ตอนที่ 7 หาของป่าครั้งแรก

          “เงินอันใด ไม่มีหรอกขอรับ” เจียหมิงตอบกลับอย่างเหนื่อยใจ ขนาดแยกบ้านมาแล้วยังมิวายตามมาไถเงินถึงหน้าบ้าน

          “แล้วแกเอาเงินที่ไหนไปซื้อน้ำนมจากสะใภ้เหลียง มีคนเห็นว่าแกจ่ายไปหลายเหมา” หลี่จ้านหญิงวัยกลางคนยืนชี้นิ้วด่าลูกเลี้ยงเสียงดัง หนอย แล้วบอกไม่มีเงิน ลูกจางหมิ่นของนางไปเห็นมันเอาเงินให้ฝั่งนั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางมาขอเงินดีๆจากนังเหมยลี่ แต่นังนั่นกลับปฎิเสธต้องยื้อยุดอยู่นาน นางได้มาเพียงไม่กี่เหมา มาทราบเรื่องภายหลังว่าพอนางกลับไป นังเหมยลี่ก็คลอดทันที

         มีอย่างที่ไหน นางอุตส่าห์ช่วยเหลือให้ที่ซุกหัวนอนทั้งที่มันไม่มีญาติมิตร ใช้งานนิดๆหน่อยกลับเป็นลมเป็นแล้ง หึ สมน้ำหน้า หมาป่าตาขาว อกตัญญูแบบนี้ก็สมควรตายๆไปซะ

          “จำเป็นต้องบอกด้วยหรือขอรับ ส่วนเงินนั่นเป็นเงินที่ข้าซื้อน้ำนมให้เหลียนเอ๋อร์”  เจียหมิงขมวดคิ้วเริ่มไม่พอใจ แค่เรื่องที่บ้านใหญ่เป็นสาเหตุให้เมียเขาคลอดก่อนกำหนดยังไม่ได้สะสาง เจีงหมิงคิดถึงตอนที่เขาบากหน้าไปขอซื้อนมจากคนในหมู่บ้าน ไม่มีหญิงพึ่งคลอดบุตรคนใด นอกจากสะใภ้เหลียงที่ช่วยเหลือ แต่ด้วยความรู้นิสัยบ้านนั้นดีเลยไม่ได้ขอเปล่า จ่ายเงินไป 3 เหมา แต่สะใภ้เหลียงนางแอบให้น้ำนมมาเพิ่มเพราะรู้สึกสงสารเหลียนฮวา

          “แล้วที่แกบอกข้าว่าไม่มีเงิน !” หลี่จ้านไม่ยอมแพ้ ยังไงวันนี้นางก็ต้องเอาเงินจากมันมาให้ได้

          “ไม่มีเงินสำหรับให้คนอื่น  กลับไปซะเถอะขอรับ ก่อนจะแจ้งทางการข้อหาบุกรุก” เจียหมิงตัดสินใจขั้นเด็ดขาด ไม่มีทางยอมบ้านหลักกดขี่อีกต่อไปแล้ว ตลอดระยะเวลาที่อาศัยบ้านนั้นมาตั้งแต่เด็ก หลังจากมารดาเสีย ไม่กี่ปีต่อมาบิดาได้พาหลี่จ้านเข้าบ้าน ซึ่งนางมีลูกติดมาด้วยชื่อจางหมิ่น ปัจจุบันอายุ 17 และซิงอี 15

          ตอนนั้นทั้งเจียหมิงและเหยาฉือยังเด็ก ดีใจกระโดดโลดเต้นที่จะมีมารดาแบบเด็กบ้านอื่นแล้ว แม้จะเป็นมารดาเลี้ยงก็ตาม ทว่าดีใจได้ไม่นาน นิสัยแท้จริงหลี่จ้านเริ่มออก ต่อหน้าพ่อชาง นางขยันทำงานบ้าน ทำกับข้าวไว้ให้ พอลับหลังเด็กตระกูลหลี่ทั้งสองกลับถูกใช้งานเยี่ยงทาส งานทุกอย่างที่นางเคยทำมักจะโยนมาให้พวกเขา

