บทที่ 9 หาของป่า

หลินเสี่ยวเหยา เดินออกจากห้องมา เธอเห็นหลินเสี่ยวหมิงกำลังนั่งรอเธออยู่ที่ลานหน้าบ้าน บนพื้นมีตะกร้าสานใบโปรดวางอยู่พร้อมกับขวานตัดฟืนและมีดพร้า หลินเสี่ยวเหยาเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดเก่าๆ มัดผมเรียบง่าย คว้าตะกร้าสานที่บรรจุเครื่องมือและของทานเล่นนิดหน่อย ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับผู้เป็นน้องชาย

พวกเขาเดินมุ่งหน้าไปยังป่าไผ่ที่อยู่ด้านหลังบ้าน ป่าไผ่แห่งนี้เป็นแหล่งอาหารสำคัญสองคนพี่น้อง ซึ่งเมื่อก่อนหลินเสี่ยวหมิงมักจะเข้ามาหาของป่าให้พี่สาวอยู่เป็นประจำ

เมื่อมาถึงจุดที่เต็มไปด้วยต้นไผ่ หลินเสี่ยวเหยาก็หยุดลง เธอวางตะกร้าสานลงบนพื้น หยิบขวานอันคมออกมาจากตะกร้า ผู้เป็นพี่สาวเริ่มสอนน้องชายถึงวิธีการตัดต้นไผ่

"เสี่ยวหมิง น้องจับขวานให้มั่นนะ ตีตรงโคนต้นไผ่ ระวังอย่าให้โดนเท้าตัวเอง" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาลุกวาวด้วยความตื่นเต้น เขาสวมหมวกฟางเก่า ๆ กำขวานแน่นในมือเล็ก ๆ พยายามเลียนแบบท่าทางของผู้เป็นพี่สาว

"ผลัวะ!" เสียงขวานดังก้องไปทั่วป่า หลินเสี่ยวหมิงฟาดฟันต้นไผ่อย่างขะมักเขม้น แม้ว่าแรงของเขาจะยังไม่มากนัก แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่

"เก่งมากน้องเล็ก!" หลินเสี่ยวเหยาส่งเสียงเชียร์เมื่อต้นไผ่ต้นแรกเริ่มเอียงลง ไม่นานนัก ต้นไผ่ก็ล้มลงกับพื้น หลินเสี่ยวหมิงยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ

หลินเสี่ยวเหยาสลับกันตัดต้นไผ่กับน้องชาย เหงื่อไหลอาบใบหน้า เสียงขวานดังก้องไปทั่วป่า กองต้นไผ่ที่ถูกตัดเริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากตัดต้นไผ่ได้พอสมควร หลินเสี่ยวเหยาก็หันเหความสนใจของผู้เป็นน้องชาย ที่จ้องมองพี่สาวตัดไม้ไผ่ด้วยความสนใจ

"เสี่ยวหมิง มาสิ มาพี่จะสอนให้เก็บเห็ดในป่า" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยเรียกน้องชายด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของหลินเสี่ยวหมิงเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เขารีบวิ่งเข้าหาพี่สาวทันที

"เห็ดอะไรเหรอครับพี่สาว?" หลินเสี่ยวหมิงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เห็ดชนิดนี้เรียกว่าเห็ดระโงก มีสีน้ำตาลอ่อน ขึ้นอยู่ตามโคนต้นไม้ ระวังอย่าเก็บเห็ดที่มีสีสันสดใส เพราะอาจจะเป็นพิษได้นะ" ผู้เป็นพี่สาวอธิบายให้น้องชายฟังอย่างใจเย็น

เด็กน้อยพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ เขามองไปรอบๆ ป่าเพื่อมองหาเห็ด

หลินเสี่ยวเหยาพาเขาไปยังจุดที่เห็ดระโงกขึ้นอยู่เยอะ เสี่ยวหมิงค่อยๆ เก็บเห็ดตามคำสอนของพี่สาวอย่างระมัดระวัง

"น้องเล็กเก่งมาก เก็บเห็ดได้เยอะเลย เดี๋ยวน้องเก็บเห็ดตรงนี้ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่สาวไปหาของป่าแถวๆ นี้ดูเผื่อจะมีอะไรที่เราจะพอทานได้บ้าง"

