ตอนที่ 20 เปลี่ยนแผน

             และแล้วก็ถึงวันนัดหมายเดินทาง ทางการส่งแม่นมหลวงและผู้ช่วยมาอย่างละคน ทั้งสองที่เคยทำหน้าที่ดูแลแต่เด็กบ้านที่มีฐานะ อย่างเช่น ขุนนาง ตระกูลพ่อค้าร่ำรวย พอมาเห็นบ้านที่ทางการส่งพวกนางมาก็ถึงกลับชะงัก ไม่คิดว่าจะเป็นบ้านของชาวบ้านธรรมดา ด้วยความเป็นมืออาชีพไม่นานก็ทำความเข้าใจได้

             โดยเฉพาะแม่นมหลวงที่รับหน้าที่เลี้ยงดูบุตรหลานของพวกมีอันจะกินมาหลายบ้าน เรียกว่าใครๆก็อยากได้ตัวนางไปเลี้ยงดูบุตรหลานให้ เพราะนอกจากประสบการณ์ที่สั่งสมมาแล้ว ยังบ่งบอกถึงความร่ำรวย เป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูล ส่วนสาเหตุที่เรียกว่าแม่นมหลวง เพราะเป็นแม่นมของทางการ ไม่ใช่แค่มีเงินจะสามารถจ้างได้ แต่ต้องได้รับการยอมรับจากทางการก่อนด้วย  

            “ไม่รู้ว่าจะต้องไปกี่วัน พ่อต้องคิดถึงเจ้ามากแน่ๆ”  เจียหมิงที่กำลังเอ่ยร่ำลาบุตรสาวอาลัยอาวรณ์  รอบๆมีชาวบ้านคนอื่นมาส่ง แต่ส่วนใหญ่จะอยากรู้อยากเห็นมากกว่า เมื่อเห็นชายหลายคนมาออกันที่บ้านของเจียหมิง คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ทางการ จึงพากันกระจายข่าว ทำให้ชาวบ้านหลายคนแห่กันมายืนออที่ริมรั้ว

            ส่วนซูหวินและโม่โฉวที่ทราบเรื่องคร่าวๆจากเจียหมิงว่าต้องรับหน้าที่พาทหารไปสำรวจป่า ก็อดมาส่งด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ อีกทั้งยังรับปากว่าจะช่วยดูเหลียนฮวาให้อีกแรง ส่วนสะใภ้โม่ก็พาเสี่ยวหยวนมาส่งเช่นกัน เด็กน้อยบอกกับเจียหมิงว่าจะมาเล่นกับเหลียนฮวาบ่อยๆ ทำเอาเจียหมิงยิ้มอย่างเอ็นดู และเอ่ยขอบคุณทุกคนที่มาส่ง  “ฝากดูแลบุตรสาวข้าด้วยนะขอรับ” เจียหมิงหันไปบอกกับแม่นมหลวง หญิงวัยกลางคนพยักหน้ายิ้มรับ

            “ปะ ปะ บัย” เหลียนฮวาที่แม่นมหลวงอุ้มอยู่ โบกมือให้เจียหมิง ตากลมโตมองพ่อตาละห้อย อาลัยอาวรณ์ไม่ต่างกัน ‘โชคดีนะท่านพ่อ’ นางแอบเอายาสมานแผลกับแคปซูลห้ามเลือดใส่ไว้ในย่ามให้แล้วเผื่อฉุกเฉิน หวังว่าท่านพ่อคงไม่ต้องมีเหตุให้ได้ใช้มัน  ถามว่าท่านพ่อจะทราบไหมว่ามันคืออะไร นางเชื่อท่านพ่อจะทราบเอง

            ก็นางยังพูดอธิบายเป็นประโยคไม่ได้นี่นา

            “ได้เวลาแล้ว ลุงไปก่อนนะเด็กน้อย”  เป่ยหวงเดินมาบอกเจียหมิง ก่อนจะหันไปเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยกับเหลียนฮวา  ขัดกับหน้าตาโหด เต็มไปด้วยหนวดเครา โดยเขาสถาปนาตัวเองเป็นลุงแล้วเรียบร้อยตั้งแต่คุยกันรู้เรื่องครานั้น

