ตอนที่ 4 ลางร้าย

          “หากต้องไปที่โลกนั้นจริงๆ งั้นเราต้องเตรียมพร้อม !”  โมนิก้าเมื่อวางสายเสร็จจึงหันมาพูดกับตัวเอง ไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นสามารถใส่พวกของสด และของใช้ได้หรือเปล่า คงต้องลองดู หญิงสาวเดินไปชั้นล่างเพื่อหยิบอาหารสดในห้องครัวใส่ลงไปในเจ้าสิ่งนั้น จริงๆเธอคิดว่าแคปซูลอาหารก็น่าจะเพียงพอให้เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นสบายไปทั้งชาติ แต่เธอไม่รู้ว่าโลกนั้นเป็นโลกแบบไหน หากหยิบเอาของในปัจจุบันออกมาสุ่มสี่สุ่มหา คนอื่นอาจจะคิดว่าเธอเป็นแม่มดหรือปีศาจ ตามความเชื่อโบราณก็ได้

          “ลองหยิบไปทั้งหมดนี่แล้วกัน” ถึงแม้โมนิก้าจะคิดค้นแคปซูลอาหารที่มีสารอาหารครบ และสามารถเก็บไว้ได้นานไม่มีวันหมดอายุได้ แต่เธอก็ยังชอบกินอาหารทำสดใหม่อยู่ดี เพราะแบบนี้ได้รสสัมผัสมากกว่า ทั้งความร้อน หรือความสดใหม่ของผักและความนุ่มของเนื้อสัตว์  หญิงสาวทดลองหยิบของที่มีอยู่ในตู้เย็นทั้งหมดลงในเจ้าสิ่งนั้น

          วูบบบบ

          “ว้าววว ใส่เข้ามาได้จริงๆด้วย”  โมนิก้ารออยู่ประมาณ 5 นาที ก่อนจะวาบเข้ามา เมื่อมาถึงเธอเหม่อมองสิ่งของที่ลองหยิบใส่เข้ามามั่วๆ พบว่าสิ่งนั้นได้เข้าไปกองอยู่ภายในห้องๆหนึ่งขนาดประมาณ 60 ตารางเมตร ที่เป็นหนึ่งในห้องเก็บของตึกเอไอ

          “อ่า ของในนี้ยังเย็นเหมือนตอนหยิบเข้ามาเลย  งั้นเราไปเลือกซื้อของอื่นๆด้วยดีไหมนะ”  ที่เธอเข้ามาช้าหลัง 5 นาทีเพื่อทดสอบคุณภาพของอาหารสดว่าจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า หากซื้อมาแล้วกินไม่ทันก็กลัวจะเน่าเสีย แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องกลัวแล้วเพราะมันยังคงสภาพเหมือนเดิมเลย

          ส่วนเงินของเธอนั้นมีมากมายมหาศาล เนื่องจากทำธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างเธอก็เป็นคนไม่ค่อยชอบใช้เงินเท่าไร เพราะปะป๊าจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว เลยไม่รู้สึกขาด เงินส่วนหนึ่งเธอจึงใช้ไปกับการกุศล ทั้งสร้างบ้านพักคนชราที่มีมากขึ้นทุกปีทั่วประเทศ บริจาคเงินเพื่อสร้างสาธารณูปโภคและอื่นๆ ส่วนเงินที่เหลือก็นอนนิ่งๆอยู่ในบัญชี เพราฉะนั้นเธอจะซื้อของมาให้หมด

          “บอทเต้ เปิดร้านค้าที” เอไอพ่อบ้านนี้เธอตั้งชื่อมันว่า บอทเต้ มีผิวหนังหน้าตาคล้ายมนุษย์ทุกอย่าง เมื่อเดินออกมาข้างนอก โมนิก้าตัดสินใจเรียกเอไอเข้ามาเปิดภาพโฮโลแกรมเพื่อชอปสินค้า  จริงๆเธอสามารถเปิดมันได้เองแต่จอจะเล็กกว่าของบอทเต้ ที่เปิดภาพทีเหมือนฉายผ่านจอโปรเจคเตอร์ เรียกได้ว่าชอปได้อย่างสะใจเลยแหล่ะ

