ตอนที่ 13 ตัดสินใจ

          “มะ ไม่จริงใช่ไหม” ซูเหวินคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นพลันน้ำตาไหล มันหลอกพวกเขาว่าวิ่งตามหลัง แท้จริงแล้วกลับวิ่งไปดักด้านหน้า ตอนนี้ชาวบ้านคนอื่นๆคง...

          “เราไม่ได้ยินเสียงร้อง อาจจะเป็นเลือดของสัตว์ตัวอื่นก็ได้” โม่โฉวกำหมัดแน่น รู้สึกสะเทือนใจเมื่อตอนที่เห็นเลือดก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น เนื่องจากทิศทางที่มันยืนอยู่เป็นทางที่ชาวบ้านวิ่งไป แต่ยังฝืนเปล่งเสียงพูดเพื่อปลอบใจทุกคนรวมถึงตนเอง

          โฮกกก

          เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามลั่น มันมีความคิดเป็นของตัวเอง สิ่งที่มันชอบคือเหยื่อที่เป็นมนุษย์ เพราะมนุษย์ทำให้มันต้องมีสภาพแบบนี้...

          เดิมทีมันเป็นสิงโต ได้ตายลงไปแล้วจากการล่าของพวกทหารชั่ว ทว่าคนที่พวกมนุษย์เรียกว่าหมอผีกลับชุบชีวิตมันกลับมา และทดลองกับร่างกายนี้สารพัด ถลกหนัง ผ่าร่าง เอาเขาของสัตว์ชนิดอื่นมาเย็บติดกับหัว ศักดิ์ศรีเจ้าป่าที่มันทะนงตัวมาตลอดไม่มีเหลือ มันแค้นมนุษ์ที่ทำกับมันแบบนี้ จนอยากกระชากร่างและฆ่าให้ตายอย่างทรมาน แต่ความเป็นจริงมันกลับทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย

          วันแล้ววันเล่าได้แต่นอนนิ่งๆจากการถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา เพื่อรอความตาย  แม้จะสูญเสียความรู้สึกทางร่างกาย แต่แลกมาด้วยกับมันมีความนึกคิด  นับวันความกระหายเลือดสดๆยิ่งเพิ่มขึ้น  จนเกือบจะควบคุมร่างกายไม่อยู่ บางครั้งพวกทหารเผลอ มันหลุดออกจากพันธนาการมาได้ แต่ก็โดนตามจับกลับไปอยู่ดี จนกระทั่งวันหนึ่งโชคเข้าข้าง  เจ้าหมอผีวิปริตออกไปทำภารกิจด้านนอกหลายวัน มันใช้โอกาสนี้หลบหนีออกมายังป่าบนภูเขา ทว่ากลิ่นเลือดทำให้มันกระหายการฆ่า เผลอลงมือฆ่าสัตว์ในป่าจนหนีหายไปหมด ทว่าสิ่งที่มันอยากฆ่ามากที่สุดคือมนุษย์ ผู้ที่ทำให้มันมาอยู่ในสภาพสมเพชแบบนี้

          และในที่สุดมันก็พบมนุษย์กลุ่มหนึ่ง คราแรกมันตั้งใจฆ่าทุกคน แต่พอสบตากับมนุษย์ผู้หนึ่ง ที่เป็นสมาชิกหนึ่งในนั้น ทำให้มันชะงักงัน หวนคิดถึงมันในอดีตเมื่อเห็นดวงตาอีกฝ่าย สายตาที่ไม่เกรงกลัวคู่ต่อสู้ที่เก่งกว่า  สายตามุ่งมั่นที่อยากจะมีชีวิตรอด

          มันตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกมนุษย์ผู้นี้เป็นคู่ต่อสู้และผู้ที่จะปลิดชีพมัน  มันหยุดคิดแผน รอเหยื่อให้ชะล่าใจ พอได้เวลาลงมือ มันจึงวิ่งตามกลุ่มชาวบ้านที่วิ่งนำหน้ามันไป และอ้อมไปดักหน้าไว้ ฝืนหักห้ามตนเอง ทำแค่กัดแบบยั้งแรงเพื่อถ่วงเวลา  เพราะต้องการให้แค่บาดเจ็บจนไม่สามารถมายุ่งกับการต่อสู้ของมันได้  แล้วก็วิ่งกลับมายังกลุ่มชายคนที่มันเลือกอยู่

          แฮร่!

