บทที่ 11 จูบทางอ้อม

ณ เมืองหลวง

หลิวซิวหยวน มารดาของ หยางเฟิง เดินเข้ามาหา หยางกั๋วเฉิง ผู้เป็นสามีด้วยความร้อนใจ เธออยากรู้ว่าทำไมลูกชายเธอถึงไม่ยอมกลับมาบ้านสักที เธอพยายามถามผู้เป็นสามี เขาก็ตอบแต่เพียงว่า ลูกสามงานยุ่ง ตามปกติแล้วแม้งานของลูกสามจะยุ่งแค่ไหนเขาจะกลับมาที่บ้านใหญ่เสมอ เพื่อมาเยี่ยมครอบครัวทุกอาทิตย์แต่นี่ก็นานมาแล้วที่ลูกชายเธอขาดติดต่อกลับมา ใบหน้าของคุณนายหยางเต็มไปด้วยความกังวล

เมื่อหลิวซิวหยวน มาถึงที่ทำงานของสามี เธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของสามีด้วยความรีบร้อน โดยไม่ได้เคาะประตู ทันใดนั้น เธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นภาพที่ไม่คาดคิด

หยางกั๋วเฉิง สามีของเธอ กำลังนั่งสนทนาอยู่กับ หลิวซิวฉีพี่ชายของเธอ ใบหน้าของทั้งคู่ดูเคร่งเครียด และเต็มไปด้วยความกังวล

"พี่ชาย!" หลิวซิวหยวนร้องออกไปด้วยความตกใจ "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนหน้าถึงทำหน้าเคร่งเครียดแบบนี้?"

หลิวซิวฉี หันมามองน้องสาว ก่อนจะถอนหายใจยาว "เจ้าสาม เขา..."

"เขา… เป็นอะไรไป?" คุณนายหยางรีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว

"เจ้าสามเขา... ไปปฏิบัติภารกิจลับ เพียงแต่ว่า... ตอนนี้พวกเราได้ขาดการติดต่อกับเจ้าสาม มาหลายวันแล้ว" หลิวซิวฉีกล่าว น้ำเสียงของเขาดูกังวลที่หลานชายหายตัวไป

"เมื่อเช้านี้พวกลูกน้องของเจ้าสามที่หนีรอดออกมาได้ มาแจ้งข่าวให้ค่ายทหารได้รับทราบ ทำให้พวกเรารู้ว่าเขาโดนพวกกบฏแอบซุ่มโจมตี...แล้วเจ้าสามก็ได้เข้าไปช่วยเหลือต่อสู้เพื่อให้พวกลูกน้องหนีรอดออกมาได้ ตอนนี้พวกลูกน้องของเจ้าสามยังติดต่อเขายังไม่ได้เลย" หยางกั๋วเฉิงอธิบายให้ภรรยาฟัง

"ไม่จริง!" หลิวซิวหยวน ร้องไห้น้ำตาไหล "มันไม่จริงใช่ไหม! เจ้าสามของฉันเป็นทหารที่เก่งที่สุด เขาไม่มีทางถูกฆ่าตายได้ง่ายๆ!"

"ใจเย็นๆ ก่อนน้องสาว" หลิวซิวฉี พยายามปลอบคนเป็นน้อง"ตอนนี้คนของพวกเรากำลังพยายามหาตามหาหลานชายอยู่ พี่ก็ได้แต่หวังให้เจ้าสามปลอดภัยก็เท่านั้น?"

"โอ้...ลูกสามของฉัน..." หลิวซิวฉีกอดน้องสาวไว้ด้วยความสงสาร "น้องสาวอย่าพึ่งร้องไห้นะ พวกเราจะพยายามตามหาเขา เราจะไม่ทิ้งเขาไว้อย่างแน่นอน"

"สามี..ฉันอยากรู้ว่าเจ้าสามไปปฏิบัติภารกิจนานแค่ไหนแล้ว?" หลิวซิวหยวนเอ่ยถาม น้ำตาของเธอเริ่มไหลริน

"ลูกสามออกไปปฏิบัติหน้าที่เกือบสองอาทิตย์ที่แล้ว..." หยางกั๋วเฉิงตอบภรรยา

"สองอาทิตย์?" หลิวซิวหยวนร้องเสียงหลง "นานขนาดนั้นแล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน?!"

