บทที่ 37

“เหนื่อยเหรอนุ่น?”

เขาถามและแสดงสีหน้าเป็นห่วงใย

“ไม่ได้เหนื่อยหรอกค่ะเพียงแต่ว่าพอเพิ่งกินอิ่มๆ นุ่นก็จะรู้สึกแน่นๆ ที่ช่วงบนของท้องนี่แหละค่ะ บอกแล้วไงคะว่านุ่นจะกินเยอะไม่ได้ถ้าจะกินก็ต้องแบ่งเป็นอาหารมื้อเล็กๆ แล้วค่อยๆกิน แล้วก็ต้องเคี้ยวให้ละเอียดด้วยไม่อย่างนั้นก็จะรู้สึกไม่สบายตัวไปทั้งวันเลย บางทีก็พาลจะหายใจไม่ออกด้วย”

“แล้วนี่คุณอยู่คนเดียว ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาแล้วจะทำยังไง”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ นุ่นมีเบอร์โทรสายด่วนของโรงพยาบาล ก็ให้เขามารับที่บ้านก็ได้ นุ่นอยู่คนเดียวแบบนี้มาตั้งนานเท่าไหร่แล้ว ไม่มีใครก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่คะ”

“ที่พูดผมไม่ได้อยากให้คุณประชดประชันผมหรอกนะนุ่นแต่ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ”

ทั้งคำพูดสีหน้าและแววตาของเจตต์ที่แสดงออกมาล้วนแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นกังวลและเป็นห่วงในสวัสดิภาพของหล่อนจริงๆ หากแต่นันทินีก็ยังรู้สึกว่าที่เขาทำไปทุกอย่างอาจจะเป็นเพราะเขาไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองผิดก็เท่านั้น สักครู่เจตต์ก็เอ่ยขึ้น

“ที่คุณบอกผมว่าคุณอยู่คนเดียวมาตั้งนาน แล้วสามีของคุณล่ะไปไหน”

พอเขาถามนันทินีก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะหล่อนเผลอพูดให้เขาจับไต๋ได้ หล่อนรีบปรับสีหน้าและพูดกลบเกลื่อน

“เขาไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ”

“ไหนคุณบอกผมว่าเขาทำงานที่บริษัทที่อยู่ใกล้ๆกับบริษัทที่คุณทำงานยังไงล่ะ”

“ก็ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้น่ะเขาต้องเดินทางไปต่างจังหวัด นุ่นว่านี่มันก็ดึกมากแล้วคุณควรจะกลับไปได้แล้วนะคะ”

“ผมกลับดึกกว่านี้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้พูดจริงๆนะผมอยากรู้จังเลยว่าใครที่เป็นสามีของคุณ พอจะมีรูปของเขาให้ผมเห็นหน้าสักหน่อยจะได้ไหม”

“นุ่นไม่เคยถ่ายรูปคู่ด้วยกันค่ะเขาเป็นคนไม่ชอบกล้อง ที่จริงแล้วมันไม่ได้เป็นเรื่องที่จำเป็นที่สำคัญอะไรสำหรับคุณเลยนะคะคุณเจตต์ ก็แค่การที่นุ่นลาออกจากบริษัท มีสามีแล้วนุ่นก็ท้อง”

“ทำไมจะไม่สำคัญล่ะในเมื่อผมยังไม่รู้เลยว่าสามีใหม่ของคุณเป็นใคร”

“ก็ไม่ใช่สามีใหม่นะคะ เขาเป็นสามีคนแรกของนุ่นค่ะนุ่นไม่เคยมีสามีมาก่อน”

คำพูดยอกย้อนของนันทินีทำให้เจตต์สะอึกเล็กน้อย เขารู้ดีว่าทำให้หล่อนเจ็บปวดมากขนาดไหนพอถึงเวลานี้จะให้อภัยเขาง่ายๆ ก็ดูจะเป็นการยากเกินไปหากแต่เขาก็มั่นใจอยู่ลึกๆ ว่าถ้าหากนันทินีได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างหล่อนก็คงจะยอมรับในตัวของเขามากขึ้นกว่าเดิม เขาเพียงรับฟังในคำพูดของหญิงสาวทุกๆ ถ้อยคำทั้งๆ ที่รู้หน้าแก่ใจว่าหล่อนไม่ได้มีใครทุกๆคำพูดที่หล่อนย้อนยอกนั้นมันย้อนแย้งกับความเป็นจริงทั้งสิ้นนันทินีท้องก่อนที่จะลาออกมาจากบริษัทของเขาด้วยซ้ำเพราะฉะนั้นแล้วหล่อนจะมีใครคนใหม่มันเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ

“โอเค...คืนนี้ผมจะกลับ แต่ว่าผมอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณ เบอร์โทรใหม่นะเพราะเบอร์โทรเก่าของคุณคุณคงจะทิ้งมันไปแล้วใช่ไหม”

“จะเอาเบอร์ของนุ่นไปทำไมคะหรือว่าคุณอยากจะติดตามหรือจะทำอะไรคุณคิดจะทำอะไรกันแน่คะคุณเจตต์”

บทที่ 24

“ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรให้คุณยุ่งยากใจหรอกนะเพียงแต่ผมอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณเอาไว้เผื่อว่าผมจะได้โทรมาเช็คว่าคุณน่ะสบายดีไหมหรือไม่ถ้าคุณมีเบอร์โทรของผมถ้าคุณเกิดไม่สบายขึ้นมาคุณก็โทรหาผมได้ตลอดเวลา”

“อย่าลำบากเลยดีกว่านะคะคุณเจตต์ แค่นี้มันก็ทำให้รู้สึกว่านุ่นจะต้องกลับไปเป็นหนี้บุญคุณของคุณอย่างล้นเหลือแล้วล่ะค่ะ”

“โอเค...ไม่ให้เบอร์โทรศัพท์ผมก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณไปทำงานก็แล้วกันนะ”

เจตต์ลุกขึ้นโดยไม่รีรอฟังเสียงคัดค้านจากนันทินี เขาออกไปจากบ้านและขับรถออกไปอย่างรวดเร็วโดยปล่อยให้หญิงสาวนั่งอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจหากแต่แล้วหล่อนก็ถอนใจออกมาดังพรืดเพราะไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้ด้วยเหตุผลอะไรกันแน่รู้เพียงว่าหล่อนไม่อยากจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่าๆระหว่างเขากับหล่อนให้มันเกิดขึ้นมา ไม่อยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะผละห่างและออกมาให้พ้นจากเส้นทางชีวิตของท่านประธานหนุ่มหล่อและตอนนี้มันก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้วจริงๆ