บทที่ 3 ตลาดมืด

หลินเสี่ยวเหยาเดินออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านไป๋เหอ เพื่อหาทางเข้าไปในเมืองจินหลง หมู่บ้านไป๋เหอแห่งนี้มีสมาชิกอยู่เกือบร้อยหลังคาเรือนแต่ทันทีที่เธอปรากฏตัวในหมู่บ้านที่ตอนนี้ทุกคนกำลังเริ่มลงแปลงนากันอยู่ หลินเสี่ยวเหยาเดินไปตามถนนในหมู่บ้าน สายตาชาวบ้านที่มองมาและนินทาในระยะเผาขน

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้น เมื่อหลินเสี่ยวเหยาปรากฏตัวขึ้นในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนสะอาดตา ผมยาวสลวยถูกรวบเป็นมวยหลวม ๆ ตกแต่งด้วยปิ่นหยกเรียบหรู แม้จะดูเรียบง่ายแต่ก็ขับให้ใบหน้าหวานนั้นดูโดดเด่นขึ้นเป็นกอง

"นั่นหลินเสี่ยวเหยาไม่ใช่เหรอ? วันนี้แต่งตัวซะสวยเชียว" เสียงแหลมเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มคนที่ยืนมุงดูอยู่ริมทาง

"ก็แน่สิ เงินพ่อแม่หล่อนทั้งนั้นที่ทิ้งไว้ให้" เสียงอีกคนเสริมขึ้นมาอย่างเหยียดหยัน

"ผู้หญิงอะไรขี้เกียจ ไม่ยอมทำลงแปลงนาเหมือนคนอื่น"

"ระวังเถอะ พอเงินพ่อแม่หล่อนหมดจะอดตายไม่มีข้าวจะกิน"

หลินเสี่ยวเหยาได้ยินทุกคำพูดเหล่านั้น แต่เธอก็ทำเพียงแค่เมินเฉยและเดินหน้าต่อไป ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับคำนินทาเหล่านั้นแม้แต่น้อย เธอรู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงแค่ลมปากของคนที่อิจฉาเธอเท่านั้น

หญิงสาวเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย เธอจำได้ว่าเจ้าของร่างเดิมเคยไปที่ขึ้นเกวียนที่ลานหมู่บ้าน ที่จะนำพาพวกชาวบ้านเข้าไปในเมือง หลินเสี่ยวเหยาหยุดเดินอยู่หน้าเกวียนไม้เก่าๆ ที่จอดรอรับผู้โดยสารอยู่ซึ่งตอนนี้มีผู้คนเกือบจะเต็มเกวียนแล้ว หญิงสาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้า หยิบเหรียญออกมาสองเจี่ยว แล้วส่งให้คนขับเกวียน

"ฉันจะไปในเมืองค่ะ" ร่างบางกล่าวกับคนขับเกวียน

คนขับเกวียนพยักหน้ารับรู้แล้วผายมือเชิญให้เธอขึ้นไปนั่งบนเกวียน ภายในเกวียนค่อนข้างแออัด ชาวบ้านต่างนั่งเบียดกันจนเกือบเต็มในมือของทุกคนต่างมีข้าวของที่จะนำไปแลกเปลี่ยนที่ในเมือง เสี่ยวเหยาก้าวขึ้นไปนั่งบนเกวียน เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของชาวบ้านที่จับจ้องมาที่เธอ บางคนมองด้วยความสงสัย บางคนมองด้วยความดูถูก แต่เสี่ยวเหยาไม่สนใจใครทั้งนั้น เธอรู้ว่าพวกเขาต่างกำลังคิดอะไรอยู่

"นี่หลินเสี่ยวเหยาไม่ใช่เหรอ? วันนี้ทำไมแต่งตัวสวยจัง" ป้าหม่าเอ่ยขึ้น

"คงจะเข้าไปอ่อยผู้ชายในเมืองล่ะสิ" สะใภ้หลี่ที่เป็นลูกคู่พูดเสริมขึ้นมา

หลินเสี่ยวเหยาไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยและมองออกไปนอกหน้าต่าง

'พวกหล่อนรอดูได้เลย หลินเสี่ยวเหยาคนนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป' หญิงสาวคิดในใจ

เมื่อเกวียนแล่นเข้ามาในเมืองจินหลง หลินเสี่ยวเหยาก็กระโดดลงมาอย่างคล่องแคล่ว เธอถือตะกร้าผักเดินเข้าไปในเมือง เมื่อหญิงสาวมาถึงในซอยที่ไม่มีผู้คนหญิงสาวนำหมวกที่มีตาข่ายจากในมิติมาคลุมใบหน้าไว้ทำให้เธอดูเหมือนคุณหนูขึ้นมาทันที เธอต้องการที่ปลอมตัวเป็นคนเมืองหลวง เพื่อไม่ให้คนในเมืองจินหลงจดจำเธอได้

เธอเดินทอดน่องไปตามตรอกซอกที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน สังเกตวิถีชีวิตและการค้าขายที่คึกคักของเมืองจินหลง

"ตลาดมืด...ฉันจะต้องหามันให้เจอ" เสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเอง จากการที่เธออ่านนิยายมา ตลาดมืดจะเป็นแหล่งรวมสินค้าหายากและของผิดกฎหมาย แต่การจะเข้าไปข้างในนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย จะต้องรู้รหัสลับที่ใช้สื่อสารกับคนเฝ้าประตูเสียก่อน

หลินเสี่ยวเหยาแอบมองไปรอบๆ หวังว่าจะเจอใครสักคนที่พอจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับตลาดมืดได้ แต่ดูเหมือนทุกคนจะยุ่งอยู่กับธุระของตัวเองจนไม่มีใครสนใจหญิงสาวแปลกหน้าอย่างเธอ

"ขอโทษค่ะ" เสี่ยวเหยาตัดสินใจเอ่ยปากถามหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังนั่งขายผักอยู่ข้างทาง "คุณยายพอจะทราบไหมคะว่าตลาดมืดอยู่แถวไหน"

หญิงชรายิ้มอย่างมีเลศนัย "ตลาดมืดน่ะ... หึหึ หนูอยากได้อะไรล่ะ ถึงต้องไปที่นั่น"

หลินเสี่ยวเหยาชะงักเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบอย่างไรดี "ฉันอยากได้ผ้าสักผืนสองผืนมาตัดเย็บค่ะ"เธอพูดคำโกหกออกไปหน้าตาใส

หญิงชราทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ถ้าหนูอยากเข้าไปตลาดมืดจริง ๆ ละก็...ไปที่ตรอกเล็กๆ ข้างร้านขายโคมแดงนั่นนะ แล้วพูดว่า..." หญิงชราบอกรหัสลับให้หลินเสี่ยวเหยาฟัง

หญิงสาวจดจำรหัสลับนั้นไว้ในใจ พร้อมกับขอบคุณหญิงชราที่ให้ความช่วยเหลือ เธอหยิบผักผลไม้ในตะกร้าให้เป็นแทนคำขอบคุณ

เมื่อหญิงสาวมาถึงตรอกเล็กๆ ข้างร้านขายโคมแดง ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นชายร่างผอมคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่มุมมืดของตรอก หลินเสี่ยวเหยาไม่รอช้า เธอเดินเข้าไปหาชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล

"ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยทักชายคนนั้น "ฉันต้องการผ้า... ที่ทอจากแสงจันทร์"

ทันทีที่หลินเสี่ยวเหยาพูดจบ ชายคนนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ "ตามฉันมาสิ" เขาพูด ก่อนจะเดินนำหลินเสี่ยวเหยาเข้าไปในตรอกลึก

