ตอนที่ 16 รีดไถ

           หลายวันต่อมา หลังจากทางการนำประกาศห้ามขึ้นภูเขามาติดไว้ลานกลางหมู่บ้าน มีชาวบ้านหลายคนออกมาประท้วงเนื่องจากหลายครอบครัวมีฐานะยากจน อยู่ได้ด้วยการหาของป่า ทว่าผู้นำหมู่บ้านซึ่งได้รับมอบหมายจากทางการก็ไม่ทำให้ผิดหวัง รับหน้าที่ในการแจ้งข่าวและลงชื่อแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยงสำหรับทุกครัวเรือน ครัวละ 50 เหรียญทองแดง ซึ่งเป็นจำนวนที่เยอะมากสำหรับครอบครัวชาวบ้านทั่วไป เงินจำนวนนี้หากใช้อย่างประหยัด ครอบครัวหนึ่งสามารถอยู่ได้หลายเดือนเลยทีเดียว นับว่าท่านเจ้าหน้าที่ทางการมีเมตตายิ่งที่แจกจ่ายเงินจำนวนนี้ให้กับหมู่บ้านบริเวณรอบๆภูเขาทุกครัวเรือนอย่างไม่มีตกหล่น สถานการณ์จึงคลี่คลายลงได้อย่างรวดเร็ว 

          ด้วยเงินจำนวนไม่น้อยนี้ บางครอบครับจึงรีบมุ่งหน้าซื้อของที่ตลาดมากักตุนเอาไว้ เนื่องจากไม่อยากถือเป็นเหรียญเงินที่เสี่ยงต่อการขโมยได้ง่าย บางบ้านถึงกับต้องปิดตัวเงียบเพื่อที่ไม่ให้เป็นที่โดดเด่น โดยเฉพาะพวกโจรที่หวังจะมาปล้น

           “เปิดประตู!!” ทว่านั่นไม่ใช่กับบ้านของเจียหมิงที่มีเสียงโหวกเวกโวยวายหลายเค่อดังไม่ลดละที่หน้าบ้านราวกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย  “เจ้าหมาป่าตาขาวข้าบอกให้เปิดประตู!!”

           “ท่านมีเรื่องอันใด” เจียหมิงอดไม่ได้ที่จะต้องออกมาถามเสียงเรียบ คาดว่ารั้วที่พึ่งซ่อมไปจะพังอีกแล้ว คนพวกนี้ถึงเข้ามาได้ เหลือบมองไปยังรั้วกลับพบว่ายังอยู่ดี แสดงว่าแอบปีนเข้ามาสินะ เจียหมิงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

          บุตรสาวเขานอนกลางวันไปแล้วเมื่อครู่ หากไม่ออกมากลัวแม่เลี้ยงของเขาจะตะโกนจนนางตื่น แต่จะว่าไปเหลียนเอ๋อร์ของเขาก็ช่างรู้ความนัก ขนาดมีเสียงไม่พึงประสงค์ดังอยู่หน้าบ้านกลับหลับลงได้ นางมีความสามารถจริงๆ

           “เอาเงินแบ่งมาให้ข้า พวกเจ้ามีกันแค่สองคน ส่วนครอบครัวข้ามีคนเยอะ” นางจ้านไม่คิดจะอ้อมค้อม พูดออกไปด้วยความโลภ หวังจะรับเงินเร็วๆ หลังจากหัวหน้าหมู่บ้านประกาศแจกเงิน เงินจำนวนนี้จะทำให้ครอบครัวนางอยู่ไปสบายหลายเดือน ทว่าพอคิดว่าไอ้ลูกเลี้ยงมันก็ได้เงินจำนวนนี้เหมือนกัน พลันเกิดความริษยา เหตุใดถึงได้เท่ากัน ทั้งที่มีแค่มันกับลูกสองคน เด็กจะไปกินสิ้นเปลืองอันใด เงินที่เหลือควรเป็นของนางสิ 

          “นั่นมันเรื่องของท่าน ข้าแยกบ้านออกมาแล้ว” เจียหมิงมองหน้าคนไร้ยางอายอย่างเหลืออด หลงคิดไปถึงอดีตเขาเรียกนางว่าแม่ลงได้อย่างไร พฤติกรรมของนางไม่เหมาะสมกับคำนั้นสักนิด จะสงสารก็แต่พี่ใหญ่ คาดว่าเงินนั้นคงไม่ตกถึงมือพี่ใหญ่แน่ ทั้งที่เป็นเสาหลักครอบครัวหาเงินเข้าบ้าน

