ตอนที่ 15 สอบสวน

          “แอ้ แอ้” 

          แปะ แปะ

          “อึก โอ้ย”  เจียหมิงเริ่มรู้สึกตัวเพราะอาการเจ็บบาดแผล เขาค่อยๆลืมตา ภาพเลือนรางค่อยๆแจ่มจัดขึ้น นี่เขากลับมานอนบ้านแล้วหรือนี่

          “แอ้” 

          “เหลียนเอ๋อร์ลูกพ่อ” มองก้อนซาลาเปากลมๆที่ขดตัวอยู่ในอ้อมอกเขา ความรู้สึกเจ็บจิ๊ดก่อนลืมตาคงเป็นเพราะนางอยากปลุกเขาให้รู้สึกตัว พลันกระชับอ้อมกอดด้วยความคิดถึง เกือบไม่ได้กลับมาหาบุตรสาวแล้ว สำรวจร่างกายตัวเองพบว่าบาดแผลได้ถูกรักษาแถมยังพันผ้าบริเวณบาดแผลไว้เกือบทั้งตัว ความรู้สึกเจ็บแล่นทั่วร่างแต่เขาทำได้แค่อดทนไว้ บุตรสาวเขาฉลาดเกินวัยนัก ไม่อยากให้นางเห็นภาพอันน่าอนาจ

          “ตื่นแล้วหรือเจียหมิง”

          “ลุงโม่” เจ้าของชื่อพยายามลุกขึ้น ทว่ากลับโดนเสียงห้ามปรามจากอีกฝ่าย

          “เจ้าควรพักผ่อน ข้าจะไปจัดการเรื่องที่เหลือต่อสักหน่อย” โม่โฉวเพียงอยากเข้ามาให้เห็นกับตาว่าชายหนุ่มไม่เป็นอะไรเท่านั้น เขายังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากโข ทั้งเรื่องศพ เรื่องครอบครัวผู้เสียชีวิต มองดูชายหนุ่มเห็นว่ารู้สึกตัวดีก็ทำท่าจะเดินออกไป

          “ดะ เดี๋ยวขอรับ แล้ว...”

          “ข้ารู้ว่าเจ้าสงสัยอะไร พักรักษาตัวให้หายดีก่อน อีกไม่นานทางการคงเรียกเจ้าไปสอบถามเรื่องราว” จะเรียกว่าสอบถามคงเรียกได้ไม่เต็มปาก เขาคิดว่าน่าจะเรียกชายหนุ่มไปสอบสวนมากกว่า เพราะเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต หากไม่นับรวมคนอื่นที่ออกจากป่ามาก่อนหน้าแล้ว คิดแล้วก็เศร้าใจชาวบ้านหลายคนไม่ได้รับโอกาสรอดชีวิต ทั้งครอบครัว ญาติสหายพากันคร่ำครวญ เป็นภาพที่หดหู่ไม่น้อย

          “ขอรับ” เจียหมิงรับคำ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเขาจะโดนสอบสวน เพราะเรื่องทั้งหมดมีเพียงเขาที่อยู่ในเหตุการณ์ แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นลงมือฆ่าชาวบ้านก็เถอะ แต่พวกมันคงเกี่ยวข้องกับสัตว์ประหลาดนั่นแน่ๆ ไม่งั้นมันจะเข้ามายังป่าแห่งนี้ในช่วงเวลาดึกๆทำไม ถ้าไม่ใช่ตามหาหรือฆ่าปิดปากผู้ที่พบเห็น เจียหมิงครุ่นคิดไปนานจนเหลียนฮวา ร้องเรียกความสนใจจากบิดา

          “แอ้ ปะ ปะ”  โอ้ย ลิ้นเธอมันแข็งเสียจนกว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้แต่ละคำช่างยากเย็น สุดท้ายคำที่อยากเรียกก็ยังไม่ชัดอยู่ดี อุสส่าห์ฝึกมาตั้งนาน

         “ละ ลูกเรียกพ่อหรือ” เจียหมิงที่ได้สติจากเสียงบุตรสาวพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น จะมีบุตรสาวบ้านไหนบ้างที่เรียกพ่อด้วยวัยเพียง 3 เดือนกว่า  ลูกสาวเขาเป็นเด็กอัจฉริยะ พ่อที่หลงบุตรสาวลืมเลือนเรื่องที่คิดไปก่อนหน้าจนหมดสิ้น เหลือเพียงบิดาผู้หลงบุตรสาว เจียหมิงหอมแก้มกลมๆของนางอย่างรักใคร่ ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักอารมณ์ดีของเด็กน้อยที่ล่อล่วงพ่อได้สำเร็จ นางไม่รู้ว่าพ่อคิดมากเรื่องอะไร ทว่าหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับชีวิตของบิดานางคงไม่อยู่เฉยแน่ วันหลังต้องลองทดสอบเจ้ามิติที่ได้รับมา เธอคิดว่ามันต้องทำอะไรได้มากกว่านั้น  ทว่าด้วยวัยเพียง 3 เดือนตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้มากนัก ฮึย เมื่อไรจะโต

