Chapter13. ไม่ไหวแล้ว

เซียวเหรินผงะไปเล็กน้อย ใบหน้างดงามยื่นมาประกบริมฝีปากของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว สองมือจับไหล่นางหมายจะผลักออก  ทว่าไอเย็นที่ส่งผ่านเสื้อผ้าที่นางสวมทำให้เขาชะงัก  และกลายเป็นนั่งนิ่งให้นางประกบริมฝีปากเช่นนั้น มือใหญ่นั้นค่อยๆ เลื่อนลงมาจับที่ข้อมือของนาง ไม่สนใจว่าจะเหมาะสมหรือไม่ เขาเลื่อนปลายแขนเสื้อของนางขึ้นเพื่อสัมผัสผิวกายของนาง เพียงเวลาครู่เดียวร่างกายของนางอุ่นขึ้น ชีพจรกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ดวงตาของเขาจับจ้องใบหน้าของนางเก็บทุกรายละเอียดแม้จะมีเพียงแสงสลัวจากจันทราที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ทว่าสีหน้าอิ่มเอมของนางนั้นกลับปรากฏชัดเจน 

เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกลับฟื้นเป็นปกติแล้ว หญิงสาวก็ผละจากริมฝีปากบางแล้วยกมือทาบที่หน้าอกด้านซ้าย คล้ายสำรวจว่าหัวใจของตนยังเต้นดีอยู่ หญิงสาวลืมตาขึ้นแล้วดีดตัวลงจากเตียงของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณซือจื่อ!”

เซียวเหรินเห็นท่าทางสดใสไม่ใช่คนใกล้ตายของนางแล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้ รีบยื่นมือไปคว้าข้อมือของนางพลิกจับชีพจรอีกครั้ง น่าประหลาดนักที่ชีพจรของนางกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง  

นี่นางต้องกลืนกินลมหายใจของเขาจริงๆ งั้นหรือ

หากจะกล่าวว่าเขาถ่ายลมปราณให้นางก็มิถูกต้อง เขาไม่รู้สึกอะไรสักนิด ร่างกายของเขายังปกติดีทุกอย่าง มิรู้สึกมีสิ่งใดพร่องลงไปแต่อย่างใด หากจะกล่าวว่านางอุปาทานคิดไปเองกับบทสนทนาคุยกับคนตายในความฝันนั้น เช่นนั้นนางจะสามารถควบคุมอุณหภูมิของตนเอง ทั้งชีพจรและการเต้นของหัวใจได้อย่างนั้นหรือ? หากเป็นเช่นนั้นจริง ควรนับเป็นยอดฝีมือในยุทธภพ เมื่อตระหนักได้ในความคิดนี้เขารีบเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว ตั้งแต่เขา ‘เก็บ’ นางขึ้นมาจากน้ำ เขาไม่เห็นวี่แววว่านางมีวรยุทธ์แม้แต่น้อย ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ของนางนั้น ชวนให้เขาสับสนยิ่ง

“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยเป็นอย่างนี้หรือไม่” เขาถาม หรี่ตามองนางอย่างพิเคราะห์

“หมายถึงเป็นเช่นเมื่อครู่ใช่หรือไม่” นางถามกลับแล้วกลอกตาไปอย่างขบคิดแล้วรีบเอ่ยขึ้น “ตั้งแต่ฟื้นได้สติในร่างนี้ ข้าก็เป็นเช่นนี้แหละ”

“ก่อนหน้านี้เล่า ตอนที่เจ้ายังไม่ตกน้ำ”   

“หมายถึงตอนที่ข้ายังเป็นนกหงส์หยกนะหรือ?” นางแย้มยิ้ม “นอกจากเป็นนกอัปลักษณ์แล้ว ข้าไม่ค่อยเจ็บป่วยอะไรเลย มีเป็นหวัดบ้างนิดหน่อย ท้องเสียสามสี่ครั้ง อ้อ! บาดเจ็บถูกรังแกนี่นับด้วยหรือไม่”

“ถูกรังแก? เจ้าถูกรังแกได้อย่างไร” มิน่าเล่า ตามเนื้อตัวนางจึงมีรอยแผลและรอยบอบช้ำมากมายนัก

แม้เจ็บปวดแต่นางก็ยังคงยิ้ม

“บางครั้งคนพวกนั้นทำร้ายคุณหนูไม่ได้ ก็มารังแกที่ข้าผู้เป็นนกแทนนะสิ”

