Chapter11. เหตุใดนางจึงเป็นเช่นนี้ 

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ใช่ว่าไม่เคยพบคนเสียสติมาก่อน แต่ละคนล้วนมีเหตุการณ์กระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนักหน่วง การรักษาต้องบำรุงทั้งร่างกายและบำบัดทางจิตใจ เห็นรอยบอบช้ำทั้งใหม่เก่าตามผิวกาย เขาเชื่อว่านางต้องประสบเรื่องเลวร้ายมามาก คนที่นางติดตามเป็นถึงองค์หญิงแต่อยู่ในฐานะตัวประกันของแคว้น ฐานะความเป็นอยู่ไม่ดีนัก จักรพรรดิหมกมุ่นมัวเมาในกิเลสตัณหา ขุนนางฉ้อฉล ราษฎรอยู่อย่างยากลำบาก

เซียวเหรินรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวนอกห้อง ความโกลาหลเกิดขึ้น เขาไม่ได้สนใจเสนาบดีหลี่นัก เพียงแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่ ‘หลันหลัน’ เล่าเป็นความจริงมากน้อยเพียงใด จากบาดแผลที่เขาเห็นบนร่างของเสนาบดีหลี่นั้นตรงกับที่หลันหลันบอกเล่า เขาสูดลมหายใจลึกข่มโทสะ แม้ตัวเขาไม่ได้สนิทสนมคุ้นเคยกับกงเสวี่ยหลิง แต่กงอี้เทาเป็นสหายรักที่มักบอกเล่าเรื่องราวของน้องสาวที่ยอมเสียสละตัวเองเป็นตัวประกันของแคว้น นางถูกวางตัวเป็นหมากตัวหนึ่ง พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อให้โดดเด่นกว่ากงอี้เทา โคลงกลอนล้วนถนัด วาดภาพเขียนอักษรทำได้ยอดเยี่ยม กงอี้เทาผู้เป็นพี่ต้องข่มกลั้นแสร้งทำเป็นคนป่วยกระเสาะกระแสะเพื่อเคี่ยวกรำตนเป็นผู้นำปลดแอกจากฮ่องเต้ทรราช

แม้ส่งคนออกไปสืบข่าว แต่เขายังไม่ได้ข่าวกงเสวี่ยหลิง มิรู้ว่านางจะมีโอกาสรอดปลอดภัยหรือไม่ ส่วนหลันหลันนั้น เขาตั้งใจรอให้หญิงสาวเชื่อใจเขาก่อน เขาจึงค่อยลงมือรักษานาง

บานประตูเปิดออกแล้วตามมาด้วยร่างของบุรุษผู้หนึ่ง ชายผู้นั้นคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วรายงาน

“นายท่าน ตอนนี้ด้านนอกเกิดเรื่องขึ้น ผู้น้อยเห็นควรว่าเราควรใช้โอกาสนี้หลบออกไป”

“เกิดเรื่องใดขึ้น” เซียวเหรินถามด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจนัก เขาหมุนตัวเดินกลับไปที่ล่วมยาของตน แต่ชายผู้นั้นลุกขึ้นแล้วฉวยล่วมยามาถือไว้เอง เซียวเหรินเลิกคิ้วมองแววตาไม่พอใจนัก

“จูเต๋ออี้ หากยังเห็นข้าเป็นนายก็อย่าได้แตะต้องของสำคัญของข้าอีก”

“ผู้น้อยขออภัย เพียงแค่อยากช่วยนายท่านเท่านั้น”

“เอาเถอะ คณะละครเร่คงสนุกสนานกันมาก จึงได้เสียงดังโหยหวนเช่นนี้” เซียวเหรินก้าวเดินออกไปไม่เร่งร้อน ราวกับรู้เหตุการณ์ทุกอย่างดี

“เป็นเช่นที่นายท่านคาดคิด พวกเขาไม่ใช่คนจากคณะละครเร่ แต่เป็นกลุ่มคนที่ไม่พอใจในเสนาบดีหลี่ ลอบเข้ามาหวังทำร้ายเสนาบดีหลี่”

“กล้าแตะต้องขุนนางใหญ่ ช่างกล้าหาญนัก” เขากล่าวชมเชยพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ  “เตรียมการมาดี รู้จักใช้สมุนไพรนำไปเผาให้เกิดกลิ่นหอมกล่อมประสาท คราวนี้เป็นกลุ่มของผู้ใดเล่า”   

