ตอนที่ 2 ลืมเลือน

          “พี่เซนท์จะพาหนูไปไหนเหรอคะ” โมนิก้ามองแฟนหนุ่มอย่างสงสัย เขาพาเธอออกมาหลังจากจบงาน

          “ไปดินเนอร์ครับ” ชายหนุ่มหันมาบอกพร้อมส่งยิ้มไปให้แฟนสาว เซนท์เป็นชื่อที่ท่านแม่ตั้งให้เขา ส่วนเฟลิกซ์เป็นชื่อทางการ เขาชอบให้เธอเรียกเขาด้วยชื่อเล่นที่แม่ตั้งให้มากกว่า วันนี้เขาเลือกที่จะขับรถเองเพราะอยากอยู่กับเธอให้นานที่สุด ก่อนที่เขาต้องออกไปทำสงคราม  ใช่แล้ว สงครามระหว่างมหาอำนาจ ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะมันส่งผลโดยตรงต่อดวงดาวสีน้ำเงินแห่งนี้

          “พี่มีอะไรจะบอกหนูมั้ย สีหน้าพี่ไม่ค่อยดีเลย” โมนิก้าจับท่าทางแปลกๆของคนรัก ที่แสดงผ่านทางสีหน้าได้  จึงเอียงคอถาม เพราะปกติเขามีอะไรก็จะบอกเธอ

          “พี่แค่คิดว่าเมื่อไรเราจะได้แต่งงาน พี่อยากให้เราอยู่ใกล้กันตลอดเวลา”  เฟลิกซ์ยังไม่บอกความจริง แต่สิ่งที่เขาพูดออกไปก็มาจากใจเขาจริงๆเช่นเดียวกัน

          “หูย พูดแบบนี้หนูก็เขินแย่สิคะ เดี๋ยวก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่ด้วยเลยนี่” โมนิก้าเขินหน้าเดง ก่อนจะพูดกลบเกลื่อนทีเล่นทีจริง แม้จะเอะใจว่านี่อาจไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริง แต่ก็ไม่เป็นไร เธอเชื่อมั่นในตัวเขา เพราะตลอดที่คบกันซึ่งก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว คนรักไม่เคยทำให้เธอเสียใจเลย

          “หึหึ แบบนั้นก็ดีสิครับ” ชายหนุ่มตอบรับพร้อมส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้แฟนสาว จนอีกฝ่ายเม้มปากหันหน้าหนีอย่างเขินอาย

          “ถึงแล้วคนสวย ลงมาได้แล้ว”  เฟลิกซ์เปิดประตูรถพร้อมจับมือแฟนสาวลงมายังสถานที่พิเศษที่เขาเตรียมไว้ให้

          “ที่นี่คือ...”  โมนิก้าตาโต มองรอบๆอย่างตะลึง ที่นี่เป็นโดมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้

สวยมาก

         “นี่เป็นสถานที่ที่พี่สร้างมันให้หนู ชอบไหม”  เฟลิกซ์จับมือแฟนสาวพาเดินไปยังศาลาตรงกลางทุ่งดอกไม้นานาชนิด

          “ให้หนูหรอ...” หญิงสาวพูดทวนคำอย่างเหม่อลอย ทึ่งในความสามารถของคนรัก ทั้งที่เป็นดาวสีน้ำเงินที่เธออาศัยอยู่แท้ๆแต่กลับไม่รู้เลยว่ามีสถานที่พิเศษแบบนี้อยู่ด้วย อย่างที่เคยบอกไปด้วยมลพิษทางอากาศทำให้พืชพันธุ์ และอาหารสด เช่น ผักต่างๆมีราคาที่สูงมากเนื่องจากการวิธีการปลูกที่ยาก แต่นี่แฟนของเธอกลับปลูกดอกไม้ให้เธอทั้งสวน

