Chapter12. ก็ข้าเป็นนก!

“เขาเป็นคนของข้า” เซียวเหรินพูดสั้นๆ ไม่ได้สนใจสีหน้าประหลาดใจของหลัววั่งและติงชุ่ย เขาปล่อยข้อมือของหลันหลันแล้วโน้มหน้าลงจ้องมองใบหน้าอ่อนหวานของหญิงสาว “เจ้าไปทำอะไรที่นั่น”

“พวกเขาบอกว่าจะไปแก้แค้น...ข้าเลยติดตามไปด้วย”

“เจ้ามีความสามารถอะไรถึงได้กล้าติดตามพวกเขาไป” ช่างโง่นัก! นางจะดวงดีได้สักกี่ครั้ง!

“มีซิ” นางยืนอวดด้วยความภูมิใจ “ข้ารู้จักใช้ก้อนหิน”

“ก้อนหิน?” ติงชุ่ย กับหลัววั่งพูดพร้อมกัน ทั้งสองยังไม่รู้ว่ามีเรื่องใดเกิดขึ้นจึงงุนงงกับคำพูดของ หลันหลัน  

เซียวเหรินขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้ารู้จักใช้ก้อนหิน”

“ก็ข้าเป็นนก!” นางยิ้มกว้างภูมิใจกับคำตอบของตนเอง  “ข้าเคย

เห็นผู้อื่นทำเช่นนี้มาก่อน” 

เซียวเหรินลอบถอนหายใจ การใช้วิธีสังหารเช่นนี้ เป็นวิธีของพวกมือสังหาร สถานที่ที่นางเคยอยู่ช่างอันตรายเสียจริง ไม่รู้ว่ากงเสวี่ยหลิงต้องประสบพบเจอเรื่องเลวร้ายใดมาบ้าง จึงจดจำวิธีทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้

“นายท่าน” จูเต๋ออี้เรียกเบาๆ เป็นเชิงเรียกสติของผู้เป็นนาย เซียวเหรินเพียงแค่ถอนหายใจหนักหน่วงแล้วหันไปพูดกับหลัววั่งและติ่งชุ่ย

“เจ้าทั้งสองรีบไปจากที่นี่ และจำไว้ว่าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องใดทั้งนั้น”

“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือขอรับ” หลัววั่งถามสีหน้างุนงง

“พวกเจ้าไม่รู้ย่อมปลอดภัยที่สุด” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าจะเดินทางไปที่อื่นสักระยะ”

“ทำไมถึงรวดเร็วเพียงนี้” ติงชุ่ยร้อนใจแต่ไม่กล้าถามมากนักด้วยรู้นิสัยของเซียวเหรินเป็นอย่างดี

“เดิมทีข้าไม่คิดรั้งอยู่ที่ใดนานอยู่แล้ว” เซียวเหรินยังคงน้ำเสียงราบเรียบเช่นทุกครั้ง

“แล้ว...หลันหลันล่ะเจ้าคะ” ติงชุ่ยเป็นกังวล แต่แรกนางไม่ชอบหลันหลันแต่ยามนี้นางสงสารและเห็นใจหญิงสาวคนนี้นัก ไร้ที่พึ่งและยังสติฟั่นเฟือนอีกด้วย

“นางจะไปกับข้า” เซียวเหรินตอบแล้วจ้องมองดวงตาสุกใสของหลันหลัน คำพูดของเขามักสั้นและห้วนเช่นนี้เสมอ

“แล้วท่านเซียวจะไปที่ใดขอรับ” หลัววั่งอดใจหายไม่ได้ แม้รู้อยู่แก่ใจเพราะเซียวเหรินมักพูดเสมอว่าเขาไม่อยู่ที่ใดนานนัก แต่ครั้งนี้เขาอยู่ที่นี่นานเกือบสามปีย่อมมีความผูกพันอยู่บ้าง

“หากใครถาม เจ้าจงบอกไปว่าข้าอยู่ที่เชิงเขาฝั่งตะวันออกที่ต้นโบตั๋นผลิบาน”

