บทที่ 13 เอาคืนพวกเพื่อนพระเอก

จ้าวหยวนตงยื่นมือไปคว้าตะกร้าหวายจากหลินเสี่ยวเหยาที่มีผ้าขาวปกคลุมเอาไว้

"สหายหลิน จะรีบไปไหน พวกเรายังคุยกันไม่จบเลยนะ" จ้าวหยวนตงยิ้มเจ้าเล่ห์

หลินเสี่ยวเหยารู้สึกโกรธแค้น เธอพยายามเดินหนี แต่ชายหนุ่มจับตะกร้าเธอไว้แน่น

"ปล่อยตะกร้าฉันเดี๋ยวนี้! ของพวกนี้ไม่ใช่ของพวกแก!" หลินเสี่ยวเหยาตะโกนกลับมา

"ของฝากพวกนี้เอามาให้สหายเหว่ยเฉียงใช่มั้ยล่ะ? เดี๋ยวพวกเราเอาไปให้เขาเอง สหายหลินไม่ต้องเป็นห่วง" กัวเฉิงหลง ชายหนุ่มอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจ

หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปากแน่น ตอนนี้พวกชาวบ้านเลิกงานเริ่มทยอยออกมาประปราย หญิงสาวไม่กล้าใช้ความรุนแรง ในขณะที่เธอกำลังจะยื้อตะกร้า จ้าวหยวนตงทำท่าจะโน้มตัวลงมาดูของในตะกร้าว่ามีอะไรบ้าง

ทันใดนั้นเธอแกล้งก็ใช้ศอกฟาดเข้าที่ปากของจ้าวหยวนตงอย่างแรงจนชายหนุ่มเซไปข้างหลัง เลือดไหลซิบจากมุมปาก

"โอ๊ย!" จ้าวหยวนตงร้องโอดโอย ก่อนจะปล่อยตะกร้าหวายออกจากมือ ชายหนุ่มไม่พอใจกล่าวว่าหญิงสาวตรงหน้าทันที

"แกนังตัวดี! แกกล้ามาทำร้ายฉันเหรอ?!"จ้าวหยวนตงตะโกนขึ้น

ผู้คนรอบข้างเริ่มหยุดชะงัก มองมาที่หลินเสี่ยวเหยาและจ้าวหยวนตงด้วยความตกใจ เสียงโหวกเหวกโวยวายเริ่มดังขึ้น

"ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณ คุณเป็นคนจับตะกร้าฉันไว้ฉันก็แค่หมุนตัวไปดูเท่านั้นเอง" หลินเสี่ยวเหยาแกล้งพูดเสียงสั้น พยายามทำตัวน่าสงสาร

"แกโกหก! แกคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอว่าแกแกล้งทำร้ายฉัน!" จ้าวหยวนตงตะโกนเสียงดัง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

หลินเสี่ยวเหยาแกล้งทำตัวสั่นเทา ใบหน้าซีดเซียว

"ฉันไม่ได้โกหก ถ้าสหายไม่จับตะกร้าฉันไว้ก็คงไม่โดนข้อศอกของฉันตอนที่ฉันหมุนตัวมา" หลินเสี่ยวเหยากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

จ้าวหยวนตงจ้องมองหลินเสี่ยวเหยาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว เขาไม่เชื่อคำพูดของเธอทำท่าจะเข้ามาทำร้ายหญิงสาว

หลินฟูหยง ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนของพระเอก พยายามห้ามปรามสหายอย่างหยวนตงที่กำลังโมโหจัด

"สหายหยวนตงใจเย็นๆ ก่อน สหายหลินคงไม่ได้ตั้งใจ" หลินฟูหยงเอ่ยขึ้น เพราะตอนนี้พวกชาวบ้านต่างก็เริ่มทยอยออกแปลงนากันมาเยอะแล้ว

"แต่...แต่..." หยวนตงพยายามกลืนความโกรธเพราะเขาก็ไม่อยากให้พวกชาวบ้านมองเขาไม่ดีเหมือนกัน เขาเอาชายเสื้อมากดปิดบาดแผลไว้ ก่อนจะเดินมาหากัวเฉิงหลง เขาพยักหน้าให้กัวเฉิงหลง ให้ทำตามแผนขั้นต่อไปทันที

"สหายเหว่ยเฉียง ฉันอิจฉานายซะจริงๆ สหายหลินคงจะหิ้วของมาฝากนายเยอะแยะเลย" เสียงของกัวเฉิงหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียนหลี่เหว่ยเฉียงที่กำลังยืนมองหลินเสี่ยวเหยาอยู่นิ่งๆ

หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปากแน่น อารมณ์ของเธอเริ่มขุ่นมัว "ของฝากพวกนี้ฉันเอามาฝากลุงเหวินค่ะ ฉันไม่ได้เอามาให้พวกคุณซะหน่อย พวกคุณถอยออกไป ฉันจะรีบไป" เธอพยายามสะกดอารมณ์โกรธพยายามสร้างภาพหญิงสาวที่อ่อนแอ

กัวเฉิงหลงหัวเราะเยาะ "ของฝากอะไรกัน น่าสนใจดีนะ ให้ฉันดูหน่อยซิ" เขาเอื้อมมือไปคว้าตะกร้าของหลินเสี่ยวเหยา แต่เธอดึงตะกร้ากลับอย่างรวดเร็ว

"อย่ามายุ่งกับของของฉัน!" คนร่างบางตวาดใส่พวกกลุ่มพวกเพื่อนพระเอก

‘คนพวกนี้ยังไม่รู้จักเข็ดหลาบใช่ไหม เดี๋ยวรอดูคืนนี้ก็แล้วกัน ฉันจะเอาคืนพวกแกอย่างสาสม’ หลินเสี่ยวเหยาคิดแผนร้ายอยู่ในใจ

ในขณะที่บรรยากาศเริ่มแย่ลง หลี่เหว่ยเฉียง เริ่มสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้น

"สหายหลิน เธออย่าโกรธพวกเพื่อนๆ ของฉันเลย พวกเขาก็แค่อยากแซวเธอเล่นเท่านั้น" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พยายามลดความตึงเครียดลง

หลินเสี่ยวเหยาหันขวับไปมองคุณพระเอก "เฮอะ...แซวเล่นแบบไหนกัน! ถึงทำท่าเอาของของฉันไป!"

หลี่เหว่ยเฉียงกระอักกระอ่วน ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรเขาเลยตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุย

"สหายหลิน! เธอหายไปไหนมาครับ เธอไม่สบายหรือเปล่า" หลี่เหว่ยเฉียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความรังเกียจที่ผุดขึ้นมาในใจ ถ้าเป็นเจ้าของร่างเดิม เธอคงจะใจอ่อนระทวยให้กับหนุ่มหล่อคนนี้แล้ว แต่เธอที่ผ่านวันโลกาวินาศมา ได้เจอคนเห็นแก่ตัวมาทุกรูปแบบ แค่นี้ทำไมเธอก็ดูออกว่า คุณพระเอกพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจ แต่เธอไม่อยากพูดจาร้ายกาจออกไปเพราะตอนนี้มีพวกชาวบ้างมายืนมุงรอดูเรื่องสนุกอยู่ ทำให้หญิงสาวไม่สะดวกใจในการด่าพวกคนตอแหลเหล่านี้

‘ฮึ ...พระเอกนางเอกเรื่องนี้ช่างเหมาะสมกันอย่างกับผีเน่ากับโลงผุ‘ เธอได้แต่ต่อว่าพวกเขาอยู่ในใจก่อนจะตอบคุณพระเอกออกไป

"ตอนนี้ฉันแค่ยุ่งๆ ไม่มีเวลามานั่งทำเรื่องไร้สาระ" เธอตอบสั้นๆ น้ำเสียงของเธอปราศจากอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น สร้างความผิดหวังให้พวกที่มามุงดู

หลี่เหว่ยเฉียงคิ้วขมวด "คุณยุ่งเรื่องอะไรกันครับ?"

"พวกเราสนิทสนมกันเหรอคะ คุณถึงมาถามเรื่องส่วนตัวของฉัน" หลินเสี่ยวเหยากล่าวต่อว่าคุณพระเอกทันที

“ผมก็แต่อยากรู้เรื่องคุณเท่านั้น” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหวานหู

แต่หลินเสี่ยวเหยาได้ฟังแล้วกลับรู้สึกสยองแต่ก็ต้องจำใจกัดฟันตอบชายหนุ่มไป "ตอนนี้ฉันมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง ฉันต้องทำงานเก็บแต้ม ตอนนี้ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ทำตัวไร้สาระเหมือนเมื่อก่อนแล้ว พวกคุณเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว อย่าหาว่าฉันไม่เตือนละ"

"สหายหลิน คุณพูดอะไรน่ะ?" ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ "หญิงสาวเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เขาได้เคยรู้จัก"

หลี่เหว่ยเฉียงจ้องมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ทำหน้าเฉยชาใส่เขา ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ในเวลาไม่กี่วัน ทั้งที่เมื่อก่อนเธอจะชอบมาหาเขาบ่อยๆ จนเขาแทบจะรำคาญ