หลินเสี่ยวหมิงพยักหน้าให้ "ได้ครับพี่สาว"

หลังจากที่หลินเสี่ยวหมิงสนใจเก็บเห็ด หลินเสี่ยวเหยาก็ได้นำไม้ไผ่บางส่วนเข้าไปไว้ในมิติของเธอ ไม้ไผ่เหล่านี้จะเป็นวัตถุดิบสำคัญสำหรับการสร้างเฟอร์นิเจอร์และโรงเรือนไก่ในอนาคต

เด็กน้อยก้มมองพื้นป่าอย่างตั้งใจ พยายามค้นหาเห็ดตามที่พี่สาวบอก ในที่สุด เขาก็พบเห็ดระโงกขึ้นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาเก็บเห็ดใส่ตะกร้าอย่างภูมิใจ

"วันนี้ได้ของป่าเยอะเลย เดี๋ยวกลับไปพี่สาวจะทำอาหารอร่อยๆ ให้กินนะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง

หลินเสี่ยวหมิงยิ้มกว้าง เด็กน้อยรู้สึกดีใจที่ได้ช่วยพี่สาวหาของป่า วันนี้พวกเขาทั้งสองคนเก็บได้ทั้งหน่อไม้ ผักป่า และผลไม้ป่ามาได้มากมาย เพียงพอสำหรับมื้อเย็นแสนอร่อย

"พี่สาวครับ ผมอยากช่วยแบกตะกร้าให้ครับ" หลินเสี่ยวหมิงเอ่ยขึ้น

หลินเสี่ยวเหยาส่ายหน้า "ไม่เป็นไร พี่แบกเองได้ เดี๋ยวน้องเล็กช่วยถือต้นไผ่ให้พี่หน่อย พี่ถือคนเดียวไม่หมด"

หลินเสี่ยวหมิงรับต้นไผ่ที่พี่สาวส่งมา ถือไว้แน่นในอ้อมแขน ต้นไผ่ลำยาวนั้นหนักอึ้ง แต่เขาก็รู้สึกภูมิใจที่ได้ช่วยพี่สาวแบกของ

เมื่อใกล้จะพลบค่ำ หลินเสี่ยวเหยาและหลินเสี่ยวหมิงสองพี่น้องรีบเร่งฝีเท้ากลับบ้าน ระหว่างทาง ผู้เป็นพี่สาวครุ่นคิดเรื่องการศึกษาของน้องชาย ตอนนี้ปี 1970 อีก 7 ปีข้างหน้า จะมีการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธออยากจะส่งเด็กน้อยให้เรียนหนังสือ เธอจึงตัดสินใจเอ่ยถามน้องชายขึ้นว่า "เสี่ยวหมิง พี่สาวมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อย"

หลินเสี่ยวหมิง เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า "มีอะไรหรือครับพี่สาว?"

"คือว่า พี่สาวอยากจะส่งน้องเล็กไปเรียนหนังสือที่เมืองจินหลง น้องคิดว่าอย่างไร?" ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

หลินเสี่ยวหมิงได้ฟังดังนั้น คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน ความรู้สึกที่หลากหลายปะปนกันอยู่ในใจ เขาดีใจที่พี่สาวอยากส่งเขาไปเรียนหนังสือ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกกังวล เพราะเขาตระหนักดีว่าครอบครัวของพวกเขาไม่ได้มีเงินมากเหมือนเมื่อก่อน

"พี่สาวครับ ผม..." หลินเสี่ยวหมิงอึกอัก พูดต่อไม่ถูก

"น้องไม่ต้องพูดอะไร พี่สาวรู้ว่าน้องอยากเรียนหนังสือ และอีกอย่างน้องเล็กไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน พี่สาวมีแหล่งทำเงิน สามารถส่งน้องเล็กเรียนได้จนจบ" หลินเสี่ยวเหยากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หลินเสี่ยวหมิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง

"ขอบคุณครับพี่สาว ผมจะตั้งใจเรียนหนังสือให้หนัก"

