บทที่ 26

“นุ่น...คิดว่าเก่งกว่าผมหรือยังไง คุณไม่มีวันชนะผมได้หรอกนะ...นุ่น...คุณ...จะเป็นของใครไม่ได้จะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”

เสียงของเจตต์ค่อยๆ แผ่วเบาและหายไป อิงอรหยัดยิ้มมุมปากหล่อนจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเจตต์ที่อาบด้วยแสงไฟเย็นซึ่งสาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างในยามค่ำคืนของบังกะโลหลังเล็ก

“เมาขนาดนี้ยังเพ้อหาถึงนางบำเรอไม่รู้จักหยุดหย่อนสงสัยจะหึงพี่นุ่นแน่ๆ..เชอะ!...พี่นุ่นมีอะไรดีถึงมัดใจท่านประธานได้ แต่จะว่าไปท่านประธานคงจะไม่ได้คิดจริงจังกับเลขาที่การศึกษาต่ำคนนั้นแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ”

หล่อนพูดเบาๆเพราะมั่นใจแล้วว่าเจตต์หลับไปแล้วก่อนขยับลุกนั่งข้างๆ ร่างหนาใหญ่ที่นอนหงายเหยียดยาวอยู่บนเตียงเสียงลมหายใจของท่านประธานหนุ่มๆ หนักหน่วง มันไม่ใช่เสียงกรนแต่เป็นเสียงที่สร้างความพึงพอใจให้กับอิงอรนั่นเพราะหล่อนแน่ใจว่าเขาคงจะหลับไปแล้ว เมาจนหลับขนาดนี้ก็คงไม่รู้เรื่องหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น

นักศึกษาสาวจึงค่อย ๆ แกะกระดุมของเขาออกทีละเม็ดแล้วค่อยๆ เปลื้องเสื้อเชิ้ตออกจากร่างของท่านประธานหนุ่มจากนั้นก็ค่อยๆ คลายหัวเข็มขัดของเขาและดึงกางเกงออกจากร่างสูงใหญ่ ส่วนตัวหล่อนก็ค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของชุดนักศึกษาออกหล่อนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดและหยิบผ้าขนหนูมานุ่งก่อนที่จะค่อยๆ เอนหลังลงนอนข้างๆร่างหนาที่ตอนนี้เมาพับหลับไปแล้ว อิงอรเบียดตัวเข้าหาร่างหนาใหญ่ ซบซุกหน้าและหนุนบนแขนของเขารอยยิ้มร้ายกาจจุดขึ้นบนใบหน้าสวยหวานที่ดูไม่ประสาเรื่องผู้ชาย อิงอรกอดเขาเอาไว้และหลับไป

อิงอรตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ก็เห็นว่าเจตต์ยังหลับสนิทเพราะเมื่อคืนนี้เขากินเหล้าจนเมามายและไม่รู้สึกตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าถูกจัดฉากและกลายเป็นเหยื่อของนักศึกษาฝึกงานสาวที่วางแผนไว้เป็นอย่างดีแล้ว อิงอรลืมตาแล้วค่อยๆ ขยับลุกขึ้นหญิงสาวค่อยๆ ขยับห่างจากร่างหนาใหญ่ที่ตอนนี้อยู่ใต้ผ้านวมในสภาพที่ร่างกายของเขาเปล่าผ้านวมห่มคลุมถึงอกของเจษทำให้เห็นช่วงไหล่กว้างและหน้าอกเปลือยหนั่นแน่นไปด้วยมัดกล้าม อิงอรยกยิ้มอย่างพึงพอใจกับแผนการที่หล่อนวางไว้ประสบความสำเร็จด้วยดี เมื่อคืนนี้หล่อนเห็นแล้วว่าเจตต์ดื่มเหล้าจนเมาและแทบไม่ได้สติหล่อนจึงวางแผนพาเข้ามาที่บังกะโลแห่งนี้ จัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาและเสื้อผ้าของหล่อน ถ่ายรูปเก็บเอาไว้ทั้งที่จริงๆ แล้วระหว่างหล่อนกับเขาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย เขาเมามากจนหลับไปแทบจะทำอะไรไม่ไหว ฉะนั้นแล้ววิธีการที่ดีที่สุดก็คือการถ่ายภาพเพื่อที่จะนำมันไปใช้เป็นข้อต่อรอง แต่แล้วหล่อนก็นึกอะไรขึ้นมาได้อีกอย่าง อิงอรรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายในโหมดวีดีโอคอลหาใครคนหนึ่ง กระทั่ง อีกฝ่ายรับสาย