ลูกๆของนางยังชี้นิ้วสั่ง ทั้งคู่จึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม ไม่ปริปากบ่น จนกระทั่งนางจ้านคลอดบุตรชายให้บิดาคนหนึ่งชื่อเจียวลู่ ปีนี้ 8 หนาว จากนั้นนางก็ทำตัวเป็นใหญ่ในบ้าน เงินหาได้ทุกเหรียญต้องเข้ากองกลาง แต่คนหากลับมีเพียงเจียหมิงกับเหยาฉือที่ได้เงินจากการล่าสัตว์

ส่วนพ่อเฒ่าชางที่ป่วยกระปอดกระแปดก็ทำไร่ ทำนา บ้านหลี่แม้จะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ยากจนเนื่องจากมีที่ทางที่ชางชุนและภรรยาเดิมนั่นคือแม่ของเจียหมิงและเหยาฉือสร้างด้วยกันมาหลายแปลง โชคดีช่วงชางชุนมีชีวิตอยู่ ตอนหลี่เจียหมิงขอแยกบ้าน เขาได้แบ่งที่ดินให้ลูกชายคนรอง หลังจากนั้นไม่นานชางชุนได้เสียจากอาการป่วยรุมเร้า

          “หนอย !”

          ระหว่างนั้นเองเหลียนฮวาที่ชะเง้อหูฟังมาตั้งแต่ต้น คิดว่าต้องทำบางอย่างช่วยท่านพ่อให้หลุดพ้นจากการปะทะกับผู้หญิงปากร้าย   

          “อุแว้ อุแว้” เหลียนฮวาตะโกนร้องเสียงดังลั่น สามบ้าน แปดบ้าน ไม่ได้ยินให้มันรู้ไป

          “เหลียนเอ๋อร์...” เจียหมิงได้ยินบุตรสาวร้องจึงทิ้งทุกอย่างรีบเข้าไปในบ้าน ไม่ได้มองสีหน้าไม่พอใจของนางจ้าน ส่วนต้นเหตุของเรื่องเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่สนใจก็ตะโกนด่าแข่งกับเสียงเด็กทารก แต่หูของเจียหมิงกลับได้ยินแต่เพียงเสียงเด็กน้อยเท่านั้น

          นางจ้านเมื่อรู้ว่าทำอะไรเจียหมิงไม่ได้ เหลือบไปเห็นไก่ป่า 2 ตัวที่เจียหมิงนำกลับมาจึงยิ้มเจ้าเล่ห์ นางหยิบไก่ป่าพร้อมเดินออกไปพร้อมบุตรสาวอย่างอารมณ์ดี

          “มาแล้วๆ ตื่นแล้วหรือลูก” เจียหมิงวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาบุตรสาว ก่อนจะเข้าไปก็แวะล้างมือให้สะอาด เกรงว่านางจะเป็นอะไร หน้ากลมๆแดงก่ำ น้ำมูกไหลอย่างน่าสงสาร เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าเบาๆอย่างทะนุถนอม

          “แอ้ !” เหลียนฮวาเมื่อพบหน้าบิดาก็หยุดร้องไห้ทันที มิวายคลี่ยิ้มหวานอย่างเอาใจขัดกับหน้าที่แดงเนื่องจากตะเบ่งเสียงร้องไห้

          “เป็นอันใด หรือว่าร้องไห้เพราะไม่เห็นพ่อหรือ” เจียหมิงใช้เสียงสอง เสียงสามคุยกับบุตรสาว พอได้เห็นรอยยิ้มหวานของเด็กน้อย ใจขุ่นมัวจากเรื่องเมื่อครู่ คล้ายได้รับการเยียวยา

