ตอนที่ 9 ร่ำลา

          ‘พร้อมครับ’ ทั้งสองตอบพร้อมกัน  ก่อนที่เหลียนฮวาจะคิดว่า พวกเขาอยู่ภายในตึก

          วูบบบบบ

          ‘ได้จริงๆเจ้านาย ตอนนี้พวกเราอยู่ในตึก !’ บอทเต้พูดอย่างดีใจ พลางมองสำรวจพื้นที่ที่เข้ามาใหม่ พบว่าในตึกว่าห้องแบ่งออกเป็นหลายห้อง แต่ละห้องมีหุ่นยนต์กำลังทำงานของมันอยู่

          “ยังเหมือนเดิมสินะ” เหลียนฮวาดีใจไม่แตกต่างกัน อย่างน้อยตึกเอไอจะได้มีคนคอยคุมไม่ให้พวกเอไอสร้างสิ่งของออกมาเกินความจำเป็น

          ‘เจ้านายจะให้พวกเราช่วยอะไรไหมครับ’

          “ฉันฝากพวกนายคุมพวกเจ้าหุ่นยนต์แรงงานพวกนั้นไม่ให้ผลิตของมากเกินไป ฉันกลัวจะล้นคลังเก็บของ”         

          ‘ได้ครับ’ บอทเต้รับคำงานนี้มันถนัด

          “อ้อ อีกอย่าง ช่วยชงนมให้ฉันหน่อยได้ไหม” เหลียนฮวาพูดอย่างอายๆ ในโลกก่อนเธอโตจนสามารถดูแลตัวเองได้ มาตอนนี้เธอกลับทำอะไรเองไม่ได้เลย นอกจากกินและนอน

          ‘โรบอทชงเองครับ !’ บอทเต้ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด โรบอทรีบชิงพูดตัดหน้าอย่างตื่นเต้น มันชอบเจ้านายในร่างเด็ก เพราะถูกสร้างมาในขณะที่เจ้านายโตแล้ว ไม่เหมือนบอทเต้ที่พูดจาโอ้อวดมันตลอดตั้งแต่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมว่าเคยเห็นเจ้านายตอนเด็กกว่านี้  มันจึงได้แต่เก็บความอิจฉาไว้ในใจ นึกอยากเห็นการเติบโตของผู้มีพระคุณของมัน ส่วนวิธีชงค่อยถามบอทเต้ก็ได้

บอทเต้ได้แต่มองโรบอทอย่างหมั่นไส้  นี่เอไอนักรบหรือเอไอพี่เลี้ยงเด็ก ตอนป้อนโปรแกรมเจ้านายคงเผลอกดผิดไปแน่ๆ

          “เอ่อ ขอบใจนะ”  เหลียนฮวาคิดไม่ต่างกัน คิดภาพโรบอทกำลังชงนมไม่ถูกเลย 

          “มีอันใดหรือขอรับลุงโม่” เจิยหมิงที่กำลังซ่อมรั้วพุพังอยู่เอ่ยถามเมื่อลุงโม่ หรือโม่โฉว นายพรานในหมู่บ้านที่เขาเคยออกไปล่าสัตว์ด้วยครั้งยังอยู่ตระกูลหลักมาหา

          “พรุ่งนี้คนในหมู่บ้านจะพากันไปล่าสัตว์ ข้าเลยมาชวน เจ้าสนใจไหม”  ชายวัยกลางคนถามชายรุ่นลูกที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก พอแยกครอบครัวออกมาได้ก็คิดว่าโชคดีแล้วที่หลุดพ้นจากแม่เลี้ยงมหาภัย ทว่าชีวิตกำลังไปได้ดีกลับต้องสูญเสียภรรยา เหลือเพียงเด็กทารกพึ่งคลอด

          “ข้าย้ายมาอยู่นอกหมู่บ้านแล้วนะขอรับ คนอื่นจะยอมหรือ” เจียหมิงพูดเกรงใจ แต่ละหมู่บ้านก็จะมีกลุ่มเป็นของตัวเอง เขาซึ่งย้ายออกมาอยู่นอกหมู่บ้าน จะนับว่าเป็นคนในหมู่บ้านได้หรือ

          “อย่าได้เกรงใจ ทุกคนเห็นเจ้าเป็นคนในหมู่บ้านเสมอ” โม่โฉวเอ่ยอย่างรู้ทัน เพราะรู้นิสัยซื่อตรงของเจียหมิงดี คงกลัวเขาเดือดร้อนหากมาชวนคนนอกหมู่บ้าน