          “หนอย เจ้าคนอกตัญญู หมาป่าตาขาว!!” นางจ้านด่าอย่างไม่ไว้หน้า โกรธจนหน้าดำหน้าแดง นึกสาปแช่งให้มันตกตายตามเมียมันไป 

          “ข้าจะย้ำอีกรอบ หากไม่อยากให้แจ้งทางการ กลับไปซะ!” 

          “ข้าไม่น่าเลี้ยงเจ้าให้โตมาเถียงข้าฉอดๆ” เมื่อรู้ว่าทำอะไรไม่ได้ นางจ้านจึงคิดเอาบุญคุณครั้นเมื่อตอนเจียหมิงยังเด็กมาพูด เพราะรู้ดีว่าตอนเด็กๆเจียหมิงต้องการความรักจากแม่มากแค่ไหน แต่สำหรับนางมันก็เป็นได้แค่แรงงานชั้นดีที่คอยหาเงินเข้าบ้าน ชิงชังไอ้ลูกเลี้ยงนี่ยิ่งนักเพราะมันไหวตัวทัน แยกบ้านออกมากับนังผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า

          “ท่านเคยเลี้ยงข้าด้วยหรือ เท่าที่ข้าจำได้มีแต่ตัวข้ากับพี่ใหญ่ที่ดูแลกันเอง”

          “นี่แก…”

          “จะเกลียดชังข้าก็ได้ แต่ช่วยเห็นแก่พี่ใหญ่หน่อยเถอะ เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำหาเงินเข้ากองกลางคนเดียว ท่านควรให้บุตรชาย บุตรสาวออกไปทำงานบ้าง”  เจียหมิงได้ทีพูดสั่งสอนนางจ้าน ใครจะพูดหรือมองยังไงก็ช่าง เขาเหลืออดแล้วจริงๆ พี่ใหญ่สมควรได้แต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว กลับต้องมาทำงานงกๆ เพียงเพราะคำว่าลูกคนโต ต้องดูแลครอบครัว แต่ครอบครัวปรสิตเช่นนี้สมควรแก่คำว่ากตัญญูด้วยหรือ

          “ไอ้ไม่มีคนสั่งสอน ลูกของข้ายังเด็ก พี่เจ้าน่าจะชินกับการใช้แรงงานก็ให้ทำงานไปสิ” นางจ้านเท้าสะเอวอย่างดูถูก หนอย บังอาจเอาไอ้เด็กแรงงานมาเทียบกับลูกของนาง 

          “หึ จางหมิ่นห่างจากพี่ใหญ่เพียงสามปี ส่วนซิงอีก็ถึงวัยออกเรือน ความคิดของท่านนี่แปลกเสียจริงที่มองว่าพวกนั้นยังเด็ก หรือแท้จริงแล้วท่านนิยมสอนให้ลูกขี้เกียจสันหลังยาวเหมือนท่าน” 

          “อะ อะ ไอ้…” นางจ้านได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น ตั้งแต่มันมีลูก นับวันยิ่งควบคุมได้ยาก ต่างจากเมื่อก่อนที่ยังมีความเกรงใจ หรือจะแอบหาทางกำจัดลูกของมันดี

          “เก็บคำหยาบช้าพวกนี้ไว้พ่นกับลูกท่านเถอะ หากบุตรสาวข้าได้ยินคงจะไม่ดีนัก เดี๋ยวจะมีคนหาว่าไม่มีคนสั่งสอน” เจียหมิงเน้นคำว่าไม่มีคนสั่งสอนจนนางจ้านเงี้ยมือขึ้นทำท่าจะตบ “หากลงมือกับข้า เรื่องจะไม่จบแค่นี้แน่นอนขอรับ”  เจียหมิงส่งสายตาจริงจังไปให้ บ่งบอกว่าพูดจริง และจะไม่มีการยอมความใดๆทั้งสิ้น

          “หึย ไอ้คนถ่อย ฝากไว้ก่อนเถอะ” มือที่ยกค้างไว้ชะงักงัน ก่อนจะยกลงอย่างหงุดหงิด สะบัดหน้าเดินออกไปด้วยความไม่ พอใจ