          “ไปหมวดอาหารสดก่อน”  ภาพเลื่อนไปหมวดอาหารสด โมนิก้ากดเลือกแทบจะทุกสิ่งที่อยู่บนภาพ ไม่ว่าจะเป็นกวางตุ้ง พริกหวาน ผักกาดขาว บล็อกเคอรี่ กะหล่ำปลี และอื่นๆอีกมากกว่า เอาเป็นอย่างละ 1 ตันไปเลย นอกจากนี้เธอยังซื้อเมล็ดพันธุ์ไปด้วย  ก็รวยนี่เนาะ  มาถึงเนื้อสัตว์  เธอเลือกเอาหมูเนื้อแดงล้วน  หมูสันนอก หมูสันใน หมูบด เนื้อวัว กุ้ง ปลาหมึก เนื้อไก่สำเร็จรูปที่ฆ่าถอนขนมาแล้ว  และเนื้อสัตว์อื่นๆ รวมถึงไข่ไก่ด้วยอีกห้าร้อยกว่าแผง  จะขาดไม่ได้เลยพวกเครื่องปรุงต่างๆ เรียกได้ว่าแทบเหมามาหมดตลาดเลยทีเดียว

          ในโลกปัจจุบันของสดและเครื่องปรุงอาหารจะเป็นสิ่งที่ขายแพงมาก เพราะผลิตได้ยากจากมลพิษต่างๆ ทำให้ผลผลิตมีน้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี  เพียงแต่คนที่ไม่มีเงินหรือครอบครัวที่ฐานะปานกลางลงไปอาจจะไม่ได้ซื้อมากินทุกมื้อ  คนส่วนใหญ่เลยหันไปกินแคปซูลอาหารแทนเพราะด้วยราคาที่ถูกกว่าและเก็บไว้ได้นาน

          “อืมมม เหลือพวกของใช้สินะ”  โมนิก้ากดซื้อเสื้อผ้าทุกขนาด ทั้งชายหญิง แม้จะไม่รู้ว่าที่นั่นเขาแต่งตัวยังไงแต่ก็ซื้อๆไปก่อน อาจต้องได้ใช้ มีทั้งหมอน ผ้าห่มทุกขนาด ผ้าเช็ดตัว บลา ชุดชั้นในสำหรับผู้หญิง ผ้าอนามัย  ของใช้ในชีวิตประจำวันสบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ครีมอาบน้ำ และอื่นๆ รวมถึงเปลเด็ก ของใช้เด็กไปด้วย  ยังมีครีมบำรุงผิวยี่ห้อดัง อันนี้ขาดไม่ได้เลย  นอกจากนี้ยังมีเครื่องมือครัว อุปกรณ์สำหรับกางเต้นท์ครบเซ็ท ตัวเลขแสดงจำนวนคงเหลืออีก 200 กว่าชุด งั้นก็เหมาหมดไปเลย

          “ของใช้ยังขาดอะไรอีกไหมนะ อ้อ”  โมนิก้ากดไปที่เทียน ไฟฉายที่ใช้พลังงานจากแสงอาทิตย์ และอุปกรณ์ให้ความสว่างอื่นๆ แต่เหมือนยังขาดบางอย่าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีของจำพวกอาวุธป้องกันตัว ไม่ว่าจะเป็นที่ช็อตไฟฟ้า สเปรย์พริกไทย ก็กดสั่งซื้อ ส่วนอาวุธอื่นๆ ปืน ธนู ระเบิด ดาบ ก็ใช้เส้นสายของปะป๊านิดหน่อยสั่งซื้อชิ้นส่วนประกอบจำนวนมาก เพราะเธอจะให้เอไอประดิษฐ์มันขึ้นมาเองอะนะ

          “เฮ้อ  การเลือกซื้อของก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย”  เมื่อได้กดซื้อมาเกือบครบแล้ว โมนิก้าจึงมานอนแผ่หราบนเตียง ไล่ดูลิสต์รายการสั่งที่จะนำมาส่งให้อีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะของมีจำนวนที่เยอะมาก ต้องใช้เวลาสำหรับแพ็คส่ง

          “เจ้านายจะนำไปบริจาคเหรอครับ” บอทเต้ที่ทำตามคำสั่งเอ่ยถาม เพราะเจ้านายเขามักจะซื้อของไปบริจาคเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ผิดปกติตรงที่ซื้อไปเยอะกว่าครั้งที่ผ่านมาและมีรายการสั่งซื้อบางอย่างที่ไม่น่าจะเอาไปบริจาคได้

          “บอทเต้เชื่อไหมว่าอาจมีอีกโลกอยู่ที่ไหนสักแห่ง” โมนิก้าไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับยิงคำถามกลับไปให้เอไอที่เธอสร้างขึ้นมา บอทเต้เป็นเอไอตัวแรกที่เธอสร้าง เพราฉะนั้นเจ้านี่อยู่กับเธอมานานที่สุด จึงมีความคิดใกล้เคียงกับมนุษย์