          “เหลียนเอ๋อร์นางยังเด็ก ข้ากลัว…”

          “เอาแบบนี้ เจ้าฝากเหลียนเอ๋อร์ไว้กับภรรยาข้าก็ได้ เสี่ยวหยวนจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”  เสี่ยวหยวนคือลูกชายคนเล็กวัย 3 ขวบ ของเขา ช่วงนี้อยู่ในวัยกำลังซน

          “ขอบคุณลุงมากขอรับ ขอข้าคิดดูอีกที”  เจียหมิงเห็นถึงความหวังดีของอีกฝ่าย แต่ก็ขอกลับมาคิดเพราะยังเป็นห่วงเหลียนฮวา บุตรสาวของเขาไม่เคยอยู่กับคนอื่น เกรงว่าจะทำให้ภรรยาโม่โฉวลำบาก

          “ไม่มีปัญหา หากเจ้าตกลง พรุ่งนี้ยามเฉินมาหาข้าที่บ้าน”  พูดเสร็จก็เดินจากไป เจียหมิงมองอีกฝ่ายจนลับสายตา

          “เหลียนเอ๋อร์ พรุ่งนี้หากพ่อไปล่าสัตว์กับคนในหมู่บ้าน เจ้าว่าจะดีหรือไม่” เจียหมิงซ่อมรั้วเสร็จ จึงเก็บของ ล้างมือเข้ามาหาบุตรสาวที่กำลังดูดนมอยู่ท่าทางเอร็ดอร่อย แม้จะเอะใจนางเอาขวดนมมาจากไหน แต่พอคิดว่าอาจเป็นเขาที่เผลอวางไว้ตอนนางนอนอยู่ จึงไม่สงสัยอะไรต่อ

          “อื้อ” เหลียนฮวานอนดูดขวดนมที่โรบอทชงให้อย่างสบายใจ พอเห็นผู้เป็นบิดาก็กำลังร้องทัก จู่ๆบิดาของนางชิงพูดขึ้นมาก่อน

 จากคำบอกเล่าของบิดา ได้แยกบ้านออกมาตั้งแต่นางยังไม่เกิด มาอาศัยอยู่นอกหมู่บ้าน อีกทั้งยังเล่าต่อว่าแคว้นที่เราอยู่มีชื่อว่าแคว้นจ้าวหลาง หรือแคว้นจ้าว หมู่บ้านเก่าที่เราเคยอาศัยคือหมู่บ้านเกาชาน ที่เรียกแบบนี้เพราะใกล้ภูเขา มีป่าล้อมรอบ ติดกับแคว้นลั่วหยาง

นอกจากนี้เวลาพูดถึงแคว้นต่างๆ ท่านพ่อมักทำสีหน้าตื่นเต้นเสมอ จนพอจะเดาได้ว่าท่านพ่อคงอยากเดินทางท่องเที่ยวไปยังแคว้นอื่น แม้ท่านจะไม่เคยเอ่ยแต่นางก็รู้  ผู้คนที่นี่กินข้าวเพียง 1-2มื้อต่อวัน สังเกตจากบิดากินแค่ 2 มื้อต่อวัน บางวันก็มื้อเดียว แล้วแต่ละมื้อมีเพียงข้าวหยาบๆ กับพวกผักป่า ดีหน่อยก็มีน้ำแกงจากวิญญาณเนื้อสัตว์ ที่บอกแบบนี้เพราะในน้ำแกงแทบไม่มีเนื้อสัตว์อยู่เลย ดูท่าคงเอาเนื้อสัตว์ที่วางกับดักมาได้ไปขายแลกน้ำนมมาหมด  เคยคิดอยากหยิบของจากมิติออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่นางจะอธิบายอีกฝ่ายอย่างไร นางยังพูดไม่ได้ ได้แต่รอเวลาที่เหมาะสม 

          “แต่เจ้าต้องไปอยู่กับป้าโม่ พ่อกลัวเจ้างอแงเพราะไม่คุ้นเคย” เจียหมิงบอกสิ่งที่คิด แม้จะรู้ว่าบุตรสาวของตนรู้ความกว่าเด็กทารกทั่วไป ทว่านางก็เป็นแค่เด็ก มีเรื่องอีกตั้งมากมายที่เขาก็ยังไม่เข้าใจในนิสัยของนาง