สองพี่น้องเดินออกจากป่าทึบ มุ่งหน้ากลับบ้าน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ผู้เป็นพี่สาวรีบเอ่ยกับน้องชาย "เดี๋ยวพวกเราเอาไม้ไผ่ไปเก็บไว้ที่สวนหลังบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราจะเอาไปสร้างเล้าไก่"

หลินเสี่ยวหมิงพยักหน้ารับด้วยความกระตือรือร้น พวกเขาเดินตรงไปที่สวนหลังบ้านอย่างร่าเริง

ร่างบางหันมามองตะกร้าสานที่มีหน่อไม้ ผักป่า เห็ดระโงก และผลไม้ป่าที่เก็บมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอนึกถึงเมนูอาหารแสนอร่อยที่เธอจะรังสรรค์ขึ้นมาในวันนี้

แต่ทว่า...

หลินเสี่ยวเหยาไม่เคยทำอาหารป่ามาก่อน เธอจึงตัดสินใจก้าวเข้าไปในมิติ ทันทีที่เธอปรากฏตัวภายในมิติ เธอก็รีบตรงไปที่ร้านหนังสือขนาดใหญ่ ดวงตาของเธอค้นหาหนังสือสอนทำอาหารป่าอย่างตั้งใจ

ในที่สุดเธอก็เจอหนังสือที่ต้องการ หญิงสาวหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เธอรวบรวมความรู้และเทคนิคการปรุงอาหารป่าอย่างละเอียด

เมื่อกลับมาโผล่โลกแห่งความเป็นจริง ร่างบางก็เริ่มลงมือทำอาหารตามสูตรในหนังสือ เธอใส่ใจทุกขั้นตอน พิถีพิถันคัดสรรวัตถุดิบ ผสมผสานเครื่องปรุงรสจนกลมกล่อม

ไม่นานกลิ่นหอมฟุ้งของอาหารป่าก็โชยตลบอบอวลไปทั่วบ้าน หลินเสี่ยวหมิงที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ เดินตามกลิ่นหอมมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเขาเห็นอาหารที่วางไว้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

"พี่สาว พี่ทำอาหารอะไรน่ะ?" หลินเสี่ยวหมิงเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น

"พี่ลองทำอาหารป่าดูบ้าง เผื่อว่าน้องเล็กจะชอบ" ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

หลินเสี่ยวหมิงตักอาหารป่าเข้าปาก คำแรกที่เขาสัมผัสได้คือรสชาติเผ็ดร้อน กลมกล่อม ผสมผสานกับความหอมของผักป่าและเห็ดระโงก

"อร่อยมากเลยพี่สาว!" เด็กน้อยร้องด้วยความดีใจ

หลินเสี่ยวเหยารู้สึกดีใจที่น้องชายชอบอาหารที่เธอทำ เธอมองไปที่จานอาหารของคุณตัวร้ายที่วางอยู่ข้างๆ

‘เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จค่อยยกอาหารไปให้คุณตัวร้ายแล้วกัน’ เธอครุ่นคิดอยู่ในใจ

"เดี๋ยวพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราค่อยมาทานข้าวด้วยกัน" เธอบอกน้องชายก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำที่หลังบ้าน

ที่นี่ไม่มีห้องน้ำ มีแค่ไม้กั้นบาง ๆ เท่านั้น เธอคิดว่าถ้ามีเวลาเธอจะทำห้องน้ำ จะให้เธออาบที่โล่งๆ ไม่มีประตูปิด แบบนี้ก็ดูจะวาบหวิวยังไงไม่รู้

เธอนำสบู่หอม ออกมาจากมิติ ก่อนจะจัดการการอาบสระผมทันที ไม่นานนัก หลินเสี่ยวเหยาก็เดินออกมาจากหลังบ้าน ใบหน้าของเธอดูสดใสขึ้นทันที

หลินเสี่ยวหมิงนั่งรอพี่สาวของเขาอย่างใจจดใจจ่อ รอคอยที่จะได้ทานอาหารเย็นแสนอร่อย

ในที่สุด เสียงฝีเท้าของหญิงสาวก็ดังขึ้น เด็กน้อยหันไปมอง เห็นพี่สาวของเขาเดินเข้ามาในห้องครัว