“เจ้าไม่เสียใจหรือที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะผู้อื่น”

“ผู้อื่นที่ไหนกัน” นางย่นจมูกใส่ “คุณหนูเป็นผู้มีพระคุณของข้า แท้จริงนางถูกกลั่นแกล้งมากกว่าข้าเสียอีก หลายครั้งที่นางปกป้องข้าจนตัวเองต้องเจ็บไปด้วย หากข้าสามารถแบ่งเบาความเจ็บปวดแทนคุณหนูได้ ข้ายินดียิ่ง แต่ข้าผู้เป็นเพียงนกน้อยอัปลักษณ์ทำสิ่งใดไม่ได้เลย”

“เหตุใดเจ้าเรียกตัวเองว่านกอัปลักษณ์”

“ก็ข้าอัปลักษณ์จริงๆนี่ ไม่เช่นนั้นคงมีคนซื้อข้าไปแล้วและไม่ต้อง

ถูกทิ้งขว้างให้อดอยากจนต้องหลบหนีออกไปหากินเอง แล้วเจอเจ้าแมวนั่นไล่ล่าจนมาพบท่านหรอก”

หลันหลันออกจะประหลาดใจเล็กน้อย ปกติเซียวเหรินไม่ค่อยพูดจากับนางด้วยซ้ำ แต่เอาเถิด เห็นแก่ที่เขายอมให้นางกลืนกินลมหายใจต่ออายุให้ นางยินดีตอบทุกคำถาม 

เซียวเหรินลุกขึ้นจากเตียง ก้าวเดินไปหยุดยืนเบื้องหน้าหญิงสาว นางคือสาวใช้ข้างกายกงเสวี่ยหลิง น้องสาวคนเดียวของกงอี้เทาสหายรักของเขา ชะตากรรมของกงเสวี่ยหลิงตอนนี้ก็ไม่รู้เป็นเช่นไร แม้เขาจะส่งคนออกสืบข่าวแต่ยังไร้วี่แวว กงเสวี่ยหลิงแม้เป็นตัวประกันแต่ก็มีฐานะเป็นองค์หญิง นางหายไปเช่นนี้กลับไม่มีข่าวใดหรือมีใครออกตามหา ทว่าข่าวการเสียชีวิตกะทันหันของเสนาบดีหลี่กลับเป็นที่พูดถึงยิ่งกว่า แน่นอนว่าไม่ผู้ใดพูดความจริงว่าเสนาบดีฉ้อฉลผู้นั้นตายด้วยน้ำมือราษฎรที่เริ่มไม่พอใจการปกครองของฮ่องเต้ ข่าวที่ปล่อยออกมาจึงมีเพียงว่าเสนาบดีหลี่เสียชีวิตด้วยโรคปัจจุบันและไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ที่ไฟไหม้นั้นด้วย

“หลันหลัน”

“เจ้าคะ” นางยืดอกพร้อมรอยยิ้มรอฟังถ้อยคำของเขา

“หากครั้งหน้าเจ้าจะ...กินลมหายใจของข้าอีก ให้บอกข้าก่อน อย่าเข้ามาเช่นนี้อีก”

“ข้ากินลมหายใจท่านได้จริงๆหรือ!” นางไม่อาจเก็บความดีใจนี้ไว้ได้ ร่างเล็กกระโดดไปเกาะแขนของเซียวเหรินแล้วเขย่าไปมา เกรงว่าเขา

ละเมอไม่ตั้งใจพูด ช่วงเวลาสั้นๆ เขารู้สึกคล้ายเห็นใบหน้านี้มาก่อน หรือเขากับนางจะเคยพบกันมาแล้วจริงๆ

เซียวเหรินมองมือเล็กๆ ที่เขย่าแขนของเขา นางเข้าใจสายตาของเขาจึงค่อยๆ ปล่อยมือออก ดวงตาเปี่ยมความหวังของนางทำให้เขาต้องพูดย้ำอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เชื่อคำพูดของเขา

“ได้ แต่ต้องจำเป็นจริงๆ เท่านั้นและไม่ให้ผู้อื่นเห็น”

“ได้” นางพยักหน้าขึ้นลง แต่ปลายนิ้วของเซียวเหรินเชยคางน้อยๆ ของนางไว้

“เลิกพยักหน้าขึ้นลงได้แล้ว”