            “แอะ บัย” ซึ่งเหลียนฮวาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง โบกมือลาท่านลุงหมวกสานกับท่านพ่อหยอยๆ ไปจนลับสายตา 

            “เจ้าว่าทางนี้คือทางที่มาล่าสัตว์ครั้งก่อนรึ” เป่ยหวงเอ่ยถาม หลังจากเดินเข้าป่ามาหลายชั่วยาม เจียหมิงชี้ให้ดูจุดที่เคยเข้ามาล่าสัตว์

            “ขอรับ ครั้งก่อนพวกสัตว์จู่ๆมันก็พากันวิ่งไปอีกฝั่ง คล้ายหนีอะไรบางอย่าง” 

            “หืม ทางนั้นมัน…”  เป่ยหวงหันมองอีกด้านแล้วนึกบางอย่างได้

            “ท่านแม่ทัพ เราไม่พบร่องรอยผิดปกติเลยขอรับ”  ทหารนายหนึ่งเดินเข้ามารายงาน

            “อืม หาต่อไป อย่าลืมบอกให้จับกลุ่มกัน 2-3 คน ห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด”  เป่ยหวงหันไปสั่งเสียงเข้ม ไม่แน่เจ้าสัตว์ประหลาดอาจจะยังหลบอยู่ในป่านี้  เจียหมิงที่ฆ่าสัตว์ประหลาดได้แต่ภาวนาขอให้หลุมที่เขาขุดฝังร่างของมันกลบลงไปให้มิด

            “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าพวกสัตว์ป่ามันหนีจากอีกฝั่ง ไปอีกฝั่งใช่หรือไม่” 

            “ขอรับ” เจียหมิงตอบ แม้จะสงสัยว่าท่านแม่ทัพจะถามซ้ำอีกทำไม แต่พอวิเคราะห์ดีๆ ทางตรงข้ามที่สัตว์ป่าพากันหนีมา  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าจะมีเจ้าสัตว์ประหลาดอยู่ พวกสัตว์จะมีสัญชาตญาณระวังภัยจึงได้พากันหนีมาอยู่อีกฝั่ง ส่วนทางด้านที่สัตว์ประหลาดมา ถ้าเขาเดาไม่ผิด ก็คือพื้นที่ติดชายแดนที่ติดกับแคว้นลั่วหยาง หรือว่า 

            “เจ้าคิดถูกแล้ว”  เป่ยหวงที่ลูบหนวดด้วยท่าครุ่นคิดเอ่ยดักเจียหมิงที่ทำหน้าตื่น คล้ายคิดอะไรบางอย่างออก ซึ่งหากให้เดาคงเป็นเรื่องที่เขาพึ่งเอะใจเมื่อสักครู่

            “จะ จริงหรือขอรับ” เจียหมิงไม่ได้พูดสิ่งที่ตัวเองคิด ลึกๆเขากลัวว่าหากเป็นเช่นนั้นจริง แสดงว่าคนพวกนั้นกำลังคิดทำบางอย่าง และเลวร้ายที่สุดอาจถึงขั้นก่อสงครามได้เลย เพราะสัตว์ประหลาดตัวเดียว มีความแข็งแกร่งเทียบเท่าทหารหลายสิบนาย หากเป็นแบบนั้นชาวบ้านตาดำๆคงรอดยาก แม้เขาจะไม่เคยประสบกับภัยสงครามมาก่อน แต่ก็พอรู้ว่าจะต้องเกิดความสูญเสียไม่มากก็น้อย เจียหมิงทำหน้าเป็นกังวล  เขาเป็นแค่ชาวบ้านที่อยากใช้ชีวิตกับลูกสาวแบบธรรมดาเท่านั้น

            “ทั้งจริงหรืออาจไม่จริง”  เป่ยหวงนึกชื่นชมในความมีไหวพริบของชายหนุ่ม แม้จะไม่เอ่ยออกมาตรงๆ

