บทที่ 34

“ไม่ค่ะ...รุ่นไม่เคยคิดถึงคุณเลยตอนนี้ในสมองของนุ่นมีแต่เรื่องลูกเท่านั้น คุณไม่เห็นเหรอคะว่าตอนนี้นุ่นท้องกี่เดือนแล้ว”

“ก็เห็นอยู่ว่าคุณท้อง 5 เดือนแล้วแต่ที่ผมอยากรู้ก็คือใครเป็นสามีของคุณ”

“ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องบอกคุณเลยนะคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนุ่นค่ะ ขนาดเรื่องส่วนตัวของคุณนุ่นยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือก้าวก่ายเลย เพราะฉะนั้นเรื่องของนุ่นก็จะต้องเป็นเรื่องส่วนตัวที่คุณไม่มีสิทธิ์ว่าก้าวก่ายด้วยเช่นกันค่ะ”

เจตต์กำลังจะอ้าปากพูดต่อหากแต่เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังด้านนอกและดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าใครกำลังจะกลับเข้ามาในห้อง เจตต์ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นและกลับไปนั่งที่เดิมของเขาด้วยความสงบและเยือกเย็น เขาสงบเช่นนั้นหรือ?...เปล่าเลย...ภายนอกของเขาอาจจะดูเย็นเป็นน้ำแข็งหากแต่ข้างในร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกได้ถึงความดื้อรั้นและถือดีของนันทินีอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ตอนที่หล่อนทำงานเป็นเลขาของเขานันทินีเหมือนลูกแมวเชื่อง หากแต่เจตก็รู้ดีว่าระหว่างเขากับหล่อนมีสายใยผูกพันที่ร้อยรัดเอาไว้ แม้ก่อนหน้านี้เขาจะแสดงความไม่สนใจใยดีและยื่นข้อเสนอให้หล่อนเป็นผู้หญิงลับๆของเขาก็ตาม สักครู่ประตูห้องก็ถูกเปิด ธิดาก้าวเข้ามาและยิ้มกับคนทั้งสองก่อนหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของหล่อน

“ต้องขอโทษทีนะคะเจตต์ พอดีว่าลูกค้า VIP อีกคนของธิดาเขาโทรมาแล้วก็พยายามเร่งรัดธิดาเรื่องของการทำธุรกรรมการเงินในประเทศไทย แต่ไม่ใช่ว่าเจตต์จะไม่มีความสำคัญสำหรับธิดาหรอกนะ”

ไม่เป็นไรหรอกธิดา ก็ที่จริงแล้วเราสองคนเป็นเพื่อนกันมานาน เรื่องแค่นี้เองและการพบกันครั้งนี้ก็ไม่ใช่การพูดคุยระหว่างนักธุรกิจที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนมันก็ไม่ได้เป็นงานเป็นการอะไรมากมายนักหรอก ว่าแต่ตอนนี้ไม่ทราบว่าคุณนุ่นหิวหรือยังครับ”

เขาหันกลับมาถามนันทินีเบี่ยงเบนความสนใจมั่งเลขาของธิดาอีกครั้ง

“ยังไม่หิวเลยค่ะ”

“คุณเป็นแม่อาจจะไม่หิวแต่เจ้าตัวเล็กในท้องของคุณคงจะหิวแล้วล่ะกระมังครับเพราะนี่มันก็เย็นมากแล้ว”