         “เจ้าจะบอกว่าพอไปถึงทุกคนก็ตายกันหมดหรือ” หลายวันต่อมาเมื่ออาการเจียหมิงดีขึ้น ทางการได้ส่งเจ้าหน้าที่มารับตัวชายหนุ่ม บัดนี้เขานั่งอยู่ท่ามกลางเจ้าหน้าที่หลายนายที่ซักถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

         เจียหมิงเริ่มเล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินทางออกไปล่าสัตว์จนกระทั่งพบเจ้าสัตว์ประหลาด เขาระบุรูปร่างสัตว์ประหลาดอย่างชัดเจนเสียจนเจ้าหน้าที่บางคนขมวดคิ้วสงสัย คงหาว่าเขาโกหก เล่ามาถึงจุดที่เขาต่อสู้กับมัน โดยข้ามเรื่องไปประมาณว่าระหว่างที่มันกำลังจะพุ่งเข้ามาหวังสังหารเขา ทำให้เขาล้มลง บาดเจ็บหนัก  แต่จู่ๆมันก็ได้ยินเสียงบางอย่างแล้วกระโจนหนีไป เขาหอบร่างสะบักสะบอมเดินไปตามทางหวังจะเจอคนช่วยเหลือ

         จนไปพบกับร่างของชาวบ้านที่นอนตายกันเกลื่อน คราแรกเขาพยายามหาผู้รอดชีวิต กลับพบว่าทุกคนสิ้นใจ เลยตั้งใจว่าจะส่งดวงวิญญาณพวกเขา โดยได้นำร่างมาวางไว้เรียงกันก่อนที่จะฝัง เพราะกลัวสัตว์ร้ายตัวอื่นตามกลิ่นมาเจอ ทว่ายังไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจก็พบกับเจ้าหน้าที่เสียก่อน เจียหมิงเล่าอย่างลื่นไหลเพราะคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ยกเว้นเรื่องที่เขาฆ่าสัตว์ประหลาดที่ไม่ได้เอ่ยเล่า เลือกที่จะข้ามไป

         “ขอรับ” 

         “เจ้าเห็นคนน่าสงสัยหรือไม่” ชายวัยกลางคนที่สวมหมวกใบสานยังคงถามต่อ ก่อนสอบสวนเขาได้สอบถามกับผู้ที่อยู่ในเหตุการร์คนอื่นมาแล้ว พบว่าทุกคนให้การณ์ตรงกัน รวมถึงพ่อลูกอ่อนคนนี้ เรื่องสงสัยในตัวอีกฝ่ายจึงปัดลงทันที

         “ไม่ขอรับ อย่างที่ข้าเล่า พอไปถึงทุกคนก็ตายกันหมดแล้ว” 

         “ร่องรอยจากศพชาวบ้านเป็นรอยคมดาบ พวกเขาสิ้นใจจากการโดนของมีคมฟันร่างขอรับ” เจ้าหน้าที่ชันสูตรเอ่ยรายงานเพิ่มเติม

         “อืมม เรื่องนี้มีข้อสงสัยหลายอย่าง” ชายคนเดิมซึ่งมีศักดิ์เป็นถึงแม่ทัพลูบหนวดตัวเองแล้วพูดขึ้น เดิมทีค่ายของเขาก็ตั้งอยู่ไม่ไกลกับศูนย์ทางการ เนื่องจากได้รับหน้าที่จากแม่ทัพใหญ่ให้มาสืบราชการลับบางอย่าง จึงออกตรวจตราถี่เป็นพิเศษ โดยเฉพาะหมู่บ้านรอบๆที่อยู่ติดกับแคว้นลั่วหยาง ครั้นได้เห็นชาวบ้านคนหนึ่งที่ทำสีหน้าตื่นตกใจวิ่งเข้ามาหาทางการเขาจึงได้สนใจเป็นพิเศษ เลยขอติดตามมาด้วย

         จากสภาพศพดูก็รู้ว่าคนที่ฆ่ามีฝีมือ คงไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา อีกทั้งสัตว์ประหลาดที่ว่านั่นก็ช่างแปลกประหลาด เขาไม่เคยได้ยินว่าสัตว์ที่คล้ายสิงโตจะมีเขาสองข้าง หรือจะเกี่ยวข้องกับแคว้นลั่วหยาง ตามภารกิจที่เขาได้รับมาว่าฝั่งนั้นซุ่มทำอะไรบางอย่าง

         แต่อย่างไรก็แอบชื่นชมชายที่นามว่าเจียหมิงในใจที่กล้าต่อสู้กับมันอย่างไม่คิดชีวิต 

         “เจ้ากลับไปพักก่อน ระหว่างนี้ก็สั่งห้ามชาวบ้านทุกคนไปยังป่าบนภูเขา ข้าจะสั่งเจ้าหน้าที่ไปติดประกาศอีกที”

         “เอ่อ...”

