บทที่ 5 ขออภัยที่ต้องรบกวนยามวิกาล

ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด เสียงฟ้าร้องคำรามดังกึกก้องไปทั่วผืนฟ้า เม็ดฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย บนเส้นทางสายเปลี่ยวที่ทอดยาวผ่านหมู่บ้านชนบทอันห่างไกล หยางเฟิง หัวหน้าหน่วยสืบราชการลับหน่วยที่ 13 ผู้มากฝีมือ กำลังก้าวเดินอย่างยากลำบาก เนื้อตัวของชายหนุ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนและเลือด

ใบหน้าคมคาย เผยดวงตาสีดำคมกริบดุจเหยี่ยว และร่างกายกำยำล่ำสันของเขาเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกซุ่มโจมตีของกลุ่มกบฏที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้เมืองจินหลง พวกลูกน้องของเขาถูกศัตรูล้อมกรอบจนต้องแตกหนีเอาตัวรอด ในฐานะหัวหน้ากลุ่ม หยางเฟิงจึงต้องสละตัวเองเพื่อเปิดทางให้พวกเขาหนีไปได้ เขาได้ต่อสู้กับพวกกบฏอย่างดุเดือด แต่ก็ไม่อาจต้านทานกองกำลังที่มากกว่าของพวกมันได้ เขาถูกยิงเข้าที่สีข้างจนเลือดไหลอาบ หยางเฟิงกัดฟันข่มความเจ็บปวด พยายามตะเกียกตะกายหนีออกจากวงล้อมของศัตรู เขาต้องหนีออกไปให้ได้และต้องกลับไปรายงานเรื่องนี้ให้ทางการได้รับทราบ เขาต้องไม่ยอมให้พวกกบฏลอยนวล

หลังจากฝ่าวงล้อมออกมาหยางเฟิงก็เดินโซซัดโซเซไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และจะไปทางไหนต่อ เขาได้แต่เดินไปเรื่อยๆ หวังว่าจะพบหมู่บ้านหรือผู้คนบ้าง

หยาดฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ สายลมพัดกระโชกแรง พันตรีหนุ่มหนาวสั่นและหิวโหย เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย และวิงเวียนศีรษะ เขาอยากจะหยุดพัก แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขาต้องรีบก้าวเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งสายตาของเขาเหลือบไปเห็นบ้านดินหลังเล็กตั้งอยู่โดดเดี่ยวริมชายป่า

"น่าจะมีคนอาศัยบ้านดินหลังนี้..." ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง ด้วยสัญชาตญาณของสายลับ เขาจึงตัดสินใจเสี่ยงเข้าไปขอความช่วยเหลือ แม้จะไม่รู้ว่าจะพบเจอกับสิ่งใดก็ตาม

หยางเฟิงพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย เดินโซซัดโซเซไปยังบ้านดินหลังนั้น ก่อนจะใช้มือที่สั่นเทาผลักประตูรั้วไม้เก่าคร่ำคร่าที่ปิดไว้เพียงแค่เขาเขย่าประตูเบาๆ ก็สามารถเปิดเข้าไปในลานบ้านได้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านในมุ่งเข้าสู่ตัวบ้าน เสียงฝีเท้าของเขาแผ่วเบาลงเมื่อย่างเดินเข้ามา

"สหาย…ผมต้องขออภัยที่ต้องรบกวนยามวิกาลเช่นนี้" หยางเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขณะพยายามเคาะประตูบ้านดินหลังนั้นอย่างแผ่วเบา

แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ประตูรั้วไม้เก่าผุพังไม่ได้ล็อกไว้อยู่แล้ว หยางเฟิงจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง ภายในบ้านมืดสนิท มีเพียงแสงจากฟ้าแลบเป็นระยะที่สาดส่องให้เห็นข้าวของเครื่องใช้เก่าๆ หยางเฟิงค่อยๆ เดินสำรวจไปรอบๆ บ้าน เขาได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาจากห้องหนึ่ง

เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องนั้นเข้าไป และพบกับภาพที่ทำให้เขาถึงกับตะลึง

บนเตียงไม้เก่าๆ มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับสนิทอยู่ แสงจันทร์ส่องกระทบผิวกายขาวผ่องของเธองดงามราวกับเทพธิดา หยางเฟิงเผลอมองภาพนั้นอยู่นาน เขารู้สึกราวกับเวลาหยุดนิ่ง

"สหาย..." หยางเฟิงเอ่ยเรียกเบาๆ แต่หญิงสาวผู้นั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาจึงตัดสินใจเข้าไปใกล้ๆ เพื่อดูหญิงสาวคนนั้นที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเขาเขย่าตัวเธอเบาๆ

"อื้อ อย่ามากวน คนจะนอน" หลินเสี่ยวเหยาครางอย่างหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่ามีคนมารบกวน ปกติเธอเป็นคนตื่นตัวได้ง่าย แต่วันนี้เนื่องจากเธอทานยาแก้ไข้ไป รวมถึงอาการเป็นไข้ ทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนมากเป็นพิเศษ

