ตอนที่ 18 แผนร้ายเริ่มคืบคลาน

          หลายวันต่อมาหลังจากท่านลุงเดินทางกลับด้วยท่าทีอิดออด คงเพราะยังอยากเล่นกับหลานสาวผู้น่ารักอย่างนาง กิจวัตรประจำวันของทารกก็ไม่มีอะไรมาก นั่งๆ นอนๆ แล้วก็กิน ส่วนท่านพ่อก็ออกไปซ่อมรั้วให้แข็งแรงขึ้น ไม่ก็ลงแปลงปลูกผักบ้าง อ้อ มีอีกอย่าง ท่านพ่อมักหยิบอาวุธกระบองที่นางแอบนำไปวางในย่ามอย่างยากลำบากก่อนเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นมาเช็ดๆถูๆอยู่ทุกวัน ดูท่าจะหวงไม่น้อย วนเวียนอยู่แบบนี้

          “ฮึบ อีกนิดลูกสาวพ่อ” 

          “แอ้ ปะ ปะ”  เหลียนฮวาเกร็งตัวเพื่อคว่ำจนหน้าดำหน้าแดง เหลือบมองท่าทีของผู้เป็นพ่อที่ลุ้นยิ่งกว่า ฮึบ ฮึบ ต้องทำให้ได้ อีกนิดเดียวเท่านั้น

          ฟุบบ

          และแล้วความพยายามก็สำเร็จผล

          ฟอดด

          “เก่งมาก”  ได้รางวัลเป็นการหอมแก้มฟอดใหญ่จากท่านพ่อที่ลุ้นจนตัวโก่ง จะมีเด็กวัยเพียง 3 เดือนกว่าที่ไหน พลิกคว่ำตัวได้แล้วบ้าง แม้จะมีพุงกลมๆเป็นอุปสรรค

          เหลียนฮวาอยากอวดพ่อเหลือเกินว่านางพลิกตัวได้ตั้งแต่วันแรกที่เกิด ทว่าหลังๆที่ไม่เห็นนางพลิกตัวโชว์เพราะนางอ้วนขึ้นเลยขี้เกียจพลิกตัว

          “ปะ ปะ หม่ำๆ” เจ้าร่างกายทารกนี่พอออกแรงหน่อยก็หิวอีกแล้ว  เหลียนฮวาบ่นในใจ 

          “หืม แต่ลูกพึ่งดื่มนมไปเอง พ่อว่า...” ท่านพ่อทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขัด แต่มีหรือจะขัดใจเธอได้

          “หม่ำๆ ฮึก” เริ่มเบะปากเรียกคะแนนสงสารไปหนึ่งกรุป ตากลมโตมองท่านพ่ออย่างออดอ้อน

          “ก็ได้ๆ พ่อยอมแล้ว” เจียหมิงไม่เคยชนะลูกสาวตัวแสบได้เลย ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบขวดนมส่งให้เจ้าตัวอ้วน แอบเรียกลูกสาวในใจ อย่าไปเรียกให้นางได้ยินเชียว ประเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่

          “ถึงบ้านชายที่ชื่อเจียหมิงแล้วใช่หรือไม่” 

          “ใช่ขอรับ” เสียงแว่วๆดังจากนอกรั้ว ทำเอาพ่อลูกถึงกลับชะงัก เหลียนฮวาคลายจุกนมที่ดูดอึกใหญ่ก่อนจะเสหน้ามองไปทางประตู

          “แอ แอ” นางชวนพ่อคุย คล้ายถามว่าใครมาหรือ

          “พ่อก็ไม่รู้ ขอออกไปดูสักเดี๋ยว ลูกนอนดื่มนมอยู่นี่ก่อนนะ”  เจียหมิงคล้ายเข้าใจที่บุตรสาวพูด เขาก็สงสัยไม่ต่างกัน จึงเอาผ้ามาห่มให้นางกันหนาว แล้วเดินออกไปด้านนอก ด้วยความระแวงหรืออะไรไม่ทราบ ทำให้เขาเลือกที่จะหยิบย่ามที่มีอาวุธคู่ใจอยู่ในนั้นออกไปด้วย

          “พวกท่านมีเรื่องอันใดกับข้าหรือ”  เมื่อชายหนุ่มเดินมาถึง กลับพบว่าคนที่มาหาเป็นชายวัยกลางคนที่สวมหมวกใบสานวันนั้น เขาอยู่ในชุดทหารเต็มยศ ด้านหลังเป็นทหารที่สวมชุดไม่ต่างกัน อีก 2 นาย

          เขาเดาไว้ไม่มีผิดว่าชายวัยกลางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาคนนี้ต้องมียศไม่ธรรมดา ส่วนชาวบ้านที่พาพวกเขามาหลังจากได้รับค่าตอบแทนก็รีบวิ่งหนีหายจากไปทันควัน

          “อ้าว เจ้าออกมาพอดี ขออภัยที่เสียมารยาท แต่คงต้องเริ่มจากแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ข้ามีนามว่า เป่ยหวง ประจำการในตำแหน่งแม่ทัพแดนตะวันออก ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องจะคุยและขอร้องเจ้า” เมื่อแนะนำตัวเสร็จ เป่ยหวงถอดหมวกออกเพื่อให้เห็นใบหน้า ค้อมศีรษะทักทาย

