ตอนที่ 12 สัตว์ประหลาด

   

          “ฮ่าๆ ฤดูหนาวนี้เรารอดแล้วๆ” โม่โฉวหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อกลุ่มพวกเขาล่าสัตว์ได้หลายตัว มีทั้งหมูป่า กวาง และกระต่ายป่า เห็นทีวันนี้ทุกคนจะได้ส่วนแบ่งเพียงพอต่อฤดูหนาวแน่

          “พวกเรากลับกันเถอะขอรับ ข้าว่าสัตว์ป่าแถวนี้เริ่มหายไปแล้ว” เจียหมิงมองรอบๆ แล้วเอ่ยเตือน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี อีกทั้งยังเป็นห่วงบุตรสาว ไม่รู้นางเป็นอย่างไรบ้าง จะงอแงหรือไม่

          “ได้ๆ วันนี้ต้องยกความดีความชอบให้เจ้ากับซูเหวินเลยนะ นอกจากจะล่ากันเองได้หลายตัวแล้ว ยังพาพวกเรามาชี้จุดสัตว์ป่าอีก” แม้จะเอ่ยขอบคุณไปก่อนหน้าแล้วแต่โม่โฉวก็รู้ว่าไม่อาจมองข้ามสิ่งที่ทั้งสองทำ

          “เราล่าต่อกันอีกดีกว่า ยังมีสัตว์บางตัวหลงเหลืออยู่…” จางหมิ่นพูดขึ้น มองสัตว์ที่ทุกคนล่าได้สายตาเต็มไปด้วยความโลภ แม้เขาจะไม่ได้ช่วยล่า แต่ก็อยู่ในกลุ่มการล่าครั้งนี้ อย่างไรส่วนนึงก็ต้องเป็นของเขา จางหมิ่นตะล่อมให้ทุกคนอยู่ต่อ จนลืมว่าก่อนหน้าพวกเขาไปเจอกับอะไรมา โดยไม่ฟังคำเตือนของเจียหมิง

          “หากฟ้ามืดลงแล้วเกิดมีใครได้รับอันตรายขึ้นมา เจ้ารับผิดชอบไหวหรือ” เจียหมิงพูดมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง

          “ละ แล้วมีโอกาสแบบนี้บ่อยๆเสียทีไหน ข้าก็แค่อยากให้ทุกคนล่าได้มากขึ้น” จางหมิ่นเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ หวังพูดให้ชาวบ้านคนอื่นคล้อยตาม แท้จริงแล้วไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะได้มากน้อยแค่ไหน สนใจเพียงวันนี้ตนเองจะได้ส่วนแบ่งเนื้อเป็นจำนวนที่มากโข 

          “แต่ว่า…” โม่โฉวเห็นด้วยกับเจียหมิงเพราะหากช้ากว่านี้ท้องฟ้าจะมืดลง อีกทั้งพวกเขายังไม่เคยล่ากันดึกขนาดนี้มาก่อน แต่ก่อนจะได้พูดอะไรนั้น

          “ข้าเห็นด้วยกับจางหมิ่นนะขอรับ อย่างไรเสียสัตว์ก็เหลือเพียงไม่กี่ตัว หลังจากนี้ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะได้กลับมาล่าอีก” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น พอเข้าฤดูหนาว สัตว์ส่วนใหญ่จะจำศีล จึงอยากกักตุนเสบียงให้ได้มากที่สุด ด้วยความที่ชาวบ้านส่วนใหญ่มีฐานะยากจน เนื้อสัตว์จึงเป็นอะไรที่พวกเขาแทบไม่เคยได้แตะ ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงหวังว่าการล่าครั้งนี้จะได้เนื้อสัตว์มากักตุนในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง

          ไม่ได้มีโอกาสง่ายๆที่สัตว์จะอยู่รวมกันให้ล่าอย่างเช่นวันนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงสนับสนุนความคิดของจางหมิ่น แม้จะรู้ว่าหากฟ้าเริ่มมืดมิดอาจเป็นอันตราย แต่ก็อยากลองเสี่ยงดู 