          “ชะ ช่วยด้วย” จางหมิ่นก้าวขาไม่ออก ได้แต่ร้องให้คนที่เหลือช่วยตน ซึ่งทุกคนก็เกิดอาการขาแข็งยืนนิ่งไม่ต่างกัน

          “อะ เอาอย่างไรต่อดะ ดี จะ เจียหมิง” ซูเหวินพูดตะกุกตะกักถามสหายคนสนิทที่นับว่าเป็นมันสมองของกลุ่มอยู่ตอนนี้

          “มันจ้องมาที่ข้า หากข้าขยับตัวมันจะส่งเสียงขู่ทันที” แสงไฟจากคบเพลิงทำให้เห็นสัตว์ประหลาดตรงหน้าอย่างชัดเชน แล้วมันก็กำลังจ้องมองเขาไม่ละสายตาเลยเช่นกัน

          “จะ จริงด้วย” ซูเหวินมองตามสายตามันพบว่าที่สหายพูดเป็นความจริง ทว่าทำไมเขารู้สึกว่าสายตาของมันมองสหายของเขาอย่างท้าทายมากกว่าจ้องจะฆ่า

          “เจ้าใช้โอกาสนี้พาลุงโม่และจางหมิ่นออกไปจากที่นี่ ไปเรียกทางการมาซะ” เจียหมิงพูดในขณะไม่ละสายตาไม่จากมัน ทำเหมือนกับว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหันมองอย่างอื่นเพียงเสี้ยววิ จะเป็นการเปิดศึกขึ้นทันที

          “ตะ แต่ว่าเจ้า…”  ซูเหวินยังคงเป็นห่วงเพื่อน

          “ข้าจะไม่ตายจนกว่าจะพบลูกสาวข้าหรอก ไปซะ”  เจียหมิงยืนหยันอย่างหนักแน่น ในเมื่อมันสนใจเพียงแค่เขา เขาก็จะไม่ปล่อยโอกาสหลุดไป อย่างน้อยต้องมีคนรอดเพื่อไปบอกเรื่องราวกับทางการและชาวบ้านที่เหลือ

          “เอาตามที่เจียหมิงว่าเถอะ” โม่โฉวแม้จะไม่เห็นสีหน้าเจียหมิง แต่น้ำเสียงเด็ดขาดของอีกฝ่ายบ่งบอกว่าได้ตัดสินใจแล้ว

          “พะ พาข้าไปที”  จางหมิ่นร่ำร้องเสียงสั่น เขากลัวจนไม่มีแรงจะเดิน ชายวัยกลางคนเข้าไปดึงแขนซูเหวินให้มาช่วยลากตัวจางหมิ่นด้วยกัน อดที่จะเหลือบมองเจ้าสัตว์ประหลาดไม่ได้ สายตามันจ้องแค่เจียหมิงไม่ละไปไหน พวกเขาช่วยกันลากตัวของจางหมิ่นออกมาพร้อมทั้งมองเจียหมิงอย่างเป็นห่วงไปจนสุดสายตา

          ‘ข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้แน่นอน เจียหมิง’ โม่โฉวและซูเหวินได้ตั้งปนิธานกับตนเองในใจ

          “เอาล่ะ ทีนี้คงเป็นเรื่องของเจ้ากับข้าแล้ว”

          แฮร่ กรร มันส่งเสียงคล้ายอยากจะพูดคุยด้วย แต่สิ่งที่เจียหมิงเห็นนั้นกลับเป็นภาพสัตว์ประหลาดกำลังแยกเขี้ยว น้ำลายหยดลงพื้น

          กรอบบ

          ฟุบ

          เจียหมิงลองก้าวไปทางซ้าย สัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ก้าวตาม เขาได้แต่งุนงงเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี

          “โฮกกก” มันส่งเสียงคำรามลั่น ประกาศว่ามันพร้อมสู้แล้ว นั่นทำให้เจียหมิงเริ่มสอดส่องสายตามองดูรอบๆหาอาวุธป้องกัน ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดพอที่จะนำมาเป็นอาวุธได้เลย พลันสายตาเหลือบไปเห็นท่อนไม้ที่พอจะใช้ได้ แต่ก็ไกลออกไป เขาจึงตัดสินใจเอาย่ามไปไว้ด้านหลัง เพื่อง่ายต่อการวิ่ง แต่พอจับมันกลับพบบางอย่างแปลกๆอยู่ข้างใน เขาลองหยิบออกมาแล้วมองอย่างงุนงง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยพบเห็นมาก่อน รูปร่างของมันคล้ายท่อนไม้กึ่งกระบอง แต่มีน้ำหนักเบากว่ามาก มีด้ามจับคล้ายดาบ

          เจียหมิงหยิบออกมาเพราะอย่างน้อยก็มีอาวุธติดมือ แม้จะไม่รู้วิธีใช้มันก็ตาม

          กรรภ์

         ฟึบ

          ร่างของมันพุ่งเข้ามารวดเร็วหมายกระชากร่าง เจียหมิงรีบเบี่ยงตัวหลบ ทว่าก็ไม่พ้นทำให้หัวไหล่โดนกรงเล็บของมันเข้าจังๆ เขาไม่ยอมเจ็บตัวฟรีจึงฟาดอาวุธประหลาดในมือกลับไป  

         ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรอดกลับไปหาบุตรสาวให้ได้

ความอยากมีชีวิตรอดทำให้เขาเผลอกำอาวุธในมือแน่น จนไปโดนปุ่มบางอย่างก่อนที่เขาจะฟาดมันโดนตัวเจ้าสัตว์ประหลาด

          เปี๊ยะๆ 

         แฮร่

         “อึก”  เจียหมิงกุมบาดแผลที่คาดว่าคงเหวอะหวะไม่น้อย เลือดไหลซึมอาภรณ์เนื้อหยาบจนเปียกชุ่ม มองของในมือด้วยสีหน้าตกใจ เสียงแปลกๆจากเจ้าอาวุธนี่ดูน่ากลัวไม่น้อย อีกทั้งตอนที่ฟาดลงโดนผิวของมันเมื่อกี้ หากตาไม่ฟาดเขาเห็นมันสะดุ้งและนิ่งไปชั่วครู่

         เจ้าสัตว์ประหลาดก็ไม่ให้เขาตกใจได้นาน มันพุ่งตัวเข้าโจมตีอีกรอบ เจียหมิงจึงลองทำแบบเดิม พบว่าครั้งนี้พอเขาเอา เจ้ากระบอง (แอบตั้งชื่อเอง) ฟาดลงบนผิวมันนานขึ้น ตัวมันชะงักไปนานกว่าเดิม

        กรรภ์

         เจ้าสิงโตหัวเสีย มันกระโจนใส่เป้าหมายอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งได้กลิ่นเลือดมันเริ่มคุมสติไว้ไม่อยู่  เจียหมิงได้แต่หลบเป็นพัลวัน ทั้งพ้นบ้างไม่พ้นบ้าง ได้บาดแผลมาเพิ่ม เพราะยามค่ำคืนแสงเริ่มหดหาย

         เจ้าอาวุธนี่ทำได้เพียงยื้อเวลาเท่านั้น เขาเริ่มหมดแรง

         “แฮ่กๆ” 

         แฮร่

         เจ้าสัตว์คล้ายสิงโตที่สติใกล้หมดลงเช่นกัน มันไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ หากพวกมนุษย์ชั่วที่ทำการทดลองมันมาพบเข้า มันต้องกลับไปยังขุมนรกนั่นอีก มันมองอีกฝ่ายที่สภาพร่อแร่ ทว่าดวงตาเด็ดเดี่ยว ทั้งสองสบตากันนิ่งคล้ายเข้าใจตรงกันว่าฉากต่อไปจะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย เจียหมิงตัดสินใจว่าจะโจมตีกลับ สภาพของเขาใกล้จะหมดแรงเต็มที ได้แต่เดิมพันกับอาวุธที่ทำให้เขารอดชีวิตได้มาถึงตอนนี้ครั้งสุดท้าย ก่อนจะลงมือกดปุ่มที่เขาเผลอไปโดนอีกครั้ง เจ้าสิงโตคำรามลั่นพร้อมหลับตายามเห็นสิ่งแปลกประหลาดในมือมนุษย์คนนี้แปรเปลี่ยนเป็นคมดาบ

         ดาบงั้นหรือ ในที่สุดสิ่งที่มันรอคอยก็มาถึง

         โฮกกกกก

         ฉั๊วะ

         ตุ้บบบ

         “จะ จบสักที อึก”  เจียหมิงทรุดตัวลงพื้นอย่างหมดแรง เขามองคอของเจ้าสัตว์ประหลาดที่โดนกระบอง เอ่อ ตอนนี้น่าจะเปลี่ยนเป็นดาบฟันเข้าที่คอ ซึ่งมันหลุดออกอย่างง่ายดายแทบไม่ต้องใช้แรง  หากเป็นดาบทั่วไปคงน่าจะไม่ง่ายเพียงนี้ ช่างเป็นอาวุธประหลาดโดยแท้ แล้วมันเข้ามาอยู่ในย่ามได้อย่างไรกัน ไม่ว่าอย่างไร มันคือสิ่งที่ช่วยชีวิตเขา

         ช่วงสุดท้ายเห็นมันหลับตา ภาพนั้นไม่ใช่คล้ายสิ่งที่ยอมจำนน เหมือนกับเป็นช่วงเวลาที่มันรอคอยมากกว่า เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิด ยังดีที่มีแสงไฟจากคบเพลิงที่อยู่ห่างออกไป ต้องรีบกลับไปยังหมู่บ้าน ป่านนี้บุตรสาวคงร้องไห้งอแงแล้ว