ผมก็เพิ่งรู้ข่าวเมื่อวันนี้เช่นกัน..." หยางกั๋วเฉิงรีบอธิบาย "พวกลูกน้องเจ้าสามที่หนีรอดมาได้พึ่งมาแจ้งข่าวเมื่อเช้านี้..."

คุณนายหยางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ใบหน้าซีดเผือด เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ปลอดภัยดีหรือไม่

"เขาไปที่ไหน?" เธอถาม เสียงสั่นเครือ

"เขาได้รับภารกิจให้ไปปราบพวกกบฏ ที่เมืองจินหลง..." หยางกั๋วเฉิงตอบ "หน่วยของพวกเขาไปสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับกลุ่มกบฏที่ก่อกวนความสงบในบริเวณนั้น..."

"แล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกฉัน?" หลิวซิวหยวนร้องไห้ "ฉันเป็นแม่ของเขา! ฉันมีสิทธิ์ต้องรู้!"

หยางกั๋วเฉิงโอบกอดภรรยาของเขาไว้ พยายามปลอบโยนเธอ

"ผมขอโทษ..." เขาพูด "ผมไม่อยากให้คุณกังวล..."

"แต่ฉันก็กังวลอยู่ดี!" หลิวซิวหยวนสะอื้น "ฉันกลัวลูกจะเป็นอะไรไป..."

"เจ้าสามเขาเป็นเด็กที่เก่ง..." หยางกั๋วเฉิงพูด "ผมเชื่อว่าเขาจะต้องปลอดภัย..."

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดการพูดคุยของทั้งสอง

"เข้ามา!" หลิวซิวฉีตะโกน

ประตูดังเอี๊ยดเปิดออก ทหารหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

"ท่านครับ… ผมมารายงานการค้นหาผู้พันหยาง!" ทหารหนุ่มกล่าว "มีข่าวจากทหารที่ส่งไปตามหาผู้พันแล้วครับ!"

หลิวซิวหยวนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวัง

"ข่าวอะไรเหรอ?" คุณนายหยางเอ่ยถามทันที

"ทหารที่เราส่งไปได้ค้นหาตามผู้พันที่เมืองจินหลงตอนนี้ยังไม่พบร่องรอยของผู้พันเลยครับ คาดว่าผู้พันน่าจะหลบหนีออกไปนอกเมือง เดี๋ยวพวกเราจะกระจายไปตามหาที่หมู่บ้านต่างๆ เพื่อตามหาผู้พันอีกทีครับ"ทหารหนุ่มกล่าวรายงาน

หลิวซิวหยวนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวแรง

"สามี คุณต้องตามหาลูกชายเราให้เจอนะคะ"คุณนายหยางเอ่ยขึ้นกับผู้เป็นสามี เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความโศกเศร้า

หยางกั๋วเฉิงวางมือลงบนบ่าของภรรยาเบาๆ "ภรรยา...คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมสัญญา ผมจะตามหาลูกของเราให้เจอ เดี๋ยวคุณไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะ ถ้ามีข่าวเรื่องลูกของเราผมจะบอกคุณทันที" ผู้เป็นสามีเอ่ยปลอบภรรยา เขาพยายามกลั้นความกังวลไว้ภายในใจ

หลิวซิวหยวนพยักหน้ารับ ร่างกายอันอ่อนแรงของเธอลุกขึ้นยืน หยางกั๋วเฉิงพาเธอเดินไปส่งที่รถ

"ภรรยา...คุณดูแลตัวเองด้วยนะครับ" เขากล่าวกับเธออีกครั้ง ก่อนจะโบกมือลา

หลิวซิวหยวนมองตามร่างของสามีจนลับสายตา หัวใจของคนเป็นแม่เต็มไปด้วยความกังวล

....

หมู่บ้านไป๋เหอ

เมื่อหลินเสี่ยวเหยา เปิดประตูบ้านเข้ามา หญิงสาวเห็น หลินเสี่ยวหมิง น้องชายของเธอ กำลังรดน้ำต้นไม้ในสวนหลังบ้าน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความสุข

"น้องเล็กรดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วเหรอ?" ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ผมรดน้ำเสร็จแล้วครับพี่สาว" หลินเสี่ยวหมิงตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

"แล้วน้องเล็กทานข้าวเช้าหรือยัง?"