          “ใช่ๆ เราล่าต่ออีกสักนิดเถอะ” พอเริ่มมีคนออกความเห็น ชาวบ้านคนอื่นๆจึงเริ่มคิดและคล้อยตาม โม่โฉวได้แต่ทำหน้าอึกอัก ครั้นจะเอ่ยห้ามปราม เจียหมิงก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะเสียงส่วนมากบอกให้อยู่ต่อ สุดท้ายพวกเขาจึงล่าสัตว์ต่อแม้จะเป็นเวลาพลบค่ำ  ท่ามกลางสีหน้าเยาะเย้ยของจางหมิ่นที่ส่งมาให้

          อีกด้าน

          “อื้อ” 

          “ท่านแม่ เจ้าก้องตื่นแย้วขอยับ !” เสี่ยวหยวนหรือโม่หยวนที่นอนเล่นข้างๆกันตะโกนเรียกมารดาตามคำสั่งก่อนหน้าว่าหากนางตื่นให้ตะโกนเรียกดังๆ

          เมื่อเช้าเด็กน้อยเห็นมารดาอุ้มเด็กทารกมาให้ดู พร้อมแนะนำว่าเป็นเพื่อนใหม่ ชื่อเหลียนฮวา ตอนนี้ยังเดินไม่ได้ ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตากลับเป็นแก้มกลมๆนั่น ชั่งคล้ายลูกซาลาเปาที่เสี่ยวหยวนชอบกิน เด็กน้อยจึงเรียกเพื่อนใหม่ว่าเจ้าก้อน

          “ตื่นแล้วหรือเหลียนเอ๋อร์”  สะใภ้โม่เข้ามาดูบุตรสาวของเจียหมิงที่ฝากนางเลี้ยงไว้ เด็กน้อยช่างเลี้ยงง่าย กินง่ายเหลือเกิน นางให้ดื่มนมจากขวดไม่นานก็หลับ ตื่นอีกทีช่วงบ่าย ตื่นมาก็ชะง้อคอมองคาดว่าน่าจะมองหาผู้เป็นพ่อ จนนางต้องเอ่ยบอกว่ายังไม่กลับ ปกติกลุ่มชาวบ้านเวลาออกไปล่าสัตว์จะกลับช่วงเย็นๆ พอนางบอกไปแบบนั้นเด็กน้อยก็หดคอมามองนางคล้ายฟังรู้เรื่อง เล่นเอาใจแทบสลายไปกับความน่ารักนี้ นึกอยากเอ่ยปากขอบุตรสาวคนอื่นมาเลี้ยงเป็นครั้งแรกเลย

          “แอ้” เด็กน้อยมองซ้าย มองขวาหาผู้เป็นพ่อ เพราะคิดว่านี่น่าจะเย็น ได้เวลาพ่อกลับมาแล้ว

          “เฮ้อ ยังไม่กลับกันเลย นี่ก็เย็นแล้ว” สะใภ้โม่ส่ายหน้า สายตาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้นางก็ออกไปคุยกับสะใภ้บ้านอื่นมา ทุกคนต่างห่วงสามีตนเอง เพราะไม่เคยกลับช้าแบบนี้

          จะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาไหมนะ

          “ฟู่ว สุดท้ายก็มืดจนได้” ซูเหวินเป่าปากพ่นไอเย็น กอดตัวเองเพราะความหนาว ความมืดมิดคืบคลาน ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่ป่า ถ้าไม่ได้แสงจากคบไฟต้องหลงทางเป็นแน่

          “หึ ไม่พอใจหรือที่ชาวบ้านทุกคนเชื่อข้า” จางหมิ่นได้โอกาสตีเนียนมาเดินข้างๆ ถือหางว่าคนส่วนใหญ่เข้าข้างตนเอ่ยขึ้นอย่างเยาะเย้ย แต่สายตากลับมองไปยังเจียหมิง   

          “เจ้าอย่าหาเรื่องไปหน่อยเลย อย่าคิดว่าคนส่วนใหญ่เห็นด้วยกับเจ้า แล้วพวกข้าจะต้องเห็นด้วย” ซูเหวินตอบกลับไป ส่วนเจียหมิงนั้นมัวแต่สนใจป่ารอบๆเพราะมันเงียบมาก ไม่มีแม้แต่เสียงร้องของสัตว์

          “แต่ทุกคนก็ฟังข้ามะ...”