พันตรีหนุ่มมิได้ใส่ใจเสียงครางประท้วงนั้น เขายังคงจ้องมองใบหน้างดงามราวกับภาพวาดนั้นอย่างไม่วางตา ก่อนจะยื่นมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากมนของเธอออกอย่างแผ่วเบา จนหญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้น

"สหายชายคุณคือใคร" เสียงหวานใสของหลินเสี่ยวเหยาดังขึ้น ทำให้หยางเฟิงสะดุ้งเล็กน้อย เขามองไปยังเจ้าของเสียง พบว่าเธอปรือตาขึ้นแล้ว แต่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

"สวัสดีครับผมชื่อ หยางเฟิง" หยางเฟิงตอบตะกุกตะกัก

"นี่คุณ…เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง?" หลินเสี่ยวเหยาลุกขึ้นจากที่นอน ดวงตาสีน้ำตาลของเธอจ้องมองหยางเฟิง อย่างระแวดระวัง

หยางเฟิงพยายามรวบรวมสติเพื่อตอบคำถามนั้น แต่เขากลับรู้สึกว่าสติของเขากำลังเลือนรางลงไปทุกขณะ

"สหายผม... ถูกยิง" หยางเฟิงพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาจะล้มลงไปข้างเตียง หลินเสี่ยวเหยาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบพุ่งไปประคองร่างของชายหนุ่มแปลกหน้าไว้

"สหายหยางเฟิง คุณเป็นอะไรไป" หลินเสี่ยวเหยาเขย่าตัวหยางเฟิง แต่ชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว

"ไม่นะ..." เธอพึมพำ "นี้คุณถ้าจะตาย ก็ไปตายที่อื่นสิ ทำไมต้องมาตายที่บ้านฉันด้วย"

หลินเสี่ยวเหยาขยุ้มหัวเพื่อตั้งสติ พยายามควบคุมความตื่นตระหนกของตัวเอง แม้ปากจะบ่นออกมาอย่างนั้น แต่หลินเสี่ยวเหยาก็ยังประคองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บให้นอนลงบนเตียงของเธออย่างเบามือ เธอรู้ดีว่าต้องห้ามเลือดให้เขาโดยเร็วที่สุด มิเช่นนั้นเขาอาจจะสิ้นใจได้ทุกเมื่อ

คนร่างบางจึงตัดสินใจถอดเสื้อของชายหนุ่มออก เพื่อที่จะได้เห็นบาดแผลได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ทันทีที่เสื้อถูกดึงออก รอยสักรูปมังกรขนาดใหญ่ที่แผ่นหลังของเขาก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของเธอ หลินเสี่ยวเหยาสะดุ้งเล็กน้อย มังกรตัวนี้ดูราวกับมีชีวิต ราวกับกำลังจะพุ่งออกมาจากผิวหนังของเขา

ความทรงจำเกี่ยวกับนิยายที่เธออ่านค่อย ๆ ไหลย้อนกลับมา เธอจำได้ว่าในนิยาย หยางเฟิง ที่เป็นตัวร้ายในนิยายก็มีลายสักรูปมังกรเช่นเดียวกัน หรือว่าเขาจะเป็นตัวร้ายในนิยาย หลินเสี่ยวเหยาคิดอย่างลังเล ว่าจะช่วยคุณตัวร้ายดีหรือไม่

'ถ้าฉันไม่ช่วยเขา หยางเฟิงก็คงตายในบ้านของฉัน'

หลินเสี่ยวเหยาเลยตัดสินใจ เธอจะช่วยหยางเฟิง แม้ว่าเขาจะเป็นตัวร้ายในนิยายก็ตาม ช่วยชีวิตคน... ดีกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น เธอจะไม่ปล่อยให้เขาตาย แต่ในเวลานี้ เธอไม่มีเวลาที่จะคิดถึงเรื่องอื่นใดอีกแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการช่วยชีวิตชายหนุ่ม หลินเสี่ยวเหยานึกถึงประสบการณ์ในชาติที่แล้ว ในวันที่โลกาวินาศ เนื่องจากหมอมีจำนวนจำกัด สมาชิกในทีมของเธอจึงต้องฝึกฝนการรักษาบาดแผลให้กันและกันอยู่เสมอ

หลินเสี่ยวเหยาหยิบขวดยาแก้วใบเล็กออกมาจากมิติ ข้างในบรรจุแคปซูลสีขาวขุ่น บรรจุผงยาสีเหลืองอ่อน นี่คือยาปฏิชีวนะที่ทรงพลังที่สุดในยุคปัจจุบัน ยาชนิดนี้สามารถกำจัดเชื้อแบคทีเรียที่ร้ายแรงที่สุดได้ภายในเวลาไม่กี่วัน หากเป็นยุคนี้ ยาปฏิชีวนะยังเป็นสิ่งที่หายากและมีราคาแพงมากเพราะต้องนำเข้าจากต่างประเทศ