ในระหว่างที่พวกเขาคุยกันทันใดนั้น พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนออกมาดึงดูดความสนใจของทุกคน เหวินหยาง หัวหน้าหน่วยผลิต ก็ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมพวกนายถึงมารุมล้อมหนูเหยาเหยา แล้วนี่พวกนายรับผิดชอบแปลงนาที่ได้รับมอบหมายเสร็จเรียบร้อยหรือยัง?" หัวหน้าหน่วยผลิตเอ่ยถาม

พวกเพื่อนๆ ของพวกพระเอกต่างก็ตอบกันอย่างอึกอัก "พวกเราจัดการงานที่แปลงนาเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

เหวินหยางพูดสวนขึ้นมาทันที "แต่เมื่อกี้ที่ฉันไปตรวจดูแปลงนาของพวกนาย พวกนายยังทำงานกันไม่ค่อยเรียบร้อยเลย พวกนายปลูกต้นข้าวห่างกันเกินไปกลับไปซ่อมพวกแปลงนาของพวกนายให้เสร็จเรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่แจกแต้มให้กับพวกนาย " หัวหน้าหน่วยผลิตข่มขู่พวกยุวชนปัญญา

กลุ่มพวกเพื่อนพระเอกต่างก็หวาดกลัวหัวหน้าฝ่ายผลิตมาก

"ครับหัวหน้าเหวิน เดี๋ยวพวกเราจะไปซ่อมแซมงานให้เสร็จเรียบร้อย "หลี่เหว่ยเฉียงกล่าวก่อนจะพาพวกเพื่อนๆ เดินจากไป

เหวินหยางมองดูพวกชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง "พวกเด็กสมัยนี้มันช่าง..." เขาพูดก่อนจะหันมาหาหลินเสี่ยวเหยา

"เหยาเหยาหลานเป็นอะไรหรือเปล่า ลุงเห็นคนพวกนั้นมารุมล้อมหลาน" เหวินหยางเอ่ยขึ้น

"หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูเพียงแต่โดนคนพวกนั้นก่อกวนพยายามจะแย่งของตะกร้าของหนูเท่านั้น" หลินเสี่ยวเหยาตอบกลับผู้เป็นลุง

เหวินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก"ดีแล้วที่หลานไม่เป็นอะไร"

"ลุงเหวินค่ะ กลับบ้านลุงกันเถอะค่ะ หนูมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"

"ได้สิหลานเดี๋ยวลุงเก็บของก่อน เดี๋ยวกลับบ้านไปพร้อมกับลุง"

เมื่อเหวินหยางเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็เดินกลับด้วยกันทันที

เมื่อมาถึงบ้านลุงเหวิน หลินซิน ภรรยาของลุงเหวินผู้แสนจะใจดีก็ออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"สามี..วันนี้คุณกลับมาพร้อมกับเหยาเหยาเหรอ รีบเข้ามาข้างในบ้านก่อน เดี๋ยวป้าจะรินน้ำชาให้"

"อึ่ม...พอดีเหยาเหยามีเรื่องจะคุยด้วยนะ"เหวินหยางกล่าวก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

หลินเสี่ยวเหยารีบก้มหัวคำนับภรรยาของลุงเหวิน"สวัสดีค่ะป้าสะใภ้ หนูขอโทษที่มารบกวนนะคะ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ มาถึงก็ดีแล้ว เข้ามาๆ" ป้าสะใภ้เอ่ยพลางเชิญหลินเสี่ยวเหยาเข้าไปในบ้าน

หลินเสี่ยวเหยานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า มองไปรอบๆ บ้านที่ไม้ที่ดูสะอาดตา เธอได้กลิ่นดอกหอมของดอกไม้ลอยมาตามลม

"หลานนั่งรอป้าแป๊บนะ เดี๋ยวป้าจะไปชงน้ำชามาให้" ป้าสะใภ้เอ่ยก่อนจะไปตั้งเตาชงน้ำชาอุ่นๆ มาให้

หลินซิน วางแก้วน้ำชาลงตรงหน้าหลินเสี่ยวเหยาและสามีของเธอ "เดินมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำชากันก่อนจะได้ชื่นใจ "

"ขอบคุณค่ะคุณป้า" หลินเสี่ยวเหยาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

หลินซิน สังเกตเห็นตะกร้าที่หลินเสี่ยวเหยาถือมา "เหยาเหยา เอาหนูเอาอะไรมาฝากป้าเหรอ? " เธอถามด้วยความสงสัย