            “งั้นข้าก็ไม่แปลกใจแล้ว ทำไมท่านถึงออกมาสำรวจพื้นที่นี้อีกรอบ” 

           “คืนนี้เราพักกันตรงนี้ก่อน”  เป่ยหวงบอกทุกคน หลังจากพากันกระจายตัวออกสำรวจรอบป่า แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆ ส่วนเจียหมิงขอตัวออกไปทำธุระส่วนตัว

           “ท่านแม่ทัพขอรับ เหยี่ยวข่าว ส่งข้อความแจ้งว่า สายลับอีกคนติดต่อมาแล้ว” ลูกน้องฝีมือดีในกลุ่มเดินเข้ามารายงาน  หลังจากได้รับจดหมายที่ส่งโดยเหยี่ยวทหารที่ถูกฝึกมาโดยเฉพาะ

           “ติดต่อมาแล้วรึ ดีๆ” 

           “แต่ว่า...” นายทหารทำสีหน้าลำบากใจ

           “เกิดอะไรขึ้น”

           “จากรายงาน สายลับคนที่หนึ่งที่แฝงตัวอยู่ในกองทัพลั่วหยางกำลังตกอยู่ในอันตรายขอรับ” ที่เรียกว่าคนที่หนึ่ง เพราะเป็นสายลับอันดับหนึ่ง ที่ทางกองทัพเชื่อมั่นว่าหากส่งไปโอกาสรอดสูงที่สุด

           “ห๊ะ เป็นไปได้อย่างไร เขาโดนจับได้หรือ” เป่ยหวงอุทานอย่างไม่เชื่อหู สายลับที่ถูกฝึกมาอย่างดี อีกทั้งยังมีฝีมือลำดับต้นๆของกองทัพจะโดนจับได้

           “ไม่แน่ใจขอรับ เขาลองแสร้งเป็นญาติของสายลับอีกคนเพื่อเข้าไปขอพบแล้ว แต่ทหารในค่ายไม่ให้เข้าพบ พร้อมแจ้งว่าอาจตายไปแล้ว จากนั้นก็ไล่กลับ”

           “อืม พบพิรุธหลายอย่าง” เป่ยหวงรู้จักกับสายลับคนที่หนึ่ง ฝีมือไม่ธรรมดาเลยยากจะเชื่อว่าจะพลาดท่าได้ง่ายๆ

           “แล้วอีกอย่าง สายลับคนที่สองยังสังเกตเห็นร่องรอยที่แขนของทหารทุกคนมีรอยโดนกรีด” 

           “หืม รอยกรีด มีบอกถึงท่าทางหรือสีหน้าของทหารในค่ายหรือไม่” เป่ยหวงยังคงถามต่อ ทหารคนที่รายงานทำท่านึกชั่วครู่

           “บอกแค่ว่ามีท่าทางสั่นเหมือนกลัวอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลาขอรับ”  

           “เห็นทีเราจะช้าไม่ได้ ข้ามั่นใจแล้วว่าพวกนั้นกำลังซุ่มทำบางอย่าง ข้อสังเกตคือทหารในค่ายพูดว่า อาจตายไปแล้ว ทั้งที่ถ้าเห็นกับตาว่าตายจริง ต้องพูดว่าเขาตายแล้ว แสดงว่าคงไม่แน่ใจเหมือนกัน” เป่ยหวงวิเคราะห์ สีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ตามจริงเขาได้รับรายงานเมื่อหลายเดือนก่อนแล้วว่าจู่ๆแคว้นลั่วหยางมาตั้งค่ายชั่วคราวใกล้ๆกับชายแดนติดกับแคว้นจ้าว  

           “เอ่อ พบปัญหาอะไรหรือไม่ขอรับ” เจียหมิงที่กลับมาจากล่าสัตว์ถามขึ้น หลังจากกลับมาเห็นสีหน้าทุกคนเคร่งเครียด

           “เราจำเป็นต้องเปลี่ยนแผน...” 