หลังจากนั้น หลินเสี่ยวเหยาก็เริ่มทำความสะอาดบาดแผลของหยางเฟิงอย่างระมัดระวัง เธอใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำต้มสุกเช็ดคราบเลือดออกอย่างเบามือ ก่อนจะใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบๆ บาดแผลเพื่อฆ่าเชื้อโรค

เธอสำรวจบาดแผลของทหารหนุ่มอย่างละเอียด กระสุนฝังลึกอยู่ในเนื้อ เสี่ยงต่อการติดเชื้ออย่างรุนแรง หัวใจของหลินเสี่ยวเหยาเต้นระรัว เธอไม่เคยทำการผ่าตัดมาก่อน แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

"ขอโทษนะคุณตัวร้าย" หลินเสี่ยวเหยาบ่นพึมพำ ก่อนจะใช้มีดคมกริบขนาดเล็กที่อยู่ในห้างสรรพสินค้านำมาลาดแอลกอฮอล์ก่อนจะกรีดลงบนผิวหนังของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง เธอพยายามควบคุมมือไม่ให้สั่น กัดฟันข่มความหวาดกลัวที่แล่นขึ้นมาเมื่อเห็นเลือดไหลออกมา

'ยัยบ้าขนาดซอมบี้ยังฆ่ามาแล้วไม่ถ้วน จะมากลัวอะไรกับแค่เห็นเลือด' หลินเสี่ยวเหยาดุหัวเองในใจ

เธอค่อยๆ ตั้งสติ ใช้แหนบคีบกระสุนออกมาจากบาดแผล หยดเหงื่อผุดพรายบนหน้าผาก เธอรีบใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เธอเช็ดทำความสะอาดรอบๆ บาดแผล ก่อนจะเทยาปฏิชีวนะลงไป

หลังจากทำแผลเสร็จ หลินเสี่ยวเหยาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอใช้ผ้าพันแผลพันรอบหน้าอกของหยางเฟิงอย่างแน่นหนา หวังว่ายาจะช่วยให้เขาหายดีขึ้น

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องพักเล็กๆ แห่งนี้ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของคุณตัวร้ายที่ดังเป็นระยะ หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ รู้สึกถึงไออุ่นแผ่วเบาจากร่างกายของคนตรงหน้า

ร่างบางเมื่อเห็นใบหน้าของคุณตัวร้ายเริ่มดีขึ้น เธอก็มานั่งนึกถึงเนื้อหาในนิยาย เธอพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในนิยายที่เธออ่านกับเหตุการณ์ตรงหน้าให้เข้ากันได้

"หยางเฟิง..." เธอพึมพำชื่อนี้ออกมาเบา ๆ ในนิยายที่เธอเคยอ่าน หยางเฟิงคือพันตรีหนุ่มผู้โหดเหี้ยม ไร้ความปรานี เขาคือศัตรูตัวฉกาจของพระเอกผู้แสนดี

แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของหลินเสี่ยวเหยา ในนิยายชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้กับพวกกบฏที่ซุ่มโจมตี และหลินฮวาเป็นคนพบเขาเข้าโดยบังเอิญ และเขาก็ตกหลุมรักหลินฮวาที่ได้ช่วยเหลือเขาไว้ และคอยเป็นขาทองคำ ปกป้องนางเอก หลินเสี่ยวเหยาไม่เข้าใจว่าคุณตัวร้ายว่าโผล่ที่บ้านเธอได้อย่างไรเธอนั่งคิดอยู่นาน แต่ไม่มีคำตอบใด ๆ ปรากฏ

เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่ด่วนสรุป เธอจะรอให้ชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา แล้วค่อยถามความจริงจากปากของเขาเอง

ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองนาฬิกาที่อยู่ในมิติ ตัวเลขบอกเวลา 02:30 น. หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ

ก่อนจะเดินมาหยิบหมอนใบเล็ก ผ้าห่มผืนบาง และเสื่อทอมือผืนหนาออกมาจากห้างสรรพสินค้าในมิติของเธอเอง หลินเสี่ยวเหยาค่อยๆ ปูเสื่อลงบนพื้นข้างๆ เตียงไม้ ที่ซึ่งคุณตัวร้ายกำลังนอนหลับสนิทอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูดีขึ้น บาดแผลก็ไม่น่าเป็นห่วง หญิงสาวก็มาจัดแจงวางหมอนและห่มให้ตัวเอง

"เรื่องของคุณตัวร้าย พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" เสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเสื่อข้างๆ ชายหนุ่ม แม้จะไม่คุ้นเคยกับการนอนบนพื้นแข็งๆ แต่ความง่วงทำให้เธอหลับตาลงได้อย่างง่ายดาย