ทั้งสองไม่เข้าใจความหมาย แต่จดจำขึ้นใจ รีบหมุนตัวไปช่วยเซียวเหรินเก็บของใช้ที่จำเป็นแต่เซียวเหรินห้ามไว้ก่อน เพียงแค่สั่งให้ทั้งสองกลับมาใหม่ตอนเช้าและอธิบายยาสมุนไพรที่เขาจะทิ้งไว้ให้ทั้งสองนำไปใช้ตามที่เขาเคยเขียนรายการสอนทั้งสองบ้างแล้ว

หลันหลันได้ยินว่าเซียวเหรินจะพานางไปด้วย หัวใจก็พองโตอย่างประหลาด หญิงสาวยิ้มกว้างจนดูโง่งมทำเอาคนเห็นต้องส่ายหน้ากับท่าทางของนาง หลันหลันได้แต่ยกมือลูบหน้าอกของตนเบาๆ

‘คุณหนูเจ้าขา ท่านเซียวจะพาหลันหลันไปด้วย เช่นนี้หมายความว่า เขายินดีให้ข้ากลืนกินลมหายใจของเขาแล้วใช่ไหมเจ้าคะ’

            แม้ดับเทียนและปิดตานอนเรียบร้อยแล้ว แต่กระนั้นเซียวเหรินก็ยังคงมีประสาทสัมผัสยอดเยี่ยม เขารับรู้ว่าห้องนอนของตนในโรงเตี๊ยมเล็กๆ ถูกผลักบานประตูเข้ามาอย่างแผ่วเบา ฝีเท้านั้นย่องเข้ามาอย่างเงียบเชียบ หัวคิ้วของเขากระตุกเมื่อรู้ว่าเจ้าของฝีเท้าสะดุดเก้าอี้ เขาอยากเปิดเปลือกตาขึ้นมองแต่ยังข่มใจด้วยความอยากรู้ว่าคนที่ย่องเข้ามาจะทำอะไร

            มือเรียวงามยื่นมาผลักม่านมุ้งออก ใบหน้าอ่อนหวานโผล่เข้ามองจ้องมองคนที่หลับใหล นางเม้มปากอย่างครุ่นคิดก่อนพึมพำเบาๆ

            “ซือจื่อ....”

            หลันหลันเรียกอย่างเกรงใจ สีหน้าทุกข์ร้อนกังวลยิ่ง นางเรียกชื่อเขาอีกสองสามครั้งแต่ไม่เห็นอีกฝ่ายขยับตัว นางจึงก้มหน้าลงหมายใจจะประทับริมฝีปากตนกับริมฝีปากของเขา หลังจากเหตุการณ์ที่คฤหาสน์เสนาบดีหลี่ผ่านมาสามวันแล้ว นางและเขารวมทั้งชายหน้าตาดุดันไม่พูดไม่จานามจูเต๋ออี้  เดินทางโดยรถม้า เมื่ออยู่ในรถม้าเซียวเหรินเอาแต่อ่านตำรา ส่วนนางก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ กลอกตามองไปทางโน้นบ้าง ทางนี้บ้าง

 จูเต๋ออี้ไม่ใช่คนช่างเจรจา หลันหลันเคยพยายามชวนคุยแต่เขาไม่ปริปากพูดจาด้วย นางจึงอดคิดถึงหลัววั่งและติงชุ่ยไม่ได้ ยามค่ำคืนนางนอนในรถม้ากับเซียวเหรินที่แบ่งที่ให้นางได้เอนตัวลงนอนไม่ห่างจากเขามากนัก จนล่วงเข้าสู่วันที่สามของการเดินทางจึงพ้นเขตป่าเขาเข้าสู่เมือง จูเต๋ออี้จัดหาที่พักในโรงเตี๊ยมเล็กๆ แต่ดูสะอาดสะอ้านให้ นางจึงได้แยกห้องนอนกับเซียวเหริน

คราแรกนางคิดว่าตัวเองอ่อนเพลียเพราะการเดินทาง แต่นางก็มิได้ทำอะไรสักอย่าง นั่งๆ นอนๆ แอบหลับในรถม้า จนวันนี้แม้ได้กินอาหารอิ่มเต็มท้องแต่นางก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียแทบเดินไม่ไหว นางคิดทบทวนหลายตลบและคาดเดาว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะนางมิได้กลืนกินลมหายใจของเซียวเหริน ครั้งจะเอ่ยปากขอก็กลัวจะถูกดุเอา นางจึงแอบย่องเข้ามาในห้องนอนเพื่อกินลมหายใจของเขาสักเล็กน้อย ขอเพียงเล็กน้อยจริงๆ