          “จริงสิ พ่อล่าไก่ป่าได้มา 2 ตัว อีกสักพักจะเอาไปขาย เอาเงินมาซื้อนมให้หนู” เจียหมิงทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ พูดอวดกับลูกก่อนจะรีบวิ่งไปดูหน้าบ้านเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขาเผลอวางไก่ป่าสองตัวไว้ เสียงของแม่เลี้ยงก็เงียบลง คาดว่าน่าจะกลับไปตั้งแต่เขาเดินเข้าบ้าน

          ทว่าพอไปถึงกลับต้องผิดหวัง เมื่อไก่ป่าที่เขาล่าได้หายไป ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ทันที แม่เลี้ยงขโมยไก่ไปแล้ว พลันรู้สึกโกรธจนต้องกำหมัดแน่น เมื่อไรเขาจะหลุดพ้นจากคำว่ากตัญญูเสียที ที่ผ่านมาก็ยอมนางมาตลอด ทั้งเงินที่หามาได้ตอนอยู่บ้านหลักเขาก็ไม่ได้เอาออกมาสักเหรียญเดียว

          เจียหมิงโกรธมากแต่พอคิดว่าทำอะไรไม่ได้ ป่านนี้ไก่ป่าคงไม่เหลือแล้ว จึงเดินคอตกเก็บผักป่าที่หามาได้ไปไว้ในครัว

          “เจียหมิง เจียหมิง” เจ้าของชื่อหลุดจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากรั้วไม้เก่าๆของบ้าน

          “พี่ใหญ่ เข้ามาด้านในก่อนขอรับ” เจียหมิงเดินออกมาพบพี่ใหญ่ พี่ชายคนเดียวของเขา  พี่ใหญ่เป็นชายร่างสูง ผิวคล้ำแดด หน้าตานับว่าคมคาย ทั้งที่ตอนนี้อายุ 20 แต่ยังไม่ได้ออกเรือน เพราะไม่มีเงินค่าสินสอด  ส่วนเงินกองกลางมีหรือแม่เลี้ยงจะยอมให้ หลังจากแยกบ้านก็มีเพียงพี่ใหญ่คนเดียวที่คอยช่วยเหลือ ล่าสัตว์ หาของป่ามาฝากหลายครั้ง

          “ไม่เป็นไรข้ามาไม่นาน เมื่อครู่ข้าเห็นท่านแม่ถือไก่กลับมา ข้าคิดว่าน่าจะเป็นของเจ้า นี่เป็นไก่สองตัวจากที่บ้าน ถึงจะตัวไม่ใหญ่เท่า แต่ข้าขอนำมาคืนให้” เหยาฉือมองน้องชายคนรองอย่างสงสารระคนเห็นใจ หลังจากสูญเสียเหมยลี่ เจียหมิงต้องรับหน้าที่ดูแลเด็กอีกคนหนึ่ง  นึกถึงแม่เลี้ยงของเขาก็อดระอาใจไม่ได้ นับวันนางยิ่งร้ายกาจ ครั้นจะแยกบ้านออกไปเชกเช่นเจียหมิงก็เกรงว่าจะเป็นที่ครหาเพราะเป็นบุตรคนโตมีหน้าที่เลี้ยงดูบิดามารดา หากแต่บิดาเสียไปแล้ว จึงเหลือแค่นางที่เป็นแม่เลี้ยง

          “ท่านจะไม่มีปัญหาภายหลังหรือพี่ใหญ่”  เจียหมิงเอ่ยเป็นกังวล ด้วยรู้นิสัยนางจ้านดี

          “ไม่หรอก ถึงมีข้าก็คิดว่าข้าแก้ปัญหาได้ เจ้าเอาไปเถอะ มันเป็นของเจ้า”

