บทที่ 28

“ผมจำได้ว่าผมเมามากและคุณก็เป็นคนอาสาที่จะขับรถให้ผมและผมก็จำได้ก่อนที่จะหลับไปบอกว่าจะแวะที่ไหนสักแห่งนึงแล้วจะเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ผมถ้าผมจำไม่ผิดผมก็จำได้แค่นั้นเอง”

“แล้วทำไมเราสองคนถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้ล่ะคะ...ท่านประธานกำลังจะเบี่ยงเบนประเด็นใช่ไหมคะ คงไม่อยากรับผิดชอบในสิ่งที่ทำไว้กับอรใช่ไหม”

“ผมยังไม่รู้เลยอิงอรว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รับผิดชอบนะแต่ผมคิดว่าถึงเมามากขนาดไหนผมจะไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นเป็นอันขาด”

“ท่านประธานเป็นผู้ชายก็พูดได้สิคะ อยากจะปัดความรับผิดชอบก็พูดได้ แค่บอกว่ากินเหล้าเมาแล้วไม่รู้เรื่องว่าทำอะไรลงไปทั้งๆ ที่ทำให้คนอื่นเสียหาย อรไม่นึกเลยนะคะว่าท่านประธานจะเป็นคนแบบนี้ แต่ถึงยังไงท่านประธานก็ต้องรับผิดชอบกับความเสียหายและชื่อเสียงของอรที่มันจะต้องเสียไป อรไม่ยอมหรอกนะคะ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าท่านประธานจะบอกว่าไม่รับผิดชอบอรก็คงจะต้องให้คนอื่นได้รับรู้เพื่อที่เขาจะได้ช่วยกันเป็นพยานว่าอรถูกทุกท่านประธานทำอะไรบ้าง”

คำพูดของนักศึกษาสาวเหมือนเป็นคำขู่และเป็นการคาดโทษเขาด้วยในตัว เจตต์ได้แต่นิ่งอึ้งนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาถึงทางตันเอาในเวลานี้ บอกไม่ได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ขณะที่เขาจ้องหน้าอิงอรแน่วนิ่งก็เห็นว่าหล่อนร้องไห้กระซิกและท่าทางจะทุกข์ใจจริงๆ เขาได้แต่คิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเพราะเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถที่จะหาทางออกได้เลยในตอนนี้ว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นโดยที่เขาเองก็บอกไม่ได้เลยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

หลังพาอิงอรไปส่งที่หอพักของหล่อนโดยที่เจตต์ไม่พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่บริษัท เมื่อไปถึงห้องทำงานเขาก็เห็นเพียงโต๊ะและเก้าอี้ทำงานว่างเปล่าของนันทินีก็จ้องมองมันสักครู่ก่อนที่จะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของตัวเอง เจตต์นั่งลงและต่ออินเตอร์คอมไปยังแผนกฝ่ายบุคคล

“วันนี้คุณนันทินีลาอีกอย่างนั้นเหรอ ผมเห็นเขายังไม่มาทำงานเลยนะ”

“ท่านประธานคะ...คุณนุ่นมาค่ะ”

“มาอย่างนั้นเหรอ...แต่ผมยังไม่เจอเธอเลยนะ แล้วนี่ก็ยังไม่เห็นนุ่นที่โต๊ะทำงานของเธอเลย แล้วถ้าอย่างนั้นเธอไปอยู่ที่ไหน”

“เธอมาค่ะท่านประธาน แต่ว่ามายื่นใบลาออกค่ะแล้วตอนนี้น่ะเธอก็ไปแล้วด้วยค่ะท่านประธาน”

“ว่ายังไงนะ!” เจตต์ทะลึ่งตัวยืนขึ้น “นันทินีลาออกอย่างนั้นเหรอ?...แล้วทำไมไม่เห็นมีใครแจ้งผมเลย”

“ต้องขอประทานโทษด้วยจริงๆ ค่ะท่านประธานคุณนุ่นรีบมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วก็มายื่นใบลาออกที่แผนกโดยที่เธอบอกว่าเธอจะต้องรีบไปค่ะ ดิฉันก็เลยยังไม่ทันได้เรียนให้ท่านประธานทราบแต่ว่าใบลาออกของคุณนุ่นอยู่ในแฟ้มที่เสนอให้ท่านประธานเซ็นแล้วนะคะ”