          “เงียบ !” จู่ๆเจียหมิงที่มองไปยังป่าด้านหลังที่พวกเขาเดินแล้วพบถึงสิ่งปกติ พูดบอกให้ทั้งสองเงียบ จนทั้งคู่ชะงักเพราะไม่เคยได้ยินเจียหมิงใช้น้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

          “จะ เจีย…” ซูเหวินถึงกับต้องเรียกชื่อเพื่อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำตัวแปลกไป

          “มีบางอย่างกำลังมา”  เจียหมิงกลับยกมือไว้บนริมฝีปาก เพื่อบอกให้เงียบลง นั่นทำให้ทุกคนที่ได้ยินถึงกับมองไปที่เจียหมิงอย่างสงสัย พลันความเงียบเข้าครอบคลุม รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือก

          ครืดดด ครืดดดดด

          “นะ นั่นเสียง…” 

          “หากข้าให้สัญญาณ ทุกคนวิ่งให้ไวเลยนะขอรับ” เจียหมิงพูดเบาราวกับกระซิบ ทว่าเสียงของชายหนุ่มกลับดังก้องในหูทุกคนที่กำลังใจเต้นด้วยความกลัว

          ฟึบบ

          “วิ่ง!!” เจียหมิงขว้างไฟในมือไปยังด้านหลังเพื่อดูว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ หากว่าเมื่อหันกลับไปต้องตะลึงกับภาพที่เห็น สัตว์สี่ขาหน้าตาน่ากลัว ขนของมันคล้ายโดนถลกไปจนเห็นผิวเนื้อที่เต็มไปด้วยเลือด มีเขายาวสองข้าง ไม่ใช่เขาไม่กลัวแต่พราะเขานึกถึงบุตรสาว ทำให้มีความกล้าเพิ่มมากขึ้น จนเผลอสบตากับดวงตาสีแดงอำมหิตของมัน  พอกระทบกับแสงไฟที่สาดส่องทำให้ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก มันจ้องมองพวกเขาไม่ต่างจากเหยื่อตาไม่กระพริบ เสียงลากเมื่อกี้คงเป็นร่างกวางที่มันคาบอยู่ครูดไปกับพื้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นสัตว์ชนิดนี้มาก่อน

          นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน....

          “โฮกกก” สัตว์ทดลองเมื่อเห็นเหยื่อของมันกำลังวิ่งหนี จึงร้องคำรามดังลั่น มันทิ้งร่างในปาก ถ้าเขาไม่ได้ดูผิดไประหว่างสบตาเหมือนมันจะชะงักเพียงครู่เดียวก่อนจะวิ่งไล่ตามมาด้วย มันคงมองเห็นในช่วงเวลากลางคืนเป็นอย่างดี 

          “อ๊ะ หมูป่าของข้า !” จางหมิ่นที่ยังห่วงสัตว์ที่ล่ามาได้ ถึงกับร้องขึ้นเมื่อพวกเขาไม่สามารถวิ่งโดยแบกร่างของมัน ชาวบ้านบางคนจึงได้โยนร่างหมูป่าทิ้งไป 

          “ไม่ต้องสนใจ รักษาชีวิตตัวเองไว้ก่อน” เจียหมิงเรียกสติ พร้อมกับดึงแขนจางหมิ่นให้วิ่งไปด้วยกัน ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดทิ้ง เข้าไปลากร่างหมูป่าอย่างบ้าคลั่ง

