บทที่ 38

นันทินีตื่นขึ้นและเตรียมตัวไปทำงานในตอนเช้า หล่อนทำอะไรได้อย่างเชื่องช้าลงมากขึ้นทุกขณะก็เพราะสรีระของหล่อนที่เปลี่ยนไป ท้องที่เริ่มยื่นออกมามากขึ้นทุกที หล่อนรู้สึกได้ถึงแรงดิ้นของทารกในครรภ์ซึ่งหลังจากการไปตรวจครั้งล่าสุดทำให้นันทินีรู้ว่ากำลังจะมีลูกผู้ชายและนันทินีนึกในใจแล้วว่าหล่อนจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรและนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้นันทินีมีความสุขมากที่สุดในเวลานี้นอกเหนือจากบางเวลาที่ยังนึกถึงผู้ให้กำเนิดเด็กในท้องของหล่อน นันทินีไม่ปฏิเสธว่าหลายครั้งก็ยังคิดถึงเจตต์ยังคิดถึงความสัมพันธ์ที่ผ่านมา นันทินีพยายามโกหกเขาไปว่าหลังได้งานใหม่ก็มีสามีใหม่ทั้งที่จริงแล้วหล่อนท้องก่อนที่จะลาออกจากบริษัทด้วยซ้ำและเด็กในท้องก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาหากแต่เมื่อเรื่องราวมันมาถึงตอนนี้แล้วจะให้หล่อนกลับไปอ้างสิทธิ์ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของท่านประธานบริษัทใหญ่ได้ยังไง และยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเรื่องของนักศึกษาฝึกงานสาวคนนั้นที่ไปมีความสัมพันธ์กับท่านประธานบริษัทมันก็ยิ่งทำให้หล่อนเจ็บปวดและแทบไม่อยากนึกถึงให้ร้าวรานหัวใจ นันทินีแต่งตัวเสร็จแล้วก็เปิดประตูรั้วบ้านออกไปหากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีรถเก๋งคันใหญ่จอดรออยู่ ข้างๆ รถเจตต์ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นหล่อนเขาก็เอ่ยทักทายขึ้น

“นุ่น...ผมมารอคุณนานแล้ว แต่ก็เข้าใจว่าคุณอาจจะช้าไปบ้างเพราะทำอะไรไม่ค่อยสะดวก ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวก็ไปกันเถอะ

“คงไม่ต้องกระมังคะคุณเจตต์ นุ่นไปทำงานเองได้ค่ะ โบกรถแท็กซี่แถวนี้ก็มีออกจะเยอะๆ นะคะ คุณคงไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับนุ่นแบบนี้แล้วค่ะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมถือว่าไม่เป็นการเสียเวลาหรอกนะผมจะพาคุณไปส่ง อยากจะทำให้มันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำน่ะ”

“หน้าที่ของคุณคือการเป็นท่านประธานควบคุมลูกน้องในบริษัทค่ะ ไม่ใช่มาเป็นสารถีรับส่งคนท้องอย่างฉัน”

“ที่ผมมารับคุณแต่เช้าวันนี้ก็เป็นเพราะธิดาเจ้านายของคุณให้ผมมารับคุณนะ”

“ทำไมพี่ธิดาต้องให้คุณมารับฉันไปทำงานด้วยคะ”

“ก็ผมมีเรื่องที่จะต้องตกลงทางธุรกิจกับธิดาแล้วเมื่อคืนนี้เราก็ยังคุยกันไม่เสร็จเรียบร้อยเลย”

“แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมารับฉันนี่คะ ฉันไปทำงานเองได้ค่ะแล้วมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วเพราะฉันเป็นเลขาของพี่ธิดา”

“มันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกนะ ปัญหามันอยู่ที่ว่าข้อมูลต่างๆ อยู่ที่เลขาของธิดา ผมก็เลยต้องมารับคุณไปเพื่อที่จะขอให้คุณเปิดข้อมูลทางด้านธุรกิจของบริษัทให้ผมดูเพื่อนำไปประกอบการตัดสินใจการลงทุนทำธุรกิจร่วมกันยังไงล่ะ”