จูเต๋ออี้ที่คอยคุ้มกันให้เซียวเหรินชะงักเล็กน้อย คล้ายจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนใจก้มหน้านิ่ง แต่ทุกกิริยาของผู้อารักขานั้นอยู่ในสายตาของเซียวเหริน ชายหนุ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจึงมิได้ก้าวเท้าออกไปทางเดินเพื่อมุ่งหน้าออกจากคฤหาสน์ของเสนาบดีหลี่ แต่กลับเลี้ยวไปทิศทางที่จัดงานรื่นเริง  สายตาของเขาปะทะกับภาพความวุ่นวายเบื้องหน้า คนของเสนาบดีหลี่หลายคนหมดสติล้มพับอยู่กับพื้น บางคนที่ยังมีสติอยู่ก็ต่อสู้กับคนกลุ่มหนึ่งด้วยท่าทีอ่อนแรง เลือดสีสดกระเซ็นมาเปรอะรองเท้าของเขา เซียวเหรินยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อปิดจมูกของตน ขณะกวาดสายตามองเหตุการณ์เบื้องหน้า จูเต๋ออี้แตะมือที่กระบี่ของตนแต่เห็นปลายนิ้วมือของเซียวเหรินส่งสัญญาณห้ามไว้ก่อน เขาจึงได้แต่เตรียมพร้อมแต่ไม่ลงมือ ร่างใหญ่โตของชายคนหนึ่งก็กระโจนเข้ามา อีกฝ่ายดึงผ้าปิดครึ่งใบหน้าลงแล้วรีบเอ่ยขึ้น

“ท่านหมอเซียว”  

“ต๋าฟู่?” เขาจำได้ว่าชายคนนี้เป็นบุตรชายของท่านป้าต๋าซู เซียวเหรินหรี่ตามองอย่างประเมิน คนคนนี้มีเพียงพละกำลัง วรยุทธ์มิได้สูงส่ง เหตุใดถึงสามารถสังหารจัดการคนของเสนาบดีหลี่ได้ง่ายดายนัก

“ท่านรีบหนีเถิดขอรับ” ต๋าฟู่เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น “อีกประเดี๋ยวพวกเราจะเผาที่นี่ให้มอดไหม้ไปพร้อมกับเสนาบดีโฉดหลี่จุ้นโป๋”

‘พวกเรา’ เพียงสองคำทำให้เซียวเหรินเข้าใจได้ในทันทีว่าคนกลุ่มนี้คงตระเตรียมตัวมานานแล้ว  ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าควรพาตัวเองออกจากเรื่องวุ่นวายนี้ไปก่อน เขากลับได้ยินเสียงผู้ที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยชื่อ ‘หลันหลัน’

 “อะไรนะ นางยังไม่ออกมาจากห้องนั้นอีกรึ” ต๋าฟู่มีสีหน้าหนักใจ เขาไม่กล้าสบตากับเซียวเหรินได้แต่หมุนตัวแล้วก้าวยาวๆ ออกไป

แต่ไหล่ของต๋าฟู่ถูกคว้าไว้ก่อน

“ท่านหมอเซียว”

“หลันหลันอยู่ที่นี่รึ” เซียวเหรินไม่อาจสะกดความไม่พอใจนี้ได้ แล้วนางมาทำอะไรที่นี่?  

“ขอรับท่านหมอ นาง...นางขอติดตามมาด้วย”

“บัดซบ!” เซียวเหรินเผลอตวาดแล้วพุ่งตัวกระโจนไปอย่างรวดเร็ว ต๋าฟู่ได้แต่อ้าปากค้างไม่คิดว่าท่านหมอเซียวเหรินจะมีวิทยายุทธ์สูงส่ง เขากะพริบตาปริบๆ พอตั้งสติได้กวาดตามองชายอีกคนที่ติดตามท่านหมอเซียวออกมาด้วยกลับหายวับราวภูตผี

ในห้องส่วนตัวของเสนาบดีหลี่ ร่างกายเหี่ยวย่นเสื้อผ้าหลุดลุ่ย หญิงสองคนซ้อนอยู่ด้านหลังใช้ผ้าผืนหนึ่งมัดคอเสนาบดีหลี่โดยทั้งสองช่วยกันดึงชายผ้าคนละด้าน หญิงสาวอีกคนสวมชุดหญิงชาวบ้านแต่ปล่อยเส้นผมสยายเฝ้ามองความตายที่คืบคลานเข้ามาทุกขณะ

“เจ้า...เจ้า...ตายไปแล้ว...”