          “แอ้ๆ” เหลียนฮวาดึงขวดนมออกจากปากมาคุยกับผู้เป็นพ่อ พยายามบอกให้เขาไปเถอะ นางอยู่ได้  แม้จะเป็นห่วงแต่ทำไมนางจะไม่รู้ว่าสาเหตุที่บิดาอยากไปล่าสัตว์กับคนในหมู่บ้านเพราะได้เนื้อเยอะกว่ากับดักสัตว์ อย่างไรก็ปลอดภัยกว่าล่าคนเดียวอยู่แล้ว  อีกทั้งยังขายได้เงินเยอะกว่าด้วยเพราะเวลาไปช่วยกันล่า สัตว์ที่ล่าได้มักจะตัวใหญ่ ต่อให้แบ่งกันหลายคนก็ยังคุ้ม

          “พ่อมิรู้ว่าการล่าครั้งนี้จะใช้เวลานานเพียงใด เจ้าจะคิดถึงพ่อใช่หรือไม่” แท้จริงแล้วคนที่คิดถึงคือเขาต่างหาก พอคิดว่าต้องห่างจากบุตรสาวเป็นวันๆ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง

          “แอ้ !” นางโตแล้วนะ ถึงจะอยู่ในร่างเด็กก็เถอะ ต่อให้คิดถึง แต่ก็จะไม่ร้องไห้งอแงแน่นอน บิดาผู้หลงบุตรสาวอย่างท่านนั่นแหล่ะที่จะดิ้นเร้าๆทนไม่ไหว  เหลียนฮวาเถียงอยู่ในใจ  ทว่าสิ่งที่แสดงออกมากลับเป็นน้ำเสียงอ้อแอ้กับรอยยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกอย่างให้กำลังใจคนเป็นพ่อ

          “ลูกยิ้มหวานแบบนี้พ่อมีแรงฮึดสู้ งั้นพรุ่งนี้พ่อจะไปล่าสัตว์หาเงินเยอะๆไว้ซื้อน้ำนมให้เจ้านะ"

          ยามเฉิน (07.00 - 08.59 น.)

          “ข้าฝากนางด้วยนะขอรับ” เจียหมิงยื่นบุตรสาวตัวอ้วนกลมให้กับสะใภ้โม่หรือที่เขาเรียกว่าป้าโม่หลังจากพูดคุยเรื่องล่าสัตว์กันเรียบร้อย

          “ข้ามิเคยเห็นเด็กบ้านใดอ้วนถ้วนสมบูรณ์เท่าลูกเจ้าเลย ดูท่าจะเลี้ยงง่าย” นางโม่พูดอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นเด็กน้อยมองซ้ายทีขวาทีสำรวจไปทั่ว สายตาอยากรู้อยากเห็น

          “นางกินเก่งเลี้ยงง่ายมากขอรับ” เจียหมิงพูดอวดบุตรสาวกลายๆ จนคนฟังหัวเราะ ไม่รู้ว่าบุตรบ้านอื่นเป็นเช่นใด แต่สำหรับเจียหมิงในสายตาเขาเหลียนเอ๋อร์น่าเอ็นดูที่สุด

          “ดีๆ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ภรรยาข้านางมีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมามิน้อย เราออกเดินทางกันเถอะ” โม่โฉวมองเห็นสายตาของบิดาผู้หลงบุตรสาว ช่างอาลัยอาวรณ์เสียจนเขาต้องขัดขึ้น เพราะกลัวอีกฝ่ายเกิดเปลี่ยนใจ ฝีมือการล่าสัตว์ของเจียหมิงเก่งกาจมิน้อย หากมีพ่อลูกอ่อนคนนี้ไปด้วยก็เบาใจ พูดเสร็จพร้อมกอดคออีกฝ่าย เดินไปยังกลุ่มชาวบ้านที่เริ่มออกมารวมตัวกันแล้ว

          “พ่อไปก่อนนะเหลียนเอ๋อร์”

          “แอ้ คิกๆ”  เหลียนฮวารับคำพร้อมอวยพรให้บิดาโชคดีอยู่ในใจ นางหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีคลายความเป็นห่วงบิดาลงบ้างแล้วเพราะเมื่อเช้านางแอบหย่อนสิ่งของป้องกันตัวยามฉุกเฉินลงไปในย่ามคู่ใจของบิดา