         “บอทเต้เชื่อครับ ขนาดเจ้านายยังสร้างบอทเต้ขึ้นมาได้ ทั้งที่คนทั้งโลกไม่เชื่อว่าเป็นไปได้ เพราะงั้นบอทเต้เชื่อว่าในจักรวาลอันกว้างไกลนี้ ต้องมีสักที่ที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ได้นอกจากโลกเรา”

         “นั่นสินะ แม้กระทั่งเรื่องเหนือธรรมชาติก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”  โมนิก้าได้ยินบอทเต้พูดแบบนั้นจึงพึมพำกับตัวเอง

         “แล้วตกลงเจ้านายจะนำไปบริจาคเหมือนเดิมไหมครับ”

          “ไม่หรอก ฉันเก็บเอาไว้ใช้เองหนะ”

         ใช้เองในอีกโลก...

          “รายงานครับท่านนายพล ฝั่งนั้นมีอาวุธครบมือ ประมาณ 30 คนครับ”  เมื่อมาถึงสถานที่กบดานของพวกมัน ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ลูกน้องคนหนึ่งที่ส่งมาสอดแนมเอ่ยรายงาน

          “พวกนั้นยังไม่รู้ตัวใช่ไหม”  โรเบิร์ตโต้ถามเสียงเข้ม

          30 คน เลยเหรอ พลางหันมองฝั่งนี้มีเพียง 10 กว่าคน

          “ใช่ครับ ข้างในยังคงเงียบ ไม่มีความเคลื่อนไหว มีเพียง 2-3 ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า”

          “แปลก แต่ช่างเถอะ บอกเจ้าหน้าที่ของเราส่วนนึงสำรวจรอบๆก่อน ค่อยส่งโดรนจิ๋วเข้าไป” เขาจะพลาดไม่ได้ การปราบปรามคราวนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล สถานการณ์มันปกติเกินไป

          “เอ่อ นายพลครับ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันมีเจ้าหน้าที่ไอทีมาเอาโดรนจิ๋วไปอัพเกรดระบบครับ ทำให้ตอนนี้เราไม่มีเหลืออยู่เลยสักตัว” 

          “หึ อัพเกรดได้ถูกเวลาจริงๆ แบ่งคนเป็นกลุ่มแล้วตามฉันมา !”  ไม่รู้ว่าถึงคราวซวยหรืออย่างไร ดูเหมือนอะไรๆจะไม่เป็นใจสักอย่าง

          “พวกนายซุ่มรออยู่ตรงนี้ หากใครออกมายิงทิ้งให้หมด”

          “แล้วท่านนายพลล่ะครับ” แอนดริวเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะเข้าไปคนเดียว

          “ฉันจะเข้าไปข้างในก่อนเอง” พวกเขามีจำนวนคนที่น้อยกว่า จึงต้องให้เจ้าหน้าที่กระจายกำลังเพื่อปิดล้อมกันพวกมันหนีออกมาได้ โรเบิร์ตโต้บอกคนสนิทที่มองด้วยสายตาเป็นห่วง  

          “ไม่ครับ ผมจะเข้าไปด้วย” แอนดริวพูดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ขัดคำสั่งอีกฝ่าย  เขาเทิดทูนโรเบิร์ตโต้ไม่ต่างจากผู้มีพระคุณ ที่ยื่อมือช่วยเขาออกไปจากขุมนรกเมื่อครั้งสมัยวัยรุ่น แถมยังช่วยฝึกให้จนกลายมาเป็นพลโทอย่างปัจจุบัน ภารกิจคราวนี้มันแปลกเกินไป ไหนจะเรื่องคนที่มีน้อยกว่าและโดรนจิ๋วนั่นอีก คล้ายมีคนจงใจให้ออกมาเป็นแบบนี้ หรือจะมีหนอนอยู่ในองค์กร

          “ผมว่าเข้าไปสองคนย่อมดีกว่านะครับ” ลูกน้องที่มาสอดแนมตอนแรกเอ่ยขึ้นมาอย่างออกความคิดเห็น ทั้งที่ปกติไม่เคยเป็น เขาสลัดความคิดสงสัยออกไป พวกลูกน้องคนอื่นๆทำงานด้วยกันมานาน แม้เขาจะสนิทไม่เท่าแอนดริว แต่ก็นับว่าคุ้นเคยกันดี

          “เอาล่ะ แอนดริวตามฉันมา”  โรเบิร์ตโตตัดสินใจให้คนสนิทตามมาด้วย ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ที่พวกมันอยู่ ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าท่ามกลางสถานการร์ตึงเครียดมีรอยยิ้มสะใจส่งจากด้านหลังที่พวกเขาเดินจากมา

          ปัก ปัก ปัก

          “ด้านหน้าเคลียร์”  โรเบิร์ตโต้ใช้ปืนเก็บเสียงยิงคนที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า ทั้งคู่ใช้หลังพิงประตูไว้ ก่อนจะพยักหน้าให้กันเพื่อที่จะเข้าไปด้านใน

          ผลัก !