          “ขอบคุณขอรับ” เมื่อได้ยินเหยาฉือพูดเสียงหนักแน่น ก็คลายกังวลไปบ้าง ยินดีรับไก่สองตัวนี้มา เพราะอย่างไรเขาก็ต้องนำไปแลกเงินเพื่อซ้ำน้ำนมให้บุตรสาว ทั้งที่เขาแยกบ้านออกมาแล้ว ทว่าพี่ใหญ่ต้องคอยมาช่วยเหลือตลอด เจียหมิงเก็บบุญคุณนี้ไว้ในใจ ต่อไปถ้าพี่ใหญ่มีเรื่องลำบากหรือมีอยากให้ช่วย เขายินดีจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่

          “เสียดายวันนี้ข้าต้องกลับแล้ว ฝากบอกหลานสาวด้วยนะ วันหลังลุงจะมาหาใหม่พร้อมของรับขวัญ” เหยาฉือพูดอย่างละอายใจ ทั้งที่นางเป็นหลานสาวคนแรก กลับไม่มีของขวัญดีๆมอบให้

          “อย่าได้เกรงใจเลยพี่ใหญ่ ส่วนบุตรสาวไว้ข้าจะบอกนางให้แน่นอน”  เจิยหมิงรู้ว่าอีกฝ่ายคงอยากมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมอบให้เหลียนฮวา แม้จะอยากบอกว่าไม่จำเป็นแต่ถ้าเป็นความตั้งใจของพี่ชาย เขาก็ไม่ขัดข้อง  อย่างน้อยก็มีท่านลุงของนางที่ยังรักและเอ็นดู

        

          3 เดือนผ่านไป

          “ฮวาเอ๋อร์ วันนี้พ่อจะขึ้นเขาหน่อยนะ” เจียหมิงบอกลูกสาวที่นอนดูดนิ้ว ตาแป๋ว กะว่าหากเด็กน้อยนอนหลับแล้วจะขึ้นเขาไปหาของป่า กับดักที่ทำไว้คราก่อนยังไม่มีเวลาไปดู เนื่องจากต้องเลี้ยงดูลูกเล็ก

เจียหมิงมักจะพูดคุยกับเหลียนฮวาเสมอ แม้อีกฝ่ายจะเป็นเด็กทารก ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นดวงตากลมโตของบุตรสาวที่มองมาอย่างตั้งใจฟังคล้ายเข้าใจ ทำให้เขาอยากเล่าเรื่องหรือพูดคุยกับลูก

          นับจากวันนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาหลายเดือน เขาที่พอทำใจจากการจากไปของเหมยลี่ได้แล้ว ทุกครั้งจะนึกเสมอว่านางไม่ได้ไปไหนไกล นางจะอยู่ภายในใจของเขาและลูก โตขึ้นเขาจะบอกให้เหลียนฮวารู้เองว่ามารดารักนางมากขนาดไหน

เจียหมิงมองบุตรสาวตัวอ้วนถ้วนจากวันแรกขึ้นมากโข หน้าตาชัดขึ้น เป็นส่วนผสมลงตัวของทั้งเขาและแม่ของนาง ปากนิด จมูกหน่อย แพขนตายาวล้อมรอบตากลมโต นัยน์ตาดำขลับ แขนขาเป็นมัด เหมือนก้อนซาลาเปา อีกทั้งยังรู้ความมาก เลี้ยงง่าย ไม่เคยงอแงให้เหนื่อยเลย กินนมเสร็จ พอเขาอุ้มพาดบ่าให้นางเรอออก ตามคำแนะนำของหมอผู้เฒ่าจากนั้นก็นอนหลับทันที

          “แอ้ แอ้” เสียงเด็กทารกดังขึ้น คล้ายบอกว่าวันนี้อย่างไรก็ไม่ยอม จะขอตามไปด้วย

          “เจ้าตามพ่อไปไม่ได้ มันอันตราย” เจียหมิงแสร้งเอ่ยดุไม่จริงจัง ไม่รู้ว่าบุตรสาวหมายความแบบนี้หรือไม่ แต่ด้วยความช่างคุยของเขาเลยตีความไปแบบนั้น