" ผมทานข้าวแล้วเสร็จแล้วครับ กับข้าวที่พี่สาวทำให้อร่อยทุกอย่าง"เด็กน้อยเอ่ยชมพี่สาว

"งั้นพี่สาวขอตัวไปทำกับข้าวให้สหายหยางก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราไปช่วยกันทำโรงเรือนไก่ต่อ"

"ได้ครับ"หลินเสี่ยวหมิงรับปากอย่างว่าง่าย

เมื่อหลินเสี่ยวเหยาเดินเข้าไปในครัว หญิงสาวกำลังคิดเมนูอาหารสำหรับผู้ป่วยที่เธอต้องดูแล

"วันนี้ต้มน้ำซุปไก่ใส่โสมกับเก๋ากี้ให้คุณตัวร้ายทานดีกว่า จะได้ช่วยบำรุงร่างกาย" เธอพึมพำกับตัวเอง

หญิงสาวหยิบวัตถุดิบออกมาจากห้างสรรพสินค้า พร้อมกับนำไก่สดมาล้างทำความสะอาด หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ใส่ลงในหม้อน้ำซุปที่เดือดพล่าน พร้อมใส่สมุนไพรจีนหลายชนิดลงไป เช่น โสม เก๋ากี้และอื่นๆ ตั้งไฟให้เดือดพล่าน กลิ่นหอมของสมุนไพรโชยมาแตะจมูก ชวนให้น้ำลายสอ

เวลาผ่านไปไม่นาน กลิ่นหอมของน้ำซุปไก่โชยมาทั่วบ้าน หลินเสี่ยวเหยาตักน้ำซุปใส่ชาม พร้อมกับเนื้อไก่ที่เปื่อยนุ่ม โรยหน้าด้วยผักชีฝรั่งสับละเอียด

เธอยกชามน้ำซุปร้อนๆ เดินไปที่ห้องที่คุณตัวร้ายนอนอยู่ ชายหนุ่มยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว จากการบาดเจ็บ

"สหายหยางทานอาหารได้แล้วค่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

หยางเฟิงลืมตาตื่นขึ้น เขาเห็นหลินเสี่ยวเหยายกถาดอาหารเข้ามาในห้อง

"คุณกลับมาแล้วเหรอครับ" พันตรีหนุ่มเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า

"คุณหิวไหมคะฉันต้องขอโทษด้วยที่มาช้า?" คนร่างบางรู้สึกเสียใจที่ต้องปล่อยให้คุณตัวร้ายหิ้วท้องรอ

"ไม่เป็นไรครับผมรู้ว่าคุณงานยุ่ง" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หยางเฟิงลุกขึ้นจากเตียง กลิ่นหอมของอาหารโชยมาแตะจมูก กระตุ้นให้ท้องของเขาร้องประท้วง เขายิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

"ขอบคุณนะครับที่เตรียมอาหารให้ผม แค่นี้ผมก็ซึ้งใจแล้วครับ" เขากล่าว

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณก็ทานให้มากๆ นะคะเดี๋ยวจะได้ทานยาต่อ" หลินเสี่ยวเหยาตอบกลับมา

หยางเฟิงตักซุปไก่ขึ้นมาจิบ น้ำซุปกลมกล่อม หอมกลิ่นโสมและเก๋ากี้ รสชาติอร่อยล้ำ

หยางเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเคร่งเครียดเมื่อเห็นน้ำซุปที่หลินเสี่ยวเหยาทำมีของแพงอย่างโสมและเก๋ากี้ เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงสงสัย

"โสมกับเก๋ากี้สหายหลินไปเอาที่ไหนมาครับ?"