         “เจ้ามีอะไรจะพูดหรือ”

         “ป่าบนภูเขาเป็นบริเวณที่ชาวบ้านล่าสัตว์และหาของป่าประทังชีวิต หากท่านสั่งห้าม ข้าเกรงว่าพวกเขาอาจต้องใช้ชีวิตลำบากกันขอรับ” แม้จะดูเป็นการเสียมารยาทที่เอ่ยออกมาคล้ายขัดคำสั่ง ทว่าเรื่องปากท้องผู้คนก็สำคัญ

         “นี่เจ้า…”  เจ้าหน้าที่คนอื่นกำลังเอ่ยปากเตือนคำพูดของเจียหมิงที่ดูเหิมเกริม ทว่ากลับถูกใจใครบางคน

         “ฮ่าๆ ข้าลืมคิดไปเสียได้  เอาล่ะ ข้าจะนำเงินไปแจกจ่ายให้กับหมู่บ้านโดยรอบ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง พวกเขาอยู่กันได้แม้จะไม่ได้ออกหาของป่าแน่นอน” ชายวัยกลางคนหัวเราะชอบใจ ถึงกับเอ่ยปากจะนำเงินไปแจกจ่ายให้หมู่บ้านที่มีกันแค่ไม่กี่สิบหลังคาเรือน และจะมอบเงินพิเศษให้กับครอบครัวของชาวบ้านที่เสียชีวิตด้วยเลย สำหรับเขาเงินจำนวนนี้ไม่ได้มากมายนัก ถือเสียว่าเป็นการแสดงความรับผิดชอบของทางการที่ละเลยชายแดนจนปล่อยให้มีสัตว์ร้ายเข้ามายังพื้นที่ล่าสัตว์

         “ขอบคุณมากขอรับ ข้าน้อยคงต้องขอลา” เจียหมิงก้มหัวให้อีกฝ่ายแสดงความขอบคุณ โชคดีแล้วที่เจอเจ้าหน้าที่ทางการที่เป็นคนดี พอเตรียมจะหันหลังกลับต้องขมวดคิ้วสงสัยกับสิ่งที่อีกฝ่ายยื่นให้

         “รับไปสิ” เจียหมิงก้มมองถุงเงินที่หนักอึ้ง ข้างในนั้นคงมีเหรียญจำนวนไม่น้อย

         “ข้าจะนำไปแจกจะ...” เขาคิดว่าเงินส่วนนี้คือเงินที่ต้องนำไปแจกจ่ายให้กับทุกคน จึงน้อมรับไว้

         “ไม่ใช่ เงินนี่ของเจ้า”

         “ของข้าหรือขอรับ”  เจียหมิงขมวดคิ้วสงสัย ยังไม่เข้าใจที่ท่านเจ้าหน้าที่เอ่ยออกมา

         “ใช่ เจ้ามีเด็กอ้วนที่ต้องดูแลไม่ใช่หรือ” 

         “เอ๊ะ ท่านรู้…” และอีกฝ่ายก็คลายข้อสงสัยทันที

         “ข้าเจอนางเมื่อคืนนี้ ดูท่าเด็กอ้วนนั่นจะเป็นห่วงเจ้ามิน้อย ช่างน่าอิจฉานัก” ผู้เป็นแม่ทัพนึกถึงร่างอวบอ้วนของเด็กตาโตแก้มกลมแล้วนึกเอ็นดู ทำอย่างไรเขาถึงจะมีบุตรสาวหน้าตาแบบนั้นบ้าง แต่คงต้องเริ่มจากการหาภรรยาให้ได้ก่อน

         “ขอบคุณขอรับ” สุดท้ายเจียหมิงตัดสินใจรับเงินที่ยื่นให้ ยามนึกถึงบุตรสาวที่ได้กินนมอิ่มหนำ คนเป็นพ่อแบบเขาจึงปฏิเสธเงินที่มีคนยื่นให้ไม่ลง จดจำความใจดีของเจ้าหน้าที่ทางการผู้นี้ไว้ในใจ หากโชคชะตาต้องกันหวังว่าเขาคงมีโอกาสได้ทดแทน