หญิงสาวยื่นปากยาวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่เข้าใกล้มากเกินไป นางคิดเอาเองว่าขอเพียงได้ลมหายใจของเขาเล็กน้อยไม่ต้องแตะต้องร่างกายของเขาก็พอ ทว่าดวงตาที่ปิดสนิทอยู่กลับลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาสองคู่ประสานกันในความมืด กว่าหลันหลันจะรู้ตัวร่างของนางก็ถูกพลิกลงไปอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มแล้ว

“ซือ...จื่อ...” นางเรียกเขาเสียงแผ่ว “ท่าน...ท่านไม่ได้หลับอยู่หรอกหรือ”

“เจ้าเข้ามาทำอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงดุดันแต่นางกลับจ้องมองเขาไร้แววความหวาดกลัว

“ข้าแค่...แค่...”

“แค่?” เขาขมวดคิ้วมุ่น

“ข้า....” นางอ้ำอึ้ง แม้นางรู้ดีว่าเซียวเหรินเป็นคนจิตใจดีซ่อนใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย แต่นางก็ไม่ต้องการให้เขาโกรธ ไม่หรอก น่ากลัวเขาจะรังเกียจนางมากกว่า

“ถ้าเจ้ายังไม่พูด ข้าจะ...”

“ข้าแค่จะขอกลืนกินลมหายใจของท่าน” นางรีบพูดออกมารวดเร็วโดยไม่รอให้เขาพูดจบประโยค แต่คำพูดของนางทำให้คิ้วกระบี่ของเขาขมวดมุ่น

เซียวเหรินเห็นสีดวงตาสุกใสไร้เดียงสาของนางแล้ว ก็คิดว่านางคงไม่ได้ล้อเล่นเป็นแน่ นึกถึงเมื่อหลายวันก่อนที่พูดคุยกับนาง เขาไม่คิดจริงจังกับถ้อยคำของนางนัก แต่ไม่คิดว่าคืนนี้นางจะกล้าบุกปีนขึ้นเตียงของเขาเพียงเพราะคำสั่งสอนของป้าต๋าซูที่นางได้สนทนาในฝัน ชายหนุ่มระบายลมหายใจเบาๆ เป็นฝ่ายขยับตัวถอยห่างจากร่างหอมกรุ่น แต่เห็นนางยังนอนอย่างอ่อนแรงอยู่บนเตียงของเขา เซียวเหรินจำใจยื่นมือไปช่วยประคองร่างนางขึ้นนั่ง ทว่าร่างนั้นเยียบเย็นกว่าคนปกติและแทบไร้เรี่ยวแรงทำให้เขาต้องประหลาดใจ นางไร้แรงทรงตัวจึงได้แต่เอนพิงไปกับอกกำยำของเขา ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้หลังมือทาบหน้าผากแล้วเลื่อนมาจับชีพจรของนาง

ถึงขั้นนี้แล้ว นางไร้เรี่ยวแรงโต้ตอบ ไม่คิดว่าตัวเองอยู่ในสภาพตุ๊กตายัดนุ่นเช่นนี้

เซียวเหรินประหลาดใจกับอาการของนาง ตลอดการเดินทางไม่เห็นนางมีท่าทางเจ็บป่วยอันใด จู่ๆ ร่างกายของนางกลับเย็น แม้แต่ชีพจรก็อ่อนมาก

“เหตุใดเจ้าเป็นเช่นนี้” เขาเอ่ยถาม นางทำตัวไร้กระดูกทำให้เขาประคองใบหน้าของนางขึ้นเพื่อได้เห็นสีหน้าของนาง

“ข้า...ไม่ไหว...แล้ว”

นางเอ่ยเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน นางยังไม่อยากตายอีกครั้งจึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดโถมใส่อีกฝ่าย มุ่งหมายแค่ได้กลืนกินลมหายใจของเขาสักเล็กน้อย นางยังปรารถนาจะอยู่บนโลกนี้