เจตต์กล่าวด้วยรอยยิ้มซ่อนนัยทั้งแววตาเป็นประกายก่อนที่สักครู่บริกรจะยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟเต็มโต๊ะซึ่งอาหารในภัตตาคารนี้เป็นอาหารชั้นดีทั้งสิ้น แต่ถึงแม้สำรับตรงน่าจะเยอะแยะมากมายและการสนทนาระหว่างธิดากับเจตต์ก็เป็นไปด้วยความชื่นมื่นแต่สำหรับนันทินีแล้วหล่อนรู้สึกกล้ำกลืนและเจ็บปวดมากเหลือเกินกับการที่จะต้องมานั่งปั้นหน้าทำเป็นเสมือนว่าไม่เคยรู้จักกับเจ้านายเก่าที่หล่อนเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขา และยิ่งหล่อนเกิดความรู้สึกเช่นนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กที่กำลังเติบโตในท้องก็รู้สึกเช่นเดียวกับหล่อน ลูกกำลังเคลื่อนไหวตัวไปมาและเสียงหัวใจเสียงชีพจรนั้นแรงขึ้นโดยที่หล่อนเองก็ไม่สามารถที่จะควบคุมได้ มันช่างเป็นเรื่องน่าแปลกประหลาดหรือว่าลูกกำลังดีใจที่ได้เจอกับผู้ให้กำเนิด แต่หล่อนจะพูดอะไรออกมาได้ ทั้งไม่สามารถเปิดเผยความนัยหรือเปิดเผยสิ่งนี้ให้เจ้านายคนใหม่ได้รับรู้เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

บทที่ 22

หล่อนเคยเป็นเมียเก็บของเจตต์ เคยเป็นผู้หญิงที่เขาเก็บเอาไว้บำเรอความใคร่เวลาที่เขาต้องการแต่เขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายและพาหลอนควงออกนอกหน้าที่สำคัญก่อนที่หล่อนจะจากมามันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้นันทินีตัดสินได้ในชั้นสุดท้ายว่าควรจะทำยังไงระหว่างความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างหล่อนกับเจตต์

หลังอาหารมื้อดินเนอร์ผ่านไปที่ดาก็หันมาพูดคุยกับเลขาของหล่อนว่า

“เป็นยังไงบ้างจ๊ะนุ่น...อาหารที่ภัตตาคารนี้น่ะมีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลยแต่ว่าฉันเห็นนุ่นน่ะกินได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยนะ”

“อาหารอร่อยมากค่ะพี่ธิดาแต่ว่านุ่นกินเยอะไม่ได้หรอกค่ะ”

“อ้าว...ทำไมล่ะ แล้วไม่ใช่ว่าคนท้องจะต้องกินอาหารเข้าไปเยอะๆ เพื่อบำรุงครรภ์บำรุงเจ้าตัวเล็กหรอกเหรอ”

“นุ่นก็อยากบำรุงลูกให้มากค่ะพี่ธิดา แต่ว่ายิ่งท้องของนุ่นโตมากขึ้นเท่าไหร่ อาหารแต่ละมื้อที่นุ่นกิน จะกินมากเกินไปไม่ได้หรอกค่ะเพราะไม่อย่างนั้นน่ะนุ่นจะแน่นหน้าอกแล้วก็หายใจไม่ออก นุ่นต้องค่อยๆ กินเป็นอาหารมื้อเล็กๆ เท่านั้นค่ะหรือไม่ก็อาจจะเป็นพวกนมพวกน้ำผลไม้ ยิ่งถ้าอาหารที่กินแล้วไม่ค่อยย่อยนุ่นก็จะอึดอัดมากเลยค่ะ”

“นี่เป็นความรู้ใหม่อีกนะครับเนี่ย”

เจตต์กล่าวขึ้น ประกายตาของเขาที่จ้องมองไปยังเลขาของธิดาเต็มไปด้วยความอ่อนหวานลึกซึ้ง หุ้นส่วนทางธุรกิจของเขาไม่มีวันสังเกตเห็นนอกจากเลขาสาวเท่านั้น

“ผมก็นึกว่าคนท้องจะต้องกินให้เยอะกินให้มากเท่าที่จะมากได้เพื่อที่จะได้เอาอาหารพวกนี้ไปหล่อเลี้ยงเด็กที่อยู่ในท้องมันก็แปลกดีนะครับแต่จะว่าไปมันก็ฟังดูสมเหตุสมผลเพราะว่ายิ่งเด็กโตขึ้นมากเท่าไหร่มันก็คงจะไปเบียดส่วนข้างในของคุณนุ่นทำให้การกินการเดินและการนอนลำบากไปหมดอย่างนั้นใช่ไหมครับ”