          “หึๆ พี่ตั้งใจให้เป็นของขวัญวันครบรอบ 3 ปี ของเรา แต่เกิดความล่าช้านิดหน่อยทำให้เลยวันครบรอบเรามาตั้ง 2 เดือนกับอีก 15 วัน พี่ขอทะ...อุ้บบ”  ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวกระโดดกอดชายหนุ่ม เธอรู้ว่าเขากำลังเอ่ยขอโทษ จึงใช้ปากปิดคำพูดอีกฝ่ายไว้ เริ่มแรกเฟลิกซ์ชะงักเล็กน้อยไม่นานก็จับใบหน้าสวยของคนรักให้รับจูบอันร้องแรงจากเขา ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใครท่ามกลางดอกไม้ที่ปลิวไสว

          ผลัก !

          “อะ แฮ่กๆ มะ ไม่ต้องขอโทษเลยค่ะ หนูต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ หนูชอบมาก แฮ่ก ๆ”  โมนิก้าผละออกมาเนื่องจากคล้ายกำลังขาดอากาศหายใจ จนแฟนหนุ่มหัวเราะขึ้นมากับท่าทีไร้เดียงดานั่น จูบกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วเธอก็ยังแบ่งลมหายใจไม่เป็น จนครูสอนแบบเขาชักอยากดึงปากสีชมพูระเรื่อนั่นมาสอนอีกรอบ

          “ครับ ทานข้าวกันเถอะ ก่อนที่พี่จะกินหนูแทน”  เฟลิกซ์หันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่อยู่ไกลออกไปเนื่องจากไม่อยากขัดจังหวะ ไม่นาน อาหารปรุงสุกหลากหลายก็ทยอยลำเลียงเข้ามา

          “พี่เซนท์พูดจาทะลึ่ง !” โมนิก้าแขวะคนรักที่พูดเรื่องนี้ออกมาได้น่าตาเฉย แม้เราจะคบกันมานานแต่มากสุดที่เขาทำก็แค่จับมือ กอดกับจูบ ไม่เคยล่วงเกินโดยที่เธอไม่เต็มใจเลย เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าความคิดของชายหนุ่มที่พยายามข่มไว้ให้ลึกสุดใจทุกครั้งคือเมื่อเข้าใกล้เธอเขาจำเป็นต้องซ่อนอารมณ์ปรารถณาไว้เพราะกลัวกระต่ายน้อยตื่นตกใจกลัว รอเขาจัดการเรื่องทุกอย่างและพอวันแต่งงานมาถึงก่อนเถอะ เขาจะขย้ำให้ไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลย หึหึ

          “ง่ำๆ”

          “อร่อยไหมครับ” เฟลิกซ์ถามหญิงสาวที่เคี้ยวจนแก้มตุ่ยน่าเอ็นดู เหมือนเธอจะหิวมาก

          “อร่อยค่ะ เมื่อเช้าหนูได้กินแค่แคปซูลอาหารเอง เพราะตื่นสาย” 

          “งั้นกินเยอะๆครับ” เฟลิกซ์ตักอาหารที่เธอชอบให้ ซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่ปฏิเสธ เขาตักอะไรให้ทานก็ทานจนหมด

          “ขอบคุณค่ะ”

          “ว่าแต่ที่ตื่นสายไม่ใช่เพราะกำลังสร้างสิ่งประดิษฐ์ใหม่หรอกนะ” ชายหนุ่มเงียบไปสักพัก พอเห็นเธอเริ่มอิ่มจึงเอ่ยถามขึ้น รู้ดีว่าเธอชอบทดลองสร้างสิ่งใหม่ๆ

“พี่เซนท์รู้ใจหนูที่สุด ใช่ค่ะ หนูกำลังสร้างเอไอนักรบ” หญิงสาววางช้อนลงเพราะเธออิ่มแล้ว หญิงสาวจิบน้ำก่อนเริ่มเอ่ยเล่าสิ่งที่เธอกำลังสร้าง อย่างไม่คิดจะปิดบังแฟนหนุ่ม พร้อมบอกสรรพคุณของมันและชายหนุ่มก็เป็นผู้ฟังที่ดี และอดทึ่งในตัวคนรักไม่ได้ ขนาดแค่ฟัง เขายังรับรู้ถึงสิ่งที่เธอกำลังสร้างว่ามันสุดยอดแค่ไหน เมื่อนึกถึงผลลัพธ์หากมันสร้างเสร็จ คงดีไม่น้อยหากมันได้ไปโลดแล่นในสนามรบ จะเป็นประโยชน์อย่างมาก ช่วยให้คนล้มตายน้อยลง

          โดยเฉพาะสงครามที่กำลังจะมาถึง

          “พี่เซนท์คะ...