“อยู่ในแฟ้มเสนอเซ็นอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงได้ไม่ห้ามเธอไว้ล่ะ”

น้ำเสียงของเขาเฉี่ยวก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับมาว่า

“ดิฉันไม่ทราบจริงๆ ค่ะท่านประธาน เห็นคุณรุ่นเธอบอกกับดิฉันว่าเธอน่ะเรียนท่านประธานก่อนหน้านี้แล้วนะคะ แล้วท่านประธานก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเธอก็เลยมายื่นใบลาออกที่ฉันแล้วเธอก็บอกว่าเธอจะขอลาออกวันนี้เลย”

บทที่ 18

ยังไม่ทันสิ้นเสียงนั้นเจตก็ปิดอินเตอร์คอมด้วยความฉุนเฉียว เขารู้สึกได้ถึงความรุ่มร้อนที่พุ่งพล่านขึ้นมาในความรู้สึกแต่ก่อนที่ความคิดของเขาจะแล่นไปไกลมากกว่านั้นสายตาคมก็เลื่อนไปพบกับอะไรบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะทำงานเขาเลื่อนมันเข้ามาใกล้มันเป็นกุญแจและมีกระดาษโน๊ตใบเล็กว่างอยู่ใต้กุญแจนั้นเขาหยิบมันขึ้นมาอ่านมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า

นี่เป็นกุญแจห้องของคอนโดของท่านประธาน ดิฉันขอคืนให้กับท่านประธานนะคะและขอลาออกวันนี้ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมาค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านประธานเคยมอบให้กับดิฉัน

นันทินี

“โธ่เว้ย!...อะไรกันเนี่ย!”

เจตต์สบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาขยำกระดาษแล้วขว้างมันลงพื้น ความรู้สึกของเขาตอนนี้บอกไม่ได้เลยว่ามันเป็นยังไงทั้งรุ่มร้อนทั้งพลุ่งพล่านและเสียใจ ช่วงแว่บหนึ่งเขานึกถึงนันทินีขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเช้านี้เขาตื่นขึ้นมาและพบกับเรื่องที่น่าตกใจมาแล้วครั้งหนึ่ง มาคราวนี้ก็ต้องพบกับเรื่องที่คาดไม่ถึงอีกนั่นก็คือการที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาเคยใกล้ชิดกับหล่อนมากและดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหล่อน

เพียงแต่เขาไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้รับรู้เพราะในครั้งแรกก็คิดว่าอยากจะสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนันทินีแบบที่ไม่ต้องมีการผูกมัดเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกันหากแต่เมื่อมาถึงจุดหนึ่งเจตต์กลับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาคิดมาตั้งแต่แรกนั้นผิดถนัดไปหมด เขาเริ่มมีความผูกพันกับเลขาสาวส่วนตัวที่มีความสัมพันธ์กับหล่อนมาเนิ่นนานนับเวลาก็เกือบครึ่งปีทั้งที่ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะยื่นข้อเสนอให้หล่อนเป็นแค่ผู้หญิงลับๆ ของเขา

แต่ยิ่งนับวันความรู้สึกและความผูกพันที่ได้เริ่มก่อตัวในส่วนลึกทำให้เขามองเห็นอะไรบางอย่างในความรู้สึกของตัวเองและเขาก็เพิ่งรู้สึกตัวอย่างชัดเจนก็เมื่อตอนเช้านี้ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันเจ็บปวดและโหดร้ายนั่นก็คือการที่เขาอยู่ในห้องกับนักศึกษาสาวฝึกงานเพียงลำพัง

แถมเจ้าหล่อนยังบอกด้วยว่าเขาทำอะไรลงไปบ้างเมื่อคืนทำให้เขานึกได้ว่าผู้หญิงที่เขาคิดถึงมากที่สุดตอนนี้คือนันทินีไม่ใช่ใครอื่น เจตต์ลูบหน้าตัวเองเบาๆ และตบที่ท้ายทอยเบาๆ อีก 2-3 ครั้ง เอียงลำคอไปมาเพื่อไล่ความเครียดออกไปถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ดูเหมือนว่าความเครียดและความหนักอึ้งก็ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นทุกขณะ