เมื่อหญิงสาวเข้ามาในตรอกเธอพบว่าบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตรอกที่เคยเงียบสงบกลับเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไขว่ เสียงพูดคุยต่อรองดังเซ็งแซ่ ร้านค้าแผงลอยต่างๆ ตั้งเรียงรายอยู่สองข้างทาง สินค้าที่วางขายมีตั้งแต่ของใช้ธรรมดาไปจนถึงของผิดกฎหมาย

หลินเสี่ยวเหยาเพิ่งเดินเข้ามาในตลาดมืดแห่งนี้เป็นครั้งแรก ท่าทางของเธอระแวดระวังและคอยสังเกตสิ่งรอบตัวอยู่ตลอดเวลา หลินเสี่ยวเหยาจำเป็นต้องเรียนรู้กฎและทำความเข้าใจกับราคาสินค้าในตลาดมืดแห่งนี้เสียก่อนที่จะเริ่มทำการค้าขาย

"พี่ชายคะ มันเทศราคาเท่าไหร่?" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยถามพ่อค้าขายมันเทศคนหนึ่ง

"จินละ 5 เหมา" พ่อค้าตอบกลับ

หลินเสี่ยวเหยาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินดูร้านอื่นๆ ต่อไป เธอสังเกตเห็นว่าสินค้าส่วนใหญ่ในตลาดมืดนี้เป็นสินค้าที่หายากหรือถูกควบคุมโดยรัฐบาล เช่น อาหาร เสื้อผ้า ยารักษาโรค และสินค้าฟุ่มเฟือยต่างๆ

"พี่สาวคะ ผ้าไหมผืนนี้เท่าไหร่?" หลินเสี่ยวเหยาถามแม่ค้าขายผ้าไหม

"20 หยวน" แม่ค้าตอบกลับ

หลินเสี่ยวเหยาแสร้งทำเป็นตกใจ "แพงจังเลยค่ะพี่สาว ลดหน่อยได้ไหมคะ?"

"ไม่ได้หรอกน้องสาว นี่ก็ราคาถูกที่สุดแล้ว" แม่ค้าตอบอย่างไม่ไยดี

หลินเสี่ยวเหยาจึงเดินจากไปอย่างเงียบๆ เธอรู้ดีว่าการต่อรองราคาเป็นเรื่องปกติในตลาดมืด แต่เธอยังไม่กล้าพอที่จะต่อรองราคาสินค้าในตอนนี้เนื่องจากเธอไม่มีเงินติดตัวมากนัก ตอนนี้เธอต้องการร้านค้าขนาดใหญ่ที่สามารถรับซื้อสินค้าราคาแพงได้

หลังจากที่ร่างบางเดินสำรวจตลาดมืดอยู่พักใหญ่ หลินเสี่ยวเหยาก็เริ่มเข้าใจราคาสินค้าต่างๆ มากขึ้น เธอรู้ว่าจะต้องระมัดระวังตัวและไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นจนเกินไป

เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว เธอเดินไปร้านขายของชำขนาดใหญ่ร้านหนึ่งในตลาดมืด เธอเดินเข้าไปหาหญิงสาววัยกลางคนที่เป็นเจ้าของร้าน

"พี่สาว ต้องการสิ่งนี้ไหมคะ?" หลินเสี่ยวเหยาเปิดตะกร้าหวายของเธอ ข้างในมีสบู่หอมหลากสีที่เธอแกะกล่องออกมาวางเรียงรายอย่างสวยงาม

"สบู่นี่น้องสาวได้มาที่จากไหน?" หญิงสาววัยกลางคนถามด้วยความสนใจ

"ฉันไปรับมาจากเมืองหลวงค่ะ พี่สาวลองดมดูสิคะ สบู่นำเข้าจากต่างประเทศมีกลิ่นหอมมากเลย" หลินเสี่ยวเหยาหยิบสบู่สีชมพูอ่อนขึ้นมาส่งให้เจ้าของร้านวัยกลางคน