คำอธิบายของเขาฟังดูมีเหตุมีผล แต่มันก็เป็นที่น่าประหลาดใจอยู่อีกนั่นแหละ ถึงยังไงนันทินีก็จำเป็นต้องไปกับเขาอยู่ดีหล่อนไม่รู้ว่าเขาจะวางแผนการอะไรไว้บ้างไหม แต่ในเมื่อเขาอ้างเรื่องของข้อมูลบริษัทและเจ้านายของหล่อนก็คงจะปฏิเสธไม่ได้นันทินีจึงยอมขึ้นรถและให้เขาพาไป หากแต่เมื่อเจตต์ขับรถไปได้สักประมาณเกือบชั่วโมงหล่อนก็รู้สึกเอะใจและเอ่ยถามเขา

“นี่ไม่ใช่ทางไปบริษัทนี่คะ...คุณเจตต์...คุณจะพาฉันไปไหนกันคะ?”

แทนคำตอบเขาจับมือหล่อนไว้และบีบเบาๆ ขณะดวงตาเข้มคมจ้องไปยังเส้นทางข้างหน้าที่รถกำลังมุ่งออกไปนอกตัวเมือง นันทินีตื่นเต้น แต่อีกชีพจรตื่นเต้นมากกว่า

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ผมไม่พาคุณไปไกลหรอก”

“ก็ไหนคุณบอกว่าพี่ธิดาให้คุณมารับฉันไปบริษัท แล้วทำไมถึงได้...”

“ธิดาบอกให้ผมมารับ แต่ไม่ได้บอกให้ไปส่งที่บริษัทสักหน่อย อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิที่รัก ผมไม่พาคุณไปทำอะไรที่ไหนหรอก แค่อยากพาคุณไปเพื่อให้คุณได้รับรู้อะไรบางอย่างก็เท่านั้น”

หลังจากนั้นนันทินีก็เงียบ หล่อนไม่ออกความเห็นแม้ว่าหัวใจเต้นแรงเพราะไม่รู้ว่าเจตต์คิดอะไรหรืออยากทำอะไรกันแน่ กระทั่งเขาพาหล่อนมายังสถานที่หนึ่ง เป็นชายทะเลที่เขาตั้งใจขับรถเข้าไปจอดใต้ต้นปาล์มใหญ่ริมทะเล เห็นท้องฟ้าจรดกับผืนน้ำใสระยับในตอนเช้า เจตต์จอดรถนิ่งสนิทแต่ยังไม่ดับเครื่องยนต์เพราะต้องการเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำ ในเวลานั้นเขายังไม่ยอมปล่อยมือนันทินีจนหล่อนต้องเป็นฝ่ายดึงมือออกเอง

“ทีนี้บอกได้หรือยังคะว่าคุณพาฉันมาที่ไหน พามาที่นี่เพื่ออะไร”

“ที่นี่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรอก ผมแค่อยากพาคุณมาในสถานที่ที่เราไม่เคยมาด้วยกันตามลำพังก็เท่านั้น”

หล่อนเลิกคิ้วสูง “แล้วมันสำคัญตรงไหนคะ”

“สำคัญสิ...สำคัญมากด้วย” เขาดึงมือหล่อนมากุมไว้อีกครั้ง คราวนี้ก้มลงจูบหลังมือที่อวบอิ่มขึ้นแต่เขาก็ชอบให้นันทินีเป็นแบบนี้ หล่อนดูมีน้ำมีนวลมากกว่าเดิมและทำให้เขาอยากดึงร่างอุ้ยอ้ายนั้นมากอดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบนันทินีอีกครั้ง

                “มันสำคัญสำหรับผม ดพราะตลอดเวลาตั้งแต่เรา...เอิ่ม...อยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยพาคุณไปไหนนอกจากเราจะพบกันในออฟฟิศ และก็ที่คอนโด”