          “แอ้ !” เหลียนฮวาได้ยินนางจึงเถียงกลับ ยกแขนเป็นปล้องขึ้นคล้ายบอกว่าไม่เป็นอันใด นางแข็งแรงมาก เจียหมิงเห็นก็ใจอ่อนระทวยในความน่ารักของบุตรสาว ช่างรู้ความเหลือเกินลูกเอ้ย

          “ต่อให้ลูกทำตัวน่ารักน่าชัง พ่อก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ” แม้ภายในจะเริ่มหวั่นๆเต็มที

          “แอ้ ฮะ ฮึก”  แบบนี้ต้องใช้ท่าไม้ตาย แสร้งบีบน้ำตาให้บิดาเห็นใจ มืออวบๆก็คว้ามือใหญ่มากุมแก้มป่องไว้ น้ำตาเม็ดโตๆไหลลงมาเหมือนสั่งได้

          “อึก อะแฮ่ม จะไปกับพ่อมิใช่หรือ หยุดร้องก่อน พ่อยอมแล้ว”  เจียหมิงถึงกับสะอึกในท่าทางของลูก จะบอกว่าเขาเป็นบิดาที่แพ้น้ำตาของบุตรสาวก็ไม่แปลกนัก  สุดท้ายจึงยินยอมให้นางไปด้วย

          “ฮี่ๆ คิกๆ” พอได้ยินประโยคนั้นน้ำตาของบุตรสาวตัวน้อยก็หยุดดั่งใจสั่ง หันมายิ้มหวานให้ มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ เจียหมิงใช้นิ้วเขี่ยแก้มซาลาเปาของหนูน้อย

          “ฮึบ อยู่นิ่งๆในนั้นนะ” เจียหมิงสวมชุดที่หนากว่าปกติให้ลูก เนื่องจากอากาศด้านนอกเริ่มหนาว มองดูดีๆคล้ายเกี๊ยวตัวอ้วนขาว เหลียนฮวากลายร่างเป็นหมีโคอาล่าอยู่ในตะกร้าหวายด้านหลังผู้เป็นบิดา โผล่ออกมาเพียงหน้ากลมๆ

          “แอะ!” รับคำไม่เต็มเสียงนัก เนื่องจากอากาศที่หนาว  เมื่อเริ่มปรับตัวได้เด็กน้อยมองบิดาเดินขึ้นเขาเงียบๆ พอเดินมาได้สักระยะ จู่ๆเหลียนฮวาที่มองซ้ายทีขวากลับตาโต ร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น ในโลกเดิมของนางมันเป็นสิ่งล้ำค่าเชียวนะเพราะความหายาก

          “ว่าไงลูก” เจียหมิงจดจ่อกับการหาผักป่า เหลียวหลังไปมองบุตรสาว

          “แอ้ งื้อ” เจ้าตัวอวบดีดดิ้นดีใจ ดวงตากลมโตจ้องบางอย่างบนพื้นดินพลางน้ำลายไหลเยิ้ม ‘เธอไม่ได้อยากมีสภาพแบบนี้เลย แต่เด็กทารกมันควบคุมร่างกายลำบาก’

         “โอ้ ฮวาเอ๋อร์หิวแล้วหรือ แต่เจ้าสิ่งนั้นมันกินไม่ได้นะลูก” เจียหมิงที่มองท่าทางของบุตรสาวก็คาดเดาว่านางน่าจะหิว จึงหยิบขวมนมในย่ามส่งให้ ทว่านางกลับส่ายหน้าไม่สนใจ สายตาจ้องหัวมันที่โผล่พ้นจากพื้นไม่ยอมละไปไหน ใช่แล้ว เจ้าสิ่งนั้นที่บุตรสาวเขาสนใจเป็นหัวมันที่ไม่มีใครกินกันเพราะเคยมีคนนำมันมากินแล้วผื่นขึ้นเต็มตัว ชาวบ้านจึงบอกต่อๆกันว่ามีพิษ