          ปิ้บ ปิ้บ ปิ้บ ปิ้บ  เมื่อเปิดประตูเข้ามากลับไม่พบผู้ก่อการร้ายสักคน ได้ยินแต่เสียงบางอย่าง โรเบิร์ตโต้มองเพียงแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าเขาติดกับดักเข้าให้แล้ว

          “แอนดริวหนีไป!!”

          “ท่านนายพล!”

          ตูมมมมมม!

          “เฮือกกก !!”   เธอฝันร้าย  โมนิก้าสะดุ้งตื่น เหงื่อแตกพลั่ก ตอนนี้เธอเป็นห่วงพ่อมาก รีบกดโทรหา แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับ โมนิก้ากระวนกระวายใจจนนอนไม่หลับ ใจภาวนาขอให้ท่านอย่าเป็นอะไรไปเลย ในฝันนั้นเธอเห็นปะป๊ากำลังโดนระเบิดพร้อมกับน้าแอนดริว

         “เจ้านาย เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ สัญญาณชีพของนายท่านกำลังหายไป”  บอทเต้โผล่พรวดเข้ามารายงานอย่างเร่งรีบ นอกจากงานพ่อบ้านที่เจ้านายป้อนโปรแกรมให้ทำแล้ว ยังมีงานเฝ้าระวังความปลอดภัยของคนในครอบครัว เนื่องจากเอไอไม่ต้องกินไม่ต้องนอน สามารถทำหน้าที่หลายอย่างได้สบาย

          “อะไรนะ !!”  โมนิก้ามือไม้สั่นเมื่อได้ยินแบบนั้น หน้าสวยเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ไม่ได้การแล้วเธอต้องใช้เจ้าสิ่งนั้น 

          สิ่งนั้นที่ว่าคือเอไอนักรบที่เธอพึ่งสร้างเสร็จ เนื่องจากมันอยู่ในช่วงเริ่มต้นจึงยังไม่มีการนำออกมาใช้จริง ความสามารถของมันนับว่าเป็นเลิศในทุกด้าน ปืน ธนู ระเบิด ต่อสู้ ด้วยความเป็นลูกสาวนายทหารคนหนึ่ง ถูกฝึกให้ต่อสู้เป็นมาตั้งแต่จำความได้ ต้นแบบเอไอนักรบจึงมาจากตัวเธอเอง โมนิก้าสร้างมันมาเพื่อเป็นตัวแทนของทหารที่ต้องออกไปสู้รบ แรงบันดาลใจมาจากการที่เห็นพ่อของเธอออกไปทำภารกิจตั้งแต่เด็ก มีบาดเจ็บตั้งแต่ถลอกจนถึงสาหัส ไม่อยากให้ใครต้องมาบาดเจ็บหรือถึงขั้นเสียชีวิตอีก เลยแอบสร้างไม่ให้ใครรู้แม้กระทั่งพ่อเธอเอง ความจริงเจ้าเอไอตัวนี้ต้องอยู่ในช่วงทดลอง รูปลักษณ์ของมันจึงยังเป็นแค่หุ่นยนต์อยู่ มีแค่รูปร่างที่เหมือนมนุษย์ หากแต่ยังไม่มีผิวหนังภายนอกเหมือนดั่งบอทเต้

          “บอทเต้เตรียมปล่อยโรบอทออกไป ภารกิจคือช่วยชีวิตปะป๊าและน้าแอนดริว” 

         “ทราบแล้ว ปฏิบัติการปล่อยโรบอท  3 2 1”  บอทเต้ประมวลผลข้อมูลตามคำสั่ง ก่อนจะเปิดสวิตช์ห้องทดลอง

          ครืดดดดด

          [โรบอทยืนยันภารกิจ]

          บลูมมมมม !

          ประตูเปิดเสร็จ โรบอทก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าตาม GPS เพื่อไปยังเป้าหมาย

          “เปิดภาพได้” โมนิก้าสั่งให้บอทเต้เปิดภาพในมุมของโรบอท ไม่ว่าโรบอทจะทำหรือเห็นอะไรผ่านสายตา เธอก็จะเห็นด้วย