“อร...ว่ายังไงเหรอ? โทรมาหาพี่แต่เช้าเลยมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”

นันทินีทักทายหล่อนมาทางโทรศัพท์มือถือพี่อิงอรจัดหน้ากล้องให้อยู่ตรงกับหน้าของหล่อนหลังจากนั้นอิงอรก็ทำท่าร้องไห้

“พี่นุ่น...แย่แล้วล่ะค่ะ”

“มีอะไรเกิดอะไรขึ้น?...แล้วร้องไห้ทำไมเหรออร มีอะไรบอกพี่มาซิ”

“คืออย่างนี้ค่ะพี่นุ่น...พี่นุ่นอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร และก็...อย่าเพิ่งตำหนิอรนะคะ คือเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเร็วมากมันเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เอง อรน่ะทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ”

“อรมีอะไรบอกให้พี่รู้หน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้นกับอรเหรอ?”

“ถ้าพี่นุ่นเห็นแล้วพี่นุ่นก็อย่าเพิ่งตกใจนะคะคืออย่างนี้ค่ะ”

ว่าแล้วอิงอรก็เบนกล้องจากโทรศัพท์มือถือไปยังร่างของเจตต์ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในสภาพที่ท่อนบนของเขาเปล่าเปลือย ภาพนั้นทำให้นันทินีตกใจและอิงอรก็เห็นสีหน้าของสาวรุ่นพี่ได้อย่างชัดเจนทางหน้ากล้องโทรศัพท์มือถือ หล่อนวางโทรศัพท์ไว้นิ่งอย่างนั้นประมาณชั่วอึดใจก่อนที่จะเบนภาพหน้ากล้องกลับมายังหน้าของตัวเอง อิงอรเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูลงอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะพูดผ่านมือถือกับนันทินีอีกครั้งว่า

“พี่นุ่นเห็นแล้วใช่ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น อรน่ะไม่นึกเลยนะคะว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ก็เมื่อคืนนี้พี่อรมางานเลี้ยงพบลูกค้ากับท่านประธาน อรเห็นแล้วว่าท่านประธานดื่มเหล้าเมามากแต่ท่านประธานก็ยืนยันกับอรว่าจะพาออนกลับไปส่งที่บ้านแต่ว่าท่านประธานก็พาอรมาที่บังกะโลที่นี่น่ะค่ะ อรก็ไม่รู้จักเลยนะคะว่าเป็นที่ไหนแล้วหลังจากนั้นท่านประธานก็…”

อิงอรหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาของหล่อนร่วงพรูออกมาพลอยทำให้คนที่ฟังอยู่อีกฝั่งหนึ่งตกใจมากกว่าอะไรทั้งหมดนันทินีรู้สึกใจหายและเจ็บปวดมากกว่าสิ่งที่ได้เห็น มันทำให้หล่อนรู้สึกว่าเรื่องที่บุรินทร์เคยบอกหลังไว้ว่าเจตต์มีผู้หญิงไม่เลือกหน้านั้นเป็นความจริงแต่ก็ไม่นึกเลยว่ามันจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวคนที่อยู่ใกล้ตัวเข้าและเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน สักครู่นันทินีก็กล่าวว่า

“แล้วนี่อรคิดว่าจะทำยังไงต่อไปล่ะจ๊ะ ในเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้วพี่ว่าคนที่เสียหายมากที่สุดก็คืออรนะ”