เจ้าของร้านรับสบู่มาดม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

"สบู่นี่ก้อนละเท่าไหร่?" เจ้าของร้านเอ่ยถาม

"ก้อนละ 5 หยวนค่ะ" หลินเสี่ยวเหยาตอบกลับเจ้าของร้าน

ในปี 1970 นี้ เงิน 5 หยวนถือว่ามีมูลค่ามากพอสมควร โดยเฉลี่ยแล้วคนงานในโรงงานจะได้รับค่าแรงประมาณ 30-40 หยวนต่อเดือน ดังนั้นสบู่ 1 ก้อนจึงมีราคาค่อนข้างสูง แต่เนื่องจากเป็นสินค้าหายาก จึงมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อ

"เอาสิ ฉันเอา 30 ก้อน" หญิงสาววัยกลางคนตัดสินใจซื้อสบู่

หลินเสี่ยวเหยายิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอรีบหยิบสบู่ 30 ก้อนส่งให้เจ้าของร้าน พร้อมกับรับเงิน 150 หยวนมา

"ขอบคุณมากค่ะพี่สาว" หลินเสี่ยวเหยากล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ "ฉันจะมาตลาดมืดแค่เดือนละ 2 ครั้ง ถ้าคราวหน้าฉันมาอีก ถ้าต้องการเพิ่มก็แจ้งมานะคะ ฉันมีแหล่งรับของ"

หลังขายของเสร็จหลินเสี่ยวเหยาก็บอกลาเจ้าของร้านอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินจากไป เธอสามารถขายสบู่ได้ทั้งหมดและได้เงินมา 150 หยวน ซึ่งถือว่าเป็นเงินจำนวนไม่น้อยสำหรับเธอ

เมื่อเธอเดินออกมานอกตลาด แต่แล้ว เสียงฝีเท้าหนักแน่นของทหารก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนสั่งให้ทุกคนหยุดนิ่ง หลินเสี่ยวเหยาเห็นผู้คนแตกตื่น วิ่งหนีกันอลหม่าน เธอรีบเอาของใส่ในมิติทั้งหมด และรีบหลบเข้าไปในตรอกเล็กๆ หวังว่าจะรอดพ้นจากการตรวจค้นของพวกทหาร

ขณะที่แอบซุ่มดูสถานการณ์อยู่นั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถูกทหารล้อมกรอบสอบสวนอยู่ ชายหนุ่มคนนั้นมีใบหน้าคมคาย ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง หลินเสี่ยวเหยาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะชายหนุ่มคนนั้นมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับ เจิ้งห้าว อดีตแฟนหนุ่มของเธอในชาติที่แล้ว!

"สหายคุณชื่ออะไร?" ทหารนายหนึ่งถามชายหนุ่มเสียงแข็ง

"ผมชื่อ หลี่เหว่ยเฉียง เป็นยุวชนปัญญาที่มาจากหมู่บ้านไป๋เหอ " ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

หลินเสี่ยวเหยาถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ หลี่เหว่ยเฉียง ชื่อนี้เธอจำได้ดี มันคือชื่อของพระเอกในนิยายที่เธอเคยอ่าน! ในนิยาย หลี่เหว่ยเฉียงเป็นยุวชนที่ถูกส่งตัวลงมาใช้แรงงานในชนบท แต่ด้วยความฉลาดและความสามารถของชายหนุ่ม เขาก็สามารถเอาตัวรอดและไต่เต้าขึ้นมาเป็นใหญ่เป็นโตได้ในที่สุด

"ยุวชนปัญญาอย่างนั้นรึ?" ทหารแสยะยิ้ม "พวกแกมันก็แค่พวกคนชั้นสูงที่ทำผิดคิดร้ายต่อท่านผู้นำ!"

หลี่เหว่ยเฉียงยังคงสงบนิ่ง ไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาให้เห็น

"พวกแกจับมันไป!" หัวหน้าทหารสั่งลูกน้องเสียงแข็ง