          เขาเลือกที่จะโพล่งออกไปตรงๆตามฉบับชายชาติทหารและเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ เพราะเรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับบ้านเมืองโดยตรง

          “ชาวบ้านธรรมดาอย่างข้าคง...” เจียหมิงทำท่าหนักใจ ไม่คิดว่าจะเป็นถึงแม่ทัพ เห็นเค้าความวุ่นวายในอนาคตจึงจะปฏิเสธ ความตั้งใจของเขาเพียงต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับบุตรสาว เลี้ยงนางให้เติบโตอย่างพ่อคนหนึ่งจะทำให้ได้

          “ข้าอยากให้เจ้าฟังเรื่องทั้งหมดก่อน”

          “งั้นคุยข้างในกันดีกว่าขอรับ” เจียหมิงชั่งใจสักครู่ พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะยอมแพ้จึงบอกให้ทุกคนเข้ามายังตัวบ้าน

         อีกด้าน

         ณ แคว้นลั่วหยาง

         ค่ายพักทหาร เขตชายแดน

          “ท่านอาจารย์ ตัวทดลองใหม่...” ฮั่วหมิงเดินเข้ามาถามผู้ที่มีศักดิ์เป็นหมอผี ที่เขานับถือเป็นอาจารย์ เนื่องจากเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กอย่างตื่นเต้น หลังจากมีคนไปรายงานถึงความประสบความสำเร็จของการทดลอง

          “ฮ่าๆ อาจารย์ผู้นี้ไม่ทำให้เจ้าผิดหวังหรอก” หมอผีนามว่าฮั่วเฉิง ร่างกายสูงใหญ่ หน้าตาเต็มไปด้วยตะปุ่มตะป่ำที่ได้ผลข้างเคียงมาจากการใช้มนต์ดำ เหลือบมองผลงานตัวเอง แล้วหัวเราะเสียงดัง ในที่สุดก็ทดลองกับคนได้สำเร็จ หลังจากต้องใช้ร่างสัตว์มานาน 

          “เมื่อไรมันจะฟื้นรึขอรับ”  ฮั่วหมิงมองไปยังร่างด้านหลัง ถึงแม้จะอยู่ในสภาพร่างกายมนุษย์แต่ก็ไม่อาจเรียกได้เต็มปาก เพราะผิวขาวซีด เส้นเลือดปูนโปน ดูน่าเกลียดน่ากลัวนั่นกำลังนอนนิ่งอยู่บนตั่งไม้

          “ถ้าเจ้าอยากให้มันฟื้น ก็ย่อมได้”

          “จริงหรือขอรับ ท่านสั่งมันได้หรือ” ฮั่วเฉิงหันมาถามอาจารย์อย่างตื่นเต้น มองร่างขาวซีดที่โดนล่ามไว้

          “หึหึ ลองหันหลังไปสิ” ฮั่วหมิงหันไปตามที่อาจารย์บอก แม้จะงุนงนว่ามันจะฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร

          ขวับ!

          แฮร่!

          “เฮ้ย !!” ฮั่วหมิงถึงกับอุทานลั่นอย่างตกใจ จู่ๆก็มีร่างที่ก่อนหน้านอนอยู่ ทว่าภาพที่เห็นคือมันกำลังยืนอยู่ด้านหลัง ดวงตาสีแดงก่ำมองมาที่เขาอย่างกระหายเลือด น้ำหนืดๆสีแดงหยดแหมะๆตามมุมปาก นี่มันตัวบ้าอะไรกัน

          “นำอาหารมาให้มัน!” หมอผีฮั่วเฉิงหันไปสั่งชายคนหนึ่งที่ยืนสั่นอยู่ไม่ไกล  ไม่นานชายคนนั้นก็มาพร้อมกับทาสคนหนึ่ง

          “ยะ อย่าทำอะไรข้าเลย ขะ ข้ากลัวแล้ว”  ร่างผอมโซของชายผู้โชคร้ายคนนั้นล้มลุกคลุกตามแรงลาก พลันสายตาเหลือบเห็นบางอย่าง มันได้แต่สั่นกลัว ร้องไห้ คุกเข่าอ้อนวอนเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบหน้าฉี่ราดอาภรณ์ด้วยความหวาดกลัว 

         “รับไปสิ อาหารของแก” หมอผีไม่สนใจคำขอร้อง สั่งการเจ้าผีดิบ

         จบคำมันก็เดินเข้าไปกระชากร่างผอมโซขึ้นมา “ยะ อย่า อ๊ากกกกกกก”  ก่อนจะกระซวกเข้าไปที่ต้นคอ กัดกินเนื้อสดๆ เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย เป็นภาพที่แม้แต่แม่ทัพอย่างฮั่วหมิงยังแอบหันหน้าหนี ทว่าลึกๆก็ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ หากมีเจ้าตัวนี้ พวกศัตรูหรือใครหน้าไหนก็ทำอะไรแคว้นลั่วไม่ได้