ดวงตาของเสนาบดีปูดโปน เส้นเลือดในตาแตกจนดวงตาแดงก่ำ คำพูดสุดท้ายยังพูดไม่จบร่างนั้นก็กระตุกแล้วแน่นิ่งไปในที่สุด  หญิงสาวสองคนมั่นใจแล้วว่าชายผู้นั้นตายสนิทแล้วจึงปล่อยผ้าที่มัดรอบคอออก หินก้อนหนึ่งร่วงจากผ้าผืนนั้น หากสังเกตดีๆ จะรู้ว่าหินก้อนนั้นอยู่ในผ้าที่มัดรอบคอของเสนาบดีหลี่ ก้อนหินกดที่ลูกกระเดือกพอดีทำให้หญิงสาวทั้งสองมอบความตายให้เสนาบดีหลี่อย่างง่ายดาย

หินก้อนนั้นกลิ้งหล่นมากระทบเท้าของหญิงสาวราวเรียกสติ แต่ยังไม่ทันที่นางจะขยับตัว ไหล่ของนางก็ถูกมือของเซียวเหรินจับไว้ทำให้นางเอี้ยวตัวหันไปมอง ดวงตาสุกใสกะพริบปริบๆ เหมือนเรียกสติตัวเองครู่หนึ่งก่อนเผยรอยยิ้มสดใสท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและความตาย

“ซือจื่อ”

เซียวเหรินอยากตำหนินาง แต่สายตาของนางที่จับจ้องเพียงเขาทำให้เขารู้สึกว่านางมอบทุกความเชื่อใจ ไว้ใจ ให้กับเขา จนหลงลืมไปว่าเวลานี้มีผู้อื่นอยู่ด้วย

“รีบออกไปจากที่นี่!เร็ว!”

หญิงสาวในชุดนางรำเร่งให้ทั้งคู่ออกไปจากห้องนี้ ครู่หนึ่งต๋าฟู่วิ่งตามเข้ามา เซียวเหรินไม่มีเวลาจะพูดคุยสอบถามเรื่องราวทั้งหมด เขาจับข้อมือของหลันหลันแน่นออกแรงเพียงเล็กน้อยก็ดึงร่างนางเข้ามาแนบอกแล้วรีบวิ่งออกไป 

หลันหลันรู้สึกคุ้นภาพกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ครั้งนั้นคุณหนูอุ้มนางวิ่งหนีโดยมีคนโฉดชั่ววิ่งไล่ตาม แต่ครั้งนี้มือของเซียวเหรินประคองนางไว้พานางออกวิ่งโดยที่เบื้องหลังมีความตายของคนชั่วเหล่านั้น  หัวใจของนกน้อยพลันสงบลงอย่างประหลาด นางติดตามต๋าฟู่มาสมทบกับคนอื่นๆ ที่ปลอมเป็นคณะละครเร่เข้ามาแสดงในคฤหาสน์ของเสนาบดีหลี่ จุดอ่อนของเสนาบดีหลี่คือหลงใหลเสพกามา เมื่อเอาหญิงงามมายั่วยวนจึงเผลอละเลยความปลอดภัย นางเพียงให้คำแนะนำกับต๋าฟู่เรื่องการใช้สมุนไพรกล่อมประสาทและก้อนหินที่อยู่ในผ้ารัดคอเท่านั้น นางได้แต่ยืนนิ่งๆ ให้ชายคนนั้นเห็นใบหน้าของคนที่คิดว่าตายไปแล้วจ้องมองอย่างพรั่นพรึง 

เซียวเหรินไม่ได้สนใจใครอื่น เขาไม่สนใจว่าคนเหล่านั้นจะหลบซ่อนที่ใด เขามุ่งหน้าพาหญิงรับใช้ของกงเสวี่ยหลิงกลับที่พักของเขาเท่านั้น แม้จะมืดแล้วแต่หลัววั่งและติงชุ่ยยังรออยู่ ด้วยกังวลถึงความปลอดภัยของหลันหลันและท่านหมอเซียว ทว่าเมื่อเห็นเซียวเหรินจูงมือหลันหลันกลับเข้ามา ทั้งสองก็ถอนหายใจโล่งอก แต่ยังไม่ทันไรก็เห็นชายอีกคนปรากฏตัวราววิญญาณจนติงชุ่ยตกใจหลบไปอยู่ด้านหลังหลัววั่ง