บทที่ 8

 วันนี้นันทินีมาถึงที่ทำงานแต่เช้าเมื่อคืนหล่อนนอนไม่ค่อยหลับ กระสับกระส่ายอยู่ตลอดทั้งคืน บอกตัวเองไม่ได้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ มันมีหลายแง่หลายมุม มีหลายเรื่องราวที่ทำให้ต้องคิดโดยที่หญิงสาวก็ไม่รู้ตัวเลยว่าใต้จิตสำนึกของหล่อนเกิดความเครียดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงว่าคิดถึงเจตต์จับหัวใจ แต่ไม่สามารถที่จะโทรหาเขาได้ ไม่สามารถที่จะไปหาเขาหรือกอดเขาในเวลาที่หล่อนคิดถึงเหมือนอย่างคนรัก เหมือนผู้หญิงที่อยู่กับผู้ชายเป็นคู่รักโดยทั่วไป เธอได้แต่เตือนตัวเองว่าตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็เป็นได้เพียงแค่นางบำเรอ เป็นได้เพียงแค่ผู้หญิงที่คอยปรนเปรอรสสวาทเวลาที่เขาต้องการอย่างถึงอกถึงใจ หลังจากนั้นเธอก็เป็นได้แค่เศษขยะสำหรับเจตต์ก็เท่านั้น ไม่อาจแสดงความเป็นเจ้าของเพราะเป็นเรื่องต้องห้าม ขณะที่นันทินีเดินไปยังโต๊ะทำงานของหล่อนแต่ยังไม่ทันได้นั่งลงก็ต้องชะงักเมื่อประตูห้องเปิดออกและเศษก้าวเข้ามา

“สวัสดีค่ะท่านประธาน”

หล่อนเอ่ยทักทายหากแต่เจตต์กลับเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขาโดยที่ไม่ยอมหันมามองหน้าเลขาสาว ไม่ยอมตอบอะไรกลับมา มันทำให้หล่อนรู้สึกแปลกใจหากแต่ก็พยายามที่จะไม่คิดอะไร หญิงสาวนั่งลงและเริ่มเปิดแลปท็อปบนโต๊ะหากก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อหลังจากนั้นกลับได้ยินเสียงของท่านประธานหนุ่มดังขึ้น

“เมื่อวานนี้กลับกับใคร?”

เจตต์ถามด้วยน้ำเสียงดุดันดัน มีบางอย่างฉายบนใบหน้าของเขาที่ดูเหมือนเรียบเฉยแต่หล่อนกลับมีความรู้สึกว่าภายใต้ใบหน้าที่เยือกเย็นนั้นมีบางอย่างอาจซ่อนอยู่ นันทินีเริ่มไม่สบายใจหากหญิงสาวก็ตอบไปว่า

“เมื่อวานนี้นุ่นกลับกับเพื่อนค่ะ”

“เพื่อนผู้ชายใช่ไหม”

“ค่ะ...นุ่นกลับกับบุรินทร์ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ของโรงแรมค่ะท่านประธาน”

“ทุกวันเธอกลับกับรถแท็กซี่นี่ไม่ใช่เหรอนุ่น แล้วทำไมเมื่อวานถึงต้องให้บุรินทร์พาไปส่งถึงที่พักด้วยล่ะ”

เจตต์ถามด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเขากำลังคาดคั้นและมันสะกิดใจของหญิงสาว หล่อนรู้สึกหวั่นๆ ต่อคำถามนั้นหากแต่ก็พยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะตอบกลับไปว่า

“พอดีว่านุ่นเจอกับบุรินทร์ค่ะ แล้วเขาก็อาสาพานุ่นไปส่งที่หอพัก นุ่นแค่คิดว่ามันไม่ได้มีอะไรเสียหายก็เลยให้เขาไปส่งค่ะท่านประธาน”

“คิดยังไงถึงได้ยอมให้ผู้ชายพาไปส่งถึงหอพัก”

คราวนี้เจตต์ผุดลุกขึ้นและน้ำเสียงของเขาดุดันมากขึ้นกว่าเก่า อะไรก็ไม่ทำให้นันทินีตกใจได้เท่ากับที่เขาตบฝ่ามือลงบนโต๊ะดังปัง มันทำให้หล่อนตกใจจนถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียวหญิงสาวรีบปิดแลปทอปและหันไปตอบว่า

“นุ่นไม่ได้คิดอะไรหรอกนะคะ นุ่นคิดเพียงแต่ว่าบุรินทร์น่ะเป็นเพื่อนร่วมงาน และเขาก็มีน้ำใจที่จะพานุ่นไปส่งที่พักก็เท่านั้นเอง”

“ไม่ใช่ว่าเธออยากจะเปลี่ยนบรรยากาศให้ผู้ชายคนอื่นไปอยู่ใกล้ชิดถึงขนาดพาไปส่งถึงห้องพักอย่างนั้นหรอกรึ!..วันนี้พาไปส่งที่ห้องพักต่อไปก็คงจะให้มันขึ้นไปบนห้องพักของเธอสิท่า”

“ท่านประธานพูดอะไรอย่างนั้นคะนุ่นไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะคะที่ดินพานุ่นไปส่งก็เพราะเขาอยากแสดงน้ำใจของเพื่อนร่วมงานก็เท่านั้นเอง หรือถ้าหากว่าท่านประธานคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมนุ่นก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไรให้ท่านประธานได้เข้าใจแล้วล่ะค่ะ”

“นี่กล้าเถียงผมเหรอนุ่น คุณลืมไปแล้วหรือยังไงว่าเราเคยตกลงอะไรกันไว้”

เจตต์ไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่เขายังก้าวฉับ ๆ เข้ามาหาเลขาสาวที่ยืนตัวสั่น ปากของหล่อนซีดลงและสั่นระริก นันทินีแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาคมเข้มดุดันของเจษ

บทที่ 6

หล่อนเพิ่งเห็นเขาโกรธและแสดงอารมณ์ร้ายๆออกมาเป็นครั้งแรกหากแต่หญิงสาวก็คิดได้ว่านี่ไม่ใช่เพราะความหึงหวงอะไรหรอกนอกจากเขาอยากแสดงอำนาจเหนือหล่อนก็เท่านั้น

“นุ่นจำได้ค่ะว่าเคยตกลงอะไรกันไว้กับท่านประธาน และจำได้ดีเสมอว่านุ่นเป็นแค่ผู้หญิงของท่านประธานเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์แสดงตัวตนให้ใครรับรู้”

หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่หน่วงมากกว่าเดิมและความรู้สึกที่เจ็บปวดก็ประดังขึ้นมาในหัวใจดวงนั้น หากแต่ดูเหมือนว่าความเจ็บจุกของหล่อนจะไม่เป็นที่รับรู้หรือระคายความรู้สึกของคนฟังแม้แต่น้อย เจตต์ขบกรามแน่นก่อนที่เขาจะพูดว่า

“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะนุ่น คุณต้องรู้ด้วยสิว่าในเมื่อถ้าคุณเป็นผู้หญิงของผมแล้วก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปยุ่งเกี่ยวหรือไปให้ท่า ไปยั่วยวนผู้ชายคนอื่นอีก”