บทที่ 21

“น่าอายจริงๆเลยนะบุรินทร์ที่นุ่นมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอกนะนุ่น ถ้านุ่นอัดอั้นตันใจมากก็ร้องไห้ออกมาเถอะ มันเป็นการระบายความรู้สึกอย่างหนึ่ง มันทำให้คนเราสบายใจถ้าจะร้องไห้ ผมว่ามันก็ดีไปอย่างนึงนะ นุ่นจะได้ไม่ต้องเก็บความอัดอั้นตันใจเอาไว้เพียงคนเดียว บางทีมันก็ทำให้เราจิตตกบางคนอาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้”

“ขอบใจนะที่บุรินทร์ยังเป็นห่วงรุ่นเสมอรุ่นเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงหรือว่าจะรู้สึกแบบไหนดีตอนนี้ขอโทษด้วยนะที่บางอย่างนุ่นก็ไม่สามารถที่จะบอกกับบุรินทร์ได้ คงจะไม่ว่ากันใช่ไหม”

“ไม่หรอก...เอาที่นู่นสบายใจผมก็รู้สึกดีใจแล้ว อย่างน้อยที่สุดผมก็จะได้เป็นคนหนึ่งที่คอยรับฟัง แต่ก็อย่างที่บอกล่ะนะผมอยากให้นุ่นกลับไปคิดทบทวนให้มากๆ ว่าควรจะให้ความสัมพันธ์ระหว่างนุ่นกับท่านประธานเป็นไปแบบไหนในอนาคต เพราะผมดูๆ แล้วเขาไม่ได้จริงใจกับคุณเลย ถ้าเขาคิดจะจริงจังกับคุณเขาก็คงจะพานุ่นควงเป็นผู้หญิงของเขาออกหน้าออกตา ไม่ใช่เก็บเอาไว้เป็นความลับแบบนี้”

“นุ่นจะกลับไปคิดให้มาก บางทีก็คิดเหมือนกันนะว่าคนบางคนฉลาดได้ทุกเรื่องแต่กลับโง่อยู่เรื่องเดียวก็คือเรื่องความรัก”

“ไม่มีใครโง่กว่าใครหรอกนะนุ่น บางทีการที่เราเสียเปรียบคนอื่นมันเกิดจากความไม่รู้ของเราจริงๆ ว่าแต่นุ่นเถอะยังปวดหัวอยู่อีกหรือเปล่า”

“นุ่นแค่มึนๆ หัวเท่านั้น วันนี้ลางานแล้วหลังจากนี้ก็คงจะกลับไปพักผ่อน แล้วบุรินทร์ล่ะนี่มันเลยเวลาทำงานไปมากแล้วนะไปทำงานสายแบบนี้จะถูกเพ่งเล็งหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมเองสายสักวันถ้าจะถูกต่อว่าสักวันก็คงไม่เป็นไรเพราะที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยอู้งานเลยสักครั้ง นี่มันก็สายมากแล้วจริง ๆ บางทีวันนี้ผมคงต้องลางานเหมือนอย่างที่นุ่นลางานเสียแล้วล่ะ”

“บุรินทร์ต้องมาเสียงานเสียการเพราะนุ่นนะคะ ทำแบบนี้นะนุ่นเองก็รู้สึกไม่สบายใจเลยนะ”

“บอกแล้วว่าไม่เป็นไร ว่าแต่รุ่นเถอะรีบกลับไปพักผ่อนเถอะนะแล้วอย่าลืมที่เราคุยกันวันนี้ผมแค่อยากให้นุ่นหาทางออกให้ตัวเองถ้าพบทางออกแล้วก็อย่าลืมบอกผมด้วยแล้วกัน”

บุรินทร์กล่าวทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะดื่มกาแฟจนหมดแก้วส่วนนันทินีก็ได้แต่จิบน้ำชาอุ่น ๆ ที่ทำให้หล่อนรู้สึกสบายท้องมากขึ้นกว่าเดิม แต่อาการมึนศีรษะก็ยังคงอยู่หลังจากนั้นสักครู่ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็เดินออกจากร้านกาแฟเดินกลับไปยังรถของเขา ส่วนนันทินีก็กลับไปที่คอนโดโดยที่หล่อนเองก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าทุกการกระทำและทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่นั่งมองและจับจ้องอยู่ภายในรถเก๋งสีดำเป็นมันปลาบจอดอยู่อีกฟากของถนน

***************************************************

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธานวันนี้มาทำงานแต่เช้าเลยนะคะ”

อิงอรกล่าวทักทายเจตต์เมื่อเข้ามาในห้องทำงานและเห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขา นักศึกษาสาวฝึกงานหอบแฟ้มฉบับหนึ่งเข้าไปหา ค่อย ๆ วางมันลงบนโต๊ะและยกมือไหว้

“คุณพูดมาทำงานเช้าเหมือนกันนะอิงอร คุณเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ขยันมากเลยรู้ไหม”

“ขอบคุณค่ะท่านประธาน ที่อรมาแต่เช้าก็เพราะเมื่อวานนี้พี่นุ่นลางาน อรก็เลยต้องจัดเตรียมเอกสารเอาไว้เพื่อให้ท่านประธานเซ็นวันนี้ได้ทันค่ะไม่ทราบว่าท่านประธานดื่มอะไรมาหรือยังคะ”

“ยังเลย...ผมพึ่งมาถึงก่อนหน้าคุณยังไม่ทันถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ”

“ถ้าอย่างนั้นท่านประธานจะรับกาแฟไหมคะ”

“สักแก้วก็ดีนะ ผมขอเป็นเอสเพรสโซ่”

“ได้ค่ะท่านประธาน”

อิงอรรับคำก่อนวางแฟ้มบนโต๊ะของเขาและเดินหายเข้าไปในห้องเตรียมกาแฟซึ่งเป็นอีกห้องหนึ่งอยู่ภายในห้องทำงานอันโอ่โถงของประธานผู้บริหารบริษัท สักครู่นักศึกษาสาวฝึกงานก็กลับออกมาพร้อมด้วยกาแฟ หล่อนเดินมาหยุดตรงข้างๆเขาและค่อยๆ วางกาแฟลงบนโต๊ะหากแต่ยังไม่ทันวางแก้วกาแฟด้วยความประหม่าทำให้มือสั่นจนกาแฟหกใส่เสื้อสูทของเจตต์

“อุ๊ย!...ท่านประธานคะ...ขอประทานโทษค่ะ”

อิงอรร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่ากาแฟที่หล่อนตั้งใจนำมาให้หกเลอะเทอะบนเสื้อสูทหรูราคาแพงระยับของเจตต์ ขณะนั้นเขาลุกขึ้นหากแต่ไม่ได้มีสีหน้าตกใจดังเช่นนักศึกษาฝึกงานสาว อิงอรรีบไหว้เค้าและละล่ำละลักบอกว่า

“ต้องขอโทษจริงๆนะคะ อรไม่ได้ตั้งใจค่ะท่านประธานเดี๋ยวอรช่วยเช็ดให้นะคะ”