หลินเสี่ยวเหยาทำหน้าไม่ถูก เธอก้มหน้าลงเล่นปลายนิ้ว ร่างบางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

หญิงสาวไม่รู้จะตอบคุณตัวร้ายยังไง เธออยากขยุ้มหัวตัวเองซะจริงๆ ที่เผลอทำพิรุธให้คนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าแอบจับได้อีกแล้ว

"ฉันไปเจอตอนไปขุดหญ้าแห้วหมูในป่าค่ะ" เธอแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

"ผมไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ ว่าคุณจะหาเจอในป่าง่ายๆ " หยางเฟิงพูดต่อ "โสมกับเก๋ากี้น่ะมันแพงมากนะ "

หลินเสี่ยวเหยาตอบชายหนุ่มแบบกระอักกระอ่วน "ฉันแค่โชคดีเท่านั้นค่ะ ป่าแถวนี้อุดมสมบูรณ์เลยมีสมุนไพรหายากอยู่มากมาย

หยางเฟิงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาของหญิงสาว ดูเหมือนว่าเธอจะมีความลับอะไรหรือเปล่า เขาสังเกตเห็นแววตาของเธอที่แฝงไว้ด้วยความกังวล

"สหายหลิน คุณมีอะไรปิดผมอยู่หรือเปล่า?" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หลินเสี่ยวเหยาส่ายหน้า "ฉันไม่มีอะไรปิดบังคุณทั้งนั้นค่ะ คุณรีบทานเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปจะหายร้อนจะไม่อร่อย" เธอพยายามหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจคุณตัวร้าย คนอะไรฉลาดเป็นกรด เขาไล่ต้อน..ทำเอาเธอไปไม่เป็นเลย

หยางเฟิงตักข้าวสวยเข้าปาก เขาเคี้ยวช้าๆ ดื่มด่ำกับรสชาติอันกลมกล่อมของน้ำซุป

"อร่อยมากครับ" เขาเอ่ยชม

หลินเสี่ยวเหยารู้สึกดีใจที่คุณตัวร้ายชอบอาหารที่เธอทำ แก้มของเธอแดงระเรื่อ รอยยิ้มของเธอปรากฏขึ้นบนใบหน้า

"ถ้าอร่อยคุณก็ทานเยอะๆ นะคะ"

หยางเฟิงตักข้าวอีกคำ ก่อนจะยื่นช้อนไปหาเธอ "คุณลองชิมดูสิ ผมอยากให้คุณลองชิมดู" ชายหนุ่มยื่นช้อนใส่น้ำซุปมาจ่อปากหญิงสาว

หลินเสี่ยวเหยารู้สึกลำบากใจที่จะต้องใช้ช้อนร่วมกับคุณตัวร้าย ใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมา ราวกับว่าแก้มของเธอจะระเบิดออกทุกวินาที

นี่มันอะไรกัน? จูบทางอ้อมชัดๆ!

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะอ้าปากงับช้อนที่ชายหนุ่มยื่นมา รสชาติของซุปนั้นอร่อยกลมกล่อม แต่หลินเสี่ยวเหยาแทบจะไม่รู้รส

คนร่างบางพยายามกลืนลงคอ ก้มหน้าก้มตาโดยไม่กล้าสบตาชายหนุ่มตรงหน้า บรรยากาศในห้องนอนเต็มไปด้วยความเงียบ

หยางเฟิงมองดูหญิงสาวที่หน้าแดง ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขารู้สึกพอใจกับปฏิกิริยาของเธอ มันช่างน่ารักเสียจริง ๆ

"สหายหลิน รสชาติเป็นอย่างไรบ้างครับ" เขาเอ่ยทักขึ้น

หลินเสี่ยวเหยาเงยหน้าขึ้นคุณตัวร้าย แก้มของเธอยังแดงระเรื่อ "รสชาติก็อร่อย กลมกล่อม ดีค่ะ เดี๋ยวคุณรีบทานข้าวให้หมดเดี๋ยวจะได้ทานยาต่อ" เธอรีบตัดบทก่อนที่เธอจะเขินไปมากกว่านี้

เมื่อหยางเฟิงทานข้าวเสร็จ หลินเสี่ยวเหยาหยิบยามาให้คนร่างสูงทาน "คุณก็ทานยานะคะ เผื่ออาการจะดีขึ้น"

"ขอบคุณนะครับ" เขารับยาจากร่างบาง ก่อนจะทานเข้าไปพร้อมกับน้ำอุ่น

"งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาดูคุณอีกทีตอนเย็นๆ"