           “เปลี่ยนแผน?” เจียหมิงยังคงทำสีหน้างุนงง

           “อยากถามความสมัครใจจากเจ้า จากทีแรกแผนของเราคือสำรวจป่าลึก เห็นทีว่าต้องเปลี่ยนไปสังเกตการณ์ชายแดนแทน” เป่ยหวงอธิบาย ถึงต่อให้เจียหมิงเลือกที่จะไม่ไปต่อ เขาก็จะให้ค่าจ้างเต็มจำนวนตามที่สัญญาเอาไว้

           “ชายแดนที่ติดกับแคว้นลั่วหยางนะหรือ” แม้จะแปลกใจทำไมเปลี่ยนกะทันหัน อีกทั้งสีหน้าทุกคนยังเคร่งเครียด ก่อนหน้าท่านแม่ทัพและทหารคนอื่นยังดูปกติ

           “ใช่ ขึ้นอยู่กับเจ้า เพราะข้อตกลงเราคือสำรวจป่าเท่านั้น” เป่ยหวงมองเจียหมิงที่มีสีหน้าไม่เข้าใจ ยื่นข้อเสนอให้เจียหมิงตัดสินใจเองได้เลย แม้จะเสี่ยง หากเดินทางไปโดยไม่มีคนชำนาญพื้นที่เพราะป่าแห่งนี้ไม่มีใครคุ้นชิน แต่จะให้เขาผิดคำพูดก็ไม่ได้ ทั้งยังสัญญาไว้แล้วว่าจะปลอดภัย

           ทว่าทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

           “ข้าจะนำทางให้เหมือนเดิม”

           “ข้าเคารพ... ห๋า เจ้าว่าอะไรนะ!” จากตอนแรกคิดว่าอย่างไรเจียหมิงก็น่าจะกลับ แต่กลับผิดคาด

           “เจ้าคิดดีแล้วรึ” ทหารอีกคนถามด้วยความสงสัย ชายคนนี้อายุมากกว่าเจียหมิงไม่กี่ปี เป็นหนึ่งในคนที่ไปบ้านของเขาวันนั้น 

           ทหารคนดังกล่าวนึกถึงเด็กน้อยที่สร้างความแปลกใจให้เขา แล้วอดจะเอ่ยถามย้ำพ่อของเด็กที่กำลังทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายไม่ได้  หากนางรู้ว่าพ่อของตนไปเสี่ยงอันตราย จนอาจได้รับบาดเจ็บ คงจะเศร้าใจไม่น้อย 

           “ข้าจะไปกับพวกท่าน และคิดดีแล้วขอรับ หน้าที่ของข้าคือนำทางให้ ตรงชายแดนก็นับว่าเป็นป่าเหมือนกัน ข้าแค่คิดว่าต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้จบ” เจียหมิงตอบกลับทั้งสองอย่างแน่วแน่ สายตาไม่หวั่นเกรง จนทุกคนแอบนับถือกับหนุ่มชาวบ้านที่ไม่แม้จะเคยฝึกดาบคนนี้

           “เอาล่ะๆ ข้ายึดสัญญาเดิม หากเจ้าได้รับอันตราย ข้าจะช่วยเจ้าเต็มที่” 

           “ขอบคุณขอรับ จะเริ่มเดินทางตอนไหนหรือ” 

           “คืนนี้หลังจากเตรียมตัวเสร็จ อ้อ ฝากส่งเหยี่ยวข่าว แจ้งสายลับคนที่สองด้วย” ประโยคหลังเป่ยหวงหันไปสั่งนายทหารคนเดิมที่รับข่าวมา พลันคิดว่าอย่างไรก็ต้องเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าสายลับคนที่หนึ่งยังปลอดภัยหรือไม่ หากตายต้องเห็นศพ และเพื่อความปลอดภัยจะลองไปดูลาดเลาก่อน

          ไม่รู้ทำไมลางสังหรณ์บอกว่าจะได้ทำมากกว่านั้น