“ก็ข้าเป็นนกนี่” นางแลบลิ้นยิ้มทะเล้น แต่เห็นสีหน้าเรียบนิ่งของเขาไร้รอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะ นางก็หุบยิ้มลงจะพยักหน้าเพื่อบอกว่า ‘เข้าใจ’ ก็ทำไม่ได้เพราะปลายนิ้วของเขาเชยคางนางไว้อยู่ นางฝืนตัวเองไม่ให้พยักหน้าหงึกๆ เช่นทุกครั้งแล้วพูดเสียงใสออกมาแทน

“ข้าเข้าใจแล้วซือจื่อ”

“แล้วก็เลิกเรียกข้าว่าซือจื่อด้วย” เขาดุนางด้วยสายตา “ข้าเคยบอกแล้วว่า...”

“ก็ท่านบอกว่าห้ามเรียกต่อหน้าผู้อื่นมิใช่หรือ” นางรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน แต่นึกได้ว่าตัวเองทำเสียมารยาทก็หุบปาก “ข้า...ข้าทราบแล้วท่านเซียว”

ความจริงเขาไม่ใช่คนเรื่องมากหรือต้องการให้ใครเรียก ‘ท่านเซียว’ แต่นางเอาแต่เรียกเขา ‘ซือจื่อ’ ตลอดเวลา แต่จะว่าไป นางก็เรียก  ‘ซือจื่อ’ เมื่ออยู่กับเขาตามลำพังไม่มีผู้อื่น   

หรือเขาพลั้งปากอนุญาตให้นางเรียกเขาด้วยชื่อนี้จริงๆ

“เอาละ เจ้ากลับไปนอนได้แล้ว รุ่งเช้ายังต้องเดินทางกันอีก” เขาปล่อยมือจากปลายคางของนาง ผิวกายนุ่มละมุนจนเขาเผลอถูปลายนิ้วไปมา

“ซือ..เอ่อ...ท่านเซียว เรากำลังกลับเข้าเมืองหลวงใช่ไหมเจ้าคะ”

“เจ้ารู้หรือ?”    

หลันหลันจะพยักหน้าแต่นึกได้ฝืนตัวเองสุดกำลังก่อนเอ่ยออกมา “เจ้าค่ะ”

“ใช่ แต่ไม่ต้องกลัวไป เราเข้าเมืองหลวงแต่ไม่ได้ส่งเจ้ากลับเข้าวัง”

“ข้าเชื่อใจท่าน” นางยิ้มกว้างออกมา แต่คำพูดของนางทำให้เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง

“เจ้าเชื่อใจคนง่ายเช่นนี้หรือ?”

หลันหลันส่ายหน้าไปมาแล้วคลี่ยิ้มอ่อนหวาน “เพราะเป็นท่าน ข้าจึงเชื่อใจ”

‘เพราะเป็นท่าน ข้าจึงเชื่อใจ’

ถ้อยคำของนางกระทบจิตใจของเขา นานเหลือเกินที่เขาไม่ได้ยินใครให้ความสำคัญกับตนเองเช่นนี้

“เพราะคุณหนูบอกว่าท่านเป็นคนดี”

เซียวเหรินอ้าปากเหมือนจะพูดแต่เปลี่ยนใจ เขาไม่เคยพบกงเสวี่ยหลิง แม้จะรับรู้เรื่องของนางจากกงอี้เทาและจางซงหยวนเสมอ นางเองก็อาจจะรับรู้เรื่องราวของเขาจากปากของจางซงหยวน แต่ไม่คิดว่าจางซงหยวนจะยกย่องเขาจนทำให้หญิงสาวคนหนึ่งหลงรักเขาได้

“กลับไปนอนห้องเจ้าได้แล้ว”

หลันหลันพยักหน้าหงึกๆ แต่เมื่อนึกขึ้นได้นางก็แลบลิ้นยิ้มทะเล้นรีบหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว 

“จูเต๋ออี้” เซียวเหรินเอ่ยเสียงไม่ดังนัก เพียงครู่เดียวบานหน้าต่างก็เปิดออกพร้อมกับร่างของบุรุษในชุดดำเข้ามาคุกเข่าข้างเดียวเบื้องหน้าชายหนุ่ม

“ขอรับนายท่าน”

“อีกกี่วันเราจะถึงหมู่ตึกนกยูงทอง”

“หากไม่มีเรื่องใดอีกสองวันจะถึงที่หมายขอรับ”

“เจ้าไม่ได้ยินอะไรใช่ไหม”