หลินเสี่ยวเหยา สวมชุดสีฟ้าอ่อนเรียบง่าย ผมยาวสีดำขลับของเธอถูกมัดรวบไว้เอย่างเรียบร้อย ใบหน้าของเธอเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข

"เสี่ยวหมิง พี่สาวอาบน้ำแล้ว!" ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

กลิ่นหอมของกับข้าวโชยมาแตะจมูก บนโต๊ะมีกับข้าวหลายอย่าง

"น้องเล็ก เดี๋ยวน้องมาช่วยพี่นำกับข้าวไปจัดวางตรงโต๊ะอาหารที่ลานบ้านให้หน่อย" หลินเสี่ยวเหยาเรียกเสี่ยวหมิง ที่กำลังจ้องมองกับข้าวตาลุกวาว

"ได้ครับพี่เสี่ยวเหยา" เด็กน้อยรับคำ

"เดี๋ยวพี่สาวยกกับข้าวให้สหายหยางก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราค่อยมาทานข้าวด้วยกัน" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยขึ้น

เสี่ยวหมิงพยักหน้ารับ "ครับพี่สาว"

หลังจากน้องชายเธอยกกับข้าวไปไว้ที่ลานหน้าหน้าบ้าน หลินเสี่ยวเหยามองกับข้าวของคุณตัวร้าย

"หวังว่าหยางเฟิงจะชอบเหมือนกันนะ" เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง

หญิงสาวตักอาหารป่าใส่ถ้วยกระเบื้อง เติมน้ำซุปอุ่นๆ ราดลงบนข้าวสวย รังสรรค์เป็นเมนูพิเศษสำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ

ร่างบางยกอาหารของคุณตัวร้ายเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเธอที่ตอนนี้โดนชายหนุ่มยึดครองอยู่

เมื่อมาถึงห้องนอน เธอจ้องมองดูคนร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาซีดเผือด เต็มไปร่องรอยด้วยรอยแผลขีดข่วนทั่วตัว แต่ก็ยังดูหล่อเหลาอยู่

คนร่างบางวางชามข้าวลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะโน้มตัวไปแตะหน้าผากของหยางเฟิง ร่างกายของเขายังคงอุ่นๆ แสดงว่าอาการไข้เริ่มลดลง

"สหายหยาง... ตื่นมากินข้าวก่อนนะคะ"

หยางเฟิง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เปลือกตาหนักอึ้งจากฤทธิ์ยา เมื่อสายตาของเขามองเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ภาพแรกที่สะท้อนให้เห็นจอประสาทคือรอยยิ้มหวานละมุนของคนร่างบาง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผมของเธอโชยมาแตะจมูก เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ

"สหายหยางรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวลเมื่อเห็นเขาทำหน้าตาแปลกๆ

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ร่างกายของเขายังรู้สึกอ่อนเพลียจากบาดแผลที่ถูกยิง

"คุณทานข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้ทานยาต่อ" หลินเสี่ยวเหยาวางชามอาหารป่า ที่ใส่วัตถุดิบบำรุงเลือดไว้ตรงหน้าเจ้าของรอยสักรูปมังกร

หยางเฟิงจ้องมองดูอาหารป่าที่เต็มไปด้วยสมุนไพร น้ำซุปสีเหลืองทองอร่ามส่งกลิ่นหอมเย้ายวน น้ำลายของเขาเริ่มไหล

คนร่างสูงเริ่มตักอาหารเข้าปาก น้ำซุปกลมกล่อมช่างอร่อยเหลือเกิน

"คุณทานเยอะๆ นะคะ คุณจะได้มีแรง" เธอเอ่ยกับคุณตัวร้าย

หลังจากหยางเฟิงทานอาหารเสร็จ หลินเสี่ยวเหยาก็เอายาแก้ปวดมาให้เขาทาน

"สหายหยางคุณทานยานี้ก่อนนะคะ เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดได้บ้าง"

"ขอบคุณนะครับสหายหลิน" เขากล่าวด้วยความซึ้งใจ

หยางเฟิงกลืนยาแก้ปวดลงคอ คนร่างสูงรู้สึกว่าอาการปวดของเขาเริ่มจะดีขึ้น

"นี้ก็ดึกแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะนะคะ" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มมองตามหลังเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาล ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขาอย่างเงียบๆ