          “ข้าจะช่วยท่านได้อย่างไรพี่ใหญ่” เจียหมิงมองตามร่างนางจ้านไปจนลับตา พลางพูดถึงพี่ชายที่เขาเคยเอ่ยชวนให้มาอยู่ด้วยกัน ทว่าอีกฝ่ายกลับทำสีหน้าอึกอักเพียงเพราะคำว่ากตัญญูค้ำคอ หลี่เหยาฉือถูกปลูกฝังว่าเป็นลูกคนโตมาตั้งแต่ยังเด็ก ความรับผิดชอบ หน้าที่ ความกดดันทุกอย่างจึงตกไปลงที่เขา หากจะยังยึดติดกับความคิดเดิมๆก็คงไม่แปลก สักวันข้าต้องพาท่านออกมาจากที่นั่นให้ได้

          “บอทเต้ โรบอทได้ยินมั้ย” เหลียนฮวาตะโกนถามทางห้วงจิต

          “ได้ยินขอรับ” เสียงที่ตอบกลับมาเป็นโรบอทที่ดูเหมือนจะเฝ้าดูเธออยู่ตลอด ดูจากการเลียนการพูดของคนยุคนนี้

          “ข้างในเป็นอย่างไรบ้าง” เหลียนฮวาสอบถาม เพราะยังวุ่นๆกับเรื่องภายนอก พ่อของนางพึ่งหายดี จนลืมติดตามความเป็นไปของมิติไปเลย ใจจริงอยากจะหยิบยาทาแผลไม่ก็แคปซูลรักษาให้ท่านพ่อรู้แล้วรู้รอด ทว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้ ยังไม่ถึงเวลา เธออยากเป็นคนบอกจากปากของเธอเอง จึงได้แต่สังเกตอาการของท่าน หากร้ายแรงเธอคงไม่รอเวลานั้น ทว่าจากการสังเกตกลับพบว่าโชคดีที่บาดแผลไม่ติดเชื้อและยังตอบสนองดีต่อการรักษาของยาที่ท่านหมอมอบให้ แม้จะรักษาได้ช้ากว่ายาที่เธอมีก็เถอะ

          “บอทเต้กับโรบอททำงานกันหนักมากครับ เจ้าหุ่นยนต์แรงงานผลิตของยังกะโด๊ปยา จนเกือบล้นคลัง เราทั้งคู่วิ่งสั่งงานกันให้วุ่น” บอทเต้รายงานเจ้านายอย่างโอดครวญ

          “เจ้าพวกนั้นผลิตอะไรจนเกือบล้นหรือ” เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด

          “ช่วงนี้มันผลิตแคปซูลยากับยาทาแผลครับ คราวก่อนผลิตแคปซูลอาหาร”

          เอ๊ะ ทำไมการผลิตของมันดูแปลกๆ คล้ายสิ่งที่เธอคิดวนเวียนอยู่ตลอดเลย ยิ่งช่วงนี้ยิ่งชัดเพราะเธอนึกถึงแต่ของแบบนั้นเพราะท่านพ่อได้รับบาดเจ็บ 

          หรือว่า

          “ก่อนหน้านั้นเจ้าหุ่นยนต์แรงงานผลิตนมผงใช่มั้ย” เหลียนฮวาลองถามหยั่งเชิง หากเธอคาดเดาไม่ผิด

          “เจ้านายรู้ได้ยังไงครับ”

          ชัดเลย

          มันผลิตตามที่เธอคิด แต่คิดแบบไหนล่ะ หัวสมองน้อยๆที่เป็นทารกก็วนเวียนคิดอยู่ไม่กี่อย่าง แบบนี้วิธีใช้งานมิติยังคงเป็นความลับ ที่ต้องศึกษาหาคำตอบต่อไปสินะ แต่อย่างน้อยก็ได้รู้หนึ่งอย่างว่ามันจะผลิตตามความคิดของเธอ

          “ดูท่ามันจะผลิตตามความคิดฉัน” เหลียนฮวาเอ่ยความคิดที่เธอคาดเดาออกมา แม้จะเป็นเพียงการคาดเดาแต่คิดว่าเธอเดาไม่ผิดแน่