หลินเสี่ยวเหยา ยื่นตะกร้าให้ป้าสะใภ้ "หนูมีหมูสามชั้นกับผักสดมาฝากค่ะ หนูรู้ว่าลุงกับป้าชอบทาน"

ป้าสะใภ้รีบเอื้อมมือไปรับตะกร้า "คราวหลังหลานไม่ต้องเอาอะไรมาฝากป้าหรอก ป้ามีของกินอยู่แล้ว" เธอกล่าวด้วยความเกรงใจ

"หนูอยากให้ลุงกับป้าได้ทานของอร่อยๆ ค่ะแล้วอีกอย่างหนูก็มีเรื่องรบกวนคุณป้าด้วย " เธอกล่าวกับคนเป็นป้า

หลินซิน แกะตะกร้าออกมาดู "โห หมูสามชั้นนี่มันช่างน่ากินเสียจริง ขอบคุณนะจ๊ะ " เธอพูดด้วยความดีใจก่อนจะเดินนำของไปไว้ในห้องครัวก่อนจะเอาตะกร้ามาคืน

เหวินหยางจ้องมองหลานสาวด้วยความสงสัย "หลานมีเรื่องอะไรก็บอกลุงมาได้ ไม่ต้องเกรงใจ?"

"คือว่า...หนูอยากจะขอความช่วยเหลือคุณลุงเรื่อง..." หลินเสี่ยวเหยาหยุดชะงัก ลังเลที่จะพูดต่อ

"เรื่องอะไรเหรอหลาน?" เหวินหยางเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"หนูอยากหาพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ไก่ไข่ค่ะ แต่หนูไม่รู้จะไปหาซื้อที่ไหนดีคะ และก็ไม่รู้ว่าสายพันธุ์ไหนดี ไก่พันธุ์ไหนให้ไข่เยอะ" หลินเสี่ยวเหยาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

เหวินหยางยิ้มให้หลินเสี่ยวเหยาอย่างใจดี "เรื่องแค่นี้เอง ลุงมีไก่ไข่พันธุ์ดีอยู่หลายตัว หลานอยากได้ตัวผู้ตัวเมียกี่ตัวล่ะ"

หลินเสี่ยวเหยารู้สึกดีใจ เธอยิ้มกว้างให้ผู้เป็นลุง "ขอบคุณลุงค่ะ หนูอยากได้ไก่สัก 2 ตัวค่ะ"

ลุงเหวินลุกขึ้นเดินไปหลังบ้าน หลินเสี่ยวเหยาลุกตามไปด้วยความตื่นเต้น

คนเป็นลุงพาหลานสาวไปที่คอกไก่หลังบ้าน ในคอกมีไก่ไข่หลายตัว กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารบนพื้นดิน

"หลานดูเอาเลยว่าชอบตัวไหน" เขากล่าวกับหลานสาว

หลินเสี่ยวเหยามองดูไก่แต่ละตัวด้วยความสนใจ เธอมองหาไก่ที่มีรูปร่างสมบูรณ์ ขนมันเงางาม และท่าทางแข็งแรง

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเลือกไก่เพศผู้ตัวหนึ่งที่มีหางยาวสีแดงสด และไก่เพศเมียตัวหนึ่งที่มีขนสีน้ำตาลอ่อน

"ลุงคะ หนูขอเลือกตัวนี้กับตัวนี้ค่ะ" หลินเสี่ยวเหยาร้องบอกคนเป็นลุง

เหวินหยางยิ้มและพยักหน้าให้หลานสาว"ได้เลย หลานตาดี เลือกไก่พันธุ์ดีทั้งคู่"

เหวินหยางจับไก่ทั้งสองตัวใส่ตะกร้าให้หลินเสี่ยวเหยา

"หลานเอาไปเลี้ยงดูให้ดีล่ะ ไก่พวกนี้ให้ไข่ดีมาก" ลุงเหวินกล่าวพร้อมยื่นไก่มาให้หลานสาว

"ขอบคุณมากค่ะคุณลุง เดี๋ยวหนูขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"หลินเสี่ยวเหยากล่าว

"หลานจะไปแล้วเหรอ เดี๋ยวลุงไปส่ง"ลุงเหวินเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูเดินกลับเองได้"หลินเสี่ยวเหยากล่าวด้วยความเกรงใจ

"งั้นหลานก็ระวังตัวด้วยนะ"เหวินหยางกล่าว

"ค่ะ ลุง"หลินเสี่ยวเหยากล่าวก่อนโบกมือลาลุงและคุณป้าเธอเดินกลับบ้านพร้อมกับตะกร้าไก่