          “เจียหมิงหยุดทำไมหรือ” ซูเหวินเห็นเพื่อนหยุดวิ่ง ได้เอ่ยถาม เมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นชายหนุ่มกำลังช่วยจางหมิ่นลากหมูบ้านอย่างเป็นเอาตาย เขาจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปช่วยอีกแรงพร้อมกับลุงโม่ที่เห็นเหมือนกัน

          ตุ้บ ตุ้บ เสียงทุกคนช่วยกันแบกร่างหมูป่าพร้อมกับวิ่งไปด้วย จนกลุ่มพวกเขาอยู่รั้งท้าย ทว่าวิ่งไปด้วยแบกไปด้วยได้ไม่นานทุกคนก็เริ่มหมดแรง

          “แฮ่กๆ มันยังตามมาอยู่ไหม” ซูเหวินที่เหนื่อยหอบถึงกับนอนแผ่หลาหมดแรง

          “แฮ่ก น่าจะไม่แล้ว” โม่โฉวที่สภาพไม่ต่างกัน เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรตามมา จึงเอ่ยตอบไป

          “มะ มันคือตัวอะไรกันแน่” เมื่อได้พักสักครู่ ซูเหวินหันมาถามเพื่อนที่ทำหน้านิ่ง ตอนเจียหมิงขว้างไฟไปด้านหลังเขาไม่แม้แต่จะกล้ามอง ทำได้เพียงออกตัววิ่งตามคำสั่ง 

          “มันคือสัตว์ประหลาด” เจียหมิงที่ตอนนี้ไม่มีอาการเหนื่อยหอบ จะมีเพียงเหงื่อที่ไหล เขาไม่รู้จะให้นิยามของมันว่าอะไรนอกจากคำนี้

          “สัตว์ประหลาด!!” ทั้งสามได้ยินถึงกับอุทานอย่างไม่เชื่อหู

          “จะ เจ้ากลัวจนเบลอแล้วหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร” จางหมิ่นเอ่ยเสียงสั่น เพราะเขาก็ไม่กล้ามองไปด้านหลังเช่นเดียวกัน 

         “จริงหรือเจียหมิง” โม่โฉวที่ไม่แสดงอาการใดๆเอ่ยถามย้ำเจียหมิงอีกรอบ โดยปกติแล้วนิสัยของชายคนนี้เป็นคนไม่โกหก จึงไม่มีอะไรให้ต้องไม่เชื่อ

         “ขอรับ”  เจียหมิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

         “เราต้องรีบกลับไปยังหมู่บ้าน เพื่อแจ้งทางการ” โม่โฉวบอกทุกคน ไม่รู้ว่าชาวบ้านคนอื่นๆจะถึงหมู่บ้านแล้วหรือยัง เพราะวิ่งนำพวกเขาไปก่อนแล้ว

         “ข้าก็คิดเช่นเดียวกันขอรับ”  ภูเขาแห่งนี้อยู่ใกล้กับหลายหมู่บ้านด้วยกัน จะให้สัตว์ประหลาดหลุดออกไปไม่ได้ ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรได้รับอันตรายจากมันทั้งนั้น เจียหมิงคิด 

         “งั้นเรา…” ก่อนที่ทุกคนจะได้ตัดสินใจเดินทางต่อ จู่ๆเจ้าสัตว์ประหลาดก็มาโผล่ทางด้านหน้าพวกเขาเงียบๆ ทำเอาทุกคนชะงักงัน จางหมิ่นถึงกับสั่นกลัวจนฉี่ราด ก้าวขาไม่ออกเมื่อมองเห็นมันชัดๆ เขาเชื่อแล้วว่าสัตว์ประหลาดมีอยู่จริง เพราะไม่มีคำไหนที่จะบ่งบอกถึงมันได้เท่าคำนี้แล้ว

         แฮร่

         แสงไฟจากคบไฟที่โม่โฉวถืออยู่ ทำให้ทุกคนเห็นภาพเลือดที่ยังสดใหม่หยดลงจากปากของมัน 

         เลือดยังสด...

         อย่าบอกนะ !