          “…”

          “พี่เซนท์ !!”

          “เอ่อ ครับ” ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวที่บัดนี้กำลังทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ เพราะคิดว่าเขาไม่ฟังสิ่งที่เธอกำลังเล่า

          “พี่เหม่ออะไร”

          “พี่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย แต่พี่เห็นด้วยกับสิ่งที่หนูกำลังสร้างนะ หากลุงโรเบิร์ตมาได้ยินคงภูมิใจในตัวหนูมาก” เฟลิกซ์เอ่ยในสิ่งที่เขาคิด นั่นทำให้สีหน้าของโมนิก้าดีขึ้น

          “คิกๆ ถ้าหนูสร้างเสร็จจะเอาให้พี่กับปะป๊าดูคนแรกๆเลย” หญิงสาวหัวเราะออกมาเมื่อคิดถึงสีหน้าตกตะลึงของคนทั้งสอง เมื่อได้เห็นสิ่งที่เธอสร้าง พลางพูดอย่างมีความสุข ทว่าใจคนฟังกลับห่อเหี่ยว เพราะคิดตรงกันข้าม เขาคงไม่มีโอกาสได้ดูสิ่งประดิษฐ์สุดล้ำนี้คนแรก เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าสงครามที่กำลังจะมาถึงนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร และหากเขาโชคร้ายไม่ได้กลับมา...

          เฟลิกซ์รู้นิสัยแฟนสาวดีว่าเธอต้องรอเขา หรืออาจถึงขั้นดื้อดึงขอตามไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเธอคงจะต้องอยู่ไปกับความเสียใจ น้ำตาของคนรักเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุดในชีวิต ชายหนุ่มเหม่อมองรอยยิ้มสวยงามของหญิงสาว เธอเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าน้ำตา

          คิดได้แบบนั้นเขาจึงตัดสินใจทำบางอย่าง

          “พี่ขอโทษ...”

          “ขอโทษทำไมคะ” โมนิก้าที่กำลังยิ้มอยู่ถึงกับหุบยิ้มเมื่อจู่ๆคนรักพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนเธองุนงง กับท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขา

          “สิ่งที่พี่จะทำหลังจากนี้ เมื่อวันหนึ่งหนูรู้ความจริง หนูอาจจะโกรธพี่ แต่ให้รู้ไว้ว่าพี่รักหนูมาก”

          “มะ หมายความว่ายังไง” โมนิก้าเริ่มยืนขึ้น ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เธอจะต้องเคลียห์เรื่องที่คนรักปิดบังเอาไว้ให้ได้

          “…”

          “อาจจะเจ็บหน่อย แต่ตื่นมาก็จะดีขึ้น” 

          “นี่พี่...อึก !”

          ฟุบ

          “พี่สัญญาว่าจะกลับมา พร้อมกับความทรงจำระหว่างเรา”  ชายหนุ่มรับร่างคนรักที่สลบไปแล้ว เขาจุมพิตครั้งสุดท้ายทั้งน้ำตา ยาที่เขาฉีดให้เธอเป็นยาลบความทรงจำแค่เฉพาะกับเขา เธอจะลืมเลือนเสมือนว่าเขาไม่เคยมีตัวตนในชีวิตเธอมาก่อน หากโชคดี สงครามจบไวเขาสัญญาจะกลับมาขอเธอแต่งงาน ทำให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในโลก

         รอหน่อยนะโมนิก้า