรัดเอาไว้ แม้ก่อนหน้านี้เขาจะแสดงความไม่สนใจใยดีและยื่นข้อเสนอให้หล่
นางบำเรอท่านประธาน บทที่ 33
“เก่งจังเลยนะครับ ท้องห้าเดือนแล้วแต่ยังทำงานเก่งขนาดนี้”“ถึงเลขาของธิดาจะท้องแต่เรื่องงานนี่ขอยกให้เลยล่ะค่ะ นุ่นมีความรับผิดชอบมาก ทำงานเก่ง ตอนมาสมัครงานกับธิดาใหม่ ๆ เขาก็ท้องได้เดือนกว่าเกือบสองเดือนแล้ว แต่ก็รับเขาเอาไว้เพราะเห็นว่าเขามีความสามารถใช้ภาษาอังกฤษได้คล่อง เขาเคยผ่านงานกับเจ้านายชาวต่างชาติมาก่อนด้วย”“ผ่านงานกับชาวต่างชาติอย่างนั้นเหรอครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณนุ่นเคยทำงานที่ไหนมาก่อนครับ”เจตต์ถาม เป็นคำถามที่ทำให้นันทินีอึ้ง หล่อนพยายามรวบรวมสติ แต่ก่อนตอบคำถามนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นของธิดา หล่อนรีบรับสายก่อนหันมาบอกว่า“เจตต์คะ...ธิดาขอคุยธุระกับหุ้นส่วนสักห้านาทีนะคะ เขาโทรมาจากต่างประเทศค่ะ”พูดจบก็ออกไปจากห้องนั้น นันทินีมองตามก่อนเจตต์รีบลุกขึ้นและขยับมานั่งข้างเลขาสาว หล่อนเบิกตากว้างบทที่ 21“คุณเจตต์...จะทำอะไรคะ?”“ผมไม่ได้ทำอะไร แค่อยากมานั่งใกล้คุณ”“อย่าทำอะไรรุ่มร่า
